Lekha Books

அவள் அப்படியே வாளியையும் கயிறையும் கிணற்றோடு விட்டுவிட்டு, வேகமாக தன்னுடைய ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு மார்பை மறைத்தவாறு குனிந்து உட்கார்ந்தாள். என்ன காரணம்? அந்த இளைஞன் அந்த நிலத்தின் கேட்டைத் திறந்து வந்து கொண்டிருந்தான்.

“ஓ... குஞ்ஞுபாத்தும்மா... குளிக்கிறியா?” அவன் சொன்னான்: “நீ குளிக்கிறது எனக்குத் தெரியாது. எனக்கு கொஞ்சம் தண்ணி வேணும். நான் இப்பவே போயிடுறேன். ஒரு டம்ளர் தண்ணி தர முடியுமா?”

குஞ்ஞுபாத்தும்மா மெதுவான குரலில் சொன்னாள்:

“வாளியும் கயிறும் கிணற்றுக்குள்ளே போயிடுச்சு...”

“என்ன, வாளியும் கயிறும்..?”

“கிணற்றுக்குள்ளே போயிடுச்சு...”

அந்த இளைஞன் சிரித்துக்கொண்டே கிணற்றுக்குள் பார்த்தான்.

“இனி எப்படி குளிப்பே?” அவன் கேட்டான். குஞ்ஞுபாத்தும்மா பதில் எதுவும் கூறாமல் மவுனமாக இருந்தாள். வாளியும் கயிறும் இல்லாமல் விட்டுக்குச் சென்றால் அவளின் தாய் நிச்சயம் திட்டுவாள்.

அந்த ஆள் வேஷ்டியை மடித்துக் கட்டியவாறு கிணற்றுக்குள் இறங்கி, வாளியையும் கயிறையும் எடுத்துக்கொண்டு வந்தான். ஒரு பாத்திரத்தைக் கொண்டு வந்து நீரை மொண்டு கொண்டு போகும் வழியில் அவன் சொன்னான்:

“குஞ்ஞுபாத்தும்மா... நீ குளி. ஆனா, காயத்துல தண்ணி படாம பாத்துக்கோ...”

அந்த இளைஞன் வீட்டுக்குள் சென்று கதவை அடைத்தான். அவள் சட்டையையும் முண்டையும் எடுத்து அணிந்து வாளியையும் கயிறையும் துண்டையும் எடுத்துக்கொண்டு வீட்டை நோக்கி மெதுவாக நடந்தாள். வீட்டுக்குப் போய் நீர் மொண்டு உடம்பின் மேல் ஊற்றிக் குளித்தாள். அந்த இளைஞனை அப்போது அவள் நினைத்தாள். வெட்கத்தாலோ என்னவோ, உடலும் முகமும் என்னவோ போல் இருந்தது. அந்த மனிதன் யார்? அந்த வீட்டுக்கு அவன் எப்படி வந்தான்?

அன்று இரவு அவள் எதுவும் சாப்பிடவில்லை. கேட்டதற்கு அவள் சொன்னாள்: “எனக்கு வேண்டாம்!” அவளின் தந்தை என்ன காரணம் என்று கேட்டதற்கு அவள் சொன்னாள்: “என் தொண்டையில் வலி இருக்கு...”

எல்லாரும் அமர்ந்து இரவின் அமைதிக்கு மத்தியில் செய்த “தௌபா”வுக்கு நடுவில் யாரென்றே தெரியாத அந்த இளைஞனை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். தௌபா செய்கிறபோது இரவு வெகு நேரம் ஆகிவிட்டிருந்தது. மண்ணெண்ணெய் விளக்கின் முன் அமர்ந்து கித்தாபு பார்த்தவாறு அவளின் தந்தைதான் தௌபா சொன்னார். “பிரபஞ்சங்களான எல்லா உயிர்களையும் படைத்த... உயிரினங்களான எல்லா உயிர்களையும் படைத்த... கண்ணுக்குத் தெரியாத கருணையின் வடிவமான உன்முன் மூன்று உயிர்கள் இரவின் அமைதியில் அமர்ந்து தொழுகிறோம்...” அவளின் தந்தை சொல்லச் சொல்ல அவளின் தாயும் அவளும் அதை பக்தியுடன் திரும்பச் சொன்னார்கள். ஒரே வாக்கியத்தை மூன்று குரல்களில் மூன்று பேரும் சொன்னார்கள். மூன்று உயிர்களும் ரப்புல் ஆலமீன் தம்புரானிடம் மன்னிப்பு கேட்டன.

அவளின் தந்தை பக்தியுடன் சொன்னார்:

