Lekha Books

“அவனை ஏதோ வேதனை கொள்ளச் செய்திருக்கிறது!” கிழவன் உரத்த குரலில் கூறினான். மீனின் பயணிக்கும் திசையை மாற்ற முடியுமா என்பதைத் தெரிந்துகொள்வதற்காக அவன் கயிறை பின்னோக்கி இழுத்தான். ஆனால், கயிறு அறுபடும் நிலையில் இருக்கிறது என்று தோன்றியவுடன், கயிறை நேராகப் பிடித்து அதன் போக்கிலேயே விட்டுவிட்டு அவன் நின்றான்.

“மீனே... இப்போது உனக்கு மிகவும் சிரமமாக இருக்கிறது அல்லவா?” அவன் சொன்னான்: “கடவுளுக்குத் தெரியும். எனக்கும் அப்படித்தான்...”

கிழவன் பறவையைச் சுற்றிலும் தேடிப் பார்த்தான். அவன் தன்னுடன் இருப்பதை அவன் விரும்பினான். ஆனால், பறவை அங்கிருந்து போய்விட்டிருந்தது.

“நீ அதிகமான நேரம் இங்கு இருக்கவில்லையே!” கிழவன் நினைத்தான்: கரையை அடையும் வரை நீ போகக் கூடிய இடம் மிகவும் ஆபத்து நிறைந்தது. திடீரென்று அந்த ஒரே இழுப்பில் மீன் என்னை வீழ்த்தும் அளவுக்கு நான் எப்படி இடம் கொடுத்தேன்? நான் மிகப் பெரிய முட்டாளாக ஆகிவிட்டிருக்க வேண்டும். ஒரு வேளை, நான் அந்தச் சிறிய பறவையைப் பார்த்துக்கொண்டு, அவனைப் பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தது காரணமாக இருக்கலாம். இனி நான் என்னுடைய வேலையில் கவனத்தைச் செலுத்துவேன். பிறகு... பலம் குறையாமல் இருப்பதற்கு ட்யூனா மீனைச் சாப்பிட வேண்டும்.”

“சிறுவன் என்னுடன் இருந்திருந்தால்...! பிறகு... கையில் கொஞ்சம் உப்பும்...” கிழவன் உரத்த குரலில் சொன்னான்.

கயிறின் எடையை இடதுபக்க தோளுக்கு மாற்றிவிட்டு, மிகவும் கவனமாக முழங்காலிட்டு அமர்ந்து கொண்டு, கிழவன் தன் கையை கடலில் கழுவினான். ரத்தம் வழிவதையும், படகு நகரும்போது கையில் நீர் தொடர்ந்து அடித்துக் கொண்டிருப்பதையும் பார்த்துக் கொண்டே, கையை சிறிது நேரம் நீருக்குள் அவன் மூழ்க வைத்துக் கொண்டிருந்தான்.

“அவன் மிகவும் மந்தமானவனாக ஆகிவிட்டான்.” கிழவன் சொன்னான்.

மேலும் சிறிது நேரம் தன் கையை உப்பு நீரில் வைத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று அவன் நினைத்தான். ஆனால், திடீரென்று உண்டான மீனின் இன்னொரு அசைவைப் பார்த்து அவன் பயப்பட்டான். எழுந்து உறுதியாக நின்று கொண்டு, கையை சூரியனுக்கு நேராக நீட்டினான். சிறிய அளவில் ஒரு காயம் உண்டாகி விட்டிருந்தது. ஆனால், கையில் வேலை செய்யக்கூடிய இடத்தில் அது இருந்தது. மீன் பிடிக்கும் செயல் முடிவடையும் வரை கைகளில் எந்தவித பிரச்சினைகளும் உண்டாகாமல் இருக்க வேண்டும். வேலை தொடங்குவதற்கு முன்பே கையில் காயம் உண்டாவதை அவன் விரும்பவில்லை.

“இப்போது நான் அந்தச் சிறிய ட்யூனா மீனைச் சாப்பிட்டே ஆக வேண்டும். கையில் ஈரம் காய்ந்ததும் மரக் கொம்பால் ட்யூனா மீனை அருகில் கொண்டு வந்து இங்கே உட்கார்ந்து அமைதியாக சாப்பிடலாம்.”

ட்யூனா மீன் படகின் பின்பகுதியில் இருந்தது. கிழவன் முழங்காலில் உட்கார்ந்து கொண்டு கயிறு வளையத்தில் படாமல் பாயைக் கட்டக்கூடிய மரத்தடியால் ட்யூனாவைப் பிடித்து இழுத்தான். மீண்டும் கயிறை இடது தோளில் வைத்தவாறு, இடது கையை ஊன்றி, குத்தீட்டியின் நுனியிலிருந்து மீனைப் பிரித்து எடுத்துவிட்டு, குத்தீட்டியை அது இருந்த இடத்திலேயே வைத்தான். முழங்காலால் அழுத்திப் பிடித்துக்கொண்டான். மீனின் அடர்த்தியான சிவப்பு நிறத்தில் இருந்த மாமிசத்தை தலையின் பின்பகுதியிலிருந்து வால் வரை நீளமான துண்டுகளாக்கி அறுத்தான். மரச் சக்கைகளின் அளவுகளில் அந்தத் துண்டுகள் இருந்தன. கீழேயிருந்து வயிறு வரை அறுத்தான். ஆறு துண்டுகளை அறுத்தெடுத்து, அவற்றை பலகையில் பரப்பி வைத்தான். காற்சட்டையில் கத்தியைத் துடைத்து, ட்யூனாவின் தேவையற்ற பகுதிகளையும் வாலையும் கடலுக்குள் எறிந்தான்.

