Lekha Books

"எங்கே அவள்?''

"உம்மா, நீங்க வந்திட்டீங்களா?'' - கதீஜா அருகில் வந்து நின்றதுதான் தாமதம், குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா அவளுடைய இரண்டு கன்னங்களிலும் ஐந்து விரல்களையும் பதித்துவிட்டு நின்று மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு விட்டவாறு கேட்டாள்: "இனி மனம் போனபடி நடப்பியா? நடப்பியா? சொல்லு...''

"என் உம்மா...'' - கதீஜா கன்னத்தைத் தடவிக்கொண்டே குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதாள்.

"என்னை உம்மான்ணு கூப்பிடாதே. என் பெயரைக் கெடுக்க முடிவு பண்ணிட்டேல்ல?''

"உம்மா, என்ன சொல்றீங்க?''

"நான் சொல்ல விரும்பல'' என்று தொடங்கி குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா இருபது நிமிடங்கள் பேசினாள். பல வகையான கதைகளும் வெளியே வந்தன. உயிரின் தோற்றத்திலிருந்து பூகம்பம் வரை உள்ள உலக விஷயங்களும் அந்தச் சிறிய சொற்பொழிவில் அடங்கியிருந்தன. இறுதியில் ஒரு கேள்வியும்.

"சொல்லு... இது உண்மையா?''

"ஆமாம்...''

"இப்பவே புறப்படணும். என்கூட வர்றியா?''

"வேண்டாம் உம்மா.''

"வேண்டாமா? என் மகளாக இருந்தால், இப்போ புறப்படணும். புறப்படுவேல்ல?''

"புறப்படலாம்.''

அன்று முதல் கதீஜா உம்மாவுடன் இருக்க ஆரம்பித்தாள். குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் கண் பார்வையிலிருந்து விலகிச் செல்வதற்கு அவளுக்கு சுதந்திரம் இல்லாமலிருந்தது. கதீஜா சாளரத்தின் கம்பிகளைப் பிடித்து நின்று கொண்டு வானத்தைப் பார்த்துக் கனவு கண்டு கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கும்போது, குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா கூறுவாள்:

"எதற்கு கனவு கண்டு கொண்டு இருக்கிறே? நீ கனவு காண்பது எதுவும் என்னுடன் இருக்கிறப்போ நடக்காது.''

கதீஜாவிற்கு அது புரிந்துவிட்டிருந்தது. எனினும், குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவால் முக்கியமான அந்த விஷயத்தைப் பற்றி சிந்திக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. அவள் குறுக்கு வழியில் சில யோசனைகள் செய்து பார்த்தாள். அப்போதுதான் ஆபத்தின் ஆழத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. எல்லா வீடுகளின் தனியறையிலும் கதீஜாவைப் பற்றி சில முணுமுணுப்புக்கள் இருந்தன. ஒரு பெண் அவளிடம் தெளிவாகவே கேட்டாள். அதுவும் சிறிது கிண்டல் கலந்த குரலில்... "உங்களுடைய மகள் கம்யூனிசத்தில் சேரப் போகிறாள் என்று கேள்விப்பட்டேன். உண்மையா?''

அப்போது தன் மகளைக் கொல்ல வேண்டும் போல குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவிற்கு இருந்தது. எனினும் கொல்லவில்லை. காலம் எல்லாவற்றையும் சரி செய்யும் என்று நம்பிக்கையுடன் அவள் அமைதியாக வாழ்க்கையை நகர்த்திக் கொண்டிருந்தாள். ஆனால், நாட்களும் மாதங்களும் கடந்து போன பிறகும், ஒரு ஓசையும் அசைவும் இல்லாமல் இருக்கவே, அவள் ஆலிக்குட்டி ஹாஜியிடம் சொன்னாள்: "கதீஜாவின் விஷயத்தை என்ன செய்வது?''

"அவளுக்கு என்ன?''

"கல்யாணம் பண்ணி அனுப்ப வேண்டாமா?''

"அந்த பாவாக்குட்டி சிறு வயது பையனாச்சே! அவனுக்கு கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்தால், சரியாக இருக்குமா?''

தலைத் துணியை இழுத்து தலையில் இட்டவாறு, துணியைச் சற்று விலக்கி கூர்ந்து ஒருமுறை பார்த்துவிட்டு குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா கேட்டாள்:

"நீங்க மக்காவிற்கும் மதீனாவிற்கும் போனவர்தானே?''

"ஆமாம்.''

"நீங்க போனதும் நான் போகாததும் சரியாகிவிடும்.''

"என்ன சொல்ற?''

"அவன் வேறு ஒரு மதத்தைச் சேர்ந்தவன்தானே?''

"யார் சொன்னாங்க?''

"அவங்களோட புத்தகமும் முஸ்லிம்களின் நூலும் வேறானதுதானே? பாவாக்குட்டி உண்மையிலேயே வேறு ஒரு மதத்தைச் சேர்ந்தவன்தானே?''

"அதெல்லாம் வெறுமனே சொல்லப்படுவது. அவன் இஸ்லாம் மதத்தைச் சேர்ந்தவன்தான்.''

"இருந்தாலும் அறிவு கெட்டவன்.''

"அது உண்மைதான். கொஞ்சம் கோபக்காரன்.''

