Lekha Books

காட்டில் இருப்பது அந்த ஒற்றையடிப் பாதை மட்டுமே. அதில் நடந்து நடந்து அவன் அந்தப் பெரிய பாறைக்கூட்டத்திற்கு அருகில் வந்தான். லில்லி அமர்ந்து சீக்கோ ஃப்ரீமேனின் ஜாஸ் இசையைக் கேட்ட பாறை இடுக்கில் மழை நீர் தேங்கிக் கிடந்தது. பாறைகளில் இருந்த ஈரம் வெயில்பட்டு நீராவியாக மாறி மேலே போய்க் கொண்டிருந்தது.

அவன் காட்டுக்கு நுழைந்து நான்கு மணி நேரம் ஆகிவிட்டது. பீடி புகைத்து புகைத்து அவன் உதடுகள எரிந்தன. வேட்டியை மடித்துக் கட்டி, சூரிய வெளிச்சம் விழுந்து கிடந்த பச்சை இலைகளைத் தாண்டி காட்டருவிக் கரை வழியாக அவன் நடந்து சென்றபோது கிட்டத்தட்ட அவன் லில்லியை மறந்தே போனான். எப்போதும் இப்படி பீடி புகைத்துக்கொண்டு, காட்டிலேயே நடந்து கொண்டு... அடடா என்ன இனிமைமான அனுபவம்! அமைதியான இந்தக் காட்டை விட்டு வெளியே வந்து நகரங்களை உண்டாக்கிய முன்னோர்கள் மீது அவனுக்குப் பரிதாபமே தோன்றியது.

அடுத்த நிமிடம் லில்லியைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்தபோது அவனுக்கு மூச்சை அடைத்துக் கொண்டு வந்தது.  இந்தக் காடு அவளுக்கு ஒரு துரோகமும் செய்திருக்காது எனது முழுமையாக அவன் நம்பினான். முனிவர்களைப் போல சமாதி நிலையில் இருக்கின்ற இந்தப் பெரிய மரங்களும், குழந்தைகளைப் போல விளையாட்டு காட்டிக் கொண்டிருக்கின்ற இந்தச் செடிகளும், பாட்டுப் பாடும் குருவிகளும் அவள் மேல் அன்பை மட்டுமே வாரிக் கொட்டியிருக்கும் என்று அவன் முழுமையாக நம்பினான். அவன் பயப்பட்டது கூட காட்டைப் பார்தது அல்ல. நாட்டையும் வீட்டையும் விட்டு காட்டில் வந்து ஒளிந்திருக்கும் அளவிற்கு அவளைத் தூண்டிய அவளின் உணர்வுகளை நினைத்துதான். அதை எண்ணி எண்ணித்தான் அவன் குமைந்தான்.

அருவிக்கரையின் குழைந்து போயிருந்த மண்ணில் அவன் கொஞ்சமும் எதிர்பாராமல் காலடிச் சுவடுகளைப் பார்த்தான். ஆங்காங்கே மழை நீர் தேங்கி நின்றிருந்தது. மரங்களிலிருந்து கீழே விழுந்த இலைகள் நீரோடு சேர்ந்து போய்க் கொண்டிருந்தன. சிறகுகளில் மஞ்சள் புள்ளிகளைக் கொண்ட ஒரு குருவி ஒரு மரத்தின் கீழ் கிளையில் வந்தமர்ந்து அவனை நோக்கி குரல் தந்தது.

‘‘லில்லி!’’

சுற்றிலும் இருந்த செடிகளைப் பார்த்தவாறு அவன் மெதுவான குரலில் அழைத்தான். காட்டிற்குள் வந்த அவன் பயணம் முடிவுக்கு வந்துவிட்டது. அவனின் தேடல் வீணாகவில்லை.

அவள் முகத்தை உயர்த்திப் பார்த்தாள். காட்டெறும்புகள் கடித்ததால் அவன் கன்னங்களும், கழுத்தும் சிவந்து போயிருந்தன. அவனின் முகத்தில் தெரிந்தது வெற்றி ரேகை அல்ல. மாறாக, இனம் புரியாத கவலை.

அவன் அவளுக்கு நேர் எதிராக ஒரு பெரிய மரத்தடியில் உட்கார்ந்தான். மரத்தின் மேலிருந்து பெரிய கொடிகள் கீழ் நோக்கித் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. அவளின் கையிலும் சிவப்பு அடையாளங்கள் இருந்தன.

அவர்கள் எதுவுமே பேசிக்கொள்ளவில்லை. அவள் தலையைக் குனிந்து அமர்ந்திருந்தாள். அவன் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவளின் தலை முடியில் செம்மண் படிந்திருந்தது. அவளை அப்படிப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்பொழுது அது லில்லி இல்லையென்றும், லில்லி என்ற பெயரைக் கொண்ட ஏதோ ஒரு நாவலில் வரும் ஒரு கதாபத்திரமென்றும் அவன் மனதிற்குத் தோன்றியது. சமீப காலமாக அவள் ஒரு கதாநாயகியாக மாறிக் கொண்டிருப்பதை அவன் கவனித்தே வருகிறான்.

