Lekha Books

“மீனுக்கு இரை கொடுக்க என்னால் முடிந்திருந்தால்...?” அவன் சிந்தித்தான்: “அவன் என்னுடைய சகோதரன். ஆனால், நான் அவனைக் கொன்றே தீருவேன். அதற்கு நல்ல பலத்தை உடலில் சேர்க்க வேண்டும்.” மெதுவாக மனதைத் தயார் பண்ணிக் கொண்டு, மரச் சக்கைகளின் அளவுகளில் இருந்த மீனின் துண்டுகள் முழுவதையும் அவன் சாப்பிட்டு முடித்தான்.

கைகளை காற்சட்டையில் துடைத்துவிட்டு, நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தான்.

“கையே...! இனி கயிறை விடு!” கிழவன் சொன்னான்: “நீ அந்த முட்டாள்தனமான செயலை நிறுத்துவது வரை நான் அவனை வலது கையால் மட்டும் செயல்படச் செய்து பார்த்துக் கொள்கிறேன்.” இடது கையால் பிடித்திருந்த பருமனான கயிறில் கிழவன் தன்னுடைய இடது பாதத்தை வைத்து அழுத்தினான். முதுகின் வழியாக இருந்த இழுப்புக்கு எதிர்பக்கமாக சாய்ந்து படுத்தான்.

“மரத்துப் போயிருக்கும் கையின் தன்மை குணமாவதற்கு கடவுள் உதவட்டும்.” கிழவன் சொன்னான்: “மீன் என்ன செய்யப் போகிறது என்று எனக்குத் தெரியாதே?”

“எனினும், அவன் மிகவும் அமைதியாக தன்னுடைய திட்டத்தைப் பின் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறான் என்று தோன்றுகிறது.” கிழவன் சிந்தித்தான்: “அவனுடைய திட்டம் என்னவாக இருக்கும்? அப்படியென்றால் என்னுடைய திட்டம்? அவனுடைய திட்டத்திற்கு ஏற்றபடிதான் என்னுடைய திட்டத்திற்கு வடிவம் கொடுக்க முடியும். அவன் தாவி குதிப்பதாக இருந்தால், நான் அவனைக் கொன்றுவிடலாம். ஆனால், அவன் எல்லா நேரங்களிலும் நீருக்குக் கீழேயே இருந்து கொண்டிருக்கிறானே! அப்படியென்றால், நானும் எல்லா நேரங்களிலும் அவனுடன் சேர்ந்தே இருப்பேன்.”

மரத்துப் போன கையை காற்சட்டையில் உரசி விரல்களுக்கு வலிமையைக் கொண்டு வர அவன் முயற்சித்தான். அதற்குப் பிறகும் அவை திறக்கவில்லை. “வெயில் படும்போது திறக்கும்.” அவன் நினைத்தான்: “சில நேரங்களில் பலம் கொண்ட பச்சை ட்யூனா மீனை சாப்பிட்டு முடித்த பிறகு, அது திறக்கலாம்.

கட்டாயம் என்னும் பட்சம், என்ன விலை கொடுத்தும் நான் விரல்களைத் திறந்து விடுவேன். ஆனால், பலத்தைச் செலுத்தி அவற்றைத் திறப்பதற்கு நான் இப்போது நினைக்கவில்லை. அது தானே திறந்து பழைய வடிவத்திற்கு திரும்பவும் வரட்டும். நிறைய தூண்டில் கயிறுகளைக் கீழே இறக்கிவிட்டும், ஒன்று சேர்த்து கட்டிக்கொண்டும் இருந்த நேரத்தில் நான் என்னுடைய கையைக் கொஞ்சம் குறை உண்டாகும்படி செய்துவிட்டேன்.”

கிழவன் கடலில் கண்களை ஓட்டினான். தான் இப்போது எந்த அளவுக்கு தனிமையில் இருக்கிறோம் என்பதை அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். ஆனால், ஆழமாக இருந்த கறுத்த நீரில் படிகங்களையும் நீளமாகக் கிடந்த கயிறுகளையும் காற்று இல்லாத கடலின் அசாதாரணமான அலைகளின் அசைவையும் அவனால் பார்க்க முடிந்தது. இப்போது குளிர்காற்றுக்காக மேகங்கள் திரண்டு நின்றிருந்தன. முன்னால் காட்டுக் கோழிகளின் ஒரு கூட்டத்தை அவன் பார்த்தான். அவை கூட்டமாகவும் தனித்தனியாகவும் மீண்டும் கூட்டமாகச் சேர்ந்தும் நீர்ப் பரப்புக்கு மேலே பறந்து கொண்டிருந்தன. கடலில் யாரும் தனியாக இல்லை என்பதை அவன் புரிந்துகொண்டான்.

