Lekha Books

இந்த வியாபாரத்தில் ஈடுபட்டதிலிருந்து சோயுண்ணிக்கு ஒரே உற்சாகம்தான். அந்த கழுகுப் பார்வையைச் சாய்வாக வைத்துக் கொண்டு, மெதுவாக கையை உயர்த்தி சுவரில் ஒரு எறி எறிவான். டிம்! அந்த வகையில் பெருகி வரும் முந்திரிப் பருப்பை விற்றுக் காசாக்குவான். "உன் கையில் ஏதோ கண்ணுக்குத் தெரியாத சக்தி இருக்கு!'' - மற்ற பிள்ளைகள் கூறுவார்கள்.

"அது நல்லது!'' - சோயுண்ணி குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரிப்பான். எனினும், அவன் விளையாட்டில் ஈடுபட்ட எல்லாப் பிள்ளைகளுக்கும் ஒவ்வொரு பைசா வீதம் தானமாகக் கொடுப்பான். மறுநாளும் அவர்கள் முந்திரிப் பழங்களுடன் விளையாடுவதற்கு வர வேண்டுமே என்பதற்காக அல்ல - கருணை மனம் கொண்டுதான்.

ஆனால், வியாபாரத்தை அதிக நாட்கள் நடத்திக் கொண்டு போக முடியவில்லை. காலம் மாறி, எல்லாவற்றுக்கும் விலை அதிகமானது. உடைந்த பீங்கான் துண்டு, கோதுமை, புளியங்கொட்டை, கீரை, பாக்கு ஓடு, சோப்பு, புல் - எல்லாவற்றுக்கும் விலை. உரிமையாளர்கள் வவ்வால்களையும் சோயுண்ணியையும் முந்திரிக் காடுகளிலிருந்து விரட்டினார்கள். அவன் எதிர்ப்புக் குரல் எதுவும் எழுப்பாமல் வேறொரு இடத்தை நோக்கி நகர்ந்தான்.

எங்களுடைய பகுதியில் ஒரு கோடரியை தோளில் வைத்த கோலத்தில் சோயுண்ணியைப் பார்த்தோம். அவன் எல்லா வாசல்களையும் தேடிச் சென்று சொன்னான்:

"விறகு வெட்டனுமா?''

"வேண்டாம்'' என்று கூறும் வாசலில் இருந்து எந்தவித முணுமுணுப்பும் இல்லாமல் நடந்தான். "ஆமாம்'' என்று சொன்ன இடத்தில் வேலை செய்தான். படிப்படியாக அவன் விறகு வெட்டுவது சம்பந்தமாக எல்லா தொழில் நுணுக்க அம்சங்களையும் தெரிந்து கொண்டான். எவ்வளவு பெரிய வெட்ட முடியாத மரத்தையும் அவனுக்கு முன்னால் கொண்டுபோய் போடலாம். அவனுடைய கோடரியைக் கண்டதும் அது விறகாக மாறிவிடும்.கூலி விஷயத்தில் பிரச்சினையே இல்லை. மனதில் நினைத்திருந்ததைவிட அதிகமாகக் கிடைத்தால் அந்தக் கழுகுக் கண்களில் ஒரு பிரகாசம் தெரியும். அத்துடன் ஒரு பாராட்டுச் சத்தமும் கேட்கும். "அது நல்லது!"

நல்ல வெயில் உள்ள ஒரு நாளன்று காலை வேளையில் அவன் ஆலிமுஸல்யாரின் வீட்டு வாசலுக்குச் சென்று அழைத்து கேட்டான்:

"விறகு வெட்டுறதுக்கு இருக்கா?''

"இருக்கு. வடக்குப் பக்கம் வா...'' உள்ளேயிருந்து குரல் வந்தது. சோயுண்ணி வடக்குப் பக்கம் சென்றான். அங்கு மாமரத்தின் தடிகள் மலையெனக் குவிந்து கிடந்தன. அவன் தன் வேலையை ஆரம்பித்தான். சாயங்காலம் ஆனபோது விறகு மலையென குவிந்திருந்தது. ஆலிமுஸல்யரின் மனைவி குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா அதையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள். அவள் தனக்குள் கூறினாள்:

"இவன் ஒரு மிகப்பெரிய திறமைசாலியாக இருக்கிறானே! இவனுடைய நெஞ்சில் பத்து பறை நெல்லை வைக்கலாம். கைமீதும் கால்மீதும் கூட வைக்கலாம். நல்ல பலம் கொண்ட இளம் வேலைக்காரன்."

சோயுண்ணி கோடரி மீது கையை வைத்துக் கொண்டு, மாலை நேர வெயிலை ஏற்றுக் கொண்டு, முழங்கையைச் சொறிந்தவாறு வாசலின் ஒரு மூலையில் நின்று கொண்டிருந்தான்.

"உன் பெயர் என்ன?'' - குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா கேட்டாள்.

"சோயுண்ணி.''

"சரி.... உனக்கு இப்போ இதற்கு என்ன தரணும்?''

சோயுண்ணி முழங்கையை மேலும் ஒருமுறை சொறிந்தான். தலை முடியைக் கையால் வாரினான். தாடியைச் சற்றுத் தடவினான். பிறகு வெட்கத்துடன் அசையாமல் நின்றான்.

