Lekha Books

மறுநாள் முதல் கோபாலன் நாயரின் தோட்டத்தில் காய் வெட்டுவதும், அவியல் வைப்பதும் ஆரம்பித்தன. அப்போதும் மாதவியம்மாவின் "செல்ல பூவன்" அப்படியேதான் நின்று கொண்டிருந்தது. அது முதிர்ந்தது. அதற்குப் பிறகும் மாதவியம்மா குலையை வெட்டவில்லை.

"இன்னும் எதற்காக அதை நிறுத்தி வச்சிருக்கே?'' - கோபாலன் நாயர் கேட்டார்.

"அங்கேயே நிற்கட்டும். ஒரு தேவை இருக்கு.''

குழந்தைகள் யாருடைய பிறந்த நாளிற்காவது வைக்கக்கூடிய ஒரு பழக்கூட்டை மனதில் வைத்துக்கொண்டு அந்த வாழைக் காய்களை விட்டு வைத்திருக்கிறாள் என்று தன் மனதிற்குள் கோபாலன் நாயர் நினைத்து மெல்லிய புன்னகையைத் தவழவிட்டார். குழந்தைகள் வரிசையாக உட்கார்ந்து இனிப்பைச் சாப்பிடுகிற அந்தக் காட்சியை நினைத்துப் பார்த்தபோது கோபால் நாயருக்கு தன்னுடைய மனைவியைப் பாராட்ட வேண்டும் போல இருந்தது. "மாதவி அறிவு உள்ளவள். தெரியுதா?"

அப்படியே மேலும் இரண்டு நாட்கள் கடந்தன. மூன்றாவது நாள் காலையில் எழுந்தவுடன் வீடு முழுவதும் ஒரே ஆரவாரம். மனைவியின் ஆரவாரத்தைக் கேட்டுத்தான் அவர் கண்விழித்தார்.

"அவன் தொலைந்து போவான். அவனுக்கு பகவதி கொடுப்பாள். அவள் சக்தி இல்லாத தாய் இல்லை. ரத்தம் கக்கி இறப்பான்'' என்று ஒரே ஆரவாரம்.

கோபாலன் நாயர் சுற்றிலும் பார்த்தார். மனிதர்கள் ரத்த வாந்தி எடுத்து இறப்பது என்பது எப்படிப் பார்த்தாலும் நல்ல ஒரு விஷயம் இல்லையே! அதனால் அவர் எழுந்து சென்று கேட்டார்: "என்ன மாதவி?''

"என்ன மாதவி! கேட்பதற்கு வெட்கமாக இல்லையா? ஒரு ஆண் இருக்கும் வீடுதானே இது?''

"ஒரு வீர சிங்கம் என்று சொல். சரி... என்ன நடந்தது?''

"வாழை குலை எங்கே?''

"என்ன?''

"என்னுடைய வாழைக்குலை?''

"எங்கே போயிடுச்சு?''

"எங்கே போயிடுச்சு? போய் பாருங்க.''

கோபாலன் நாயர் போய் பார்த்தார். சொத்து முழுவதையும் இழந்த ஒரு பணக்காரரைப் போல வாழை மொட்டையாக நின்றிருந்தது. அப்போது உலகத்திலுள்ள எல்லா வாழைகளையும் வெட்டித் துண்டுத் துண்டாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் கோபாலன் நாயருக்கு உண்டானது. எனினும், ஒரு வாழை மட்டையைக்கூட அறுத்தெறியாமல் அவர் திரும்பிச் சென்று, திண்ணையில் காலின் மேல் காலைப் போட்டு உட்கார்ந்தார்.

கரும்பனைக் காட்டிற்குள் காற்று நுழைந்ததைப் போல சமையலறைப் பகுதியிலிருந்து அப்போதும் ஆரவாரம் வந்து கொண்டேயிருந்தது: "மனிதர்களாக இருந்தால் மதிப்புடன் இருக்க வேண்டும்.''

"இருக்க வேண்டும்'' -கோபாலன் நாயரும் சொன்னார்: "யாருடையதையோ திருடி சாப்பிடுவது மரியாதையான செயல் அல்ல.''

"இப்படி உட்கார்ந்திருப்பதற்குக் காரணம் என்ன?''

"பிறகு?''

"ஓ'' இந்த அளவிற்கு சுரணையே இல்லாம ஆயிட்டீங்களா?''

"அதிகாலை வேளையில் ஒரு டம்ளர் தேநீர் அருந்தாமல் யாருக்கு சூடு பிடிக்கும்?''

மனைவி ஒரு வார்த்தைகூட பதில் கூறாமல் சமையலறையை நோக்கி நடந்தாள். கோபாலன் நாயர் சம்பவங்களை அலசிப் பார்த்தார்.

"அப்படியென்றால் அதுதான் நிலைமை. அப்படித்தானே? செல்ல பூவன் குலை காணாமல் போயிடுச்சு. எந்த திருட்டுப்பயல் இதைச் செய்திருப்பான்? அவனுக்கு நன்கு திருடத் தெரிந்திருக்கு. ஐம்பத்தாறு காய்கள்! பாதியை விற்று அரிசி வாங்கலாம். பாதியைத் துண்டுத் துண்டாக வெட்டி அவியல் செய்யலாம். அந்தக் குடும்பத்தில் ஐந்து பேர் இருக்கிறார்கள் என்று வைத்துக்கொள்வோம். மனைவியும் கணவனும் மூன்று பிள்ளைகளும்... நேற்று அவர்கள் நல்லா சாப்பிட்டிருப்பாங்க... நாசமா போறவங்க..."

