Lekha Books

வயதான அந்த டாக்டர், இளம் பெண்ணான தன்னுடைய நோயாளியிடம் அந்த ஃபயர் ப்ளேஸின் இரு பக்கங்களிலும் அமர்ந்து கொண்டு பேசினார். வழக்கமாக பெண்களுக்கு உண்டாகக்கூடிய நோய் மட்டுமே அவளுக்கு உண்டாகியிருந்தது - திருமணமான ஒரு பெண்ணுக்குத் திருமணம் முடிந்து ஒரு மாதத்திற்குள் தன்னுடைய காதல் விளையாட்டுக்கள் மூலம் வரக்கூடிய வெறுப்பும் நாடித் தளர்ச்சியும் களைப்பும்தான்.

அவள் ஸோஃபாவில் சாய்ந்து படுத்துக் கொண்டு பேசினாள். “இல்லை டாக்டர்” - அவள் சொன்னாள்: “ஒரு பெண் தன்னுடைய கணவனுக்கு துரோகம் செய்கிற விஷயத்தை என்னால் நினைத்துப் பார்க்கக்கூட முடியவில்லை.

“என் அன்பிற்குரிய நண்பனே, இந்தப் பெண் என்ற இனமே பயங்கரமானது.”

“ஏன் அப்படிச் சொல்றே?”

“அவர்கள் என்னிடம் மோசமாக நடந்து கொண்டார்களே!”

“உன்னிடமா?”

“ஆமா... என்னிடம்தான்.”

“பெண்களா? இல்லாவிட்டால் பெண்ணா?”

எனக்கு என்ன? பைத்தியமா,  பொறாமையா? எதுவென்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால், எனக்கு அந்த உணர்வு சாதாரணமாகவே இருந்து கொண்டிருக்கிறது. நான் ஒரு குற்றச் செயலைச் செய்து விட்டேன் என்பதென்னவோ உண்மைதான். ஆனால், அதைச் செய்ததற்குப் பைத்தியமோ, பொறாமையோ காரணங்கள் அல்ல. ஒரு குற்றச் செயலைச் செய்யக் கூடிய எண்ணத்தை உண்டாக்கும் விதத்தில் எனக்கு நேர்ந்த காதல் துரோகம், எனக்குள் அளவுக்கு அதிகமான வேதனையை உண்டாக்கியது.

விதி செய்த குற்றத்தைப்போல அந்த க்ளார்க்மார்களின் குடும்பத்தில் பிறந்த ஒரு அழகான பெண்ணாக இருந்தாள் அவள். ஒரு பணக்காரனையோ, உயர்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்த ஒருவனையோ காதலிக்கவோ, திருமணம் செய்யவோ விரும்பக் கூடிய அளவிற்குப் பொருளாதார சூழ்நிலையோ, உயர்ந்த அந்தஸ்தோ உள்ள ஒரு குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவளாக அவள் இல்லை.