Lekha Books

அந்தத் தேடல் கிட்டத்தட்ட நகரத்தின் எல்லா முக்கியமான தெருக்களிலும் நீண்டது. ஆட்கள் கூடும் இடங்களிலும் உடலமைப்பில் ஒற்றுமையுடன் இருப்பவர்கள் போகும்போதும் அவன் வாகனத்தை நிறுத்திக் கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டிருந்தான்.

வித்தை செய்பவனின் வண்ண ஆடைகளை அவிழ்த்தெறிந்து விட்டு சாதாரண ஆடைகளில் இருந்ததால், அதிகமாக யாரும் அவனை அடையாளம் கண்டுபிடிக்கவில்லை. சில நேரங்களில் லாட்டரிச்சீட்டு விற்பனை செய்யும் சில பையன்களும் அதே மாதிரியான அதிர்ஷ்டத்தைத் தேடிக் கொண்டிருப்பவர்களும் ஆளை அடையாளம் தெரிந்து கொண்டு, அவனைப் பார்த்து கையை அசைத்தார்கள். மிகப் பெரிய ஹோட்டல்களையும், நவநாகரீகமான பணக்காரர்கள் மட்டும் இருக்கக்கூடிய இதர இரவு க்ளப்களையும், அதைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளையும் அவன் குறிப்பாக கவனித்தான். விலை அதிகமான கார்களுக்கு உள்ளேயும் காற்றில் கலந்திருக்கும் வாசனை தைலத்திலும் அவன் அவளைத் தேடினான்.

பாதி இரவு ஆகியும், கோவிந்தால் அவளைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.

அப்போது அவன் வாகனத்தை ஒரு இடத்தில் நிறுத்திவிட்டு வாகனங்கள் போவதற்கு சிரமமாக இருக்கும் ஒற்றையடிப் பாதைகள் வழியாக தேடலைத் தொடர்ந்தான். அழுக்கு நிறைந்த சேரி தெருக்களிலும் வழிப்பறிக் கொள்ளைக்காரர்களும் விலைமாதர்களும் மட்டுமே நடக்கும் சிறு வழிகளிலும் அவன் அவளைத் தேடினான்.

நிலவு மறைந்தபோது, மனம் தளர்ந்த அவன் தன்னுடைய ஹோட்டல் அறைக்குத் திரும்பினான். மீண்டும் ஒருமுறை ராஜகுமாரி கை நழுவிப் போய்விட்டாள் என்ற நினைப்பு அவனை முழுமையாக சோர்வடையச் செய்திருந்தது.

தூக்கம் வராததால், அவன் சிறிது நேரம் அறைக்குள்ளேயே அங்குமிங்குமாக நடந்தான். பிறகு அதிகமான வெப்பமும் புழுக்கமும் தோன்றியதால், அறைக்கு வெளியே வந்தான். வராந்தாவில் சிறிது நேரம் உலவினான். எனினும், வெப்பத்தைத் தாங்க முடியாமல் லிஃப்ட் மூலம் அவன் கட்டிடத்தின் மொட்டை மாடிக்கு வந்தான்.

கோவிந்தின் இப்படிப்பட்ட நடவடிக்கைகள் அனைத்தையும் அடுத்த அறையின் பாதியாகத் திறந்து வைத்திருந்த கதவின் வழியாக ராஜகுமாரி கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவனை ஏதோ முக்கியமான பிரச்சினை ஆட்டிப் படைத்துக் கொண்டிருக்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொண்டாளே தவிர, அதற்குக் காரணம் தான்தான் என்பதை நினைக்க அவளால் முடியவில்லை. தன்னை அடையாளம் தெரிந்து கொண்டால் அவனுடைய நடவடிக்கை என்ன மாதிரியாக இருக்கும் என்பதைப் பற்றி தீர்மானிக்க முடியாத அவள், அதனால்தான் தன்னை யார் என்று காட்டிக் கொள்ளக்கூடாது என்பதற்காக ஒரு ஜிப்ஸியின் ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு மொட்டை மாடிக்கு வந்தாள்.

பதினாறு மாடிகளைக் கொண்ட அந்த பிரம்மாண்டமான கட்டிடத்தின் மேல்மாடி, சாதாரணமாக இருப்பதைவிட அகலமாக இருந்தது. அங்கேயிருந்து தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் நகரத்தை முழுமையாகப் பார்க்க முடிந்தது. கீழே, தூரத்தில் அவ்வப்போது தெரு நாய்கள் ஊளையிட்டதைத் தவிர வேறு சப்தங்கள் எதுவும் கேட்கவில்லை. அந்த அளவிற்கு உயரத்தில் இருந்ததால், வீசியடித்த காற்றிற்கு - எலும்புகளை நடுங்கச் செய்யும் அளவிற்குக் குளிர்ச்சி இருந்தது. எனினும் அவளுக்கு குளிர்ச்சி எதுவும் தோன்றவில்லை.

எதிர்பாராமல் ஒரு இளம்பெண்ணை அந்த நேரத்தில் மாடியில் சந்தித்த கோவிந்த், முதலில் பதைபதைப்பு அடைந்தான். நிலவு மறைந்ததாலும், விளக்குகள் அணைந்துவிட்டதாலும், மிகவும் அருகில் வந்த பிறகும் அவனுக்கு அவளுடைய முகத்தைப் பார்க்க முடியவில்லை. அப்படியே பார்த்தாலும், திடீரென்று அடையாளம் கண்டுபிடிக்க முடியாத அளவிற்கு சில சிறுசிறு கை வண்ணங்களை ராஜகுமாரி தன்னுடைய முகத்தில் பயன்படுத்தியிருந்தாள். யார் என்ற அவனுடைய கேள்விக்கு தான் பல நாடுகளைச் சுற்றிப் பயணம் செய்யும் ஒரு ஜிப்ஸி பெண் என்றும், முகம், கை ரேகைகள் ஆகியவற்றைப் பார்த்து ஒரு ஆளின் கடந்த காலத்தையும் எதிர்காலத்தையும் பற்றிக் கூற தன்னால் முடியுமென்றும் அவள் சொன்னாள். அவனை இப்போது துன்பப்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் பிரச்சினை தீர வழியைக் கூற அனுமதித்தால், தான் அதற்கு பதில் சொல்லத் தயார் என்றும் அவள் பணிவுடன் கூறினாள்.

அவள் அதைக் கூறிக் கொண்டிருக்கும்போது, அவளுடைய குரல் அவனுக்குள் நுழைந்து சென்றது. சிலை திறப்பு விழாவின் போது கேட்ட உரத்த சிரிப்புச் சத்தமும், போட்டி நாளன்று ஒரு பகல் முழுவதும் காதுகளில் வந்து விழுந்த உரையாடல்களும், தமாஷ்களும், பாட்டுகளும்... இவை அனைத்தும் சிறிதும் வற்றாமல் உள்ளுக்குள்ளேயே தங்கி நின்றிருந்த அவனுக்கு, அந்தக் குரலைக் கேட்டவுடன் ஆள் யார் என்று தெரிந்துவிட்டது. சந்தேகத்தைத் தெளிவுபடுத்திக் கொள்வதற்காக, கேள்வி கேட்பதற்காக அவளுடைய கைகளை பலமாகப் பிடித்து இழுத்தான். சுவரின் அருகில் தள்ளி நிற்கச் செய்தான். பதினாறு நிலைகளுக்குக் கீழேயிருந்து மேலே வந்த வெளிச்சத்தில் அவன் அந்த முகத்தை ஆராய்ந்தான்.

அது தன்னுடைய ராஜகுமாரிதான் என்பதைப் புரிந்து கொண்ட நிமிடத்தில், அவனுக்குள் ஒரு புத்துணர்ச்சி கடந்து சென்றது. மூடிக்கிடந்த கவலை, கொடுமையான நிராசை ஆகியவற்றை மூடியிருந்தவை ஒவ்வொன்றாக விலகி, தன்னுடைய மனதைத் தானே கண்டு கொண்டிருப்பதாகவும், அப்படிப் பார்க்கும்போது அங்கு நிறங்கள் குவிந்து கொண்டிருக்கின்றன என்பதையும் அவன் உணர்ந்தான். அவனுடைய முகத்தில் புதிதாக மலர்ந்த சந்தோஷத்தைப் பார்க்க முடியாததால், பயந்து போயிருந்த அருந்ததி, தான் ராஜகுமாரிதான் என்பதை நடுங்கிக் கொண்டே ஒப்புக் கொண்டாள். சிலைமீது தான் வைத்திருந்த வழிபாடும் மோகமும் எவ்வளவு அதிகம் என்பது அவனுக்கும் தெரியுமே என்று அவள் நிறைந்த கண்களுடன் கேட்டாள். இப்போது கோவிந்தின் அசைவு கொண்ட புதிய வடிவத்தையும் பார்த்தவுடன், அந்த விருப்பத்திற்கு எல்லைகளே இல்லாமல் ஆகியிருக்கின்றன என்று அவள் கூறினாள். சமீப காலம் முழுவதும் அவனுக்காக எந்த அளவிற்கு அலைந்து திரிந்தாள் என்பதை அவள் விளக்கிச் சொன்னாள். கோவிந்த் அவளுக்கு கிடைத்தே ஆகவேண்டும் என்றும், அவன் கிடைக்கவில்லையென்றால், உயிரை விடக்கூட அவளுக்குத் தயக்கமில்லையென்றும் மனம் திறந்து பேசும் இயல்பைக் கொண்ட அருந்ததி உறுதியான குரலில் கூறினாள். இந்த நிமிடமே தன்னுடன் வந்துவிடும்படி அவள் அவனிடம் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டாள். கோவிந்தைப் போன்ற அசாதாரண சிறப்புத் திறமைகள் கொண்ட ஒரு மனிதனை சாதாரண மனிதர்கள் பார்க்கக்கூட செய்யக்கூடாது என்று அவள் வாதிட்டாள். அப்படிப்பட்ட ஒரு விசேஷ பிறவியை காட்சிப் பொருளாக்கி மாற்றுவது அல்ல, மாறாக- கடவுளுக்கு நிகராக வைத்து பூஜை செய்து பத்திரப்படுத்த வேண்டும் என்று அவள் ஆதாரங்கள் சகிதமாக சமர்ப்பித்தாள். தன்னுடைய வார்த்தைகளுக்கேற்றபடி அவனிடம் மாறுதல் உண்டாக ஆரம்பித்திருக்கும் விஷயத்தைப் புரிந்து கொண்ட அவள், எல்லாவற்றையும் சொல்லி முடித்தவுடன், அவனைக் கட்டிப்பிடித்து, ஒரு நம்பிக்கையின் நிறைவைப்போல அவனை அழுத்தி முத்தமிட்டாள்.