"இந்தாங்க தேநீர். சீக்கிரமா குடிச்சிட்டு இதைப் பற்றி விசாரிச்சுப் பாருங்க... போங்க...'' - மனைவி தேநீரை முன்னால் வைத்துவிட்டு சொன்னாள்.

"யாரிடம் விசாரிப்பது?''

"நீங்க ஒரு ஆம்பளையா?''

"அப்படித்தான் பொதுமக்கள் சொல்றாங்க. நானும் அதை நம்பிக்கொண்டிருக்கிறேன்.''

மனைவிக்கு கோபம் மேலும் அதிகமாக வந்தது. "இங்க பாருங்க. இந்த வாழைக் குலையைப் பற்றி ஒரு ஆதாரம் கிடைப்பது வரை, நான் இனிமேல் நாக்கு நுனியில் நீர்கூட பட விடமாட்டேன்'' - மாதவியம்மா குழந்தையை எடுத்து இடுப்பில் வைத்துக்கொண்டு மிதித்து நடந்து சென்றாள்.

நிலைமை மிகவும் கவலைப்பட வேண்டிய ஒன்றாகிவிட்டது. மாதவியம்மா உணவு சாப்பிடாமல் இருக்கும் விஷயத்தை கோபாலன் நாயர் விரும்பவில்லை. அதனால் சட்டையை எடுத்து அணிந்துகொண்டு அவர் புறப்பட்டார். அறுவடை முடிந்த நெல் வயல்களில் வளைந்து வளைந்து செல்லும் காலடிப் பாதைகள் வழியாக அவர் நடந்தார். அப்போது அவர் முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தார்.

"உணவு சாப்பிட மாட்டாளாம். சாப்பிட வேண்டாம். யாருக்கு நட்டம்? இருந்தாலும் திருடிய பயல் என்னுடைய வாழையில் இருந்து இரண்டு குலையை வெட்டியிருக்கக் கூடாதா? அப்படியென்றால் காலையில் எழுந்து நான் குதிரைக்குட்டியைப் போல இப்படி ஓடி வந்திருக்க வேண்டாமே! மனம் போனபடி திருடினால் பெரிய கஷ்டம்தான்..."

கோபாலன் நாயர் வேகமாக நடந்து ஒரு வீட்டிற்குள் நுழைந்தார். தானிய அறையின் மூடப்பட்டிருந்த கதவைத் தட்டினார்.

"யார் அது?'' -உள்ளேயிருந்து.

"நான்தான்.''

கதவைத் திறந்ததும், கதரில் மூடப்பட்டிருந்த பெரிய தொப்பை வயிறு வெளியே வந்தது. கோவிந்தக் குறுப்பு ஆச்சரியத்துடன் கேட்டார்:

"இவ்வளவு அதிகாலையில்...?''

எந்தவொரு நலம் விசாரிப்புகளுக்கும் நின்று கொண்டிருக்காமல் கோபாலன் நாயர் எடுத்தவுடன் கேட்டார்:

"என்ன குறுப்பு, நீங்கள் ஒரு காங்கிரஸ் தலைவராக இருந்து என்ன பிரயோஜனம்?''

அப்போது குறுப்பு காங்கிரஸ் கட்சியை விட்டு வெளியே வரவில்லை. பிறகுதான் ராஜினாமா செய்துவிட்டு அரசியல் வேலைகளில் அவர் இறங்கினார்.

"என்ன பிரயோஜனம் என்று கேட்கிறேன்...'' - கோபாலன் நாயர் கடுமையான குரலில் கேட்கிறார். என்ன பதில் கூறுவது?

"எனக்கே தெரியாத விஷயங்களை என்னிடம் கேட்டால் எப்படி கோபாலன் நாயர்? சரி... உட்காருங்க. எது எப்படி இருந்தாலும் வழி பிறக்கும்'' - குறுப்பு அமைதியான குரலில் கண்களைச் சிமிட்டிக் கொண்டு சொன்னார்.

"ஊரில் நடக்குறது எதையாவது நீங்கள் தெரிந்து கொள்கிறீர்களா?''

"என்ன நடந்தது?''

"நான்கு நேந்திரம் வாழை வைக்கக்கூட வழி இல்லாமல் இருக்கிறது. இப்படியும் ஒரு காலம் இருக்குமா?''

"இந்த பீடியைக் கொஞ்சம் புகைங்க...'' என்று சிரித்துக்கொண்டே குறுப்பு சொன்னார். கோபாலன் நாயர் பீடி புகைத்துக் கொண்டிருக்கும்போது, குறுப்பு கேட்டார்:

"நேந்திரம் வாழைக்கு என்ன ஆச்சு?''

"திருடிட்டாங்க.''

"அப்படியா?''

கோபாலன் நாயர் கதை முழுவதையும் விளக்கிக் கூறியவுடன் கோவிந்தக் குறுப்பு சொன்னார்: "இது கொஞ்சம் கொடுமையான விஷயம்தான். போர் காலத்தில் இந்த மாதிரியான சிறிய சிறிய திருட்டுக்காரியங்கள் இருந்ததில்லை.