Lekha Books

 ‘விஸல்ஸ் ரிப்பட் மை ஃப்ளெஷ் - எல்லா இசைக் கருவிகளும் ஒரே அலை வரிசையில் காற்றில் தவழ்ந்து வந்தன. அது முழுமையாக முடிந்த போது காட்டில் இசை என்னும் நெருப்பு கொழுந்து விட்டு எரிந்து கொண்டிருந்தது.

ஆட்டோ ஸ்டாப்பில் கேசட் ப்ளேயர் நின்றபோது, காளு முழு உணர்விற்கு வந்ததன். வெள்ளைக் கற்களில் அமர்ந்திருந்த காட்டுக் குருவிகளைத் தவிர, அங்கு வேறு யாரும் இருப்பதாக அவனுக்குத் தெரியவில்லை. மரங்களுக்குப் பின்னால் இருந்து அருவியையொட்டி துடிக்கும் மனதுடன் நடந்த அவன் அருகில் போய் அருவியையே பார்த்தான். ஸ்டீரியோ இசை போய் சங்கமமான தெளிந்த நீரில் விழுந்து கிடந்த காட்டு இலைகளைத் தவிர, வேறெதையும் அவனால் பார்க்க முடியவில்லை.

அந்த இளம் பெண் பக்கத்தில்தான் எங்கோ இருக்கிறாள் என்பது அவனுக்கு நிச்சயமாகி விட்டது. இந்தப் பாட்டு பெட்டி அவளுக்குச் சொந்தமானதுதானே தவிர வேறு யாருக்கு?

அவன் கையில் கம்பபை வைத்துக் கொண்டு திரும்பி நின்று காட்டைப் பார்த்தான். காட்டின் இருண்ட நிழல்கள் விபந்த அருவிக்கரை வழியாக அவன் கண்கள் சஞ்சரித்தன. அவன் கண்கள் ஒரு பெரிய வெள்ளைக் கல் மேல் அசையாமல் நின்றன.

சாய்ந்து படுத்திருக்கும் ஒரு வெள்ளைப் பசுவைப் போல இருந்த அந்த வெள்ளை வண்ணக் கல்லின் மறைவில் நிறைய பட்டாம்பூச்சிகள் வண்ணச் சிறகுகளை விரித்துக் கொண்டிருப்பதைப் போலிருந்தது. அதையே வைத்த கண் எடுக்காது அவன் பார்த்தான். பிறகு மெதுவாக அந்த இடத்தை நோக்கி அவன் நடந்தான்.

அருவி நீரின் குளிர்ச்சியைக் கொண்ட வெள்ளைக்கல்லின் மறைவில் கண்களை மூடிப் படுத்திருந்தாள் அந்த இளம் பெண். இளம் சிவப்பு வண்ணத்தில் வயலட் நீல நிறத்தி பூக்கள் போட்ட மெலிதான புடவையை அவள் அணிந்திருந்தாள். வெள்ளைக் கல்லின் வெண்மை நிறத்துடன் அவளின் வெளுத்த தோள்களும் வயிறும் ஒத்திசைவுடன் இருந்தன.

மேலும் முன்னோக்கிப் போகும் தைரியமில்லாமல் காளு அசையாமல் நின்றான் பல வண்ணங்களைக் கொண்டு ஜொலித்த புடவைக்கு வெளியே தெரிந்த வெண்மையான கால்கள் அவனை பெருமூச்சுவிடச் செய்தன. பிறகு அவனின் கண்கள் அவளின் வெண்மையான வயிறையும் தோள் பகுதியையும் நோக்கிச் சென்றன. காளு அசைவே இல்லாமல் நின்றிருந்தான். அவனின் கண்கள் மட்டுமே இயங்கிக் கொண்டிருந்தன.

கரியாத்தியின் கறுத்துப்போன உடம்பையும் அதில் ஆறு குழந்தைகள் சப்பிக் குடித்த மார்பகங்களையும் மட்டுமே பார்த்திருக்கும் காளு அந்த நிமிடமே கனவு உலகத்திற்குள் முழுமையாக நுழைந்தான். அவன் உடம்பில் இரத்த நாளங்களில் இரத்தம் வேகமாக ஓடியதன் விளைவாக அவை வழக்கத்தை விட வீங்கித் தெரிந்தன. அவனின் தலையில் இருந்து சர்வ சாதாரணமாக ஆயிரம் ரூபாய் பற்றிய எண்ணமும் ஓட்டு கம்பெனி வேலையும் மறைந்து போயின.

மூச்சை அடக்கிக்கொண்டு அதிகரித்த இதயத் துடிப்புடன் காளு அந்த இளம் பெண்ணையே பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான். அருவிக் கரையையொட்டி வீசி வந் இளம் காற்றில் மார்புக்கு மேலே மெல்லிய புடவை விலகும் போது, காளு தன்னை மறந்து உணர்ச்சி வசப்பட்டான். வெள்ளைக் கல்லின் மேல் தன்னுடைய கருமையான கூந்தலை விரித்துப் போட்டு கண்களை மூடிப் படுத்திருந்த காளு அங்கு நிற்பதையே கவனிக்கவில்லை.

