Lekha Books

இப்போதைக்கு என்னை மீடியேட்டரா அனுப்பின அவர், நீங்க சரின்னு சொன்னா முறைப்படி உங்க வீட்டுக்கு வருவார். நான் என்னோட இருபது வயசுல இருந்து லிங்கம் கல்வி நிறுவனங்களோட ஆபீஸ்ல வேலை பார்க்கறேன். எனக்கு இப்ப நாற்பது வயசு. இருபது வருஷமா அங்கே வேலை பார்க்கறேன். என்னை அவரோட குடும்பத்துல ஒருத்தியாத்தான் மதிக்கறார். அன்பு செலுத்தறார். எனக்கு அவர்தான் மாப்பிள்ளை பார்த்து, தன் சொந்த மகளுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கற மாதிரி என்னோட கல்யாணத்தை நடத்தி வச்சார். அதனாலதான் இந்த நல்ல விஷயத்தைப் பேச என்னை அனுப்பி இருக்கார். இனிமேல் நீங்கதான் உங்க வீட்ல பேசி, ஒரு நல்ல பதில் சொல்லணும்..." நீளமாக பேசிய ஷோபா ஜெகன், புன்னகையோடு தன் பேச்சை முடித்தாள். பின்னர் அவளே தொடர்ந்தாள், என் ஹஸ்பெண்ட் மிஸ்டர் ஜெகன், பாலக்காட்டுக்கும், சென்னைக்கும் அடிக்கடி பறக்கற உத்யோகம் பார்க்கிறார். எங்களுக்கு ஒரே பையன். வயசு பதிமூணு. என்னோட சின்ன குடும்பம், சந்தோஷம் நிறைஞ்ச குடும்பம். இது என்னைப்பத்தின விபரம். இனி நீங்கதான் பேசணும்."

'கனவா... நிஜமா?' என்று பிரமிப்பாக இருந்தது மேகலாவிற்கு. 'இப்படியும் கூட நடக்குமா? இப்படியும் சில மனிதர்களா?' என்ற வியப்பில் எதுவுமே பேசாமல் இருந்த மேகலாவைத் தொட்டுப் பேசினாள் ஷோபா ஜெகன்.

பிரமிப்பில் இருந்து விடுபட்டு சுயநினைவிற்கு வந்தாள் மேகலா.

"ஸாரி மேடம். நீங்க சொன்னதையெல்லாம் கவனமா கேட்டுக்கிட்டேன். இந்த விஷயத்துல முடிவு எடுக்க வேண்டியது எங்க அப்பாவும், அத்தையும். அவங்க எடுக்கற முடிவுக்கு சுபிட்சா சம்மதிச்சாத்தான் நடக்கும். எனக்குக் கல்யாணம் பண்றதுக்கு பேசிக்கிட்டிருக்கற இந்த நேரத்துல சுபிட்சாவோட கல்யாணத்தைப் பத்தி பேசறதுக்கு என்ன சொல்லுவாங்கன்னு தெரியலை. முதல்ல சுபிட்சாகிட்ட பேசிட்டு அதுக்கப்புறம்தான் பெரியவங்ககிட்ட பேசணும்."

"யார்கிட்ட எப்ப பேசணும்...எப்படிப் பேசணும்னு உங்களுக்குத்தான் தெரியும் மேகலா. பேசுங்க, ஆனா... பதில் மட்டும் சந்தோஷமானதா இருக்கணும். ஏன் தெரியுமா? எங்க கிரி, சுபிட்சா மேல ஏகப்பட்ட ஆசை வச்சிருக்காரு. நல்ல பையனான கிரிக்கு அவர் ஆசைப்பட்டது கிடைக்கணும். சுபிட்சாவுக்கு வயசு கம்மி. நீங்கதான் அவங்களுக்கு எடுத்து சொல்லணும். நாம கிளம்பலாமா? என்னோட கார் உங்க ஆபீஸ் கார் பார்க்கிங்ல நிக்குது. போய் எடுத்துகிட்டு கிளம்பணும்.”

"சரி மேடம்."

"இந்த மேடம் கீடமெல்லாம் வேண்டாமே... சும்மா ஷோபான்னே கூப்பிடலாமே..."

"நீங்க பெரியவங்க. உங்களை எப்படி?"

"பெரியவங்க சின்னவங்க வித்யாசமெல்லாம் நட்புக்கு கிடையாதே. நாம ஃப்ரெண்ட்ஸாகவே பழகலாம்."

"தேங்க்யூ."

மேகலாவின் ஆபீஸ் வரை வந்து தன் காரை ஓட்டிக்கொண்டு கிளம்பிய ஷோபாவிற்கு கையசைத்து விடை கொடுத்தாள் மேகலா.

28

மதிய உணவு இடைவேளை. அவரவர் லன்ஞ்ச் பாக்ஸை எடுத்துக் கொண்டு சாப்பிட உட்கார்ந்தனர். அப்போது வனிதாவின் மொபைலில் 'ஒரு வார்த்தை பேச ஒரு வருஷம் நான் காத்திருந்தேன்' பாடல் 'ரிங்டோ'னாய் ஒலித்தது. வனிதா, நம்பரைப் பார்த்தாள்.

"ஏ சுபிட்சா.... உங்கக்காவோட ஆபீஸ் நம்பர்... இந்தா நீ பேசு..." சுபிட்சாவிடம் தன்னுடைய மொபைலைக் கொடுத்தாள் வனிதா.

சுபிட்சா பேச ஆரம்பித்ததும் மேகலா பேசினாள்.

