Lekha Books

“எனக்குத் தெரியாது.” அவன் உரத்த குரலில் கூறினான்: “எனக்கு எந்தச் சமயத்திலும் அது வேதனையைத் தராது.”

சூரியன் மறைந்தபோது, மேலும் தன்னம்பிக்கை கிடைப்பதற்காக கிழவன் கசான்ப்ளாங்காவில் உள்ள சத்திரத்தில் நடைபெற்ற கடந்த கால சம்பவங்களை நினைத்துப் பார்த்தான். கப்பல் தளத்திலேயே மிகவும் பலசாலியான ஸீயென் ஃப்யூகோவிலிருந்து வரும் கறுப்பின மனிதனுடன் அவன் கையைப் பிடித்து பலத்தைக் காட்டுவான். மேஜையில் சாக் பீஸால் வரையப்பட்டிருக்கும் கோடில் முழங்கைகளை ஊன்றி, அவர்கள் ஒரு பகலையும் ஒரு இரவையும் செலவழித்தார்கள். கைகள் நெடுங்குத்தாக நின்றிருந்தன. கைகளை அழுத்தமாகப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தனர். ஒவ்வொருவனும் இன்னொருவனின் கையை மேஜைமீது தாழ்த்துவதற்கு பலத்தை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தனர். தாராளமாக அதை வைத்து “பெட்” கட்டவும் செய்தனர். மண்ணெண்ணெய் விளக்குகளின் வெளிச்சத்தில் மனிதர்கள் தொடர்ந்து அறைக்குள் வந்து கொண்டும் போய்க் கொண்டும் இருந்தனர்.

கிழவன் தன் கையையும் நீக்ரோவின் கையையும் முகத்தையும் மாறி மாறிப் பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தான். முதல் எட்டு மணி நேரத்திற்குப் பிறகு, நான்கு மணி நேரம் இடைவெளி விட்டு நடுவர்களை மாற்றிக் கொண்டிருந்ததால், நடுவர்களால் தூங்க முடிந்தது. அவனுடைய மற்றும் நீக்ரோவின் கைவிரல்களின் நகங்களிலிருந்த ரத்தம் வெளியே வந்து கொண்டிருந்தது. இருவரும் ஒருவரையொருவர் கண்களையும் கைகளையும் கைத் தண்டுகளையும் மாறி மாறிப் பார்த்துக் கொண்டார்கள். பணம் கட்டி பந்தயம் வைத்தவர்கள் அறைக்குள் வந்து கொண்டும் போய்க் கொண்டும், உயரமான நாற்காலிகளில் அவருடன் சேர்ந்து உட்கார்ந்து போட்டியைப் பார்த்துக் கொண்டும் இருந்தார்கள். பலகையாலான சுவர்களில் அடர்த்தியான நீலநிற சாயம் அடிக்கப்பட்டிருந்தது. சுவர்களில் விளக்குகள் நிழல்களை விழச் செய்து கொண்டிருந்தன. நீக்ரோவின் பயங்கரமான நிழல், விளக்கில் காற்று வீசியபோது, சுவரில் ஆடிக் கொண்டிருந்தது.

இரவு முழுவதும் பந்தயத் தொகை அதிகரித்துக் கொண்டும் குறைந்து கொண்டும் இருந்தது. பந்தயம் நடத்தியவர்கள் நீக்ரோவிற்கு குடிப்பதற்கு “ரம்” அளித்து, சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்து தந்தனர். “ரம்”மைப் பருகி விட்டு நீக்ரோ மிகவும் கம்பீரமாக ஒரு முயற்சியைச் செய்தான். ஒருமுறை கிழவன் அன்று கிழவனாக இல்லாமலிருந்த சான்டியாகோ எல் சாம்பியன் சிரமப்பட்டு மூன்று அங்குலங்கள் கீழே போய் விட்டான். ஆனால், கிழவன் தன் கையை உயர்த்தி மீண்டும் சம நிலையை நிலவவிட்டான். மிகப் பெரிய விளையாட்டு வீரனும் நல்ல மனிதனுமான நீக்ரோவைத் தோல்வியடையச் செய்ய முடியும் என்று அந்த நிமிடமே அவனுடைய மனதில் உறுதி உண்டானது. பொழுது விடியும் நேரத்தில், பந்தயம் நடத்தியவர்கள் போட்டி சமநிலையை அடைந்து இருப்பதாக அறிவிக்கக் கூடாதா என்று கேட்க, நடுவர்கள் “முடியாது” என்று தலையை ஆட்டிக் கொண்டிருக்க, கிழவன் முழு சக்தியையும் பயன்படுத்தி நீக்ரோவின் கையை கிழே இறங்கும்படி செய்தான். மேஜை மீது போய் படும் வரை இறக்கினான். ஞாயிற்றுக் கிழமை காலையில் ஆரம்பித்த போட்டி திங்கட்கிழமை காலையில் முடிவுக்கு வந்தது. பணம் கட்டியவர்களில் பலரும் போட்டி சமநிலையை அடைந்து விட்டதாக அறிவிக்கும்படி கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். காரணம் அவர்கள் பணிக்குச் செல்ல வேண்டியதிருந்தது. கப்பல் துறைமுகத்தில் சர்க்கரை நிறைந்த மூட்டைகளை அடுக்குவது, ஹவானா நிலக்கரி நிறுவனத்திற்குச் செல்வது... இப்படி பலவித பணிகள். இல்லாவிட்டால் போட்டி அதன் போக்கில் முடிவுக்கு வரும் வரை தொடர்ந்து நடைபெறட்டும் என்றுதான் அவர்கள் கேட்டுக் கொண்டிருப்பார்கள். எது எப்படி இருந்தாலும், பணிக்குச் செல்ல வேண்டியவர்கள் புறப்பட வேண்டிய நேரத்திற்கு முன்பே அவன் போட்டியை முடிவுக்கு கொண்டு வந்திருந்தான்.

