Lekha Books

அது ஒரு அருமையான காட்சியாக இருந்தது. நான் வாய்க்கு... போட மறந்துவிட்டேன்....'' கோபாலன் நாயர் குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தார்.

"சரி... இருக்கட்டும். இப்போ குஞ்ஞம்மா எங்கே இருக்கிறாள்?'' அச்சுதன் நம்பூதிரி பொறுமையை இழந்து கேட்டார்.

"சொல்றேன். சாத்தப்பனின் வாசல்படியை அடைந்ததும் குறுப்பு கேட்டார்: "குஞ்ஞம்மா, உண்மையிலேயே உனக்கு சாத்தப்பன் மீதா விருப்பம்?"

"ஆமாம்..."

"என்ன?"

"ஆமாம்."

"வேறு யார்மீதும் விருப்பமில்லையா?"

"இல்லை."

எதற்கு என்று தெரியவில்லை - குறுப்பு அவளையே வெறித்துப் பார்த்தார். பிறகு சொன்னார்: "அப்படியென்றால் போ! போய்த் தொலை!"

குஞ்ஞம்மா திகைத்துப் போய் நிற்பதைப் பார்க்காமலேயே அவர் சைக்கிளை உருட்டிக் கொண்டு நடந்தார். பாதையின் திருப்பத்தை அடைந்ததும், நான் அழைத்தேன்: "கோவிந்தக் குறுப்பு..."

"என்ன?"

"இனிமேலும் அவர்கள் இஸ்லாம் சபைக்குச் சென்றுவிட்டால்...?"

"எந்த சைத்தான் கோட்டைக்கும் போய்த் தொலையட்டும். நான் போகிறேன்."

அவர் சைக்கிளில் ஏறியதும், நான் அவரைப் பார்த்தேன். வியர்வையில் அந்த சந்தனப் பொட்டு முழுமையாக அழிந்து போய் விட்டிருந்தது. நான் இங்கே வந்து விட்டேன். இதுதான் கதை. மாட்டிய விஷயம் போதுமா?''

பாம் பாம் என்ற பேருந்தின் ஹாரன் சத்தம் கேட்டு கோபாலன் நாயர் சொன்னார்: "அதோ கிழக்கே போகும் பேருந்து. போங்க....''

"வேண்டாம்.''

"ஏன்?''

"நான் குஞ்ஞம்மாவைக் கொஞ்சம் பார்த்துவிட்டுத்தான் போவேன். அவளைத்தான் பார்க்க வேண்டும்.''

"ஆனால், இனிமேலும் ஆரிய சமாஜத்திற்கு நடக்க என்னால் முடியாது''- கோபாலன் நாயர் அமைதியான குரலில் ஞாபகப்படுத்தினார்.

"தேவைப்பட்டால் இஸ்லாம் சபைக்கும் போகணும்'' - அச்சுதன் நம்பூதிரியும் அமைதியான குரலில் சொன்னார்.

அவர்கள் தேநீர்க் கடைக்காரனுக்குக் கொடுக்க வேண்டிய காசைக் கொடுத்துவிட்டு வெளியேறி நடந்தார்கள்.

தாய் இல்லாத பிரஜை

மனைவி திருடு போனால் யாருக்கும் கோபம் வரும். குரங்குகளை உதவிக்கு அழைத்துக் கொண்டாவது திருடனுடன் போருக்குத் தயாராகவும் செய்வார்கள். சோயுண்ணி போருக்குத் தயாரானானா? இல்லாவிட்டால், அவன் அமைதி அமைப்பை உண்டாக்கினானா? சொல்கிறேன்.

குஞ்ஞம்மாவை வீட்டில் கொண்டு போய் இருக்கச் செய்துவிட்டு அவன் சொன்னான்: "இங்கேயே இரு.''

"ம்....'' - குஞ்ஞம்மா முனகினாள். முனகாமல் என்ன செய்வாள்? கணவனாயிற்றே! மழையில் நனைந்த சங்கு புஷ்பத்தைப் போல அவள் ஒரு மூலையில் பதுங்கிக் கொண்டு நின்றிருந்தாள். சோயுண்ணி கழுகுப் பார்வையுடன் அவளையே வெறித்துப் பார்த்தான். உண்மையிலேயே இதுவரை அவன் குஞ்ஞம்மாவை முழுமையாக பார்க்கவேயில்லை. அவள் ஒரு பெண் என்று பொதுமக்கள் ஒப்புக் கொண்டு விட்டார்கள். பொதுமக்களின் வார்த்தைகளை நம்பாமல் இருக்க ஒரு நியாயமும் இல்லை. அதற்கு அப்பால் திருமணம் செய்து கொள்வதற்கு என்ன தகுதி வேண்டும்? அவளைப் பார்த்த போது சோயுண்ணிக்கும் தோன்றியது.

"பெண் தேவையில்லையே!"

ஆனால், தேங்காய் உரிக்கும் வேலையை அவன் நிறுத்தவில்லை. வருமானம் வரக்கூடிய வேலை அது. நாளொன்றுக்கு கிட்டத்தட்ட ஆயிரத்தைநூறு தேங்காய்களை அவன் உரித்துத் தருவான். ஒரு தேங்காய்க்கு ஒரு பைசா கூலியாகக் கிடைத்தது. அந்த வகையில் ஏழு ரூபாய்களும் சில்லரைகளும் ஒரு நாளில் அவன் சம்பாதிப்பான். ஆனால் சோயுண்ணிக்கு ஒரே நாளில் இந்த சம்பாத்தியம் கிடைத்து விடவில்லை. அதற்குப் பின்னால் ஒரு வரலாறு இருக்கிறது.

