Lekha Books

"பிறகு நான் அவர்களைக் கொல்லணுமா?''

"கொல்ல வேண்டாம்.''

"பிறகு... ஆறு பிள்ளைகளைக் கொண்ட நான் என்ன செய்வது?''

"இருந்தாலும்...'' -சோயுண்ணி நிறுத்தினான்.

"என்ன? சொல்லு...''

"என்னை அவமானப்படுத்தவில்லையா?''

"யாரு?''

"நீங்களும் குறுப்பு அய்யாவும் சேர்ந்து, அந்தப் பெண்ணை தாழ்ந்த ஜாதிக்காரனுக்கு கொடுத்தீங்கள்ல?''

"நாங்களா? அவள்ல போனாள்? தடுத்து நிறுத்தினால், அது கிரிமினல் வழக்காக ஆகிவிடாதா? சோயுண்ணி, இந்த உதவிகளைச் செய்த உன்னை அவமானப்படுத்துறதுக்கு எனக்கு என்ன பைத்தியமா பிடிச்சிருக்கு?''

"அப்படியென்றால் தடுத்து நிறுத்தினால் கிரிமினலா ஆகிவிடுமா?''

"பிறகு ஆகாதா? போலீஸ் வரும்ல?''

"அப்படியா? என்னை அவமானப்படுத்தலையா?''

"இல்லை. சோயுண்ணி என்னை நம்பு.''

"அப்படியென்றால் காலி பண்ணித் தர்றேன். பிறகு பிள்ளைகள் யாரையும் அழைத்துக் கொண்டு வர வேண்டாம். இங்கே யார் பார்க்குறது?''

கோபாலன் நாயரின் கண்களின் ஓரங்கள் ஈரமாயின. அவர் சோயுண்ணியின் முகத்தையே சிறிது நேரம் பார்த்தார். அப்போது சோயுண்ணிக்கு எங்கோ வலிப்பதைப் போல இருந்தது. பிறகு இருவரும் எதுவும் பேசவில்லை. கோபாலன் நாயர் வெளியேறி நடந்தார். வழி முழுவதும் பல சிந்தனைகளும் அவரின் மனதில் அலைமோதிக்கொண்டிருந்தன. "சோயுண்ணி எதற்கு நிலத்தைத் திரும்பத் தந்தான்? சட்டம் அவனுக்கு உதவியாக இருக்கிறது. இன்னொரு கோணத்தில் பார்க்கப் போனால் நிலத்தைச் சட்டம் நடத்திக்கொண்டு போகவில்லையே! மனிதர்கள்தானே? எனினும், முதலாளித்துவம் ஒழிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்றுதானே? என்ன பளிங்கு போன்ற மனது! இவனை வேண்டாம் என்று ஒதுக்கினாளா அந்த குஞ்ஞம்மா? பெண்களுக்கு அறிவு இருக்கிறதா?"

கோபாலன் நாயர் மன அமைதி இல்லாமல் நடந்தார்.

வாழைக்குலை

உற்பத்தியை அதிகரிக்க வேண்டும் என்ற கோஷம் எழுந்தபோது கோபாலன் நாயர் நினைத்தார். "சரிதான். ஆனால், நான் என்ன செய்வேன்? ஜிப்பாவின் இரண்டு பாக்கெட்டுகளிலும் இரண்டு பருத்திச் செடிகளை நட்டு வளர்க்கலாம். மூன்றாவதாக ஒரு செடியை எங்கு வைப்பது? கூலிக்கு வாங்கிய வீடு இருக்கும் நிலத்தில் அதன் உரிமையாளர் விவசாயம் செய்து கொண்டிருந்தார். பிறகு என்ன வழி? எனினும், கோபாலன் நாயர் எல்லாரிடமும் உற்பத்தியை அதிகரிக்க வேண்டும் என்று கூறிக் கொண்டிருக்கிறார். "உற்பத்தியை இல்லாமல் செய்யுங்கள் என்று கூறுவதைவிட அதிகமாக்குங்கள் என்று கூறுவது எவ்வளவோ நல்லதாயிற்றே!" -இதுதான் கோபாலன் நாயரின் கருத்து. இறுதியில், தன்னுடைய வீட்டிற்கு அருகில் மேற்குப் பக்கத்தில் கொஞ்சம் நிலம் காலியாகக் கிடப்பதை கோபாலன் நாயர் கண்டுபிடித்தார். அதில் நான்கில் ஒரு பகுதியில் ஒரு பாம்புப் புற்றும் சித்திரகூட கற்களும் இருந்தன. மீதி பாகத்தில் ஏதாவது செய்யலாம். கேட்டதற்கு நிலத்தின் சொந்தக்காரர் சம்மதித்தார்: "கோபாலன் நாயர்தானே? சரி..."

கோபாலன் நாயர் அங்கு நாற்பத்தியொரு நேந்திர வாழைகளை வைத்தார். அப்படிக் கூறினால் சரியாக இருக்காது. நாற்பது வாழைகளை வைத்தார். பிறகு ஒரு வாழையையும் வைத்தார். அந்த ஒரு வாழையின் சொந்தக்காரி வேறொரு ஆள்- மாதவியம்மா. மாதவியம்மா கோபாலன் நாயரின் மனைவி. மனைவியும் கணவருடன் சேர்ந்து உற்பத்தியைப் பெருக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் நினைக்கவில்லை. நாற்பது வாழைக் கன்றுகளை நட்டாகிவிட்டது. அப்போது ஒரு சிறிய கன்று மீதமிருந்தது. கோபாலன் நாயர் தன் மனைவியிடம் சொன்னார்:

"இதை எடுத்து பிய்த்துப் போடு.''