அந்த போட்டிக்குப் பிறகு நீண்ட காலம் அவனை எல்லாரும் “சேம்பியன்” என்று அழைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். வசந்த காலத்தில் இன்னொரு போட்டி நடைபெற்றது. ஆனால், அதிகமாக பணம் பந்தயம் வைக்கப்படவில்லை. முதல் போட்டியிலேயே ஸீயென் ஃப்யூகோவிலிருந்து வந்திருந்த நீக்ரோவின் தன்னம்பிக்கையை அவன் தகர்த்தெறிந்துவிட்டிருந்ததால், மிகவும் எளிதில் போட்டியில் வெற்றி பெற்றுவிட்டான். அதற்குப் பிறகு மேலும் பல போட்டிகளில் பங்கு பெற்றான். அதற்குப் பிறகு, எதுவும் இல்லை. தேவைப்பட்டால் தன்னால் யாரையும் தோல்வியடையச் செய்ய முடியும் என்று அவனுக்குள் உறுதியான தீர்மானம் இருந்தது. மீன் பிடிக்கக் கூடிய வலது கையால் விளையாடுவது இல்லை என்று அவன் முடிவு செய்து வைத்திருந்தான். அதனால் இடது கையால் சில போட்டிகளில் விளையாடிப் பார்த்தான். ஆனால், இடது கை எப்போதும் அவனை ஏமாற்றிக் கொண்டிருந்தது. அவன் மனதில் நினைத்ததைப்போல அந்த கை செயல்படவில்லை. அவன் அதன்மீது நம்பிக்கை வைக்கவும் இல்லை.

“இடது கையை வெயிலில் சூடு பண்ணி விட்டிருக்க வேண்டும்.” அவன் நினைத்தான்: “இரவில் மிகுந்த குளிர் இருந்தால் மட்டுமே, கையில் மரத்துப் போகக் கூடிய நிலைமை உண்டாகும். இன்று இரவு என்ன நடக்கப் போகிறதோ?”

மியாமிக்கு செல்லக்கூடிய ஒரு விமானம் அவனுடைய தலைக்கு மேலே பறந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. விமானத்தின் நிழல் பறக்கும் மீன்களின் கூட்டத்தை பயப்பட செய்ததை கிழவன் கவனித்தான்.

“இந்த அளவுக்கு பறக்கும் மீன்கள் இருந்தால், அங்கு டால்ஃபின் இருக்கு.” கிழவன் சொன்னான். தொடர்ந்து கயிறைப் பிடித்தவாறு, பின்நோக்கி சாய்ந்து கொண்டு, அவற்றில் ஒன்றைப் பிடிக்க இயலுமா என்று பார்த்தான். ஆனால், கயிறு மிகவும் முறுகிப் போய் இருந்ததால், அவனால் அதைப் பிடிக்க முடியவில்லை. கயிறு அறுபடப் போவதற்கு அறிகுறி என்பதைப்போல நீர்த் துளிகள் தெறித்து விழுந்து கொண்டிருந்தன. படகு மெதுவாக முன்னோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. கண்களிலிருந்து மறையும் வரை கிழவன் விமானத்தையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான்.

“விமானத்தில் பயணம் செய்வது வினோதமான அனுபவமாக இருக்கும்.” அவன் நினைத்தான்.

“அந்த அளவுக்கு உயரத்திலிருந்து பார்க்கும்போது, கடல் எப்படி இருக்கும்? அதிகமான உயரத்தில் பறக்கவில்லையென்றால், மீன்களை மிகவும் நன்றாக பார்ப்பதற்கு அவர்களால் முடியும். இருநூறு ஆட்கள் உயரத்தில் மிகவும் மெதுவாகப் பறந்து, மேலே இருந்து மீன்களைப் பார்ப்பதற்கு எனக்கு விருப்பம் இருக்கிறது. ஆமைகளைப் பிடிப்பதற்காகச் செல்லும் படகுகளில் செல்லும்போது பாய்மரத்திற்கு மேலே கட்டப்பட்டிருக்கும் மரத் தடியில்தான் நான் எப்போதும் உட்கார்ந்திருப்பேன். அந்த உயரத்திலிருந்துகூட நான் எவ்வளவோ விஷயங்களைப் பார்த்திருக்கிறேன். அங்கிருந்து பார்க்கும்போது டால்ஃபின் பச்சை நிறத்தில் இருக்கும். அவற்றின்மீது இருக்கும் கோடுகளையும் நீல நிறத்தைக் கொண்ட புள்ளிகளையும் பார்க்கலாம்.