அவனை யார் பெற்றெடுத்தது என்பதை யாராலும் கூற முடியாது. யாராவது பெற்றெடுத்தார்களா? பிறப்பு- இறப்பு கணக்கில் அவனுடைய பெயர் இல்லை. அரசாங்கத்தின் கணக்கில் பெயரே இல்லாத ஒரு பிரஜையைப் பற்றி கோவிந்தக்குறுப்பு தனக்குள் இப்படி கூறிக்கொண்டார்: "ஒரு காலத்திலும் அவனுக்கு ஒரு தாய் இருந்ததில்லை.''

"உண்மைதான்...'' - கோபாலன் நாயர் ஒப்புக்கொண்டார். "இவ்வளவு பெரிய உடலை ஒரு தாய் பெற்றெடுக்க வாய்ப்பே இல்லை. தேரையின் பிறப்பைப் போல இவனுடைய பிறப்பும் இருந்திருக்கும். ஏதாவது மலை உடைந்தபோது, அதோடு சேர்ந்து இவனும் வந்திருப்பான். பிறகு... மனிதர்களின் கூட்டத்தில் சேர்ந்து நடந்து இதோ... இப்படி ஆயிட்டான்.''

இந்த வம்ச வரலாற்றை கோவிந்தக்குறுப்பு எதிர்க்கவில்லை. யாரும் எதிர்க்கவில்லை. ஆனால், தனக்கும் ஒரு தாய் இருந்தாள் என்று சோயுண்ணி கூறுகிறான். யார் நம்புவது?

இளம் வயதில் அவன் ஆற்றின் கரையில் வளர்ந்தான். அதில் வரும் படகோட்டிகள் எல்லாருக்கும் அவன் தன்னால் முடியக்கூடிய சேவைகளைச் செய்து கொடுப்பான். வெற்றிலை, பாக்கு வாங்கிக் கொண்டு வந்து கொடுப்பது, பீடி புகைப்பதற்கு நெருப்பைக் கொண்டு வந்து கொடுப்பது - இப்படிப் பல உதவிகள். அவர்கள் அவனுக்கு ஏதாவது கொடுப்பார்கள். எதைக் கொடுத்தாலும் வாயை ஒரு மாதிரி வைத்து இளித்துக் கொண்டே அவன் கூறுவான்: "அது நல்லது.''

இப்படியே பகல்களும் இரவுகளும் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தபோது அவனும் வளர்ந்தான். ஆனால், வளர்ச்சி மிகவும் வேகமாக இருந்தது.

"இந்தப் பையன் ஒரு மாதிரி சிரிக்கிறதைப் பார்த்தீர்களா?'' - படகுக்காரர்கள் பல நேரங்களிலும் கூறுவார்கள். அந்த நேரங்களிலும் அவன் கோணல் வாயை விரித்துக் கொண்டு கூறுவான்: "அது நல்லது.''

இதற்கிடையில் கல்வி ரீதியாகவும் சோயுண்ணி வளர்ந்து விட்டிருந்தான். பரிசல் ஓட்டவும், படகைச் செலுத்தவும் அவன் கற்று வைத்திருந்தான். ஆனால், அந்த வாழ்க்கையில் நிலைத்து நிற்கவில்லை. மேலும் உயர்ந்த நிலையில் உள்ள ஒரு வியாபாரத்தை ஆரம்பித்தான். அந்தப் பகுதியில் முந்திரி மரங்கள் ஏராளமாக இருந்தன. அவை தானாகவே உண்டானவை. யாரும் அவற்றை ஒரு உற்பத்திப் பொருளாகவே எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. சோயுண்ணி ஒரு அணிலைப் போல முந்திரி மரத்தின் கிளையிலிருந்து கிளைக்குத் தாவிச் செல்வான். இறங்கி வரும்போது மடி நிறைய முந்திரிப் பழங்கள் இருக்கும். வயிற்றுப் பகுதியிலும் முந்திரிப் பழங்களை வைத்திருப்பான். அவற்றை நேராகக் கொண்டுபோய் விற்பதற்கு முயல மாட்டான். அவற்றைப் பெருகச் செய்வான். விளையாடிப் பெருகச் செய்வான். ஆறு அங்குலப் பரப்பளவு கொண்ட ஒரு குழி. ஐந்தடி தூரத்தில் ஒரு கோடு! அந்த கோட்டிலிருந்து அந்த குழிக்குள் முந்திரிப் பழங்களை எறிய வேண்டும். சில பழங்கள் வெளியே சில பழங்கள் குழிக்குள். வெளியே விழுந்த பழங்களை வேறொரு பழத்தைக் கொண்டு எறிந்து சிதற வைக்க வேண்டியது எதிராளிகளின் பொறுப்பு. ஆனால், குழிக்குள் இருப்பவற்றையும் அடிக்கப்பட்டவையுமான எல்லா பழங்களையும் எறிபவன் எடுத்துக் கொள்ளலாம். மீண்டும் சம அளவில் பழத்தை எடுத்து விளையாட்டை ஆரம்பிப்பான்.