Lekha Books

வெளியே ஒரு நேரம் வந்தபோது விளக்குகளும் ஆரவாரங்களும் அணைந்தன. "தமாஷ் கோட்டை"யில் பணியாற்றுபவர்கள் தங்களின் அன்றாடச் செயல்களில் மூழ்கினார்கள். காட்டேஜ்கள் இருக்கும் பகுதியில் இருந்தோ டென்னிஸ் மைதானத்தின் மத்தியில் இருந்தோ ஒரு இரவுப் பறவை பாடுவது கேட்டது.

உடலில் இருந்த காயங்கள் உண்டாக்கிய வேதனையைக் கடித்துத் தாங்கிக் கொண்டும், இதை வைத்துக் கொண்டு அங்கு எப்படி வேலையில் தொடர்வது என்று கவலைப்பட்டுக் கொண்டும் சுப்பன் கட்டப்பட்ட கோலத்தில் நெளிந்து கொண்டு படுத்திருந்த போது, தண்டனை அறையின் தாழ்ப்பாளை திருட்டுக் கம்பியை நுழைத்துத் திறப்பதற்கு ஒரு கறுத்த உருவம் முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தது. மிகவும் சிரமமாக இருந்த பூட்டின் துவாரத்திற்குள் கம்பியின் வேலையைப் பார்க்கும்போதே, அந்தக் கைகள் மிகவும் தேர்ந்தவை என்பது புரிந்தது.

வைரம்தான் அந்த உருவம். மற்ற பல வித்தைகளுடன் பூட்டை உடைப்பதும் அவனுடைய ஒரு பழைய வித்தையாக இருந்தது.

உள்ளே நுழைந்தவுடன் சத்தம் போடக்கூடாது என்று வைரம் உதட்டில் விரல்களை வைத்து எச்சரித்தான். தொடர்ந்து அவன் சுப்பனின் கட்டுக்களை ஒவ்வொன்றாக அறுத்து சுதந்திரமான மனிதனாக ஆக்கி விட்டு, அவன் சுப்பனிடம் ஒரு வார்த்தைகூட பேசாமல் தன்னுடன் வரும்படி சைகையின் மூலம் கட்டளையிட்டான்.

அவனுக்குப் பின்னால் சுப்பன் நடந்தான். அவர்கள் தண்டனை அறைக்கு வெளியே வந்து, தூங்கிக் கொண்டிருந்த மரங்களின் நிழலையும் தூங்காத காவலாளிகளின் கண்களையும் ஏமாற்றிவிட்டு கோட்டைக்கு வெளியே வேகமாக வந்தார்கள்.

சிறிது தூரம் ஓடியதும், சாலையில் ஒரு இடத்தில், ஒரு முட்புதருக்குள் மறைத்து வைத்திருந்த சைக்கிளை வைரம் தேடி எடுத்தான். சுப்பனை முன்னால் உட்கார வைத்துக் கொண்டு அவன் மிதித்தான். எங்கு போகிறோம் என்ற கேள்வி சுப்பனிடமிருந்து வரவில்லை. கட்டுக்களில் இருந்தும் வேதனையில் இருந்தும் உண்டான விடுதலை எங்கு நோக்கிப் போனால் என்ன என்பது மாதிரி அவன் பேசாமல் இருந்தான். வைரம் மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு விட ஆரம்பித்ததும், அவன் வைரத்தை உட்கார வைத்துவிட்டு சைக்கிளை மிதித்தான். காப்பாற்றிய மனிதன்மீது இருந்த கருணையும் நன்றியும் அவனுக்கு மேலும் உற்சாகத்தைத் தருவதைப்போல வைரம் உணர்ந்தான்.

மங்கலான நிலவு வெளிச்சமும் குளிர்ந்த காற்றும் இருந்த இரவு வேளையில் அந்த சைக்கிள் பயணம் அவர்களை நெருங்கச் செய்தது. ஒன்றிரண்டு மணி நேரங்கள் சிரமப்பட்டு மிதித்துக் கடந்த பிறகு, பின்தொடரப்படுவோமோ என்ற பயம் அவர்களை விட்டு முழுமையாக நீங்கியது. வேறு எதுவும் செய்வதற்கு இல்லாததால், எல்லா சக பயணிகளையும் போல அவர்களும் பேச ஆரம்பித்தார்கள்.

தன்னால் எப்படி சுப்பனைக் காப்பாற்ற முடிந்தது என்ற வியூகத்தை வைரம் சொன்னான்.

