Lekha Books

அணை உடைந்து ஓடிய அந்த இரவுக்குப் பிறகு, மீண்டும் கோட்டைக்கே திரும்பிப் போக வேண்டும் என்று முடிவு எடுத்ததற்குக் காரணம், அங்கு இருந்தால் மட்டுமே மீண்டும் எப்போதாவது ராஜகுமாரியைப் பார்க்க முடியும் என்ற ஆசை மனதில் உண்டானதுதான். என்றைக்காவது ஒரு நாள் அவள் தன்னைத் தேடி வராமல் இருக்க மாட்டாள் என்று அவனுக்கு எப்படியோ ஒரு நம்பிக்கை தோன்றியிருந்தது.

சிறிதும் யோசிக்காமல் கோட்டையை விட்டு ஓடிப்போனால், ஒரே ஒரு கவலைதான் கோவிந்தனுக்கு இருந்தது. மீண்டும் ஒருமுறை அவளைச் சந்திக்கக்கூடிய சந்தர்ப்பத்தை இழக்க வேண்டியதிருக்கும். அப்படியே எங்கேயாவது வைத்துப் பார்த்தாலும் அவளுக்கு அடையாளம் தெரியப்போவதில்லை. இனி அடையாளம் கண்டு கொண்டால்கூட, அவளுடைய அணுகுமுறை எப்படி இருக்கும் என்பதைப் பற்றியும் அவனுக்கு சந்தேகம் இருந்தது. சிலையைக் காதலித்த பெண் இப்போதைய வித்தைக்காரனைக் காதலிக்க வேண்டும் என்றில்லை. நிரந்தரமாக இழந்துவிட்ட ஒரு உறவாக அது ஆகிவிட்டதோ என்று நாட்கள் செல்லச் செல்ல அவனுக்கு சந்தேகம் அதிகரித்துக் கொண்டேயிருந்தது. அந்த திருட்டு அழகி கால வெள்ளத்தில் தன்னை மறந்துவிட்டிருப்பாள் என்றும், அவளை மீண்டும் சந்திக்க முடியும் என்பது வெறும் ஒரு வீண் கனவு மட்டுமே என்றும் அவன் பயப்பட்டான்.

ஆனால், கோவிந்தின் அச்சத்திற்கு இடமே இல்லை. பார்த்து மறந்து போன ஆயிரம் முகங்களில் ஒன்றாக கோவிந்தை நினைப்பதற்கு ராஜகுமாரியால் முடியவில்லை. சிலைக்குள் உயிர் இருக்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொண்ட நிமிடத்திலிருந்து ஆரம்பமான பதைபதைப்பு கலந்த வழிபாடு அவளிடமிருந்து எந்தச் சமயத்திலும் விட்டுப் போகவில்லை. அதை எப்படியாவது சொந்தமாக்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்ற சிந்தனை ஒரு மிகப் பெரிய ஆசையாக அவளுடைய மனதிற்குள் வளர்ந்து கொண்டிருந்தது. சிலையைப் பற்றிய ரகசியத்தை வெளியே சொன்னால், அதை அடைந்துவிடலாம் என்று தோன்றியதால்தான் முதல் முறை அவள் அந்த வழியில் ஒரு முயற்சி செய்து பார்த்தாள். ஆனால், புத்திசாலியான தீருலாலுக்கு முன்னால் அவளுக்கு முழங்காலை மடக்க வேண்டிய நிலை வந்தது. பிறகு இரண்டு மூன்று முறை கோட்டைக்குச் சென்றபோதெல்லாம், மிகவும் தூரத்தில் தள்ளி நின்று அவள் அதையே கவனித்துக் கொண்டிருப்பாள். அப்போதெல்லாம் பெருவிரலில் இருந்து மேலே ஏறும் இனம் புரியாத ஒரு வகையான உணர்வு அவளை முழுமையாக ஆட்கொள்ளும். அசையாமல் இருக்கும் அந்தக் கண்களின் பரப்பையே பார்த்துக்கொண்டு நிற்கும்போது தன்னுடைய உடலின் வழியாக யாரோ மின்சாரத்தைப் பாயச் செய்வதைப் போல அவளுக்குத் தோன்றும். பூமியில் வேறு எதன்மீதும் குறிப்பிட்டுக் கூறும்படி வழிபாடோ மதிப்போ இல்லாத ஆணவக்காரியான தான், சிலைக்கு முன்னால் வந்து நிற்கும்போது மட்டும் சிறியதாகி விடுகிறோம் என்பதை அவள் தெரிந்து கொண்டாள்.

வேறு எவற்றையெல்லாமோ அடைந்தாலும், சிலையையும் தனக்குச் சொந்தமாக ஆக்கவில்லையென்றால், தன்னுடைய வாழ்க்கை முழுமையடையாது என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. அதனால்தான் ஆறேழு வருடத் தயார் நிலைகளுக்கும் சோதனைகளுக்கும் பிறகு சிலையின் சவாலைச் சந்திக்க அருந்ததி தீர்மானித்தாள்.

