Lekha Books

ஒருநாள் அவன் ஒரு காட்டருவியில் குளித்துக் கொண்டு படுத்திருந்தான். ஒரு கூட்டம் வெள்ளை நிற மீன்கள் தங்களுடைய பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்த வயிற்றுப் பகுதியையும் தொப்புளையும் காட்டிக் கொண்டு நீரின் மேற்பகுதியில் மிதந்து போய்க் கொண்டிருப்பதை ராஜகுமாரி பார்த்தாள். அவளுக்கு அவற்றின் மீது பொறாமை உண்டானது. தன்னையும் அழைத்துக் கொண்டு நீரின் மேற்பரப்பில் மிதந்து போக முடியுமா என்று அவள் அவனிடம் கேட்டாள். முதலில் அவனுக்கு கேள்வி புரியவில்லை. எப்படி மிதந்து போவது என்று அவனுக்குத் தெரியாமல் இருந்தது. அப்போது அவள் அவனைப் பிடித்து அழைத்துக்கொண்டு வந்து கரையில் நின்று கொண்டு, அங்கிருந்த ஒரு ஓட்டின் துண்டை எடுத்து நீரின் மேற்பகுதியில் மிதந்து போகும்படி எறிந்து அவனுக்குக் காட்டினாள். விஷயத்தைப் புரிந்து கொண்ட அவன் அவளுடைய கையைப் பிடித்துக் கொண்டு கரையின் வழியாக வேகமாக ஓடிச் சென்று நீரில் குதித்தான். நீரின் மேற்பகுதியில் ஒரு கண்ணாடித்துண்டைப் போல அவர்கள் மிதக்க ஆரம்பித்தபோது, சந்தோஷத்தை அடக்க முடியாமல் ராஜகுமாரி அவனை இறுக அணைத்துக் கொண்டாள்.

அவ்வப்போது நீரின் மூலையைத் தொட்டுக் கொண்டும், அங்கேயிருந்து மேலே வந்து மிதந்தும் அவர்கள் அந்தக் காட்டுச் சோலையின் மூலை முடுக்கெல்லாம் பயணித்தார்கள். எல்லா நேரங்களிலும் நடப்பதைப்போல, அவள் போதும் என்று கூறும் வரையில் அந்த இன்பச் செயல் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது.

காட்டில் அவர்களுடைய உணவு இயற்கையான காட்டுக் கனிகளும் காட்டு மிருகங்களும்தான். அவள் சுட்டிக் காட்டும் பழங்களையும் மிருகங்களையும் விறகையும் அவன் அடைந்து கொண்டு வந்து கொடுத்தான். நல்ல ஒரு சமையல் செய்யும் திறமை வாய்ந்த பெண்ணாகவும் இருந்த அவள் தயாரித்த சுவையான உணவு, அவர்கள் இருவரும் வாழ்க்கையில் சாப்பிட்டதிலேயே மிகவும் சிறந்ததாக இருந்தது.

ஒருநாள் ஒரு ஆற்றின் கரையில் இருந்த புல்வெளியில் படுத்திருந்தபோது, நீரின் மேற்பரப்பில் அசாதாரணமான அளவில் இருந்த ஒரு ஆமை தலையை நீட்டி அவர்களையே பார்த்துக் கொண்டு நிற்க ஆரம்பித்தது. அது நிற்பது தனக்குத் தொந்தரவாக இருக்கிறதென்றும், அதனால் அதைப் பிடித்துக்கொண்டு வந்து தர வேண்டுமென்றும் அவள் அவனிடம் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டாள். கேட்ட அந்த நிமிடமே அவன் ஆற்றுக்குள் குதித்து, அதற்குள் மூழ்கிவிட்டிருந்த ஆமைக்குப் பின்னால் மூழ்க ஆரம்பித்தான். நீண்ட நேரம் ஆகியும் அவன் மேலே வராமற்போனதும், அவள் மிகுந்த பதைபதைப்பிற்கு ஆளாகிவிட்டாள். ஆமை வேண்டாமென்றும் மேலே வரவேண்டுமென்றும் அவள் உரத்த குரலில் சத்தம் போட்டுக் கூறிக்கொண்டே பைத்தியம் பிடித்தவளைப் போல அவள் நதிக்கரையின் வழியாக ஓடிக்கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய கெஞ்சல்களுக்கு பயன் எதுவும் உண்டாகவில்லையென்றாலும், இரண்டு மணி நேரம் கடந்த பிறகு நதியின் மத்தியில் அவன் மேலே வந்தான். அவனுடைய கையில் அந்த பெரிய ஆமையும் இருந்தது. அப்போது அவள் அனுபவித்த நிம்மதியும் சந்தோஷமும் அளவுக்கும் மீறியதாக இருந்தது. எட்டிப் பார்க்க வந்ததற்கு வாலில் ஒரு சிறிய கிள்ளு மட்டும் கொடுத்துவிட்டு, அவள் அந்த திருட்டுப் பிராணியை ஆற்றுக்குள்ளேயே போட்டுவிட்டாள்.

தொந்தரவு கொடுக்க வந்த கொடூர உயிரினங்களை அவன் வெறும் கைகளுடன் சந்தித்தான். அவனை எதிர்த்து நிற்பதற்கு அவற்றுக்கு சிறிதும் பலம் இல்லை. தோல்வியடைந்து ஓடுவதற்குத் தயாராக இல்லாமல் போராடி வீழ்ந்த ஒரு புலியை அவன் ஒருமுறை நெறித்துக் கொன்றான்.