முந்தைய நாள் நடைபெற்ற போட்டி, அதில் பெற்ற வெற்றி எல்லாவற்றையும் வைரம் தெரிந்து கொண்டு நின்று கொண்டிருந்தான். கம்பிகளால் ஆன வேலிக்கு அப்பால் சிலைக்கு உற்சாகம் உண்டாகும் வண்ணம் கோஷம் போட்டவர்களின் முன் வரிசையில் வைரமும் நின்றிருந்தான். பொழுது புலரும் நேரத்தில் கேட்டில் நின்றிருந்தவர்கள் மத்தியில் பால்காரனின் முகத்தைக் காணவில்லை என்றதும், ஏதோ மிகப்பெரிய பிரச்சினை ஆரம்பித்திருக்கிறது என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. இந்த விஷயத்தில் தீருலால் அனுபவித்த பதைபதைப்பை விட தான் அதிகமாகக் கவலைப்படுவதாக வைரத்திற்குத் தோன்றியது. இரண்டு மணி நேரங்கள் தாமதமாக பால்காரன் வந்து சேர்ந்ததையும், பிறகு மிகவும் தாமதமாக திரைச்சீலை விலகி சிலை தோன்றியதையும் வரப்போகும் ஆபத்திற்கான அறிகுறிகளாக அவன் நினைத்தான். அதனால் இரவு எதற்கும் முன்னால் போய் நிற்கும் வண்ணம் அவன் தன்னைத் தயார்பண்ணிக் கொண்டு நின்றிருந்தான். பால்காரன் திரும்பிப் போகவில்லை என்பதைத் தெரிந்து கொண்டதும், நீண்ட காலம் கோட்டையில் வாழ்ந்திருந்த வைரம், தண்டனை அறைக்கு நேராக காதுகளைத் தீட்டினான். பாதி இரவு வேளையில் அங்கிருந்து கேட்ட மெல்லிய அழுகைச் சத்தத்தில் அவன் சிலையின் குரலை அடையாளம் தெரிந்து கொண்டான்.

மீதி விஷயங்கள் அனைத்தும் வைரத்திற்கு சாதாரணமானவையாக இருந்தன.

தன்னைப் பொறுத்தவரையில் உயிருக்கும் மேலாக அன்பு செலுத்தி வழிபடும் சிலை வாங்கிய அடிகளும் வேதனையும் எந்த அளவிற்கு இதயத்தில் வலி உண்டாக்கக் கூடியவையாக இருந்தன என்பதை அவன் நிறைந்த கண்களுடனும் பதைபதைப்புடனும் விளக்கிச் சொன்னான்.

எதிர்பாராமல் தான் கட்டிப் போடப்பட்டதும், அதனால் உண்டான துன்பமும் சுப்பனின் மனதை மாற்றியிருந்தன. இனிமேலும் தீருலாலுக்குக் கீழே வேலை செய்வது என்பது இயலாத ஒரு விஷயம் என்று தோன்றிய நிமிடத்தில்தான் வைரம் தேவதூதனைப் போல தோன்றித் தன்னைக் காப்பாற்றி இருக்கிறான் என்று அவன் மனதைத் திறந்து சொன்னான். அதற்கு அவனுக்கு இதயம் நிறைய நன்றி இருந்தது. முன்பு பல நேரங்களில் வைரம் அழைத்தபோது, அவனுடன் போகாமல் இருந்ததற்காக இப்போது மனதில் வருத்தம் தோன்றுகிறது என்று அவன் சொன்னான். இந்த உதவிக்கு தான் என்றைக்கும் வைரத்திடம் கடமைப்பட்டிருப்பதாக அவன் கூறக் கேட்டபோது, வைரத்தின் மனம் குளிர்ந்தது.

அந்தப் பயணம், இரவில் இருந்து பொழுது புலரும் நேரத்திற்கும், பொழுது விடியும் நேரத்தில் இருந்து மதியத்திற்கும் நீண்டு போய்க் கொண்டிருந்தது. முக்கிய விஷயங்களுக்காகவும் ஓய்வு எடுப்பதற்கும் இடையில் அவர்கள் சைக்கிளை நிறுத்தினார்கள். ஒரு ஆள் சோர்வைச் சந்திக்கும்போது, இன்னொருவன் சைக்கிளை மிதித்தான். எல்லா வகைகளிலும் ஒரே மாதிரியாக இருந்த இரண்டு நண்பர்களுக்கிடையே பயணம் நீள நீள நட்பு உருவாகிக் கொண்டிருந்தது.

சாலையோரத்தில் இருந்த தேநீர்க் கடைகள் கண்களில் தென்பட்டபோது, அவர்கள் அங்கு நுழைந்து வயிறு நிறைய உணவு சாப்பிட்டார்கள். வைரத்தின் கையில் எந்த அளவிற்கு வேண்டுமென்றாலும் பணம் இருந்ததால், சுப்பனுக்கு ஆசை தீரும் வரையில் சாப்பிட முடிந்தது.

வெயில் போய் மாலை வந்தது. வேறு எதுவும் கூறுவதற்கு இல்லை என்ற சூழ்நிலை வந்ததும், வைரம் தான் முன்பு எப்போதும் கூறிக்கொண்டிருந்த தன்னுடைய வேண்டுகோளை முன் வைத்தான். நாம் ஒன்றாக வாழ்வோம். ஒன்றாக வேலை செய்து பணம் சம்பாதிப்போம் என்றான் அவன்.

அவனுக்கு அதிகமாக வாய் சவடால் அடிக்க வேண்டிய நிலைமை வரவில்லை. சுப்பன் அந்த வேண்டுகோளை உடனடியாக ஏற்றுக் கொண்டான்.

அன்று சாயங்காலம் கடந்ததும், அவர்களுடைய சைக்கிள் நகரத்தை அடைந்தது.