அப்படி அவளை அவன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது, அவனுக்கு மிகவும் கவலையாக இருந்தது. விஷக்காய்ச்சல் வந்து படுத்த படுக்கையால் கிடக்கும் ஒரு நோயாளியைப் போல பார்ப்பதற்கு அவள் இருந்ததே காரணம். அவளால் உட்காரும் அளவிற்கு உடலில் பலமில்லை என்ன்ன்த அவன் புரிந்து கொண்டான். ஒரு வேளை காட்டிற்குள் வந்த பிறகு அவள் எதுவுமே சாப்பிடாமல் இருக்கலாம் என்று அவன் மனதில் நினைத்தான். வயிறு, மனம் இவற்றின் பசிதான் அவளை இந்த நிலையில் கொண்டு வந்து விட்டிருக்க வேண்டும்.

‘‘நாம போகலாம்’’

கடைசியில் அவன் சொன்னான். அவள் முகத்தை உயர்த்தியபோது, அவளின் கண்களில் நீர் அரும்பியிருப்பதை அவன் பார்த்தான்.

‘‘இனி நான் வீட்டுக்குப் போறதா இல்ல... எல்லாரும் எனக்கு பைத்தியம் பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்லுவாங்க.’’

‘‘சொல்லிட்டுப் போகட்டும். நமக்கென்ன?’’

அவர்களுக்கிடையே மீண்டும் ஒரு நீண்ட நேர அமைதி நிலவியது. சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு தாழ்ந்த குரலில் அவள் கேட்டாள்.

‘‘உண்மையிலேயே பார்க்கப்போனா, எனக்கு பைத்தியம்தானே பிடிச்சிருக்கு. சத்யன்?’’

‘‘வாய்க்கு வந்தது எல்லாத்தையும் பேசாதே. உனக்கு ஒரு பிரச்சனையுமில்ல...’’

‘‘உண்மையாவா?’’

‘‘உண்மையாத்தான் சொல்றேன்.’’

லில்லியின் பிரச்சனை என்னவென்பதை ததான் புரிந்து கொண்டதாக அவன் நம்புகிறான். எதற்காக அவள் காட்டில் வந்து ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறாள் என்பதற்கான காரணத்தையும் அவன் நன்கு அறிவான். ஒரே ஒரு விஷயத்தில்தான் அவனைப் பொறுத்தவரை மனக்குறை என்று சொல்லுவான். அது - அவன் ஏன் தன் மன உணர்வுகளை அவனிடம் முன்கூட்டியே வெளிப்படுத்தவில்லை என்பதுதான்.

மாமன்னூரில் அவர்கள் எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து ஏதாவது ஏற்பாடுகள் செய்து கொண்டிருப்பார்கள். ஒரு வேளை இந்த நிமிடத்தில் அவர்கள் காட்டை நோக்கிப் புறப்பட்டிருக்கலாம். உடனே ஏதாவது செய்தாக வேண்டும்.

‘‘நடந்தது எல்லாத்தையும் முழுசா மறந்திடு’’ - அவன் சொன்னான். ‘‘இனி நீ என்ன செய்யப் போறே?’’

‘‘தலச்சேரிக்கு போறதா இல்ல.’’

‘‘அப்படின்னா ஹாஸ்டலுக்குப் போவோம். பரீட்சை ஆரம்பிச்சிருக்குமா?’’

பனி மூடிய மலைகளின் அடிவாரத்தில் இருக்கும் மருத்துவ கல்லூரியும் ஹாஸ்டலும் ஒரு நிமிடம் அவளின் ஞாபகத்தில் வந்தன. ஒரு கனவு போல அது அவள் மனதில் தோன்றியது.

‘‘என்னை எங்கேயாவது கொண்டு போ.’’

‘‘நான் கூப்பிடுற இடத்துக்கு நீ வருவியா?’’

ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல கண்களில் நீர் மல்க அவள் தலையை ஆட்டி ‘‘நிச்சயமா’’ என்றாள்.

அவன் ஒரு பீடியை எடுத்து பற்ற வைத்தான். சில நிமிடங்கள் எதுவுமே பேசாமல் எங்கோ தூரத்தில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவனின் ததலயில் பல்வேறு வகைப்பட்ட சிந்தனைகள் கடந்து போயிருக்க வேண்டும். காரணம் - அவ்வப்போது அவனின் முகம் மின்னலைப் போல பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தது.

‘‘நீ  ஒரு கோடீஸ்வரனோட ஒரே மகளாக வாழ முயற்சி பண்ணினே. அதுல தோல்வி அடைஞ்சிட்டே. அமெரிக்காவுல செட்டிலான டாக்டரோட மனைவியா வாழ நீ முயற்சித்தாலும் அதுல நீ தோல்வியைத்தான் தழுவுவே. உன்னோட இலக்கு இதுவல்ல...’’