Lekha Books

வாலின் முனை நீருக்குள்ளிருந்து மேலே வந்தது. தொடர்ந்து எந்தவித ஆரவாரமும் உண்டாக்காமல், நீச்சல் வீரனைப்போல மீண்டும் நீருக்குள்ளேயே அவன் போய்விட்டான். வாலின் அரிவாளைப் போன்ற பெரிய பாகம் கீழே இறங்கிச் செல்வதை கிழவன் பார்த்தான். கயிறு மிகவும் வேகமாக வெளியே வர ஆரம்பித்தது.

“படகைவிட இரண்டு அடிகள் அதிகமான நீளத்தை அவன் கொண்டிருக்கிறான்.” கிழவன் சொன்னான். மிகவும் வேகமாக என்று கூற முடியாவிட்டாலும், சீரான முறையில் கயிறு கீழே இறங்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தது. மீனுக்கு பதைபதைப்பு சிறிதும் இல்லாமலிருந்தது. அறுந்து விடாத அளவுக்கு பலத்தைப் பயன்படுத்தி தன் இரண்டு கைகளாலும் கிழவன் கயிறைப் பிடித்து இழுத்தான். தொடர்ந்து பலத்தைப் பயன்படுத்தி மீனின் வேகத்தைக் குறைக்க முயலும் பட்சம், மீன் கயிறு முழுவதையும் இழுத்துக் கொண்டு போய்க் கொண்டிருக்கும் என்பதையும், அது அறுந்து விடும் என்பதையும் அவன் புரிந்து கொண்டிருந்தான்.

“அவன் ஒரு பெரிய மீன்தான். என்னுடைய பலத்தை அவனுக்குத் தெரிய வைக்க வேண்டும்.” அவன் நினைத்தான்: “சொந்த பலம் என்ன என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதற்கோ, ஓடி விலகிச் செல்லும் பட்சம் என்ன செய்ய முடியும் என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதற்கோ, நானாக இருந்தால் எப்படிப்பட்ட விஷயமாக இருந்தாலும், அவற்றில் தலையை நுழைத்து ஏதாவது அறுபடும் நிலை வரை போய்க் கொண்டிருப்பேன். அதே நேரத்தில் தெய்வத்திற்கு நன்றி. மீன்களைக் கொல்லக் கூடிய நம் அளவுக்கு அவை அறிவு படைத்தவை அல்ல. எனினும், நம்மைவிட பெருந்தன்மை கொண்டவையாகவும், திறமை கொண்டவையாகவும் அவை இருக்கின்றன.”

கிழவன் ஏராளமான பெரிய மீன்களைப் பார்த்திருக்கிறான். ஆயிரம் ராத்தல்களுக்கும் அதிகமான எடையைக் கொண்ட எவ்வளவோ மீன்களை அவன் வாழ்க்கையில் கண்டிருக்கிறான். அந்த அளவுக்கு மிகப் பெரிய இரண்டு மீன்களைப் பிடிக்கவும் செய்திருக்கிறான். ஆனால், அப்போது அவன் மட்டும் தனியே இல்லை. இப்போது தன்னை தனி மனிதனாக.. கரையைக்கூட பார்க்க முடியாத கடலில், தான் இன்றுவரை பார்த்ததிலேயே மிகவும் பெரிதாகவும் இன்றுவரை கேள்விப்பட்டதிலேயே அளவில் மிகவும் பெரிதானதாகவும் இருக்கக்கூடிய மீனுக்குப் பின்னால் அவன் இருக்கிறான். அப்போது கூட, கழுகின் நகத்தின் பிடியில் சிக்கியிருப்பதைப்போல கிழவனின் இடது கை இறுக்கமாக இருந்தது.

“எனினும், மரத்துப் போய் இருந்த கையின் நிலை குணமாகாமல் இருக்காது.” கிழவன் நினைத்தான்: “என்னுடைய வலது கைக்கு உதவியாக இருக்க, நிச்சயமாக அது சரியாகாமல் இருக்காது. மூன்று விஷயங்களை நண்பர்கள் என்று குறிப்பிடலாம். மீனும் என்னுடைய இரண்டு கைகளும்... அது மரத்துப் போய் மடங்கி இருக்கக் கூடாது. மரத்துப் போய் இருக்கிற அளவுக்கு விலை மதிப்பு அற்றது அல்ல அவை.” மீன் மீண்டும் மந்தமானதாக ஆனது, அது வழக்கமான வேகத்துடன் போய்க் கொண்டிருந்தது.

“அவன் எதற்காக குதித்துத் தாவினான் என்று நான் ஆச்சரியப் படுகிறேன்.” கிழவன் நினைத்தான். “தான் எந்த அளவுக்கு பெரிதாக இருக்கிறோம் என்பதைக் காட்டுவதற்காக அவன் குதித்துத் தாவியிருக்க வேண்டும். எது எப்படி இருந்தாலும், எனக்கு இப்போது விஷயம் புரிந்துவிட்டது. நான் எப்படிப்பட்டவன் என்பதை அவனுக்குத் தெரிய வைக்க வேண்டும் என்று நானும் ஆசைப்படுகிறேன். ஆனால், அப்போது அவன் என்னுடைய மரத்துப்போய் மடங்கி இருக்கும் கையைப் பார்த்து விடுவானே! நான் இயல்பாகத் தெரிவதைவிட பெரிய ஆள் என்று அவன் நினைக்கட்டும். நான் அப்படி ஆகவும் செய்வேன். அந்த மீன் நானாக இருந்தால்... எனக்கு எதிராக உள்ள எல்லா குணங்களும் அவனிடம் வந்து சேரட்டும். எனக்கு என்னுடைய பலமும் அறிவும் மட்டும் இருந்தால் போதும்.”

கிழவன் படகின் பலகையில் வசதியாக சாய்ந்து உட்கார்ந்தான். சிரமங்களை பொறுமை குணத்துடன் ஏற்றுக்கொண்டான். மீன் திசையை விட்டு மாறாமல் நீந்திக் கொண்டிருந்தது. இருண்ட நீர்ப்பரப்பின் வழியாக படகு மெதுவாக நீங்கிக் கொண்டிருந்தது. கிழக்கு திசையிலிருந்து வந்த காற்று மோதியதும், நீரில் ஒரு சிறிய உயர்வு உண்டானது. மதிய நேரம் வந்தபோது, மரத்துப்போய் விட்டிருந்த கிழவனின் இடது கை சீரான நிலைக்கு வந்தது.

“மீனே, இதோ உனக்கு ஒரு கெட்ட செய்தி.” கிழவன் சொன்னான். தோளை மூடியிருந்த கோணிக்கு மேலே இருந்த கயிறை அவன் சற்று இடம் மாற்றினான்.

அவன் வசதியாக உட்கார்ந்திருந்தாலும், சிரமங்களை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தான். ஆனால், அதை ஒப்புக் கொள்வதற்கு அவன் தயாராக இல்லை.

“நான் மத நம்பிக்கை கொண்ட மனிதன் அல்ல.” கிழவன் சொன்னான். “எனினும், இந்த மீனைப் பிடிப்பதற்கு பத்து முறை “நம்முடைய தந்தையையும்” பத்து முறை “புனிதமரி”யத்தையும் உச்சரிப்பேன். இந்த மீனைப் பிடிக்க முடிந்தால், டி கோப்ராவிலிருக்கும் கன்னி மரியத்தின் இடத்திற்கு நான் புனிதப் பயணம் செல்வேன். சத்தியமாக...”

கிழவன் இயந்திரத் தனமாக பிரார்த்தனைச் சொற்களைக் கூற ஆரம்பித்தான். மிகவும் களைத்துப்போய் இருப்பதால் சில நேரங்களில் பிரார்த்தனைகளை ஞாபகத்தில் வைத்திருக்க முடியாமற் போய்விடும். அப்படிப்பட்ட நேரங்களில் பிரார்த்தனைச் சொற்களை மிகவும் வேகமாகக் கூறுவான். அப்படிக் கூறும்போது, அந்தச் சொற்கள் இயல்பாகவே ஞாபகத்தில் வர ஆரம்பித்தவிடும். “நம் தந்தை”யைவிட “புனித மரிய”த்தின் பெயரைக் கூறுவது மிகவும் எளிமையாக இருக்கிறது.” கிழவன் நினைத்தான்.

“புனித மரியமே, உன்னை வணங்குகிறேன். கடவுள் உன்னுடன் இருக்கிறார். பெண்களில் நீ ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவள். உன் கருப்பையின் பழமான இயேசுவும் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவரே. புனித மரியமே, கடவுளின் அன்னையே, பாவிகளான எங்களுக்காக இப்போதும், எங்களுடைய மரண நேரத்தின் போதும். நீ பிரார்த்தனை செய்ய வேண்டும். ஆமென்...” தொடர்ந்து அவன் சொன்னான்: “புனித கன்னியே, இந்த மீனின் மரணத்திற்காகவும் நீ பிரார்த்தனை செய்ய வேண்டும். இவன் ஆச்சரியப்படக் கூடிய விதத்தில் இருக்கிறான் என்றாலும்...”

பிரார்த்தனையைக் கூறி முடித்ததும், மனதில் மேலும் சற்று நிம்மதி உண்டானதைப்போல இருந்தது. ஆனால், சிரமங்கள் சிறிதும் குறையாமலிருந்தன. மாறாக, சற்று அதிகமாகவே இருப்பதைப் போல தோன்றியது. உட்கார்ந்திருந்த பலகையில் சாய்ந்தவாறு, இயந்திரத்தனமாக இடது கையின் விரல்களை அசைத்து வேலையை ஆரம்பித்தான்.

இளம் காற்று வீசிக் கொண்டிருந்தாலும், வெயில் மிகவும் சூடாகவே இருந்தது.

“அந்த சிறிய தூண்டில் கயிறை படகின் பின்பகுதி வழியாக மீண்டும் கீழே இறக்கி விடுவதுதான் இப்போதிருப்பதைவிட நல்லது.” அவன் சொன்னான்: