Lekha Books

பிள்ளைகள் வரிசையாக நின்றிருப்பார்கள். முதலில் அடி வாங்கியவன் முதலில் போய்விடலாம். ஒருநாள் வரிசையில் ஆரவாரம். முஸல்யாருக்கு கோபம் வந்துவிட்டது. அப்போதுதான் கதீஜா மருதாணி போட்டு இரண்டு மடங்கு சிவப்பாக்கிய கையை நீட்டிக் காட்டிக் கொண்டிருந்தாள். ச்ளீம்.. - ஒரு அடி. கதீஜா நெளிந்தாள். ஆனால். அழவில்லை. அழுதால், அதை நிறுத்தும்வரை அடி கிடைக்கும். அந்தக் கண்கள் நீரால் நிறைந்தது. அது மார்பின்மீது துளித்துளியாக விழுந்தது. மற்ற பிள்ளைகள் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டார்கள். குர்ஆன் படிப்பதை நிறுத்திவிட்டு போகும்போது கிடைக்கக்கூடிய அடி, உரிமையுடன் கொடுக்கப்படும் ஒன்று மட்டுமே என்பதும், அதை அந்த அளவிற்குப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது என்பதும் அவளுக்கு நன்றாகத் தெரியும். அவர்கள் ஒருவரையொருவர் அமைதியாகப் பார்த்துக் கொண்டே, அடி வாங்கினார்கள். "எல்லா மொய்லாக்கன்மார்களையும் சைத்தான் பிடிக்கட்டும்" என்று மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டே, அழுத்தி மிதித்தவாறு அவள் நடந்து சென்றாள். கதீஜாவின் சிவந்த உள்ளங்கையில் ஒரு நீலக்கோடு! விஷயம் தெரிந்ததும் தன் மகளின் கையைத் தடவிக் கொண்டே குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா சொன்னாள்: "குர்ஆன் படித்தது போதும். உன்னை இப்போ மொயல்யாராக ஆக்க நினைக்கவில்லையே?''

அத்துடன் கதீஜாவின் படிப்பும் முடிவுக்கு வந்துவிட்டது. எனினும், அவளுக்கு கணக்கு கூட்டுவதற்கும் கழிப்பதற்கும் தெரியும். அதை அவளுடைய உம்மாவே கற்றுத் தந்தாள். ஒன்பதாயிரம் வரை தவறு நேராமல் எண்ணுவதற்குக் கற்றுக் கொண்டாள். ஒன்றிரண்டு வருடங்கள் கடந்த பிறகு, கதீஜாவிற்கு ஒரு ஆசை. “உம்மா, நான் பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போகட்டுமா?''

"வேண்டாம். அந்தப் படிப்பு நமக்கு வேண்டாம், மகளே!''

"ஆங்கிலம் படிக்கலாம், உம்மா. நம்முடைய மரியாக் குட்டி ஆங்கிலம் படிப்பதைக் கேட்டால்...''

"வேண்டாம்.''

"ஏன்?''

"அடியே! ஹுரிங்களுக்கு ஆங்கிலம் தெரிந்திருக்க வேண்டும் என்று எந்த புனித நூலில் கூறப்பட்டிருக்கிறது?''

உண்மைதான். சொர்க்கத்தில் இருக்கும் கன்னிப் பெண்களுக்கு ஆங்கிலம் தெரியும் என்று ஒரு புனித நூலிலும் எழுதப்பட்டிருப்பதாக ஒரு பண்டிதர்கூட கூறிக் கேள்விப்பட்டதில்லை. அந்த வகையில் அந்த ஆசையை அவள் துறந்துவிட்டாள். அதற்குப் பிறகு கதீஜாவிற்கு இரண்டு ஆசைகளே இருந்தன.

ஒன்று - பல நிறங்களில் இருக்கும் கண்ணாடி வளையல்களை கை நிறைய அணிந்திருக்க வேண்டும் என்பது. இரண்டு - கொஞ்சம் முல்லைப்பூ எண்ணெய்யைத் தேய்க்க வேண்டும் என்பது. இரண்டையும் அவளுடைய உம்மா வாங்கிக் கொடுத்தாள். கண்ணாடி வளையல்கள் உடையவும், முல்லைப்பூ எண்ணெய் இருக்கும் புட்டிகள் காலியாகவும் ஆகியிருப்பதற்கிடையில் காலம் போய்க்