“என்னால் ஒரு துண்டு முழுவதையும் சாப்பிட முடியும் என்று தோன்றவில்லை.” கிழவன் சொன்னான். மீன் துண்டுகளில் ஒன்றிற்குள் அவன் கத்தியை இறக்கினான். அப்போது கயிறு பலமாக இழுக்கப்படுவதை அவன் உணர்ந்தான். இடது கை மரத்துப் போய் வேதனையைத் தந்தது. கனமாக இருந்த கயிறை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டிருந்த கையை அவன் வெறுப்புடன் பார்த்தான்.

“இது என்ன கை...” கிழவன் சொன்னான். “தேவையான நேரத்தில் மரத்துப் போய் வேதனையைத் தருகிறது.” “உன்னை நீயே நகமாக மாற்றிக்கொள். இது உனக்கு எந்தவொரு நன்மையையும் செய்யவில்லை.” அவன் தனக்குத் தானே கூறிக்கொண்டான்.

“எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும்.” அவன் சிந்தித்தான். தொடர்ந்து கீழே இருண்டு போய் காணப்பட்ட நீரில் கயிறு சாய்ந்து தொங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தான். “இனி இதைச் சாப்பிடு. இது கைகளுக்கு வலிமையைத் தரும். இது கையின் தவறு அல்ல. நீ மீனுடன் போராட ஆரம்பித்து பல மணி நேரங்கள் ஆகிவிட்டன அல்லவா? எனவே, இப்போது மீனைச் சாப்பிட்டால்தான் அவனுடன் என்றென்றைக்கும் போராட முடியும். -அவன் தனக்குத்தானே கூறிக்கொண்டான்.

கிழவன் ஒரு துண்டை எடுத்து வாய்க்குள் போட்டு மெதுவாக சுவைத்துப் பார்த்தான். அது பரவாயில்லை என்று கூறக்கூடிய விதத்தில் இருந்தது.

“அதை நன்றாக சுவைத்து சாப்பிட வேண்டும்.” அவன் நினைத்தான்: “இருக்கும் நீர் முழுவதையும் எடுக்க வேண்டும். சிறிது எலுமிச்சம் பழ நீரையோ உப்பையோ சேர்த்து சாப்பிட்டால் மோசமாக இருக்காது.”

“எப்படி இருக்கிறது, கை?” மரத்துப்போய், செயலை இழந்து, கிட்டத்தட்ட மரக் குச்சியைப்போல இருந்து வேதனை தந்து கொண்டிருந்த கையிடம் அவன் கேட்டான்:

“உனக்காக இன்னும் கொஞ்சம் சாப்பிடலாம்.”

இரண்டாக அறுத்து வைத்திருந்த ஒரு துண்டின் இன்னொரு பகுதியை கிழவன் சாப்பிட்டான். அவன் அதை மிகுந்த கவனத்துடன் சுவைத்து சாப்பிட்டுவிட்டு, தோலை வெளியே துப்பினான்.

“எப்படி இருக்கிறது, கையே? ம்... நான் மிகவும் முன்கூட்டியே விசாரிக்கிறேனோ?”

கிழவன் இன்னொரு முழு துண்டை எடுத்து சுவைத்தான்.

“இது நல்ல பலத்தைக் கொண்ட, ஆரோக்கியமுள்ள மீன்...” அவன் நினைத்தான்: “டால்ஃபின் மீனுக்கு இனிப்பு அதிகம். இதற்கு இனிப்பே இல்லை என்றுதான் கூற வேண்டும். இதில் நல்ல பலம் அடங்கியிருக்கிறது.”

“நடைமுறை அறிவை வெளிப்படுத்துவதைத் தவிர, வேறு எதிலும் அர்த்தமில்லை.” அவன் நினைத்தான்: “எனக்கு சிறிது உப்பு கிடைத்திருந்தால்...? மீனின் எஞ்சிய பகுதிகளை சூரியன் அழுகச் செய்யுமோ அல்லது உலரச் செய்யுமோ என்று தெரியவில்லை. அதனால் பசி இல்லையென்றால்கூட, அதையும் சாப்பிட்டு விடுவதுதான் நல்லது. இந்த மீன் மிகவும் அமைதியானது. அசைவு சிறிதும் இல்லை. நான் அதை முழுவதையும் சாப்பிட்டுவிட்டு தயார் நிலைக்கு வருவேன்.”

“மன்னித்து விடு, கையே!” கிழவன் சொன்னான். “உனக்காகத்தான் நான் இதைச் செய்கிறேன்.”