“எங்களின் கடவுளே... நாங்க எல்லாரும் உன்கிட்ட மன்னிப்பு கேட்கிறோம். நாங்க செஞ்ச சின்னச் சின்ன தப்புக்கெல்லாம், பெரிய தப்புக்கெல்லாம், வெளியில் செய்த தப்புக்கெல்லாம், யாருக்குமே தெரியாமல் செய்த தப்புக்கெல்லாம் வருத்தப்பட்டு பயந்து நாங்க தௌபா செய்றோம். கடவுளே... நீதான் எங்களை மன்னிச்சு காப்பாத்தணும்.” இப்படி ஆரம்பித்தும், இனிமேல் தவறே செய்ய மாட்டோம் என்றும், கல்பினை ஒஸுவாஸாக்குகின்ற இப்லீஸ் என்ற பகைவனின் தொந்தரவில் இருந்து தங்களைக் காப்பாற்ற வேண்டுமென்று கேட்டுக்கொண்டும், எல்லாரையும் கடைசியில் ஃபிர்தௌஸ் என்ற சொர்க்கத்திற்குள் நுழைய அனுமதிக்க வேண்டும் என்றும், நபியின் திருக்கல்யாணத்தை தங்களின் இரண்டு கண்களாலும் காணச்செய்ய வேண்டும் என்றும், அதில் கலந்துகொள்ள தங்களை அனுமதிக்க வேண்டும் என்றும் தம்புரானைக் கேட்டுக்கொண்டு பக்திப் பரவசம் மேலோங்க “ஆமீன்” என்று சொல்லி முடித்தார் அவர். (புண்ணியம் செய்த ஆத்மாக் களெல்லாம் கடைசியில் படைத்தவனை நேரில் பார்க்கலாம் என்று சொல்லப்படுவதுண்டு. எத்தனையோ கடவுளின் தூதர்களில் முஹம்மது நபிக்கு மட்டும் சொர்க்கத்தில் திருமணம்! இந்தத் திருமணச் செய்தி எங்கிருந்து வந்தது? பல நூற்றாண்டுகளாக முஸ்லிம் உலகம் இதை நம்புகிறது; நம்பி வருகிறது. இதைக் கேள்வி கேட்டவர்களும் இருந்தார்கள். இப்போதும் கேள்வி கேட்பவர்கள் இருக்கவே செய்கிறார்கள்.)

அதற்குப் பிறகு அவளின் தாய் கொஞ்ச நாட்களுக்கு பிரச்சினைகள் எதையும் ஏற்படுத்தவில்லை. “தவம் செய்து பெற்ற மகள்” என்று அன்புடன் அவள் கூறினாலும், அவளின் தாய் மீண்டும் மாறத் தொடங்கினாள். கண்டபடி பேச ஆரம்பித்தாள். சண்டை போட்டாள். அவளின் தந்தையை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டினாள். தன் தந்தைக்கு கோபத்தை வரவழைக்க வேண்டு மென்பதற்காகவே குஞ்ஞுபாத்தும்மாவைப் பற்றி ஏதாவது குறை சொல்லிப் பேசுவாள் அவளின் தாய். அதற்கு அவள் ஏதாவது பதில் சொன்னால், அவளின் தாய் கூறுவாள்:

“அதனாலதாண்டி உன்னை யாருமே இதுவரை கல்யாணம் பண்ண வராம இருக்காங்க. நீ ஒரு அதிர்ஷ்டக்கட்டை அதனாலதான் இப்படியே இருக்கே. என்னை பதினாலு வயசுல கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்தாங்க. இப்போ உனக்கு இருபத்திரெண்டு வயசு நடக்குது. இருபத்திரெண்டு!”

அவளின் தந்தை கூறுவார்:

“நீ இப்போ சும்மா இருக்குறியா இல்லியா? கடவுளோட கருணை இருந்தா இவ கல்யாணம் இந்த வருஷமே நடக்கும். நான் மாப்பிள்ளை பார்த்துக்கிட்டுத்தான் இருக்கேன்.”

“ஆமாமா... இவளைக் கெட்டுறதுக்கு வரப் போறான்...”

அவளின் தாயின் கருத்து என்னவென்றால் குஞ்ஞுபாத்தும்மா வைத் திருமணம் செய்ய ஒரு ஆண்கூட வரமாட்டான் என்பதுதான்!

“எதைப் பார்த்து அவள் வருவான்?”

ஒன்றுமே இல்லை. வரதட்சிணை  என்று தர ஏதாவது இருக்கிறதா? தங்க நகைகளோ, ஆடைகளோ சொல்லிக் கொள்கிற மாதிரி இருக்கின்றனவா?

அவளின் தந்தை கூறுவார்:

“யாராவது வருவாங்க...”

யார் வருவது? இதயத்தை வாட்டக்கூடிய ஒரு விஷயம்தான் அது. ம்... யார் வந்தால் என்ன? வீட்டில் நல்ல ஒரு சூழ்நிலை இல்லை. எப்போது பார்த்தாலும் திட்டுதல்களும், சாபங்களும்தான்... குஞ்ஞுபாத்தும்மாவின் தாயைப் பொறுத்தவரை, எல்லா விஷயங்களைப் பற்றியும் அவள் கருத்து சொல்ல வேண்டும். இருப்பவற்றை எதிர்க்க வேண்டும். ஊரில் எது நடந்தாலும், அவளின் தாயுடன் அதைப் பற்றி கலந்து ஆலோசிக்க வேண்டும். ஆனால், யாரும் ஆலோசிக்க மாட்டார்கள். அவளின் தாய் உட்கார்ந்து எல்லாரைப் பற்றியும் கண்டபடி பேச ஆரம்பிப்பாள். பாதையில் நடந்து போகும் சிறுவர்கள் அவளின் தாயைக் கிண்டல் பண்ணி சிரிப்பார்கள். விளைவு- அவளின் தந்தை சிறுவர்களைப் பார்த்து சத்தம் போடுவார். சில வேளைகளில் தாயின் அந்தப் பழைய மிதியடிகள் வெளியிலே பறக்கும்! அந்தச் சிறுவர்களின் தந்தைகள், தாத்தாக்கள்- எல்லாரையும் வாய்க்கு வந்தபடி அவள் பேசுவாள்.