Lekha Books

குடிசையிலிருந்து வெளியே வந்த அதே வேகத்தில் குடிசையை நோக்கி நடந்தான். அவன் ஓலையால் ஆன கதவின் அருகில் சென்று நின்று கொண்டு ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டான். அப்போதும் உள்ளே விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. அவன் அழுத்தமான கால் வைப்புகளுடன் ஓலையின் ஓட்டைகள் வழியாகப் பார்த்தான். உள்ளே, நடுவில் குஞ்ஞம்மா கையில் தலையை வைத்துக் கொண்டு அழுதுகொண்டிருந்தாள். ஆஹ்! ஆஹ்! ஆஹ்! என்ற தேம்பும் சத்தம். "அழட்டும். தேம்பித் தேம்பி அழணும். அவள் சோத்தியாராச்சே! ம்..." என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டே சாத்தப்பன் அங்கேயே நின்றிருந்தான்.

காலம் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. மங்கலான நிலவு குஞ்ஞம்மாவைப் போலவே கவலையுடன் நின்றிருந்தது. சாத்தப்பனின் இதயத்தில் இருப்பதைப்போல நிழல்கள் தெளிவில்லாமல் அசைந்தன.

சாத்தப்பன் மீண்டும் பார்த்தான். குஞ்ஞம்மா தலையை மெல்ல தூக்கினாள். அந்தக் கண்கள் கலங்கியிருந்தன. அழுது அழுது முகம் வீங்கிவிட்டிருந்தது. சுருங்கிய தாமரை மலரைப் போல அந்த முகம் இருந்தது. சாத்தப்பன் மேலும் ஒரு நிமிடம் அவளையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றான். அவனுடைய இதயம் கலங்கிவிட்டது.

குஞ்ஞம்மாதான் அழுதுகொண்டிருந்தாள். அவள் எந்த அளவிற்கு சேற்றை வாரி மேலே எறிந்தவள்!

அதற்குப் பிறகு தாமதிக்கவில்லை. கதவைத் திறந்து உள்ளே வந்தான். பதைபதைப்புடன் நின்று கொண்டிருந்த குஞ்ஞம்மாவையே அவன் வெறித்துப் பார்த்தான். "ஓ! என் குஞ்ஞம்மாச்சோத்தியார்.... அழக்கூடாது!''

அப்போது அவள் உரத்த குரலில் அழுதாள். அழாதே என்று கணவன் கூறும்போது, ஒரு பெண்ணால் அழாமல் இருக்க முடியுமா? சாத்தப்பனும் கண் கலங்கிவிட்டான். அந்த இரண்டு கண்களின் நீரிலும் சேர்ந்து நேரம் கொஞ்சம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. இரண்டு மனங்கள் ஆடிக் குலுங்கி சரியாகிக் கொண்டிருக்கின்றன.

"கொஞ்சம் கஞ்சி குடிங்க...'' - குஞ்ஞம்மா கஞ்சியைப் பரிமாறினாள். சாத்தப்பன் குடித்தான். எல்லாம் முடிந்து பாயை விரித்தபோது கேட்டான்: "ஏன் பூனையைக் கொல்லக்கூடாதுன்னு சொன்னே?''

குஞ்ஞம்மா நகத்தைத் தடவிக் கொண்டே கீழே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள்.

"என்ன?''

"ஒரு கர்ப்பம் உள்ள பெண்ணால் கர்ப்பமாக இருக்கும் பூனையைக் கொல்ல முடியுமா?''

"கர்ப்பம் இருக்குதா?''

"ம்... ம்...'' - ஒரு புன் சிரிப்பை வெளிப்படுத்தியவாறு குஞ்ஞம்மா கீழே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள்.

"இப்போதுதானே சொல்றே! கொல்ல மாட்டேன். சொன்ன பிறகுதான் விஷயம் தெரியுது.''

அவள் புன்சிரிப்பைத் தவழ விட்டாள்.

"இங்கு பூனையை வளர்க்கலாமா?''

"பூனைதான் போயிடுச்சே!''

குஞ்ஞம்மா மெதுவாக மூலைக்குச் சென்று ஒரு பிரம்புக் கூடையை எடுத்துத் தூக்கினாள். அப்போது ஒரு சப்தம். ங்யாவ்... ங்யாவ்...

வெள்ளைப் பூனை!

"வளர்க்கலாமா?'' - குஞ்ஞம்மா கேட்டாள். சாத்தப்பன் எதிர்பக்கம் திரும்பிப் படுத்துக் கொண்டே சொன்னான்:

"நீ பூனையை வளர்க்கலாம்.''

அந்த வகையில் சாத்தப்பன் அந்தப் போரில் வெற்றி பெற்றான்.