கொண்டிருந்தது. பலவும் தகர்ந்து கொண்டிருந்தன. வெளிச்சுவரையும் நெல் அறையையும் இடித்து விற்றார்கள். தேங்காய் வைத்திருந்த இடத்தை இடிக்க ஆரம்பித்தார்கள். தொழுகை நடத்தும் அறை சிதிலமடைய ஆரம்பித்தது. இவை அனைத்தும் எப்படி நடந்தன? அந்த வீட்டில் இருந்த மூன்று ஆண்களும் மிகுந்த ஆணவம் கொண்டவர்கள். அதாவது- போக்கிரிகள். குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் வீட்டு வாசல்படிகளின் அருகில் செடிகளுக்கு மத்தியில் ஒரு குளம் இருக்கும். குளத்தில் மீன்கள் உண்டு. குளம் பக்கத்து வீட்டுக்காரனுக்குச் சொந்தமானதாக இருந்தாலும், மீன்களைப் பிடிப்பது என்னவோ குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் சகோதரர்கள்தான். அவர்களிடம் அப்படி செய்யக் கூடாது என்று கூறுவதற்கு ஒரு நாக்குகூட எழவில்லை. அப்படியே அந்த மீன்கள் அவர்களுடைய உரிமையாக ஆனது. இதற்கிடையில் குளத்தின் உரிமையாளர் யார் என்பதில் சில மாறுதல்கள் வந்தன. புதிய உரிமையாளர் மீன்கள் மீது அதிக விருப்பம் கொண்டவனாக இருந்தான். அவன் விடுவானா? குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் சகோதரர்கள் விட்டுத் தருவார்களா? உரிமையாளர் மீன்களைப் பிடிப்பதற்காக இறங்கியபோது, மூத்த அண்ணனான அவறான் மீசையைத் திருகியவாறு கேட்டான்: "எங்கே போறீங்க?'' அந்தக் கேள்வி இரண்டு பக்கங்களைச் சேர்ந்தவர்களையும் நீதி மன்றத்திற்குக் கொண்டு சென்றது. சிவில் வழக்கும் அத்துடன் சேர்க்கப்பட்ட சில கிரிமினல் வழக்குகளும் நடந்தன. மூன்று நீதி மன்றங்களில் ஏறி வழக்காடினார்கள். பணம் போனாலும், மானத்தை விட முடியுமா? அநியாயமும், பத்திரிகையும், சாட்சி சம்மன்களும், இஞ்சங்ஷனும், விசாரணையும் நிறுத்தி வைத்தாலும் - நான்தான் சொன்னேனே, அது ஒரு சூறாவளியாக இருந்தது. அந்த சூறாவளியில் பலவும் பறந்து போய்விட்டன. நிலங்கள், நகைகள், பெரிய பெரிய பாத்திரங்கள், வெளிச்சுவர், நெல் அறை - இப்படிப் பலவும். அதற்குப் பிறகும் அவறான் வழக்கு கட்டுகளைக் கையிடுக்கில் இருந்து எடுக்கவில்லை. எப்படி எடுக்க முடியும்? அவன் ஒரு மரியாதைக்குரிய குடும்பத்து மனிதனாக இருந்தான். இறுதியில் குளம் உரிமையாளருக்குச் சொந்தம் என்றும், மீன்கள் அவறானுக்கு உரிமையானது என்றும் தீர்ப்பு வந்தது. வரலாற்றுப் புகழ் கொண்ட அந்த வழக்கைப் பற்றி குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா, "என் சகோதரர்கள் மானத்தை அடைந்துவிட்டார்கள்" என்று கூறுவாள். உரிமையாளர் அந்தக் குளத்தை அடியோடு இல்லாமல் செய்து தென்னங்கன்றுகளை அங்கு கொண்டு வந்து நட்டான். எனினும், குளம் இருந்திருந்தால், மீன்களின் உரிமையை வைத்திருப்பவன் அவறான்தான். அத்துடன் குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் குடும்பத்தில் சில மாறுதல்கள் வந்தன. பசியாக இருந்த நாய்க்கும், நனைந்த தோலுக்கும் - திருமணம் அப்படி நடந்தது. அப்போது கதீஜாவிற்கு பதினான்கு வயது நடந்து கொண்டிருந்தது. ஆலிமுஸல்யாருக்கு வீட்டில் ஆட்கள் யாரும் இல்லாததால் அந்தத் திருமணம் நடந்தது. அதனால் குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா அவருடன் சேர்ந்து போக வேண்டும். கதீஜா? அது ஒரு பிரச்சினையாக இருந்தது. "அவள் இங்கேயே இருக்கட்டும்" - குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் அக்கா சொன்னாள். தலை நரைத்த அந்தப் பெண்ணின் வார்த்தைகள் மதிக்கப்பட்டன. கதீஜா வீட்டிலேயே இருந்தாள். எனினும், குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா அவ்வப்போது தன் மகளைப் பார்ப்பதற்காக வருவாள். நெய்யப்பம், தேன்குழல், பொரித்த கோழி என்று கொண்டு வருவாள். சில நேரங்களில் சேனைக்கிழங்கு, சட்டை, தலையில் அணியும் துணி ஆகியவற்றைக் கொண்டு வருவாள். "என் செல்ல மகளே. நீ உம்மாவின் பெயரைக் கெடுத்துவிடக்கூடாது. என் மகளான நீ அதை எப்போதும் மனதில் வைத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும். நீ நல்லா இருப்பே'' என்று ஆசிர்வதித்துவிட்டு அவள் புறப்பட ஆரம்பிக்கும்போது கதீஜா கேட்பாள்:

"உம்மா நீங்க இனிமேல் எப்போ வருவீங்க?''

"சீக்கிரமா.''

இப்படி உம்மா போயும் வந்தும் இருப்பதற்கு இடையில்தான் மகளுக்கு பத்தொன்பது வயதுகள் ஆயின. குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா பதைபதைத்துப் போய்விட்டாள். அன்னைமார்கள் எப்போதும் பதைபதைக்கத்தானே செய்வார்கள்! காதலர்களும். இனிமேல் மகளை இப்படித் தனியாக விடலாமா?