"அப்படியென்றால்? திறமை உள்ள புதிய மாப்பிள்ளையைக் கல்யாணம் பண்ணினாலும், காம்பு பழுக்காத வெற்றிலையைப் போட்டாலும்... அதன் சுகமே வேறுதான். என்ன?''

"ம்... யோசிக்கிறேன்.'' - ஹாஜி அதைக் கூறிவிட்டு வியாபாரம் நடக்கும் இடத்திற்குச் சென்றுவிட்டார். குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவின் இதயத்தில் ஒரே போராட்டமாக இருந்தது. தலைமுடி வளர்த்த இளைஞனாக இருந்தாலும், அந்தச் சமயத்தில் அவள் ஏற்றுக் கொள்ளவே செய்வாள். சிந்தனைகளால் கனமாகிவிட்ட தலை. குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா வெற்றிலைப் பெட்டியை எடுத்துக் கொண்டு வடக்குப் பக்கம் இருந்த திண்ணைக்குச் சென்றாள். அங்கு, திண்ணையின் ஓரத்தில் தூணில் சாய்ந்து கொண்டு முழங்காலைச் சொறிந்து கொண்டு சோயுண்ணி உட்கார்ந்திருந்தான். குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா மலர சிரித்துக் கொண்டே கேட்டாள்.

"நீ இரண்டு மாதங்களாக எங்கே போயிருந்தாய்?''

சோயுண்ணி கவலையுடன் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தான்.

"உனக்கு என்ன ஆச்சு?'' - குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா இரக்கத்துடன் கேட்டாள்.

"ம்... ம்... '' - அவன் தலையை ஆட்டினான்.

"இருந்தாலும்...'' குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு கேட்டாள்: "குஞ்ஞம்மாவோடு சேர்ந்து வாழமுடியாத கவலையா?''

"எனக்கு அவள் வேண்டாம்.''

"பிறகு... பெண்ணோடு வாழணும்னு ஆசை வந்தால், கட்டிக் கொள்ள வேண்டியதுதான்.''

"அதுவல்ல... கஞ்சி வைத்துத் தந்து கொண்டிருந்த மாதவிக் கிழவி இறந்திடுச்சு... கஞ்சி வைத்துத் தர ஆள் இல்லை.''

"உண்மையாகவா? அப்படியென்றால் உனக்கு ஒரு பெண்ணைக் கல்யாணம் பண்ண முடியுமா?''

"எங்கேயிருந்து?''

அது ஒரு சிந்திக்க வேண்டிய விஷயமாக இருந்தது. எங்கேயிருந்து? இந்த பரந்த உலகத்தில் ஏராளமான பெண்களும் ஆண்களும் திருமணமே ஆகாமல் சுற்றித் திரிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். எனினும், பெண்ணுக்கு ஒரு ஆண் இல்லை. ஆணுக்கு ஒரு பெண் இல்லை. குஞ்ஞிப் பாத்தும்மாவிற்கு முழு உலகத்தின் மீதும் வெறுப்பு உண்டானது. அவள் வெற்றிலையில் சுண்ணாம்பைத் தேய்த்துக் கொண்டே நிலவும் நிலைமைகளைக் கேட்டறிந்தாள்.

"உனக்கு இப்போ எவ்வளவு நெல் கிடைக்கும்?''

"கடந்த அறுவடையில் இறுநூற்று பதினொரு பறை கிடைச்சுது.''

"குத்தகை போக...?''

"இல்லை. குத்தகையாக தொண்ணூற்று ஆறு பறை கொடுக்கணும்.''

"அப்படியென்றால்... நூற்று பதினைந்து... சரி... கையில் பணம் எவ்வளவு இருக்கு?''

"ஐந்நூறு ரூபாய்களும் ஒரு சீட்டும் இருக்கு.''

"சீட்டின் மதிப்பு?''

"இருநூறு.''

"எழுநூறு... ம்... உனக்கு இப்போ வயது என்ன?''

"தெரியாது.''

"சுமார்...''

"தெரியாது.''

"முப்பதுதானே?''

"ஆமாம்...''

"அப்படியென்றால்...'' - குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு கேட்டாள்: "உனக்கு இஸ்லாமாக ஆக பிரச்சினை இருக்குதா?''

சோயுண்ணி எதுவும் பேசவில்லை. குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா கீழே போட்ட வெற்றிலையின் காம்பினை எடுத்துத் தரையில் தேய்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"பிரச்சினை இருந்தால் வேண்டாம்.''

"இல்லை''

"உண்மையாகவா?''

"ஆமாம்...''

"அப்படின்னா, வழி உண்டாக்கிடுவோம்.''

குஞ்ஞிப் பாத்தும்மா இடையில் கட்டியிருந்த சங்கிலி எழுந்து இறங்கும் அளவிற்கு பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டு அழைத்தாள்: "கதீஜா...''

"என்ன உம்மா...?'' - உள்ளேயிருந்து ஒரு கிளியின் குரல்.

"இங்கே கொஞ்சம் வெற்றிலை எடுத்துட்டு வா. காம்பு பழுக்காததா பார்த்து எடுத்துக் கொண்டு வரணும்.''

"சரி உம்மா.''