Lekha Books

“மீன் என்னுடைய நண்பனும்கூட...” கிழவன் உரத்த குரலில் கூறினான்: “இப்படிப்பட்ட ஒரு மீனை நான் எந்தச் சமயத்திலும் பார்த்ததில்லை. கேள்விப்பட்டதும் இல்லை. ஆனால், நான் அவனைக் கொன்றே ஆக வேண்டும். நமக்கு நட்சத்திரங்களைக் கொல்ல வேண்டிய சூழ்நிலை வருவதில்லையே என்பதை நினைத்து நான் சந்தோஷப்படுகிறேன்.”

“ஒவ்வொரு நாளும் மனிதன் நிலவைக் கொல்வதற்கு முயற்சி செய்தே ஆக வேண்டும் என்பதைப் பற்றி சற்று கற்பனை பண்ணிப் பாருங்கள். நிலவு உயிரைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு ஓடிச் செல்லும். ஆனால், சூரியனை தினமும் கொல்வதற்கு முயற்சிக்க வேண்டியதில்லையே! நாம் அதிர்ஷ்டசாலியாகத்தான் பிறந்திருக்கிறோம்.” கிழவன் சிந்தித்தான்.

சாப்பிடுவதற்கு எதுவும் கிடைக்காமற் போன அந்த பெரிய மீன் மீது அவனுக்கு இரக்கம் தோன்றியது. ஆனால், அவனைக் கொல்ல வேண்டும் என்ற திடமான முடிவுக்கு இரக்கம், மாறுதல் எதையும் உண்டாக்கவில்லை. “அவன் எத்தனை மனிதர்களுக்கு இரையாக இருப்பான்?” அவன் சிந்தித்தான்: “இவனைச் சாப்பிடக்கூடிய அளவுக்கு தகுதி கொண்டவர்களா அவர்கள்? உண்மையாகவே இல்லை. இவனுடைய நடவடிக்கைகளையும் மதிக்கக் கூடிய நிலையையும் வைத்துப் பார்க்கும்போது, இவனைச் சாப்பிடக் கூடிய தகுதி படைத்தவர்களாக யாருமில்லை.”

“இப்படிப்பட்ட விஷயங்கள் எதுவும் எனக்குப் புரியவில்லை.” அவன் சிந்தித்தான்: “ஆனால், சூரியனையோ நிலவையோ நட்சத்திரங்களையோ நாம் கொல்வதற்கு முயற்சிக்க வேண்டியதில்லை என்ற விஷயம் நல்லதுதான். கடலில் வாழும் நம்முடைய உண்மையான சகோதரர்களைக் கொல்வதே போதும்.”

“இனி தூண்டிலை இழுத்து உயர்த்துவதைப் பற்றி சிந்திக்க வேண்டியதிருக்கிறது.” கிழவன் நினைத்தான்: “அதற்கு அதற்கே உரிய கெட்ட விஷயங்களும் இருக்கின்றன; நல்ல விஷயங்களும் இருக்கின்றன. அவன் பலமாக இழுக்கிறானென்றால், எனக்கு மிகவும் அதிகமான கயிறு நஷ்டமாகும். அவனையும் இழக்க வேண்டியதிருக்கும். துடுப்புகளைக் கொண்டு படகைச் செலுத்துவது பழைய நிலையிலேயே இருந்தது. இறுதியில் படகின் எடை குறையும். படகின் எடை குறைவது எங்கள் இருவரின் சிரமங்களையும் அதிகரித்துக் கொண்டு போகும். ஆனால், அவன் இதுவரையில் சிறிதும் உபயோகப்படுத்தாத மிகுந்த வேகம்தான் என்னுடைய பாதுகாப்பு. எது வந்தாலும் பிரச்சினையில்லை. குடலையும் உடலின் மற்ற பகுதிகளையும் எடுத்து விட்டு, டால்ஃபினைச் சுத்தம் செய்ய வேண்டும். அப்படியென்றால் அவன் அழுக மாட்டான். உடலில் தெம்பு உண்டாவதற்கு அவனுடைய மாமிசத்தைக் கொஞ்சம் சாப்பிட வேண்டும்.

இன்னும் ஒரு மணி நேரம் நான் ஓய்வெடுத்துக் கொள்கிறேன். அவனுடைய உறுதியான குணத்தையும் நிலையான போக்கையும் புரிந்து கொண்டு விட்டதால், பாய் மரத்திற்குத் திரும்பிச் சென்று வேலை செய்யவும் தீர்மானம் எடுக்கவும் செய்யலாம். இதற்கிடையில் அவன் எப்படி நடந்து கொள்கிறான் என்பதையும் அவன் ஏதாவது மாறுதல்களை வெளிப்படுத்துகிறானா என்பதையும் தெரிந்து கொள்ளலாம். சீரான முறையில் துடுப்பைப் போடுவது நல்ல ஒரு தந்திரச் செயல். ஆனால், தன்னைத்தானே காப்பாற்றிக் கொள்வதற்கு செயல்பட நேரம் நெருங்கி விட்டிருக்கிறது. அவன் இப்போதும் மீனின் பலத்தைக் காட்டிக் கொண்டிருக்கிறான். தூண்டிலின் கொக்கி அவனுடைய வாயின் ஒரு மூலையில் இருக்கிறது என்பதையும், வாயைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறது என்பதையும் நான் தெரிந்து கொண்டேன். ஒரு வகையில் பார்க்கப் போனால், தூண்டிலின் கொக்கி மூலம் உண்டாகக் கூடிய தண்டனை பெரிதே அல்ல. பசியால் உண்டாகக் கூடிய துன்பமும் தன்னால் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஏதோ ஒன்றுடன் போராடிக் கொண்டிருப்பது என்ற விஷயமும்தான் அவனைப் பொறுத்த வரையில் எல்லாமே. இனி ஓய்வெடு கிழவா... உன் அடுத்த வேலை ஆரம்பிக்கும் வரை அவனை அவனுடைய போக்கிலேயே விடு!”

