Lekha Books

அந்த விஷயத்தைப் பற்றிப் பேசுவதற்கு வாயைத் திறந்தால், பிறகு அதை மூட முடியுமா?

"இங்கே பாரு... என்னைத் திருமணம் செய்து கொண்டு வந்த காலத்தில் இந்தக் கன்னத்தில் ஒரு செண்பகப்பூவை வைத்தால் எது செண்பகப்பூ, எது கன்னம் என்றே அடையாளம் கண்டுபிடிக்க முடியாது. அவ்வளவு அழகா இருக்கும் கன்னம்.'' - அவள் கூறியதென்னவோ உண்மைதான். ஒரு குழந்தையைப் பெற்றிருந்தாலும், இளமைக்கு எந்தவொரு குறைவும் உண்டாகவில்லை. செண்பக மலரின் வண்ணம் அவளை விட்டுப் போகவும் இல்லை. அவள் ஒரு பெண் குழந்தையைப் பெற்று, கணவனிடம் தலாக் சொல்லிப் பிரிந்த பிறகுதான் ஆலிமுஸல்யார் அவளைத் திருமணம் செய்தார். முஸல்யாருக்கு அது நான்காவது திருமணம். இரண்டு பெண்களை முஸல்யார் உதறிவிட்டார். ஒரு பெண் முஸல்யாரை உதறிவிட்டாள். அந்த வகையில் மூன்று தலாக்குகள். குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா வந்து ஐந்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. இதுவரை அவள் தலாக் கூறவில்லை.

"பெண் அழகாக இருந்தால், ஆண் சொல்லுகிற இடத்தில் நிற்பான்'' என்று குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா அந்த விஷயத்தைப்பற்றிக் கூறுவாள். தொடர்ந்து அகலமான இடுப்புச் சங்கிலி ஆடுகிற அளவிற்கு குலுங்கிக் குலுங்கி அவள் சிரிப்பாள். அப்போது சோயுண்ணி கூறுவான்: "அது நல்லது!''

தேங்காய் உரிப்பதில் ஈடுபட்ட பிறகும் சோயுண்ணி ஆலிமுஸல்யாரின் வீட்டில் நிரந்தர வேலைக்காரனாகவே இருந்தான். விசேஷமாக என்ன பலகாரம் உண்டாக்கினாலும், குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா அவற்றில் கொஞ்சத்தை சோயுண்ணிக்கும் எடுத்து வைப்பாள். "இந்தா.... சாப்பிடு...'' என்பாள். அவை அனைத்தையும் அவன் வாய்க்குள் போட்டு மெதுவாக அழுத்துவான். பிறகு அவை காணாமல் போகும்.

"உன்னுடைய வயிறு யானையின் வயிறைப் போன்றது'' என்று செல்லமாகக் கூறுகிற குரலில் கூறி, குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா விழுந்து விழுந்து சிரிப்பாள். இப்படியே நாட்கள் கடந்தன. அப்போதுதான் ஆலிமுஸல்யார் ஹஜ்ஜிற்குச் சென்றார். நான்கு மாதங்கள் கழித்துத் திரும்பி வந்தார். அந்தக் காலம் முழுவதும் குடும்பத்தின் எல்லா காரியங்களிலும் குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவிற்கு உதவியாக இருந்தவன். சோயுண்ணிதான். முஸல்யார் திரும்பி வந்தபோது, குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா சொன்னாள்:

"அவன் ரொம்பவும் நல்லவன். ஏதாவது கொடுக்கணும்னு நினைச்சா, அவனுக்குக் கொடுக்கலாம். அவனை வைத்திருக்கிறது நல்லதுதான். திறமை உள்ளவனுக்குக் கொடுக்கலாம்னு அந்தக் காலத்துல இருந்தவர்கள் சொன்னது உண்மைதான்.''

"ஆனால்....'' ஆலிக்குட்டிஹாஜி ஹஜ்ஜிற்குப் போனதைத் தொடர்ந்து ஹாஜி மட்டுமல்ல - ஒரு குட்டியும் அவருடைய பெயருடன் சேர்ந்தது. ஒரு சிறப்பு வேண்டாமா? ஆழமாக யோசித்தார்.

"என்ன?''

"அவன் ஒரு காஃபராச்சே?''

"இருக்கட்டும். ஆனால், நல்லவர்களும் கெட்டவர்களும் எல்லாவற்றிலும் இருக்கிறார்கள் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். பிறகு, நாம அவனை இதற்காக நம்பாமல் இருக்க முடியுமா?''

"ம்...''- மெதுவாக முனகினார். ஹாஜி தரை விரிப்பை மிதித்தவாறு நடந்து சென்றார்.

அதற்குப் பிறகு சிறப்பாகக் கூறும் அளவிற்கு எதுவும் செய்யவில்லையென்றாலும், சோயுண்ணி மீது ஹாஜிக்கு பெரிய அளவில் கருணை உண்டானது. அவனுக்குக் கொஞ்சம் "கண்ணும் ஒளியும்" வைக்க ஆரம்பித்தது. அவன் பணத்தைப் பத்திரம் பண்ணி வைக்க ஆரம்பித்தான். எண்ணுவதற்குத் தெரிந்து கொண்டான். அதைக் கற்றுத் தந்தது குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாதான் என்று கோவிந்த குறுப்பு சொன்னார். உண்மையாக இருக்கலாம். குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா நன்கு படித்த பெண். ஒன்பதாயிரம் வரை அவள் தவறு செய்யாமல் எண்ணுவாள். அதற்கு அப்பால் எண்ண வேண்டிய ஒரு தேவையும் அவளுக்கு உண்டாகவில்லை.

