Lekha Books

“நானாக இருந்திருந்தா...” அந்தப் பெண் சொன்னாள்: “ஒரே கத்தா கத்தி எல்லா ஆளுங்களையும் இங்கே வர வச்சிருப்பேன். பயந்துபோய் அப்படியே மயங்கி கீழே விழுந்திருப்பேன்.”

குஞ்ஞுபாத்தும்மா அப்படி கத்தவில்லையே- மயங்கிக் கீழே விழாவில்லையே... அதைப் பற்றி எண்ணியபோது அவளுக்குப் பெருமையாகக்கூட இருந்தது. அவள் புளிய மரத்தடியை நோக்கி நடந்தாள். நன்றாகப் பழுத்த ஒரு புளியம் பழம் கீழே கிடந்தது. அவள் அதை எடுத்தாள். அதன் தோலை நீக்கிவிட்டு, பழத்தை வாய்க்குள் வைத்து சுவைத்தாள்.

அந்தப் பெண் அவளருகில் வந்து, “என்ன, புளியம் பழமா சாப்பிடுறே?” என்று கேட்டாள்.

“ஆமா...” என்றாள். புளியம்பழம் எல்லாப் பெண்களுக்கும் பிடிக்குமா? குஞ்ஞுபாத்தும்மாவிற்கு சந்தேகமாக இருந்தது. இருந்தாலும் அவள் கேட்டாள்:

“வேணுமா?”

“கொஞ்சம்போல தா” என்று அவள் சொன்னபோது அவளின் வாயில் எச்சில் ஊறியிருப்பதை குஞ்ஞுபாத்தும்மாவால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. குஞ்ஞுபாத்தும்மா பெரிய ஒரு துண்டு பழத்தை அந்தப் பெண்ணின் கையில் தந்தாள். அவள் அந்தப் பழத்தை வாங்கி சுவைத்தாள். சாதாரணமாக பெண்கள் புளியம் பழத்தைச் சுவைப்பது  மாதிரி அவள் அதைச் சுவைக்கவில்லை. கண்களைக் குறுக்கிக் கொள்ளவோ, முகத்தை ஒரு மாதிரி சுருக்கவோ அவள் செய்யவில்லை.

அந்த காஃப்ரிச்சி பழத்தை வாங்கிய வேகத்தில் விழுங்கினாள்.

குஞ்ஞுபாத்தும்மா வியப்புடன் அவளைப் பார்த்து சொன்னாள்:

“இப்படி விழுங்கக்கூடாது...”

“விழுங்கினா என்ன?”

“வயித்துல அது அப்படியே கிடக்கும். வலி உண்டாகும்.”

அந்தப் பெண் சொன்னாள்:

“என் வயிற்றுக்குள் கருங்கல்லே போனாக்கூட அது ஜீரணமாயிடும். என் அனுபவத்துல நான் சொல்றேன்.”

குஞ்ஞுபாத்தும்மா மேலும் ஒரு துண்டு புளியம் பழத்தை அவள் கையில் தந்துவிட்டு, கேட்டாள்:

“அப்ப உன் வயசு என்ன?”

“பதினேழு...”

“எனக்கு...” குஞ்ஞுபாத்தும்மா சொன்னாள்: “உம்மா சொல்றாங்க எனக்கு இருபத்துரெண்டு வயசுன்னு...”

“உன் அப்பா என்ன சொல்றாரு?”

குஞ்ஞுபாத்தும்மா எதுவுமே சொல்லாமல் வெறுமனே நின்றிருந்தாள்.

“என்ன புத்தூஸே... ஒண்ணுமே பேசாம நின்னுக்கிட்டு இருக்கே!”

“என்னை எதுக்கு புத்தூஸ்னு கூப்பிடுற?”

“புத்தூஸே... உன்னை நான் எதுக்காக அப்படி கூப்பிட்டேன் தெரியுமா? எனக்கே அது தெரியாது. பெண்மணிகளான எல்லா பெண்மணிகளையுமே கள்ள புத்தூஸ்னு கூப்பிடுறதுதான் சரி... அதனால என்னோட இக்காக்கா... அதாவது அண்ணன் என்னை கள்ள புத்தூஸ்னுதான் கூப்பிடுவாரு...”

இக்காக்கா! நபி (ஸ...ஆ...)... காஃப்ரிச்சி என்ன இப்படியெல்லாம் சொல்கிறாள்.

“அப்ப நான் புரிஞ்சிக்கிட்டது என்னன்னா, பெண்ணோட பட்டப்பெயர்தான் கள்ள புத்தூஸ்ன்றது. பிறகு... என்னோட அண்ணன் என்னை “லுட்டாப்பி”ன்னும் கூப்பிடுவாரு...”

“உன் அண்ணனோட பேரென்ன?”

“நிஸார் அஹமத்...”

“நிஸார் அஹமத்... உன் பேரு?”

அவள் பந்தாவான குரலில் சொன்னாள்:

“ஆயிஷா...”

“நீ என்ன ஜாதி?”

அவள் சொன்னாள்:

“முஸ்லிம்!”

யாரப்புல் ஆலமீன்! குஞ்ஞுபாத்தும்மா கேட்டாள்:

“எங்களை மாதிரியா?”

“இல்ல... நாங்க அசல் முஸ்லிம்கள்...”

அசல் முஸ்லிம்கள்! இரண்டு காதுகளிலும் துளை போட்டு கம்மல் அணியவில்லை. அணிந்திருப்பது புடவையும் ப்ளவுஸ் என்ற சட்டையும். அதற்குக் கீழே ஒரு துண்டு பாடீஸ்...

“உன் பேர் என்னன்னு சொன்னே?”