கடைசியில் அருவிக்கரையில் வீசிய காற்றின் விளையாட்டால் முழங்காலுக்கு மேலே பூ போட்ட புடவை உயர்ந்தபோது காளுவால் பொறுமையாக இருக்கவே முடியவில்லை. அவன் கையிலிருந்த கம்பு கீழே விழுந்தது. மறைந்தும் பதுங்கியும் இரையைப் பிடிப்பதற்காகப் போகும் ஒரு புலியைப் போலஅவன் மெதுவாக அடியெடுத்து வைத்து முன்னோக்கிப் போனான்.

அப்போது மரக்கிளைகளில் அமர்ந்திருந்த காட்டுக்கிளிகள் ஒன்றாகச் சேர்ந்து கத்தின. கிளிகளின் ஒருமித்த குரலைக் கேட்டு கண்களைத் திறந்த லில்லியின் கண்களில் சிவப்பு வண்ண ட்ரவுசர் மட்டும் அணிந்து தனக்கு நேராக வந்து கொண்டிருக்கும் காளு தெரிந்தான். அவன் கண்களில் காமம் பற்றி எரிந்து கொண்டிருந்தது.

லில்லி வெள்ளைக் கல்லின் மேல் எழுந்து உட்கார்ந்து புடவையை இழுத்து விட்டு தோள்களைப் போர்த்தினாள். பாகவதரைப் போல முடியை நீளமாக வைத்துக் கொண்டு சிவப்பு ட்ரவுசர் மட்டுமே அணிந்த ஒரு கருப்பு மனிதன். காட்டில் அவள் பார்க்கும் முதல் மனிதப் பிறவி அவன்தான். காட்டில் வாழும் ஏதோ ஒரு மனிதனாக அவன் இருக்க வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு அவள் வந்தாள். அதனால் அவள் கொஞ்சமும் பயப்படவில்லை.

‘‘நீங்க யாரு? என்ன வேணும்?’’

அவள் கேட்டதற்கு பதில் எதுவும் கூறாமல் கண்களால் அவன் லில்லியைக் குடித்து விடுவதைப் போல் பார்த்தான். இந்த அளவிற்கு வெளுத்த ஒரு பெண்ணை அவன் கனவில் கூட இதுவரை பார்த்ததில்லை. இப்படிப்பட்ட ஒரு வாய்ப்பு தனக்கு இனியொரு முறை கிடைக்கப் போவதில்லை என்பதையும் அவன் நன்கு அறிவான். காளுவின் மோகத் தீ பற்றி எரிந்து கொண்டிருந்தது. அவன் எது செய்யவும் இப்போது தயாராக இருந்தான். அவள் லேசாக அசைந்தால் கூட போதும்... காளு அவனை ஒரு வழி பண்ணி விடுவான். அவனின் உடல் முறுக்கேற ஆரம்பித்தது. பற்கள் கிடுகிடுவென நடுங்கியது.

‘‘என்ன பார்வை...’’ - அவள் சொன்னாள். ‘‘இதுக்கு முன்னாடி நீ பெண் யாரையும் பார்த்தது இல்லையா?’’

‘விருப்பம்போல பார்த்துக்கொள்’ - அவள் மனதிற்குள் கூறினாள். ‘வேணும்னா தொட்டுக்கோ காட்ல வளர்ந்த மனிதனாச்சே! என்னைப் போல ஒரு பெண்ண்ண நீ இதுக்கு முன்னாடி பார்த்திருக்க மாட்டே. அதுனாலதான் இப்படி பார்க்குறே!’’

டாக்டர் கிருஷ்ணசந்திரன் தந்திரமாக அழைத்துச் சென்று தன்னுடைய வலையில் விழ வைத்து தன்னுடன் படுத்தான். பெரிய பெரிய பட்டங்களை வாங்கிப் படித்தவனான கிருஷ்ணசந்திரன் அப்படி நடக்கலாமென்றால் இந்தக் காட்டு மனிதன் தன்னை ஏன் பார்க்கக்கூடாது? ஏன் தொடக்கூடாது?

‘என்ன வேணும்னாலும் செஞ்சிக்கோ...’

அவள் முகத்தை உயர்த்தி அவனைப் பார்த்தாள். அவன் மேலும் முன்னோக்கி வந்தான். அவன் சூடான மூச்சு அவளின் தலைமுடியில் பட்டது. அவன் உடலிலிருந்து உழுது போட்ட மண்ணின் வாசனை வந்தது.

தான் இப்போது ஒரு எல்லையை மீறி போய்க் கொண்டிருப்பதை காளு உணர்ந்தான். மனக் கட்டுப்பாட்டின் எல்லா சங்கிலிகளையும் அவன் கிட்டத்தட்ட முழுமையாக அறுத்தெறிந்து விட்டான். அவன் இரண்டு கைகளையும் நீட்டியவாறு அவளின் குளிர்ச்சியான வெண்மை நிற முகத்தை கையால் தொட்டான்.