ஒருநாள் குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா சோயுண்ணியிடம் கேட்டாள்: "உன் கையில் இப்போ எவ்வளவு காசு இருக்கு?''

அவன் தொகையைச் சொன்னான்.

"முட்டாளா இருக்கியே! இனிமேல் அதை வைத்து ஏதாவது பண்ண வேண்டாமா?''

அது ஒரு புத்திசாலித்தனமான விஷயமாக சோயுண்ணிக்கும் தோன்றியது. ஒரு நிலம் குத்தகைக்குக் கிடைத்தால் பரவாயில்லை என்று அவன் கோபாலன் நாயரிடம் சொன்னான்.

"விசாரிச்சுப் பார்க்கிறேன். முன்கூட்டியே தொகை கொடுக்க வேண்டியிருக்கும்.''

"கொடுக்கலாம்.''

"எவ்வளவு?''

"நானூறு.''

"சரி...''

இந்த உரையாடல் கோபாலன் நாயருக்குச் சிறிது திகைப்பை உண்டாக்காமல் இல்லை. ஒரு தேங்காய் உரிப்பவன் நானூறு ரூபாய் முன்தொகை கொடுத்துப் பொருளை வாங்குகிறான்! தானோ வாழ்க்கை வண்டியை நகர்த்தி எவ்வளவோ வருடங்களாகிவிட்டன! ஒரு தேங்காய் உரிப்பவனாக இருந்திருந்தால் எப்படி இருக்கும் என்று ஒரு நிமிடம் அவர் மனதில் விரும்பத் தொடங்கிவிட்டார். ஆனால், மேல் முகவரி அவ்வளவு சீக்கிரம் மாறி விடாதே! இந்த உரையாடலைக் கேட்டதும் கோவிந்தக் குறுப்பும் திகைத்துப் போனார். "ஆச்சரியம்! இருந்தாலும்.... கோபாலன் நாயர்! அவன் கஷ்டப்பட்டு சம்பாதித்த பணம். பாதிப்பு உண்டாகாத அளவிற்கு பணத்தைச் சரியாகப் பயன்படுத்தணும்.''

"சரிதான்....''

கலந்து பேசினார்கள். இருவரும் சேர்ந்து அச்சுதன் நம்பூதிரியைத் தேடிச் சென்றார்கள். அவருடைய தாயாரின் வகையில் ஒரு சொத்து இருந்தது. நல்ல ஒரு வயல். பயன்படுத்தினால் ஏமாற்றாத மண். நம்பூதிரியின் சிபாரிசின் காரணமாக அது சோயுண்ணிக்கு குத்தகைக்குக் கிடைத்தது. ஒரு போக நிலம். நல்ல நீர்வசதி இருந்தது. அதற்கு அருகில் கோபாலன் நாயரின் சகோதரிக்குச் சொந்தமான நிலம் இருந்தது. அவளால் எந்தவொரு தொந்தரவும் இருக்கப் போவதில்லை.

"நீ பூனையின் மடியில் விழுந்திருக்கே!'' கோவிந்தக் குறுப்பு சொன்னார்: "இனிமேல் நீயும் மண்ணும் சேர்ந்து பார்த்துக்கோங்க!''

" சரி...'' - சோயுண்ணியும் சொன்னான். தொடர்ந்து விவசாயமும் ஆரம்பமானது. சிறிது சிறிதாக உயர்வு. வெறுமனே அல்ல. கடுமையாக உழைப்பான். நடவேண்டிய நேரத்தில் நடுவான். புல் பறிக்க வேண்டிய நேரத்தில் புல் பறிப்பான். உரம் சேர்ப்பான். ஆறு மைல் தூரத்தில் இருந்த மலைச் சரிவிற்குச் சென்று மரத்தை வெட்டி விறகுகளைக் கட்டாகக் கட்டி தலையில் வைத்து சுமந்து கொண்டு வருவான். அவன் வருவதைக் கட்டாயம் பார்க்க வேண்டும். பார்ப்பதற்கு மதம் பிடித்து வரும் யானையைப்போல இருப்பான். சோயுண்ணியின் நெற்பயிர் கம்பீரமாக நின்றிருந்தது.

"பாருங்க... கஷ்டப்பட்டு உழைப்பவனின் கையில் மண் கிடைத்தவுடன், நிலம் பலன் தர ஆரம்பித்துவிட்டது'' - குறுப்பு சொன்னார்.

"அறிவை விட அதிகமாகத் தேவைப்படுவது முழுமையான ஈடுபாடுதான். அப்படியென்றால்தான் எல்லாம் சரியாகும்'' - கோபாலன் நாயர் சொன்னார்.

பொழுது விடிவதற்கு முன்பே தலையில் ஒரு கட்டுடன் சோயுண்ணி வயலைத் தேடிச் செல்வான். அவன் திரும்பிவரும் போது எட்டு மணி ஆகிவிடும். பிறகு தேநீர் கடைக்குச் சென்று ஒரு நல்ல தீனியைத் தின்றுவிட்டு தேங்காய் உரிக்கும் இடத்திற்குச் செல்வான்.