"சுபி... உன்கிட்ட நான் நிறைய பேச வேண்டியதிருக்கு. வீட்ல வச்சு பேச முடியாத விஷயங்கள்.... அதனால நாம எங்கேயாவது உட்கார்ந்து பேசணும்..."

"ஏன்க்கா? என்ன விஷயம்? எதாவது பிரச்சனையா?”

"பிரச்சனை வந்துடக் கூடாதேன்னுதான் பேசணும்னு சொல்றேன்..."

"நீ பேசறதைக் கேட்கும் போது பயம்மா இருக்குக்கா...”

"பயப்படாதே. மனம் விட்டு பெர்சனலா உன்கிட்ட பேசணும்ன்னு கூப்பிடறேன். நம்ப ரெண்டு பேருக்குள்ள ரகசியமா பேச வேண்டிய விஷயம் இது. அதனாலதான்....”

"சரிக்கா. எத்தனை மணிக்கு எங்கே வரணும்னு சொல்லு. நான் வந்துடறேன்....”

"நாலு மணிக்கு அங்காள பரமேஸ்வரி கோயிலுக்கு வந்திடு. அங்கே உட்கார்ந்து பேசலாம். நான் ஆபீஸ்ல பெர்மிஷன் போட்டுட்டேன். நீயும் வந்துடு.....”

"சரிக்கா" பேசி முடித்த சுபிட்சா. மொபைலை வனிதாவிடம் கொடுத்தாள். சாப்பிடாமலே லஞ்ச் பாக்ஸை எடுத்து வைத்தாள்.

"ஏ சுபிட்சா.... என்ன ஆச்சு? உன் முகமே சரி இல்லை? ஏன் சாப்பிடலை? எனி ப்ராப்ளம்?”

"ஒண்ணுமில்லை......”

"ஒண்ணும் இல்லாமயா இப்படி அப்ஸெட் ஆகி இருக்கே? உங்க அத்தையோட கைமணமான சமையலைப் பாராட்டி, ரசிச்சு எங்களுக்கும் குடுத்து சாப்பிடற நீ.... லஞ்ச்சே வேண்டாம்னு டிபன் பாக்ஸை திறக்காம உட்கார்ந்திருக்க... கேட்டா... ஒண்ணுமில்லைங்கற? சொல்லு சுபிட்சா..." கல்பனா கனிவுடன் கேட்டாள்.

"அக்கா ஏதோ என்கிட்ட தனியா பேசணுமாம். இது வரைக்கும் ஒரு நாளும் அவ இப்படி சொன்னதில்லை. அதான் பயமா இருக்கு.....”

"அட லூசு...... இதுக்குப் போயா இப்படி பயப்படறே. உங்க வீடு...சின்ன வீடுன்னு நீயே சொல்லி இருக்க. உன் கூட மட்டும் பேசறமாதிரி பெர்சனலா ஏதாவது பேசறதுக்காக அப்படிச் சொல்லி இருப்பாங்க. உங்க வீட்ல அப்படிப் பேச முடியாதுங்கறதுனால உன்கிட்ட தனியா பேசணும்னு சொல்லி இருப்பாங்க. நீயாவே பிரச்சனைன்னு கற்பனை பண்ணிக்கிட்டு பயந்துக்கிட்டு சாப்பிடாம இருக்க. முதல்ல சாப்பிடு. தைரியமா இரு. உங்க அம்மா உனக்கு துணையா இருக்காங்கன்னு சொல்லுவியே... அதை மறந்துட்டு இப்படி பயப்படலாமா? சாப்பிடு..." ஷைலா, டிபன் பாக்ஸைத் திறந்து கொடுத்தாள்.

"சாப்பிடு சுபிட்சா" அனைவரும் சுபிட்சாவை வற்புறுத்தி சாப்பிட வைத்தனர். அவள் சாப்பிட்டு முடித்த பிறகு, மற்றவர்கள் எழுந்து கொள்ள, சுபிட்சா மட்டும் எழுந்திருக்கவில்லை.

"என்ன சுபிட்சா... வா..." தோழியர் கூப்பிட்டனர்.

"நான் கொஞ்சம் தனியா இருக்கணும். ப்ளீஸ்.....”

சுபிட்சா அப்படிச் சொன்னதும் அவர்கள் வகுப்பிற்கு நடந்தனர்.

தனிமையான சுபிட்சா, அம்மாவை நினைத்தாள்.

"அம்மா... அம்மா..." தன் மனதிற்கு கட்டளையிட்டு தாய் மனோன்மணியின் உருவத்தை கண்முன்னால் கொண்டு வர முயற்சித்தாள். அன்று... மனோன்மணியின் உருவம் சுபிட்சாவின் பார்வைக்கு வரவே இல்லை.

'அம்மா... நான் கூப்பிடாமலே வருவியேம்மா... என்னைத் தொட்டுப் பேசுவியேம்மா... இன்னிக்கு ஏம்மா நீ வரமாட்டேங்கற. வாம்மா ப்ளீஸ்...' மனோன்மணியின் உருவம் அவளுக்குக் காட்சி அளிக்கவில்லை.

"அக்காவுக்கு என்னம்மா ஆச்சு? அவளுக்கு எந்தப் பிரச்சனையும் வரக்கூடாதும்மா. நீ இப்படி வராம இருக்கறதைப் பார்த்தா.... எனக்கு கலக்கமா இருக்கும்மா...." மறுமுறை கெஞ்சியும் மனோன்மணியின் உருவம் காட்சி அளிக்காததால் ஏமாற்றம் அடைந்தாள் சுபிட்சா.