காம்பு பழுக்காத வெற்றிலை

குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் மகள் கதீஜாவிற்கு பத்தொன்பது வயது ஆனது. அவளுக்கு ஒன்பது வயது நடந்தபோது வாப்பா "தலாக்" கூறிவிட்டார். தலாக் கூறியதற்கான காரணங்களைப் பற்றியெல்லாம் அவளுக்குத் தெரியாது. உம்மாவிற்கும் வாப்பாவிற்குமிடையே சிறுசிறு பிரச்சினைகள் உண்டானதாக அவளுக்கு ஞாபகத்தில் இருக்கிறது. "நீங்க ஒரு ஆணா?'' என்று உம்மா பல நேரங்களில் வாப்பாவிடம் கேட்டிருக்கிறாள். "ஆமாண்டி.. ஆமாண்டி...'' என்று வாப்பா வாதம் செய்திருக்கிறார். ஆனால், உம்மா எந்தச் சமயத்திலும் அதை ஒப்புக் கொண்டதில்லை. வாப்பா ரங்கூனுக்குச் சென்று கொஞ்சம் பணம் சம்பாதித்துக் கொண்டு வந்துதான் உம்மாவைத் திருமணம் செய்தார் என்று கதீஜா கேள்விப்பட்டிருக்கிறாள். அந்த அளவிற்குப் பணம் இல்லாமலிருந்தாலும், ரங்கூனிற்குப் போகாமல் இருந்திருந்தாலும் உம்மாவை அவர் திருமணம் செய்திருக்கவே முடியாது. உம்மாவின் குடும்பம் மிகவும் மதிப்பு வாய்ந்தது. அங்கு பல விஷயங்கள் இருந்தன. - பெரியவீடு, காம்பவுண்ட் சுவர், தொழுவம், தேங்காய்கள் பாதுகாக்கப்படும் இடம், நெல் அறை,தொழும் அறை... இவை எல்லாம் வாப்பாவின் வீட்டில் இல்லை. பெரிய ஒரு தொழுவம்கூட இல்லை. எனினும், அவரால் தன்னைத் திருமணம் செய்ய முடிந்தது. "நிஸீப்"பால்தான் என்று குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா தன் மகளிடம் கூறிப் புரிய வைத்திருக்கிறாள்.

தனியாக இருக்கும்போது கதீஜா நினைப்பாள்: "நிஸீப்" இருந்தால் ராஜகுமாரியைக்கூட திருமணம் செய்யலாமே? ஒரு ஏழை ஒரு ராஜகுமாரியைத் திருமணம் செய்த கதையை அவளுடைய பெரிய உம்மா சிறு வயதில் அவளிடம் கூறியிருக்கிறாள். அந்தக் கோணத்தில் காரியங்களைப் பற்றி அவள் ஆழமாக சிந்தித்து ஒரு தீர்மானத்திற்கு வந்தாள். "வாப்பாவைத் திருமணம் செய்தது உம்மாவின் நல்ல குணத்தால்தான். தெரியுதா?"

அதனால் வாப்பா தலாக் சொன்னபோது கதீஜா அந்த அளவிற்கு வருத்தப்படவில்லை. எனினும் கேட்டாள்:

"உம்மா, வாப்பா போயிட்டாரா?''

"போகட்டும்டி... உனக்கு உம்மா இல்லையா? மனித குணம் இல்லாத மனிதன்...''

அதற்குப் பிறகு கதீஜா எதுவும் கூறவில்லை. ஆனால் குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா பலவிஷயங்களையும் தொடர்ந்து கூறிக் கொண்டிருந்தாள். ஒருமுறை நிமிர்ந்தால் அவ்வளவு சீக்கிரம் மடங்கக் கூடியதல்ல அது. இறுதியில் ஒரு அறிவுரையும்... " என் செல்ல மகளே! ஒரு விஷயத்தை ஞாபகத்தில் வச்சுக்கோ.''

"என்ன உம்மா?"

"பெரியவளா ஆகுறப்போ நீ யாரை வேணும்னாலும் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ. ஆனால், ஒரு ரங்கூன்காரனை மட்டும் கல்யாணம் பண்ணிக்காதே!''

அந்த வார்த்தைகளை கதீஜா மனதில் வைத்துக் கொண்டாள். வாழ்க்கையில் எந்தச் சமயத்திலும் ஒரு ரங்கூன்காரனைக் காதலிக்கச் கூடிய சூழ்நிலை வந்துவிடக்கூடாது என்று அவள் வேண்டிக் கொண்டாள்.

கதீஜா படித்திருக்கிறாள். எழுத்துப் பலகையுடன் அவள் நிறைய நாட்கள் குர்ஆன் கற்றுத் தரப்படும் பள்ளிக்கூடத்திற்குச் சென்றிருக்கிறாள். பள்ளி வாழ்க்கை மோசமாக இருந்ததில்லை. முஸல் யாரோ குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவிடம் சொன்னார்: "திறமையான பெண்!''

"என் மகளாச்சே! யாரு இந்த கதீஜா'' என்று அந்தத் தாய் பதில் சொன்னாள். ஆனால், குர்ஆன் கற்றுத் தரப்படும் பள்ளிக்கூடத்தில் இருந்த ஒரு சிறிய சட்டம்தான் அவளுடைய படிப்பை நிறுத்திவிட்டது. மிகப் பெரிய சம்பவங்கள் பல நேரங்களிலும் சாதாரண விஷயங்களில் இருந்துதான் உருவாகும். நடந்தது இதுதான். குர்ஆன் படிப்பை முடித்துவிட்டுப் போகும்போது வழக்கமாக எல்லா மாணவர்களும் ஒரு அடியை வாங்கிக் கொண்டு போக வேண்டும். குற்றம் எதுவும் செய்ததற்காக அல்ல. அன்பிற்குரிய சீடர்களாயிற்றே! இனி மறுநாள் வரும்போதுதானே அடிக்க முடியும் என்பதை நினைத்துத்தான் அது நடந்து கொண்டிருந்தது.