Lekha Books

“இன்னொரு இரவு மீன் இதே மாதிரி போய்க் கொண்டிருந்தால், நான் இனியும் கடலில் சாப்பிட வேண்டியதிருக்கும். புட்டியில் இருந்த நீர் தீரும் அளவுக்கு வந்துவிட்டது. டால்ஃபின் மீனைத் தவிர, வேறு எதுவும் இங்கே கிடைப்பது மாதிரி தெரியவில்லை. கிடைத்த நிமிடத்திலேயே சாப்பிடுவதாக இருந்தால், அது அந்த அளவுக்கு மோசமாக இருக்காது. ஆனால், அதனை ஈர்ப்பதற்கு என்னிடம் விளக்கு இல்லையே! பச்சையாக சாப்பிடுவதாக இருந்தால், பறக்கும் மீன் சிறந்ததாக இருக்கும். அறுத்து துண்டு துண்டுகளாக ஆக்க வேண்டியதில்லை. இப்போது என்னுடைய முழு பலத்தையும் நான் பாதுகாத்து வைத்திருக்க வேண்டியதிருக்கிறது. இயேசு கிறிஸ்துவே, அவன் இந்த அளவுக்கு பெரியவனாக இருப்பான் என்பதை நான் அறிந்திருக்கவே இல்லை.”

“எனினும், நான் அவனைக் கொல்வேன்.” கிழவன் தீர்மானமான குரலில் சொன்னான்: “அவனுடைய அனைத்து உயர்வுத் தன்மைகளுடனும், மதிப்புடனும்...”

“இது நியாயமற்ற ஒரு செயலாக இருக்கலாம்.” அவன் நினைத்தான்: “எனினும், ஒரு மனிதனால் என்ன செய்ய முடியும் என்பதையும், ஒரு மனிதனால் எதை பொறுமையுடன் ஏற்றுக்கொள்ள முடியும் என்பதையும் நான் அவனுக்குக் காட்டப்போகிறேன்.”

“வினோதமான ஒரு கிழவன் நான் என்று சிறுவனிடம் ஏற்கெனவே கூறியிருக்கிறேன்.” அவன் சொன்னான்: “இப்போது அதை நிரூபிக்க வேண்டிய நேரம் வந்திருக்கிறது.”

ஒரு ஆயிரம் முறைகள் அவன் அதை நிரூபித்திருக்கிறான் என்பது இப்போது விஷயமல்ல. இப்போது மீண்டும் அவன் அதை நிரூபித்துக் காட்டப் போகிறான். ஒவ்வொரு முறையும் புதிது புதிதானதுதானே சந்தர்ப்பங்கள். ஒரு செயலைச் செய்யும்போது, கடந்த காலத்தைப் பற்றி அவன் எந்தச் சமயத்திலும் நினைத்துப் பார்ப்பதில்லை.

“அவன் சற்று தூங்கி விட்டிருந்தால்...? அப்படியென்றால், நானும் தூங்கலாம். சிங்கங்களைப் பற்றி கனவு காணலாம்.” அவன் நினைத்தான். “கனவில் சிங்கங்கள் ஏன் எப்போதும் வந்து கொண்டே இருக்கின்றன? சிந்தித்துச் சிந்தித்து தலையைப் புண்ணாக்கிக் கொள்ளாதே, கிழவா.” அவன் தனக்குத்தானே கூறிக்கொண்டான்: “எதைப் பற்றியும் சிந்திக்காமல் பலகையில் சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டு சுகமாக ஓய்வெடு. அவன் உழைத்துக் கொண்டிருக்கிறான். உன்னைப்போல எவ்வளவு குறைவாக முடியுமோ, அந்த அளவுக்கு...”

மதியம் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. படகு அப்போதும் மெதுவாக அசைவே இல்லாமல் பயணத்தைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. கிழக்கு திசையிலிருந்து வந்த இளம் காற்று உண்டாக்கிய உற்சாகத்தில் கிழவன் கடலில் சுகமாக பயணம் செய்து கொண்டிருந்தான். முதுகில் இருந்த கயிறின் இழுப்பு மிகவும் சாதாரணமாகவும் மென்மையாகவும் இருந்தது.

மதியத்தைத் தாண்டியதும், ஒரு முறை கயிறு மீண்டும் மேல் நோக்கி உயர ஆரம்பித்தது. ஆனால் மீன் அப்படியொன்றும் உயரத்தில் இல்லாமல் நீந்திக் கொண்டிருந்தது. கிழவனின் இடது கையிலும் தோளிலும் முதுகிலும் வெயில் விழுந்து கொண்டிருந்தது. அதிலிருந்து மீன் வடகிழக்கு திசையை நோக்கித் திரும்பிவிட்டிருக்கிறது என்பதை அவன் புரிந்துகொண்டான்.

ஒரு முறை பார்த்து விட்டதால், மீன் நீரில் நீந்துவதை கற்பனை பண்ணிப் பார்ப்பதற்கு அவனால் முடிந்தது. நீல நிறத்தில் உள்ள காதுகளைச் சிறகுகளைப்போல விரியச் செய்து கொண்டும் நெடுங்குத்தாக எழுந்து நின்று கொண்டிருந்த பெரிய வாலால் இருட்டைக் கிழித்துக்கொண்டும் போய்க்கொண்டிருப்பதை அவன் கற்பனை பண்ணி பார்த்தான். “அந்த ஆழத்தில் அவனுக்கு எந்த அளவுக்கு பார்வை சக்தி இருக்கிறது என்பதை நினைத்து நான் ஆச்சரியப்படுகிறேன்.” கிழவன் நினைத்தான்: “அவனுடைய கண்கள் மிகவும் பெரியனவாக இருக்கின்றன. அவனைவிட அளவில் சிறியனவாக இருக்கும் கண்களைக் கொண்ட குதிரையால் இருட்டில் பார்க்க முடியும். முன்பு இருட்டில் என்னால் மிகவும் அருமையாக பார்க்க முடிந்தது. முழுமையான இருட்டில் அல்ல. கிட்டத்தட்ட ஒரு பூனை பார்க்க முடிந்த அளவில்...”

வெயிலும் விரல்களின் தொடர்ந்த அசைவுகளும் இடது கையின் மரத்துப்போன தன்மையை இப்போது முழுமையாக இல்லாமற் செய்துவிட்டிருந்தன. வேலையின் பெரும் பகுதியை இடது கைக்கு அவன் மாற்ற ஆரம்பித்தான். கயிறை இழுப்பதன் மூலம் உண்டான வேதனைகளை குறைப்பதற்கு முதுகின் சதையைக் குலுக்கி அசைத்தான்.

“மீனே, நீ மிகவும் களைத்துப் போகாமல் இருந்தால்...” கிழவன் உரத்த குரலில் கூறினான்: “நீ நிச்சயம் ஆச்சரியப்பட வேண்டியவனே...”

அவனுக்கு தான் மிகவும் களைத்துப் போய் இருப்பதைப்போல தோன்றியது. வெகு சீக்கிரமாக இரவு வந்துவிடும். அவன் மற்ற விஷயங்களைப் பற்றி சிந்திக்க ஆரம்பித்தான். பெரிய லீக்குகளைப் பற்றி கிழவன் சிந்தித்தான். “க்ரான் லிகாஸை”ப் பற்றி சிந்தித்தான். நியூயார்க்கின் யாங்கிகளும் டிட்ரோய்ட்டின் டைகர்ஸும் ஒருவரோடொருவர் விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற விஷயம் அவனுக்குத் தெரியும்.

“இது இரண்டாவது நாளாக ஆன பிறகும், “ஜ்யுகாஸி”ன் முடிவு என்ன என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.” அவன் நினைத்தான். “ஆனால், எனக்கு தன்னம்பிக்கை கட்டாயம் இருக்க வேண்டும். காலின் பாதப் பகுதியில் எலும்பு பாதிப்பால் வேதனை உண்டாகி விட்டிருந்தபோதுகூட, எல்லா விஷயங்களையும் எந்தவித குறைபாடும் இல்லாமல் செய்து கொண்டிருக்கும் மிகப் பெரிய வீரரான டிமாக்கியோவைவிட திறமைசாலியான மனிதனாக நான் ஆக வேண்டும். எலும்பால் உண்டாகும் பாதிப்பு என்றால் என்ன?”

அவன் தனக்குத்தானே கேட்டுக் கொண்டான்: “அன் எஸ்ப்யூலா டே ந்யூஸோ... அது எங்களுக்கு உண்டானது. போர் புரியும் கோழிகளின் கால்களில் கட்டப்பட்டிருக்கும் கூர்மையான கருவியைவிட எலும்பு பாதிப்பால் மனிதனின் கால் பாதம் தரும் வேதனை அதிகமாக இருக்குமோ? அதை என்னால் தாங்கிக் கொள்ள முடியும் என்று எனக்குத் தோன்றவில்லை. அதேமாதிரி ஒரு கண்ணோ இரண்டு கண்களோகூட போய்விட்டாலும், போர் புரிதலைத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் போர்க் கோழியைப்போல ஆவதற்கு என்னால் முடியாது. பெரிய பறவைகள், காட்டு மிருகங்கள் ஆகியவற்றின் அருகே மனிதர்கள் செல்வதில்லை. எனினும், கடலின் ஆழத்தில் இருட்டில் இருக்கும் உயிரினங்களாக ஆவதில்தான் எனக்கு அதிக விருப்பம்.”

“சுறா மீன்கள் வரவில்லையென்றால்...” கிழவன் உரத்த குரலில் சொன்னான்: “சுறா மீன்கள் வருவதாக இருந்தால், அவன்மீதும் என் மீதும் தெய்வம் கருணை காட்டட்டும்.”

“இந்த மீனுடன் நான் சேர்ந்து நின்று கொண்டிருக்கும் நேரம் அளவுக்கு டிமாகியோவால் நின்று கொண்டிருக்க முடியும் என்று நீங்கள் நம்புகிறீர்களா?” அவன் நினைத்தான்: “அவரால் முடியும். என்னைவிட இயலும் என்றுதான் உறுதியாக நம்புகிறேன். காரணம் அவர் இளைஞன், நல்ல பலசாலி. அது மட்டுமல்ல- அவருடைய தந்தை மீனவனாக இருந்தவர். ஆனால் பாதத்தின் எலும்பு தரும் வேதனை மிகுந்த வலியைத் தருமோ?”