Lekha Books

சேற்றை அள்ளி எறியும் பெண்

கிழக்கு திசையை நோக்கிச் செல்லும் மூன்றாவது பேருந்து போனவுடன், அச்சுதன் நம்பூதிரி ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டார். நீண்ட நேரமாக அந்த மனிதர் அந்தக் கடையின் வாசலில் போடப்பட்டிருந்த கையொடிந்த நாற்காலியில் சாய்ந்து உட்கார்ந்திருக்கிறார். மூக்கிற்குக் கீழே பேருந்துகள் கடந்து போய்க் கொண்டிருக்கின்றன. அவற்றில் ஒன்றில் பாய்ந்து ஏறலாம். வீட்டை அடையலாம். சுகமாக ஓய்வெடுக்கலாம்.

எனினும், அங்கு இருக்க வேண்டும் என்றுதான் நம்பூதிரிக்குத் தோன்றியது.

"நான் இனிமேலும் காத்திருக்க மாட்டேன். இந்த கோபாலன் நாயரைத் தேடிக் கொண்டிருப்பதைவிட, காற்று கடந்து போகும் வழியைப் பற்றி விசாரித்துக் கொண்டிருப்பது எவ்வளவோ மேலானது. இந்த மனிதன் காலையில் வீட்டை விட்டு வெளியேறி வந்தான்! இப்படியும் ஒரு பொறுப்பற்ற போக்கு இருக்குமா?'' - இப்படி பாதி தன்னிடமும் மீதி பாதியைத் தேநீர் கடைக்காரனிடமும் அவர் சொன்னார்.

"நீங்க இன்னைக்கு வர்றதா சொல்லியிருந்தீங்களா?''

தேநீர்க் கடைக்காரன் கேட்டான்.

"இல்லை. ஆனால், அவர் அறிவுள்ள மனிதர்தானே? சாதாரணமா யூகிக்க முடியாதா?''

"ஆமாம்.... ஆமாம்...'' - மேலும் ஒரு கண்ணாடி டம்ளர் தேநீரை முன்னால் கொண்டு வந்து வைத்துவிட்டு தேநீர் கடைக்காரன் சொன்னான்: "கோபாலன் நாயர் விஷயமே இப்படித்தான்... யாராவது அழைத்துக் கொண்டு போனால், காற்றில் சிக்கிய சருகைப்போல அவரோட நிலைமை ஆகிவிடும். பிறகு... ஒரு விஷயம்... அவரை வைத்துத்தானே பலரும் காரியங்களை சாதிக்கிறாங்க....!''

"இருந்தாலும் மனிதனுக்கு ஒரு... ஒரு இது இருக்கணும்''

அச்சுதன் நம்பூதிரி கண்ணாடி டம்ளரைக் கீழே வைத்துவிட்டு கோபமான குரலில் சொன்னார்:

"அடுத்த பேருந்தில் நான் புறப்படுகிறேன். அது நடக்கத்தான் போகுது!''

"அப்படியென்றால் நீங்க ஏதாவது முக்கிய விஷயமா...''

"விஷயம் எதுவும் இல்லை. இருந்தாலும் இப்படி நடந்திருக்கக் கூடாது அல்லவா?''

தேநீர் கடைக்காரன் தனக்கு வந்த சிரிப்பை சுவர் பக்கமாகத் திருப்பிவிட்டான். நம்பூதிரிக்கு என்ன குறை என்ற விஷயம் அவனுக்கு தெரியும். நன்கு பழகக்கூடியவரும் அன்பான மனமும் கொண்ட அவருக்கு வாழ்வதற்கு மனித வாசனை தேவைப்படுகிறது. மூன்றோ நான்கோ மணி நேரங்கள் கோபாலன் நாயருடன் தமாஷாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தால் கொஞ்சம் வலி குறைந்ததைப் போல நம்பூதிரிக்கு இருக்கும். ரேஷன் கடைகளைப் பற்றிய குற்றச்சாட்டுகளில் இருந்து மூன்றாவது உலகப்போர் வரை உள்ள அரசியல் விஷயங்களைப் பற்றியும் கம்யூனிசத்திலிருந்து மனித அன்பு வரை உள்ள தத்துவ அறிவியல்களைப் பற்றியும் விவாதம் நடக்கும். அப்போது அவர்கள் சத்தம் போட்டுச் சிரிப்பார்கள். அந்த வகையில் பொதுமக்களை உயர்த்தக்கூடிய வழிகளைப் பற்றி தேநீர்க் கடையின் ஒரு மூலையில் வைத்து விவாதம் நடந்து கொண்டிருக்கும்போது, மீன் விற்பவனாகவோ- பள்ளி ஆசிரியராகவோ விவசாயியாகவோ இருக்கும் பொதுமக்கள் வந்து தேநீர் குடித்தவாறு மூலையில் நடந்து கொண்டிருக்கும் விவாதத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே கடனுக்குக் கணக்கை எழுதிவிட்டு, அங்கிருந்து நடந்து செல்லும் காட்சி சாதாரணமாக நடந்து கொண்டிருக்கும். அப்படிப்பட்ட ஒரு அனுபவத்திற்காக ஏங்கிக் கொண்டிருக்கிறார் நம்பூதிரி என்ற விஷயம் தேநீர்க் கடைக்காரனுக்கு நன்றாகத் தெரியும். "அய்யா... நீங்க கவலைப்பட வேண்டாம். கோபாலன் நாயர் இப்போ வந்திடுவார்'' "யாருக்குத் தெரியும்?''

பீடி சுற்றுவது, அரசியல் பணி, தேங்காய் உரிப்பது, இலக்கியம், மீன் வியாபாரம் என்று பல தொழில்களிலும் ஈடுபட்டு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் மனிதர்கள் அங்கு கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். கோபாலன் நாயரை மட்டும் காணோம்.

"நான் புறப்படுகிறேன்'' - நம்பூதிரி குடையை எடுத்து கையிடுக்கில் வைத்தார். படியில் காலை வைத்தபோது, பின்னாலிருந்து ஒரு கேள்வி.

"புறப்பட்டாச்சா?''

திரும்பிப் பார்த்தார். கடைக்குள் கோபாலன் நாயர் நின்றிருந்தார். "எந்த வழியாக குதித்து வந்தீங்க?''

"பின் வாசல் வழியாக....''

"அப்படியா?''

"பின்னால் இருக்கும் கிணற்றின் கரையில் கால் கழுவலாம். பிறகு... கடன்காரர்களின் தொல்லைகளில் இருந்து தப்பிப்பதற்காக நான் அந்த காலத்தில் அங்கு வந்து வந்து, அது ஒரு பழக்கமாகவே ஆயிடுச்சு''

அப்படிக் கூறியவாறு கோபாலன் நாயர் பெஞ்சின் தலைப் பகுதியில் வந்து சாய்ந்து உட்கார்ந்தார். அவர் மிகவும் தளர்ந்து போய் காணப்பட்டார். கோபாலன் நாயருக்கு முப்பத்தாறு வயதுக்கு மேல் இருக்காது. எனினும், கடந்தகால கஷ்டங்கள் அவருடைய முகத்தில் அடையாளங்களை உண்டாக்கி விட்டிருக்கின்றன. அவர் மிகவும் அமைதியான குணத்தைக் கொண்டவர். "இந்த பூமியில் நானும் வாழ்ந்து விட்டுப் போறேனே?" என்பதைப் போல அவர் இருப்பார். இந்த பூமியில் அப்படி வாழ்வதற்கு முடியுமா? அதனால் வாழ்க்கையைத் தள்ளிக் கொண்டு செல்ல கோபாலன் நாயர் கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டிருந்தார். இந்தக் கஷ்டங்களுக்கு மத்தியில் அவருக்கு ஆறு பிள்ளைகளும் உண்டாகி விட்டார்கள். "நினைத்து அப்படியொரு காரியம் நடக்கவில்லை"- அதைப்பற்றி கோபாலன் நாயர் இப்படித்தான் கூறுவார். ஆறு பிள்ளைகள், ஒரு மனைவி, மனைவியின் தாய், இரண்டு காட்டுப் பூனைகள், எங்கிருந்தோ வந்து குடியேறி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு சொறிநாய்- இப்படி பன்னிரண்டு பேர்களின் வாழ்க்கையை அந்த ஒரு மனிதன் கஷ்டப்பட்டு தள்ளிக் கொண்டு போகவேண்டும். இதற்கிடையில் அந்தப் பகுதியின் பொது காரியங்கள் எல்லாவற்றிலும் ஒரு முக்கிய பங்கினையும் அவர் ஆற்ற வேண்டும். பொது காரியங்களில் ஈடுபடுவதைப் பற்றி கோபாலன் நாயர், "திட்டம் போட்டு நடப்பது இல்லை" என்று கூறுவார். அவர் மேலும் கூறுவார்: "தென்னை தலையில் விழுந்து மனிதர்கள் இறப்பது உண்டு. இதுதான் என்னுடைய விதி".

எல்லா கட்சியைச் சேர்ந்தவர்களுக்கும் கோபாலன் நாயர் ஒரே மாதிரிதான். நீண்ட காலம் காங்கிரஸ்காரராக இருந்த அவர் ஒருநாள் காலையில் எந்தவொரு ஆர்ப்பாட்டமும் இல்லாமல் காங்கிரஸ் கட்சியிலிருந்து வெளியேறி விட்டார். ஆனால், காங்கிரஸ்காரர்கள் அவரைப்பற்றிக் கூறும்போது, எச்சிலை விழுங்கிக் கொண்டு பேசாமல் உட்கார்ந்திருப்பார். சோஷலிஸ்ட் இளைஞர்கள் அவரிடம் வந்து பேசிக்கொண்டிருப்பார்கள். எல்லாவற்றையும் அமைதியாகக் கேட்டுக் கொண்டு இருந்து விட்டு, கோபாலன் நாயர் இப்படிக் கூறுவார்: "எனக்கு இவை எதுவும் புரியவில்லை. மனிதர்களுக்காக ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என்று நினைக்கிறப்போ, இங்கே வாங்க. நான் அதைச் செய்றேன்!" கம்யூனிஸ்ட்டுகளும் இதுவரை கோபாலன் நாயரைப் பற்றி, அமெரிக்காவின் கால்களைத் தாங்கிக் கொண்டிருப்பவர், ட்ரூமானின் செருப்பை நக்கிக் கொண்டிருப்பவர் என்றெல்லாம் கூறியதில்லை. எல்லா நல்ல மனிதர்களையும் போல அவரைப் பற்றியும், அமைப்பைச் சேர்ந்தவர்களின் வலையில் போய் சிக்கிக் கொண்ட ஒரு நல்ல மனிதர் என்று கூறியிருக்கலாம்.