போட்டி முடிந்து இரண்டாவது நாள் சிலை அங்கிருந்து காணாமற்போன தகவலை அவள் தூதர்கள் மூலம் அறிந்திருந்தாள். மேலும் விசாரித்துப் பார்த்ததில், அது எங்கே இருக்கிறது என்ற விஷயம் தீருலாலுக்குக் கூட தெரியாது என்ற உண்மை அவளுக்குத் தெரிய வந்தது. ஒருநாள் அவரை தொலைபேசியில் அழைத்து, சிலையை விட்டுத் தந்தால் ஒரு பெரிய தொகையை அதற்கு பதிலாகக் கொடுக்கிறேன் என்றுகூட அவள் வாக்குறுதி தந்து பார்த்தாள். கேட்டால் அதிர்ச்சியளிக்கக்கூடிய தொகையாக இருந்தாலும், அவள் காரணமாகத்தான் தனக்கு சிலை காணாமல் போய்விட்டது என்று குற்றம் சாட்டி, அவர் அவளை மோசமான வார்த்தைகளால் திட்டினார். விலை பேசுவதற்கு அவருக்கு எந்தவொரு ஆர்வமும் உண்டாகவில்லை.

அதற்குப் பிறகு இருந்த அருந்ததியின் ஊர் சுற்றல்களுக்கு ஒரு இலக்கு இருந்தது. ஆர்வத்தைத் தூண்டும் வகையில் எதைப் பார்த்தாலும், கேட்டாலும், அங்கு போய் பறந்து விழக்கூடிய அவளுடைய இயல்பு, அப்படிப்பட்ட தேடலுக்கு எல்லா விதங்களிலும் பயனுள்ளதாக இருந்தது. பொதுச்சாலைகளிலும் நகரத்தின் மத்தியிலும் கம்பீரமாக நின்று கொண்டிருக்கும் சிலைகளுக்கு முன்னால் அவளுடைய பயணத்தின் வேகம் நின்றது. தொடர்ந்து ஏமாற்றத்தைச் சந்தித்துக் கொண்டிருந்தாலும், என்றைக்காவது ஒருநாள் அது தன் கையில் வந்து சேராமல் இருக்காது என்றொரு ஆழமான நம்பிக்கை அவளுடைய மனதில் உறுதியாக பதிந்து விட்டிருந்தது. தன்னுடைய மனதிற்குள் இனி எஞ்சியிருக்கும் ஒரேயொரு ஆண்மீது கொண்டிருக்கும் மோகம் அந்த சிலைமீதுதான் என்று, அவள் மிகவும் நெருக்கமானவர்கள் என்று கூறும் ஒன்றிரண்டு காதலர்களிடம் கூறியிருக்கிறாள். அவளுடைய மனதைத் தெரிந்தவர்கள் என்று கூறிக்கொள்ளும் அவர்கள்கூட அதுவும் அவளுடைய பொய்களில் ஒன்று என்றே எண்ணினார்கள்.

தன்னைச் சுற்றிலும் உள்ள ஆர்வமான உலகத்தில் ஒரு இலை அசைந்தால்கூட ராஜகுமாரிக்கு அது தெரிந்துவிடும். அதனால் இயற்கையாகவே கோவிந்த் என்ற அற்புதத்தையும் அவனுடைய வித்தைகளையும் பற்றி அவளும் கேள்விப்பட்டாள். பத்திரிகை விளம்பரங்களிலும் நிறம் மாறிய சுவரொட்டிகளிலும் அந்த முகத்தைப் பார்த்திருந்தாலும், அது எந்தச் சமயத்திலும் தன்னுடைய சிலையாக இருக்கும் என்று அவளுக்குத் தோன்றவே இல்லை. அந்த அளவிற்கு நம்ப முடியாத உருவ மாற்றத்தில் மாறிப் போயிருந்தான் கோவிந்த். மழைச்சாரல் விழுந்து கொண்டிருந்த ஏதோ நகரத்தில், மிகவும் வெறுப்பைத் தந்து கொண்டிருந்த ஒரு சாயங்கால நேரத்தில், ராஜகுமாரி கோவிந்தின் நிகழ்ச்சியைப் பார்ப்பதற்காகச் சென்றாள்.

சாதாரணமாக இந்த மாதிரியான வித்தை செய்பவர்கள், உடல் பயிற்சியாளர்கள் ஆகியோர்மீது வெறுப்பு கலந்த ஒரு எண்ணத்தை அவள் கொண்டிருந்தாள். வெறுமனே வளைந்தும் பிரிந்தும் குனிந்தும் தலையால் நின்றும் நல்ல ஒரு வாழ்க்கையைப் பாழாக்கிக் கொண்டிருக்கும் அந்த பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள்மீது அவளுக்கு சொல்லப்போனால் பரிதாபம்கூட இருந்தது. மூக்கிலிருந்து ரத்தம் வழிய நின்று கொண்டிருக்கும் குஸ்திக்காரர்களையும், காருடன் சேர்ந்து எரிந்து அணையும் காரோட்டும் வீரர்களையும் பார்க்கும்போது, அவளுடைய கண்களில் கோபம் கலந்த கண்ணீர் எப்போதும் வரும். மனிதர்களால் இயலாத வித்தைகளைச் செய்து காட்டும் சில மனிதர்களும், மனிதனின் அறிவையும் அசைவையும் வெளிப்படுத்தும் சில பிராணிகளும் சேர்ந்து செய்யும் விளையாட்டு என்றுதான் அவள் சர்க்கஸைப் பற்றி கருத்து வைத்திருந்தாள். அதனால்தான் அந்த அளவிற்குப் பெரிய ஒரு ஆர்வமின்றி அவள் கோவிந்தின் வித்தைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அரீனாவின் மங்கலான வெளிச்சத்தில் ஒரு ஆண் உடல் எதையெதையோ காட்டிக் கொண்டிருக்கிறது என்றுதான் அவள் புரிந்து கொண்டிருந்தாள்.