அந்த வார்த்தை மாதவியம்மாவிற்குப் பிடிக்கவில்லை. அவளும் பிள்ளைகளும் சேர்ந்து ஒரு குழியைத் தோண்டினார்கள். அதில் அந்த வாழையை நட்டார்கள். அந்த வாழை மட்டும் தனியாக- வேறு ஒரு அணியாக நின்று கொண்டிருந்தது. அணி தெரியாத கோபாலன் நாயர் அதையும் கவனித்துப் பார்த்துக் கொண்டார். பக்கத்து இடங்களில் இருந்து இலை தழைகளைக் கொண்டு வந்து உரமிடுவார். சாம்பலையும் வாங்கி வந்து போடுவார். உரங்களைப் பற்றியும் வித்துக்களைப் பற்றியும் உள்ள நூல்களை கோபாலன் நாயர் வாசித்துப் பார்த்தார். பிறகு மனைவியிடம் சொன்னார்: "இதைத்தான் நான் சொன்னேன்- எனக்கு அறிவு இருக்குன்னு.''

"அப்படியா?''

"நாம போட்ட உரங்களைத்தான் இதிலும் போட்டிருக்காங்க. வாசித்துப் பாரு.''

அவர் புத்தகத்தைத் தன் மனைவியின் கையில் கொடுத்தார். அவள் அதைக் கொண்டு போய் குழந்தைக்காக சூடு பண்ணி வைத்திருந்த பாலை மூடி வைத்தாள். நல்ல பாதுகாப்பான மூடியாக அது இருந்தது.

வாழைக்கு புதிய கிளைகள் உண்டாயின. இலைகள் விரிந்தன. கோபாலன் நாயர் உரம் போடுதல், நீர் பாய்ச்சுதல் என்று மிகவும் சுறுசுறுப்பாக இருந்தார். மாதவியம்மாவின் வாழை மட்டும் ஒரு கிரகணம் பிடித்த குழந்தையைப் போல அப்படியே தூங்கிக் கொண்டு நின்றிருந்தது.

"இது சாதாரண பூவன்... அப்படித்தானே!'' - கோபாலன் நாயர் தன் மனைவியிடம் கேட்டார்.

"ஓ...! அந்த அளவிற்குச் சொல்ல வேண்டாம். வாழையின் பருமனையும் உயரத்தையும் பார்க்கக்கூடாது. குலையைத்தான் பார்க்கணும்.''

"ஆமாம்... ஆமாம்... முயலுக்கு கொம்பு வருவதைப் போல, இந்த வாழைக்கும் ஒரு பெரிய குலை வரும்.''

மாதவியம்மாவிற்கு கோபம் வந்தது. தன்னை ஆண்கள் அப்படி சாதாரணமாக நினைப்பதை அவள் விரும்பவில்லை. அந்தப் பெண் தன் குழந்தையை எடுத்து இடுப்பில் வைத்தாள். திரும்பி சமையலறையை நோக்கி நடந்தாள். போகும்போது "நாம் பார்ப்போம்" என்றொரு கூர்மையான அம்பை வேறு எறிந்தாள். கோபாலன் நாயர் கைப்பிடிச் சுவரின்மீது சாய்ந்து கொண்டு சிரித்தார்.

கோபாலன் நாயர் உரம் பற்றிய நூலில் கூறியிருந்ததைப் போல அனைத்தையும் செய்தார். ஒவ்வொரு வாழைக்கும் மூன்று ராத்தல், எட்டு அவுன்ஸ் வீதம் சாம்பல், ஐந்து ராத்தல் பசும் உரம் போட்டார். அப்படி இருக்கும்போது ஒரு அற்புதம் நிகழ்ந்தது. மாதவியம்மாவின் குள்ள வாழை தளதள என்று வளர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தது. கோபாலன் நாயர் திகைத்துப் போய்விட்டார். அவர் சிந்தித்தார். "பெண்கள் செய்கிற வேலையைப் பார்த்தீங்களா?"

கோபாலன் நாயர் உரம் பற்றிய நூலை மீண்டும் படித்துப் பார்த்தார். அதற்குப் பிறகும் மாதவியம்மாவின் வாழை நன்றாக வளர்ந்து வருவதற்கான காரணம் அவருக்குப் புரியவில்லை. இறுதியில் அவர் தன்னைத்தானே சமாதானப்படுத்திக் கொண்டார்: "மாதவியின் பத்தினித் தன்மையால் இருக்கலாம்."

அப்படி இருக்கும்போது ஒரு சம்பவம் நடந்தது. ஒரு நாள் காலையில் மேற்குப் பகுதியில் திறந்து கிடந்த சாளரத்தின் வழியாக கோபாலன் நாயர் பார்த்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார். அப்போது ஒரு முறத்தில் எதையோ வைத்துக்கொண்டு மாதவியம்மா வாழைத் தோட்டத்தை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தாள்.