இரண்டு மணி நேரம்தான் ஓய்வெடுத்ததாக அவன் நினைத்தான். இரவு நீண்ட நேரமான பிறகும் நிலவு உதிக்கவில்லை. நேரத்தைத் தெரிந்து கொள்வதற்கு எந்தவொரு வழியும் இல்லாமலிருந்தது. உண்மையாகக் கூறப்போனால், அவன் எடுத்தது ஓய்வே இல்லை. முதுகில் மீன் இழுத்துக் கொண்டிருப்பது அப்போதும் நடந்து கொண்டிருந்தது. அமர்ந்திருந்த பலகையின் அருகில் இடது கையை வைத்து மீனுக்கும் படகுக்கும் பிரச்சினை இல்லாத அளவில் வெறுமனே நின்று கொண்டிருந்தான்.

“கயிறை இழுத்து நிறுத்த முடிந்திருந்தால், காரியங்கள் எந்த அளவுக்கு எளிதாக இருந்திருக்கும்!” கிழவன் நினைத்தான். “ஆனால், சிறிய ஒரு துடித்தலில் அவன் அதை அறுத்து விடுவான். கயிறின் இழுப்பை நான் உடலால் தாங்கித்தான் ஆக வேண்டும். இரண்டு கைகளாலும் கயிறை கீழே இறக்கி விடுவதற்கு நான் கட்டாயம் இருந்தாக வேண்டும்.”

“இவ்வளவு நடந்த பிறகும் நீ தூங்கவே இல்லையே, கிழவா.” அவன் உரத்த குரலில் சொன்னான்: “நீ உறங்கி ஒரு பாதி பகலும் ஒரு இரவும் இப்போது இதோ இன்னொரு பகலும் கடந்து விட்டிருக்கின்றன. அவன் அமைதியாக முன்பைப்போலவே திசை மாறாமல் நீந்திக் கொண்டிருந்தால், நீ தூங்குவதற்கு ஏதாவதொரு வழியைக் கண்டுபிடித்தாக வேண்டும். தூங்கவில்லையென்றால் தலையில் தெளிவே இல்லாமல் போய்விடும்.”

“என் தலை நல்ல தெளிவுடன்தான் இருக்கிறது.” கிழவன் நினைத்தான்: “தேவைக்கும் அதிகமான தெளிவுடன் இருக்கிறது. என் சகோதரர்களான நட்சத்திரங்களின் அளவுக்கு நான் தெளிவுடன் இருக்கிறேன். எனினும் தூங்கியாக வேண்டும். நட்சத்திரங்கள் உறங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. சந்திரனும் சூரியனும் தூங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. கடல்கூட உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. சில நேரங்களில் சில குறிப்பிட்ட நாட்களில்தான் கடல் உறங்குகிறது- நீரோட்டம் இல்லாமல் இருக்கும்போதும் பரவலான அமைதி நிலவிக் கொண்டிருக்கும்போதும்.

“ஆனால், தூங்க வேண்டிய விஷயத்தை ஞாபகத்தில் வைத்துக் கொண்டிருக்கத்தான் வேண்டும்.” அவன் நினைத்தான்: “அதை நீயேதான் செயல்படுத்த வேண்டும். பிறகு கயிறுகளின் விஷயத்தில் எளிதாகவும் உறுதியாகவும் இருக்கக்கூடிய ஏதாவது வழியைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். இனி டால்ஃபினை சாப்பிடுவதற்கு தயார் பண்ண வேண்டும். தூங்கியே ஆக வேண்டுமென்றால் துடுப்புகளை இணைத்து வைப்பது மிகவும் ஆபத்தான விஷயம்.”

“என்னால் எவ்வளவு நேரம் வேண்டுமானாலும் தூங்காமல் இருக்க முடியும்.” கிழவன் தனக்குத்தானே கூறிக் கொண்டான். ஆனால், அது மிகுந்த ஆபத்து நிறைந்த விஷயம்.

மீனுக்கு எந்தவிதமான அசைவும் உண்டாகாத விதத்தில், மிகவும் எச்சரிக்கையுடன் கைகளையும் கால்களையும் ஊன்றி கிழவன் பாய் மரத்தை நோக்கி நடந்தான். “அவன் பாதி உறக்கத்தில் இருக்க வேண்டும்.” அவன் நினைத்தான்: “ஆனால், ஓய்வெடுப்பதற்கு நான் அவனை அனுமதிக்கவில்லை. இறக்கும் வரை அவன் படகை இழுத்துக் கொண்டிருப்பான்.”