“ஆயிஷா... வேணும்னா ஆயிஷா பீபின்னோ பேகம் ஆயிஷான்னோ கூப்பிடலாம். ஆயிஷா பானுன்னும் கூப்பிடலாம். காலேஜ்ல என்னை ஆயிஷா பீபின்னு கூப்பிடுவாங்க. நான் சொன்னேன்ல- அண்ணன் என்னை அழைக்கிறது “லுட்டாப்பி”ன்னு- “கள்ள புத்தூஸ்”னும் என்னைக் கூப்பிடலாம்...”

ஆயிஷா! முஹம்மது நபியின் “வீடரின்” பெயர் அது! ரப்பே!

குஞ்ஞுபாத்தும்மா வியப்புடன் அவளைப் பார்த்தாள். இவர்கள் என்ன முஸ்லிம்? குஞ்ஞுபாத்தும்மா கேட்டாள்:

“அந்த முகத்துல முடி இல்லாத, தலையில மட்டும் முடி இருக்குற  ஆள்...?”

ஆயிஷா சொன்னாள்- குஞ்ஞுபாத்தும்மாவைக் கிண்டல் பண்ணுகிற மாதிரி.

“என்னோட வாப்பா... புடவை கட்டியிருந்தது என்னோட உம்மா...” தொடர்ந்து ஆயிஷா கேட்டாள்:

“அந்த உயரமான ஆளு உன்னோட வாப்பாபா?”

“ஆமா.”

“ராத்திரியும் பகலும் கலபலான்னு சத்தம் போட்டுக்கிட்டு இருக்கிறது...?”

“உம்மா.”

ஆயிஷா கேட்டாள்:

“அவங்க ஏன் இவ்வளவு சத்தம் போட்டு பேசுறாங்க? பக்கத்து வீட்டுல இருக்குறவங்க எப்படி தூங்குவாங்க? முஸ்லிம் பெண்கள் அடக்க ஒடுக்கமே இல்லாமல் இப்படி மற்றவர்களுக்குத் தொந்தரவு கொடுக்குறது மாதிரி இருக்குறது நல்லதா?”

குஞ்ஞுபாத்தும்மா எதுவுமே பேசவில்லை.

ஆயிஷா கேட்டாள்:

“உன்னோட உம்மா எதுக்கு எங்க வீட்டுக்கு முன்னாடி இருக்குற தண்ணி இல்லாத அந்தச் சின்ன ஓடையில வந்து மலம் கழிக்கிறாங்க?”

“அது வந்து... லாத்திரி நேரத்துல நாங்க பாதை ஓரத்துல இருப்போம். பகல் நேரம்னா...”

“சரிதான்... மக்கள் நடந்து போற பாதையோரத்தை கக்கூஸா பயன்படுத்துறது நல்லதா? இந்த ஊர்ல இருக்குறவங்க எல்லாருமே இப்படிப் பாதையோரத்துலதானா?”

குஞ்ஞபாத்தும்மா சொன்னாள்:

“ஆமா...”

“வீடுகள்ல கக்கூஸ் உண்டாக்கினா என்ன?”

குஞ்ஞுபாத்தும்மா எதுவுமே பேசாமல் இருந்தாள்.

ஆயிஷா சொன்னாள்:

“பிறகு... லாத்ரின்னு சொல்லக்கூடாது. ராத்ரின்னு சொல்லணும்...”

குஞ்ஞுபாத்தும்மா சொன்னாள்:

“ராத்ரி...” பிறகு குஞ்ஞுபாத்தும்மா கேட்டாள்: “உங்க வீடு எங்கே இருக்கு?”

“உங்களோட வீடு எங்கே இருக்குன்னு நீ கேட்கணும். சரி... அப்படியே நீ கேக்குறேன்னு வச்சுக்குவோம். அப்போ நான் என்ன பதில் சொல்லணும்? உண்மையைத்தானே சொல்லணும்! எங்களுக்குன்னு சொந்தத்துல ஒரு வீடும் இல்ல. அதாவது நகரத்துல எங்களுக்கு ஒரு வீடு இருக்கு. அதை இப்போ அடமானம் வச்சிருக்கோம். அதுலதான் நாங்க இருந்தோம். அங்கே பல வகைப்பட்ட ஒட்டு மா, ஒட்டு கொய்யா... இப்படி எத்தனையோ காய்கள்... மரங்கள்... பூச்செடிகள்... கொடிகள்...”

தொடர்ந்து தன்னுடைய வீட்டை அவள் வர்ணிக்க ஆரம்பித்துவிட்டாள்: “ஓடு போடப்பட்ட ஒரு இரண்டு மாடி கட்டடம். அதைச் சுற்றிலும் மஞ்சள் நிறத்துல வெளிச்சுவர். வீட்டோட கேட். நீல வண்ணம் அடிச்சது. வீட்ல இருக்குற ஒவ்வொரு அறையிலும் மின் விளக்குகள் இருக்கும். பிறகு... எங்ககிட்ட ரேடியோவும் இருக்கு...”

“அப்படின்னா என்ன?” என்று குஞ்ஞுபாத்தும்மா கேட்டாள். மீதி எல்லாம் அவளுக்குப் புரிந்தது. பொத்தானை அழுத்தினால் “பளிச்” என்று எரியக்கூடிய மின்சார விளக்கை அவள் பார்த்திருக்கிறாள். ரேடியோ என்றால் என்ன என்று அவளுக்குத் தெரியவில்லை.

ஆயிஷா சொன்னாள்:

“அது ஒரு பெட்டி. அதுல எத்தனையோ பாட்டுகளையும், பேச்சுகளையும் கேட்கலாம். இப்படி பல நாடுகள்ல இருந்தும் வர்ற பாட்டுகளையும் நாம கேட்கலாம்.”

“மக்கால இருந்து கேட்கலாமா?”

ஆயிஷா சொன்னாள்: