Lekha Books

என் கையில் இப்போது ஒரு மனிதனால் தாங்கிக் கொள்ள முடிகிற அளவுக்கு உள்ள கயிறுகள் இருக்கின்றன.”

“மீனே...” கிழவன் மிகவும் மென்மையான குரலில் சத்தம் போட்டுச் சொன்னான்: “இறப்பது வரை நான் உன்னை விட்டுப் போவதாக இல்லை.”

“அவனும் என்னை விட்டுப் போக மாட்டான் என்று நான் நினைக்கிறேன்.” கிழவன் மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டான். பொழுது புலர்வதற்காக அவன் காத்திருந்தான். பொழுது விடிவதற்கு முந்தைய குளிர் நிறைந்த நேரமாக இப்போது இருந்தது. வெப்பம் கிடைப்பதற்காக அவன் மரத்துடன் சேர்ந்து நின்றான். “அவனால் எந்த அளவுக்கு முடிகிறதோ, அந்த அளவுக்கு அதை என்னாலும் செய்ய முடியும்.” அவன் நினைத்தான். புலர்காலைப் பொழுதின் முதல் வெளிச்சத்தில் அவன் கயிறை நீரின் அடிப்பகுதிக்கு இறக்கிவிட்டான். படகு எந்தவித தடையுமில்லாமல் முன்னோக்கி நகர்ந்து போய்க் கொண்டிருந்தது.

சூரியனின் வெளிச்சம் முதல் முறையாகத் தெரிந்தபோது, அதன் கதிர்கள், கிழவனின் வலதுபக்க தோளில் விழுந்து கொண்டிருந்தன.

“அவனுடைய பயணம் வடக்கு நோக்கி இருக்கிறது.” கிழவன் சொன்னான்: “நீரோட்டம் எங்களை அப்படியே தூரத்தில் கிழக்கு நோக்கிக் கொண்டு போகும். அவன் நீரோட்டத்துடன் சேர்ந்து நீந்தினால்...? அவன் மிகவும் களைப்படைந்துபோய் விட்டிருக்கிறான் என்பதை அது காட்டிவிடும்.”

சூரியன் மேலும் உயர்ந்து மேலே வந்தபோது, மீன் தளர்ந்து போய் இல்லை என்பதை கிழவன் புரிந்துகொண்டான். அவனுக்குச் சாதகமான ஒரே ஒரு அடையாளம் தெரிந்தது. அவன் அந்த அளவுக்கு ஆழத்தில் பயணிக்கவில்லை என்பதை கயிறு சாய்ந்திருந்த விதம் காட்டியது. அதை வைத்து அவன் குதிப்பான் என்று அர்த்தமில்லை. எனினும், குதிக்க வாய்ப்பு இருக்கிறது.

“கடவுள் அவனைக் குதிக்கும்படி செய்யட்டும்...” கிழவன் சொன்னான்: “அவனை கவனித்து கொள்ளும் அளவுக்கு என்னிடம் கயிறு இருக்கிறது.”

“அவனுடைய பயணத்தில் சிறிய தொந்தரவை உண்டாக்கினால், அது அவனை வேதனைப்படச் செய்யும். அவன் குதித்து தாவவும் செய்வான்.” கிழவன் மனதிற்குள் நினைத்தான். “இப்போது பகல் வெளிச்சமாக இருப்பதால் அவன் குதிக்கட்டும். அப்படித் தாவும்போது, அவன் தன்னுடைய முதுகெலும்புப் பகுதியில் உள்ள பைகளை காற்றால் நிரப்புவான். அதற்குப் பிறகு இறப்பதற்கு மிகவும் ஆழத்திற்கு அவனால் செல்ல முடியாது.”

கிழவன் கயிறில் பலத்தைச் செலுத்த முயற்சித்தான். ஆனால், தூண்டிலில் மீனைச் சிக்கச் செய்ததிலிருந்து கயிறு அறுந்து போகும் அளவுக்கு அவன் அதை இறுக்கமாக வைத்திருந்தான். அதை இழுப்பதற்காக பின்னோக்கி குனிந்தபோது, எந்த அளவுக்கு அது சிரமமாக இருக்கிறது என்பதை அவனால் உணர முடிந்தது. இனி சிறிதளவில்கூட பலத்தைப் பயன்படுத்துவதற்கு வழியில்லை என்பது அவனுக்கும் புரிந்துவிட்டது. “நான் இதை எல்லா நேரங்களிலும் அசைத்துக் கொண்டே இருக்கக் கூடாது.” அவன் மனதில் நினைத்தான்: “ஒவ்வொரு அசைவும் தூண்டிலின் கொக்கி உண்டாக்கிய காயத்தைப் பெரிதாக ஆக்குகிறது. அவன் குதித்துத் தாவும்போது, கொக்கி விடுபட்டுப் பிரிவதற்கும் வாய்ப்பு இருக்கிறது. எந்த நிலையில் இருந்தாலும் சூரியனைப் பார்க்கும்போது எனக்கு நிம்மதி உண்டாகிறது. அதற்குக் காரணம் இன்னொரு முறை அதைப் பார்க்க வேண்டியதில்லையே!”

கயிறில் மஞ்சள் நிற பாசிகள் படிந்திருந்தன. ஆனால், அவை கயிறின் உறுதித் தன்மையை மேலும் அதிகரிக்கவே செய்யும் என்பதைப் புரிந்துகொண்ட கிழவன் சந்தோஷத்தில் மூழ்கினான். இரவில் நன்றாக பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்த மஞ்சள் நிற பாசிகளே அவை.

“மீனே..” கிழவன் சொன்னான்: “நான் உன்மீது மிகுந்த அன்பும் மதிப்பும் வைத்திருக்கிறேன். எனினும், இந்த பகல் முடிவதற்குள் நான் உன்னைக் கொன்று விடுவேன்.”

“நாம் அப்படி நடக்க வேண்டும் என்று மனதில் நினைப்போம்.” அவன் மனதில் நினைத்தான்.

வடக்கு திசையிலிருந்து ஒரு சிறிய பறவை படகை நோக்கிப் பறந்து வந்தது. நீருக்கு மேலே மிகவும் தாழ்வான நிலையில் பறக்கக் கூடிய ஒரு பாடக் கூடிய பறவை... அது மிகவும் களைத்துப் போய் இருக்கிறது என்பதைக் கிழவன் புரிந்துகொண்டான்.

பறவை படகின்பின் பகுதியில் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டு, அங்கு ஓய்வெடுத்தது. பிறகு அது கிழவனின் தலையைச் சுற்றிப் பறந்து கயிறில் போய் உட்கார்ந்தது. அதற்கு கயிறுதான் சந்தோஷத்தைத் தரக்கூடிய ஒரு விஷயமாக தோன்றியது.

“உனக்கு என்ன வயது?” கிழவன் பறவையிடம் கேட்டான்: “இது உன்னுடைய முதல் பயணமா?”

அவன் உரையாடியபோது பறவை அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. கயிறு சரியான முறையில் இருக்கிறதா என்பதைப் பார்க்க முடியாத அளவுக்கு அவன் மிகவும் சோர்வடைந்து காணப்பட்டான். அழகான பாதங்களால் கயிறை இறுகப் பற்றிக் கொண்டே அவன் இப்படியும் அப்படியுமாக ஆடினான்.

“அது அசைவே இல்லாதது.” கிழவன் பறவையிடம் கூறினான்: “காற்று இல்லாத ஒரு இரவுக்குப் பிறகு நீ இந்த அளவுக்கு தளர்ச்சியடைய வேண்டியதில்லை. பறவைகள் எதற்காக இங்கு வருகின்றன?”

அந்த பறவைகளைப் பிடிப்பதற்குத்தான் புறாவைப் பிடிப்பவர்கள் கடலுக்குள் வருகிறார்கள். ஆனால், அவர்களைப் பற்றி எந்த விஷயத்தையும் அவன் பறவையிடம் கூறவில்லை. எந்த நிலையில் இருந்தாலும், அந்த விஷயம் அவனுக்குப் புரியாதே! தாமதிக்காமல் புறாவைப் பிடிப்பவர்களைப் பற்றி அவன் புரிந்து கொள்வான்.

“நன்றாக ஓய்வெடு, சிறிய பறவையே!” கிழவன் சொன்னான்: “அதற்குப் பிறகு மனிதனையோ பறவையையோ மீனையோபோல சிறிது முயற்சி பண்ணிப்பார்- அதிர்ஷ்டம் துணைக்கு இருக்கிறதா என்று...” பறவை அருகில் இருந்தது கிழவனைப் பேசுவதற்குத் தூண்டியது. கடந்த இரவில் அவனுடைய முதுகு அசைய முடியாத அளவுக்கு மரத்துப் போய் விட்டிருந்தது. அது இப்போது மிகவும் வேதனையைத் தந்தது.

“பறவையே! விருப்பமிருந்தால் நீ என்னுடைய வீட்டில் தங்கு.” கிழவன் சொன்னான்: “பாயை உயர்த்தி அதில் மோதிக் கொண்டிருக்கும் இளம் காற்றில் உன்னை அமரச் செய்துகொண்டு போக முடியாததற்கு வருத்தப்படுகிறேன். எனினும், நான் ஒரு நண்பனுடன் இருக்கிறேன்.”

அந்த நிமிடம் திடீரென்று மீன் ஒரு பக்கமாக சாய்ந்தது. கிழவன் பலகையில் தடுமாறி விழுந்தான். இறுகப் பிடித்துக் கொண்டும், சிறிது கயிறை கீழே இறக்கி விடாமலும் இருந்திருந்தால், அவன் கடலில் விழுந்திருப்பான்.

கயிறு அசைந்ததும் பறவை பறந்து போய்விட்டிருந்தது. அது செல்வதைப் பார்ப்பதற்குக்கூட கிழவனால் முடியவில்லை. வலது கையால் அவன் கயிறையே அக்கறையுடன் தேடிப் பார்த்தான். கையில் காயம் உண்டாகி ரத்தம் வழிந்து கொண்டிருப்பது அவனுடைய கவனத்தில் விழுந்தது.