கொடூரமான காற்றும் காட்டு மழையும் எதுவும் செய்ய முடியாத அவன் எல்லா அர்த்தங்களிலும் அவளுக்குப் பாதுகாப்பாளனாக இருந்தான்.

காடு சோர்வைத் தரும்போது, அவர்கள் ஊருக்குள் திரும்பினார்கள். வாழ்க்கையின் பலவிதப்பட்ட சுகபோகங்களையும் வேண்டிய அளவிற்கு அனுபவித்தாலும், கோவிந்தின் மனதிற்குள் ஒரு விருப்பம் மட்டும் அணையாமல் இருந்து கொண்டே இருக்கிறது என்பது ராஜகுமாரிக்குத் தெரியும்.

காடுகளில் இருந்தபோதும், நகரத்தின் தெருக்களில் பயணித்தபோதும் அந்த சிந்தனை அவனை விடாமல் பின் தொடர்வது அதிகமாகி, மன நிம்மதி இல்லாத நிலையில் மட்டுமே அவளால் பார்க்க முடிந்தது... "தீவின் சொர்க்க"த்திற்குச் செல்ல வேண்டும் என்ற அந்த பழைய ஆசை, காலம் எவ்வளவு ஆனாலும், வலிமை குறையாமல் அவனைப் பின் தொடர்ந்து கொண்டேயிருந்தது.

காரணம் என்ன என்று ராஜகுமாரிக்குக்கூட தெரியவில்லையென்றாலும், அவளுக்கு அவனை அங்கு அழைத்துக்கொண்டு செல்வதற்குத் தயக்கமாக இருந்தது.

இப்போது பார்த்துக் கொண்டிருப்பவற்றைவிட மிக உயர்ந்ததாகவோ நினைவில் நிற்கக்கூடியதாகவோ எதுவும் தீவில் இல்லை என்று அவனுக்கு மெதுவாகக் கூறிப் புரிய வைக்க முயற்சி செய்தாள். புத்திசாலியான தீருலாலின் இன்னொரு வர்த்தக ஏமாற்று வேலை மட்டுமே தீவு என்றும், இப்போது கோவிந்திற்கு அது முற்றிலும் வெறுப்பைத் தரக்கூடிய இடமாகவே தோன்றும் என்றும் காரணங்களுடன் அவள் கூறினாள்.

எவ்வளவுதான் சொன்னாலும், கோவிந்தின் விருப்பத்திற்கும் முடிவுக்கும் மாற்றம் சிறிதும் உண்டாகவில்லை. புதிய புதிய காட்சிகளிலும் சம்பவங்களிலும் மனதைப் பதியவைத்து அவனுடைய கவனத்தை வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொண்டு செல்வதில் அவள் எப்போதும் மனதைச் செலவழித்தாள். அப்படிப்பட்ட சந்தர்ப்பங்களில் ஒரு குழந்தையைப் போல அவற்றில் மூழ்கி விட்டிருந்தாலும், அதற்குப் பிறகு வரும் இடைவெளிகளில் காரணமே இல்லாமல் அவன் அமைதியாக உட்கார்ந்திருப்பதை ராஜகுமாரி கவனித்தாள். "தீவின் சொர்க்க"த்திற்குப் போகவேண்டும் என்ற அவனுடைய பிடிவாதம் முற்றிலும் குழந்தைத்தனம் நிறைந்ததாக இருந்தது.

சில நேரங்களில் அவர்கள் அதைக் கூறி சிறிதாக சண்டைகூட போட்டார்கள். ஆனால், அவனுடைய கோபத்தை மாற்றுவது என்பது அவளைப் பொறுத்தவரையில், சாதாரணமான விஷயமாக இருந்ததால் அப்படிப்பட்ட கவலைப்படக்கூடிய சந்தர்ப்பங்கள் நிமிட நேரங்களில் மாறக்கூடியதாக இருந்தன.

அத்துடன் இன்னொரு சந்தேகமும் ராஜகுமாரிக்கு இருந்தது. தீவிற்கு அழைத்துக் கொண்டு போனபிறகு, இப்போது அவனுக்கு தன்மீது இருக்கும் ஆர்வத்திற்கு கேடு விளையுமோ என்பதுதான் அவளுடைய பயமாக இருந்தது. இந்த விஷயத்தில் தீருலாலின் பதைபதைப்புக்கு நிகரான உணர்ச்சிப் போராட்டம்தான் ராஜகுமாரிக்கும் இருந்தது.

அந்த பயத்தை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் வேறு பல பொய்களைக் கூறி, அவள் அவனுடைய வழியை மறிக்க முயற்சித்தாள். கோட்டைக்குள் சென்ற பிறகு, தீருலாலுக்கு எப்படியாவது விஷயம் தெரிந்தால் இருவருக்கும் முடிவு அங்குதான் இருக்கும் என்று கூறி அவள் அவனை பயமுறுத்தினாள். அதைப் பற்றி அவனுக்கு பயம் சிறிதும் இல்லை என்று தெரிந்தவுடன், தீருலால் அவனைப் பிடித்துக் கொண்டு போவதற்கு வாய்ப்பிருக்கிறது என்று அவள் சொல்லிப் பார்த்தாள்.