சிறிய படகில் கரையைப் பார்க்க முடியாத அளவு தூரத்திற்கு கடலில் பயணம் செய்வதை நினைத்து பயப்படக் கூடிய சிலரை கிழவன் நினைத்துப் பார்த்தான். நினைத்துப் பார்க்க முடியாத அளவுக்கு கால நிலை மிகவும் மோசமாக இருக்கும் மாதங்களில் அவர்களுடைய பயம் நியாயமானதே. ஆனால், இப்போது சுழல்காற்று வீசக் கூடிய மாதங்கள். சுழல் காற்று இல்லாதபோது இந்த மாதங்களில் நிலவும் கால நிலைதான் வருடத்திலேயே மிகவும் சிறந்தது.

“சுழல்காற்று வீசுவதற்கு வாய்ப்பு இருக்கும் பட்சம், நீங்கள் கடலில் இருக்கும்போது, அதன் அடையாளங்கள் வானத்தில் பல நாட்களுக்கு முன்பே தெரிய ஆரம்பித்துவிடும். கரையில் யாரும் அதை பார்க்க முடியாது. எதைப் பற்றி விசாரிப்பது என்று யாருக்கும் தெரியாது. என்பதுதான் காரணம்.” அவன் நினைத்தான்: “மேகங்கள் திரண்டு நின்றிருக்க, கரை சில மாறுதல்களைக் காட்டுவதுண்டு. எது எப்படி இருந்தாலும், இப்போது சுழல் காற்று எதுவும் வரப்போவதில்லை.”

கிழவன் வானத்தைப் பார்த்தான். வெயில் காலத்தின் மேகக் கூட்டம் ஐஸ்க்ரீம் குவியல்களைப்போல நட்பு வடிவம் அணிந்திருந்தது. மிகவும் உயரத்தில் வெண் மேகங்களின் மெல்லிய சிறகுகள் செப்டம்பர் மாத வானத்தில் பரந்து காணப்பட்டன.

“மெல்லிய காற்று...” கிழவன் சொன்னான்: “மீனே, காலநிலை உன்னை விட எனக்குத்தான் சாதகமாக இருக்கிறது.”

இடது கை மரத்துப் போய் மடங்கி இருந்தது சரியாகவில்லை. எனினும், அவன் அதை மெதுவாக விரித்தான்.

“மரத்துப் போய் கை மடங்கி இருப்பது எனக்குப் பிடிக்கவில்லை” அவன் நினைத்தான். அது உடல் தன்னைத்தானே வஞ்சித்துக் கொள்வதைப் போன்றது. டோமைய்ன் விஷத்தன்மையின் காரணமாக வயிற்றுப் போக்கு உண்டாவதோ, வாந்தி வெளியே வருவதோ மற்றவர்களுக்கு முன்னால் அவமானத்தை அளிக்கக் கூடிய செயல்களே. ஆனால், மரத்துப் போகும் செயல் ஒரு மனிதனை அவமானப்பட்டு நிற்கச் செய்கிறது- குறிப்பாக அவன் மட்டும் தனியாக இருக்கும்போது, மரத்துப் போகும் நிலையைப் பற்றி அவனால் இப்படித்தான் சிந்தித்துப் பார்க்க முடிந்தது.

சிறுவன் அங்கு இருந்திருந்தால், மரத்துப்போன கையை அவன் தடவி விட்டிருப்பான். கைத்தண்டிலிருந்து கீழே வரை தடவி, மரத்து மடங்கி இருக்கும் நிலையைச் சரி செய்துவிட்டிருப்பான். எது எப்படி இருந்தாலும் அது குணமாகிவிடும்.

நீரில் கயிறு சாய்ந்திருக்கும் நிலையில் வேறுபாடு இருப்பதைப் பார்ப்பதற்கு முன்பே, அவன் வலது கையால் கயிறு இழுக்கப்படும்போது இருக்கும் வேறுபாட்டைப் புரிந்து கொண்டான். பிறகு கயிறை நோக்கி குனிந்தான். இடது கையை தொடையில் பலத்துடன் மிகவும் வேகமாக அடித்தான். தூண்டில் கயிறு மெதுவாக மேல் நோக்கி சாய்ந்து கொண்டே வருவதை அவன் பார்த்தான்.

“அவன் மேலே வந்து கொண்டிருக்கிறான்.” கிழவன் சொன்னான். “கையே, எச்சரிக்கையுடன் இரு. தயவு செய்து எச்சரிக்கையுடன் இரு.”

கயிறு மெதுவாக எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் மேலே வந்து கொண்டிருந்தது. படகுக்கு முன்னாலிருந்த நீர்ப்பரப்பு உயர்ந்தது. மீன் வெளியே வந்தது. எந்தச் சமயத்திலும் முடிவுக்கே வராததைப்போல அவன் வெளியே வந்தான். அவனுடைய ஓரங்களிலிருந்து நீர் தெறித்து விழுந்து கொண்டிருந்தது. சூரிய வெளிச்சத்தில் அவன் மின்னிக் கொண்டிருந்தான். தலையிலும் முதுகிலும் அடர்த்தியான நீலநிறம் தெரிந்தது. ஓரங்களில் இருந்த சிறகுகள் அகலமான, அதே நேரத்தில் அழகான லாவன்டர் செடியைப்போல வெயிலில் தோன்றின. பேஸ் பால் மட்டையைப்போல அவனுடைய வால் நீளமாக இருந்தது.