அவளுடைய நாற்பத்து மூன்றாவது வயதில், எப்போதும் தமாஷ் பண்ணும் மூத்த மகன் சொன்னான்:
“அம்மா, உங்களைப் பார்க்குறப்போ ஒரு செம்மறி ஆடுதான் ஞாபகத்துல வருது.”
அவள் அவனுடைய சிரிப்பில் சேர்ந்து கொண்டாள்.
அவள் பெட்டியில் பொருட்களை அடுக்கி வைக்கும்போதுதான் அவன் வந்தான். மின்சார வெளிச்சம் நிறைந்த அந்த அறையில் அந்தச் சமயத்தில் அவன் வருவான் என்று அவள் சிறிதும் எதிர்பாக்கவில்லை. எனினும், ஓசை உண்டாக்காமல் திடீரென்று அவன் வந்துவிட்டான்.
“பெட்டியை ஏன் தயார் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கே?”
கதவு திறந்தது. மங்கலான வெளிச்சத்தில் அவனுக்கு உடனடியாக ஆளை அடையாளம் தெரியவில்லை. வெள்ளைக்காரர்களின் பங்களாவில் இருந்து வந்த யாராவது இருக்கலாம் என்றுதான் அவன் நினைத்தான்.
“யாரு?”
“நான்தான்...”
சாயங்கால மேகங்கள் மர உச்சிகளை இளம் சிவப்பு நிறத்தில் மூடிக் கொண்டிருந்தபோது, அவள் சாளரத்தின் அருகில் நின்றவாறு கண்ணாடிகளைப் பார்த்து அந்தக் குங்குமப் பொட்டைச் சரி செய்து கொண்டிருந்தாள். துடிதுடிப்பாக இருந்த கண்கள் அவளைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தன.
ஞாபகங்களின் அடித்தட்டில் மூழ்கிப்போய்க்கிடந்த ஒரு விஷயம் அது. நிலவொளியில் மூழ்கியிருக்கும் தாஜ்மஹாலைப் போல அது இப்போது படிப்படியாகத் தெரிந்து கொண்டிருக்கிறது. அந்த காதல் கதை துக்கம் நிறைந்ததாக இருக்கலாம். இல்லாவிட்டால்... என்ன காரணத்தாலோ... அதன் உள்ளிருக்கும் விஷயத்தைப் பற்றி நான் அலசிப் பார்க்கவில்லை.
July 31, 2017,
May 28, 2018,
March 8, 2012,
March 22, 2013,
You can use your Facebook account to sign into our site.
fb iconLog in with Facebook