"சொல்லு...'' - குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா அன்புடன் தொடர்ந்து கேட்டாள்: "என்ன வேணும்?''

சோயுண்ணி பேசவில்லை. இறுதியில் அவள் உள்ளே சென்று ஒன்றரை ரூபாயைக் கொண்டு வந்து கொடுத்தாள்.

"உனக்கு திருப்தியா?''

"இது போதும்.''

"அப்படின்னா நாளைக்கும் வா. கீழே பார்க்காமல் சொல்லு. வர்றியா?''

"வர்றேன்''

சோயுண்ணி மறுநாளும் உரிய நேரத்திற்கு வந்தான். அதே மாதிரி மூன்று நாட்கள் கடந்த பிறகுதான் ஆலிமுஸல்யார் சோயுண்ணியைப் பார்த்தார். ஆலிமுஸல்யார் ஒரு இறை பக்தராகவும் தேங்காய் வியாபாரியாகவும் இருந்தார். வியாபாரத்தின் மூலம் நிறைய சம்பாதித்திருந்தார். முஸல்யாருக்கு ஓதக்கூடிய பள்ளிவாசலும் கித்தாப்பும் இல்லையென்றாலும்கூட, முஸல்யார் என்ற பெயர் அப்படியே தங்கி விட்டது. மேல் முகவரிகள் அவ்வளவு வேகமாக மாறிவிடாதே! காலை வேளையில் தொழுகையை முடித்து, ஒரு கடுப்பமான தேநீரையும் குடித்துவிட்டு முஸல்யார் வியாபாரம் நடக்கும் இடத்திற்குச் செல்வார். பிறகு இரவில்தான் திரும்பி வருவார். ஆறு நாட்களும் இது தொடர்ந்து நடக்கும். ஏழாம்நாள் வெள்ளிக்கிழமை. அன்று ஜுமா பிரிந்ததும், பிறகு வீட்டிற்கு வருவார். முஸல்யார் இஸ்லாம் சம்பந்தப்பட்ட காரியங்களிலும் ஈமான் சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களிலும் முழுமையாக ஈடுபடுவார். சுன்னத் உள்ள எந்தவொரு காரியத்தையும் அவர் விட மாட்டார். ஐந்து முறை தொழுகை நடத்துவது, ஸக்காத் கொடுப்பது - எல்லாவற்றையும் முறைப்படி செய்வார். மக்காவுக்கும் மதீனாவிற்கும் ஒரு முறை போக வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருக்கிறது. ஒரு வெள்ளிக்கிழமை நாளன்றுதான் முஸல்யார் சோயுண்ணியைப் பார்த்தார். "கட்டுமரத்தைப் போல் இருக்கும் இவன் யார்?'' - அவர் தன் மனைவியிடம் கேட்டார்.

"அவன் திறமைசாலி!'' - குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா சோயுண்ணியைப் பற்றிய கதையை விளக்கிச் சொன்னாள். பிறகு ஒரு வேண்டுகோளும்! "அவனை நாம விட்டுவிடக் கூடாது!''

"இவனை வச்சு என்னடி செய்யறது?''

"அவன் விறகு வெட்டும் வேலை இல்லாத சமயத்தில் தேங்காய் உரிக்கிற வேலையும் செய்வான். திட்டினாலும் அதைக் கேட்டுக் கொள்வான்!''

"யோசிப்போம்.''

முஸல்யார் யோசித்தார். அதன் விளைவாகத்தான் சோயுண்ணி தேங்காய் உரிக்கும் வேலை செய்பவனாக ஆனான். குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவிற்கு அவனை மிகவும் பிடிக்கும். எவ்வளவு கடுமையான வேலையாக இருந்தாலும், அவள் சோயுண்ணியிடம் ஒப்படைப்பாள். அவனோ அவற்றை புல்லைப்போல நினைத்து செய்து முடித்துவிடுவான். அது தவிர, இன்னொரு வகையிலும் அவன் உதவியாக இருந்தான். குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் குடும்பத்தைப் பற்றிய அருமைகளையும் பெருமைகளையும் வெளியே பரப்புவதற்கு ஒரு ஆள் தேவைப்பட்டது. சோயுண்ணி அதற்கும் மிகவும் பொருத்தமான மனிதனாக இருந்தான். மாடி, மாளிகை, தேங்காய் கூடம், நெல் களஞ்சியம், சத்தமிடும் செருப்பு, வெள்ளிப்பிடி போட்ட பாத்திரம் - இப்படித் தன்னுடைய குடும்பத்தின் பெருமைகளை பற்றி அவளுக்குக் கூறுவதற்கு எவ்வளவோ இருந்தன. அவற்றையெல்லாம் பொறுமையுடன் கேட்டுக் கொண்டு நின்றிருந்தவாறு விறகு வெட்டிக் கொண்டிருந்த சோயுண்ணி, ஒரு மூச்சு கூறி முடித்தால், மெதுவாக முனகுவான்.

"அது நல்லது!''

அப்போது, அந்தப் பெண் தன்னுடைய அழகைப்பற்றி கூறத் தொடங்குவாள்.