Lekha Books

அப்போது ஒரு மின்னலைப் போல மாமன்னூரின் மாரியம்மனின் முகம் அவன் மனதில் தெரிந்தது. கோபம் கொண்ட மாரியம்மனின் கண்களில் இருந்து நெருப்புப்பொறி பறந்தது. மனதிற்குள் முழுமையான நடுக்கம் உண்டாக, அவன் தன்னுடைய கைகளை பின்னோக்கி எடுத்தான். மாரியம்மனின் இரத்தக் கண்களில் இருந்து இடியும், மின்னலும் கிளம்பின. ‘‘கெட்டவனே! நீ என்ன காரியம் செஞ்சே? காட்டுல பார்த்த இந்த இளம் பெண்ணை என்ன பண்ணலாம்னு நினைச்சே?’’ - மாரியம்மனின் ஆக்ரோஷமான குரலை அவன் காடே அதிரும் வண்ணம் கேட்டான். அவ்வளவுதான் - அவன் கிடுகிடுவென நடுங்க ஆரம்பித்தான். அந்த நடுக்கத்துடன் அவளை விட்டு பின்னோக்கி நகர்ந்தான்.

‘‘காட்டு மனிதனே! என் முகத்தை உனக்கு தொட்டுப் பார்க்கணும் போல இருக்கா?’’ - அவள் அன்பு இழையோடிய குரலில் கேட்டாள்.

‘‘தொட்டுக்கோ. நான் ஒண்ணும் சொல்லல. ஆமா... ஏன் பயப்படுற?’’

அவன் இரண்டடி பின்னோக்கி நடந்தான். மீண்டும் பின்னால் போய் ஒரு மரத்தில் சாய்ந்து நின்று அவன் மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்கினான்.

அவனின் நடவடிக்கைகளைப் பார்த்த அவளுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. அவள் எழுந்ந் காளுவிற்கு நேராக நடந்து வந்தாள். அவன் மாரியம்மனை மனதில் நினைத்தவா£ கண்களை மூடி நின்றிருந்தான்.

‘பாவம்...’ - அவள் மனதிற்குள் நினைத்தாள். ஒரு காட்டு வாழ் மனிதனாக இருப்பதால்தானே அவன் இப்படி நடந்து கொள்கிறான்! அவனின் இடத்தில் இப்போது டாக்டர் கிருஷ்ணசந்திரன் இருந்திருந்தால்...? அவளுக்கு காளுவைப் பார்த்து பரிதாப உணர்வு தோன்றியது.

நேரம் செல்லச் செல்ல காளுவின் மனதை ஆக்கிரமித்திருந்த நெருப்பு முழுமைமமக அணைந்தது. மாரியம்மன் அவனை எப்படியோ காப்பாற்றி விட்டாள். இதற்கு முன்புகூட அவள் அவனைக் காப்பாற்றியிருக்கிறாள். நாலாவது பிரசவ சமயத்தில் அவன் மனைவி கரியாத்தி இறந்திருக்க வேண்டியவள். எட்டு நாட்கள் சுய நினைவே இல்லாமல் படுத்துக் கிடந்தாள். அப்போது அவளைக் காப்பாற்றியது மாரியம்மன்தான். மனமும் காலும் தடுமாறி நின்ற இந்த நிமிடத்திலும் அவனை அவள்தான் காப்பாற்றியிருக்கிறாள்.

அமைதியாக நின்றிருந்த காளு நடந்து சென்று தரையில் கிடந்த தன்னுடைய கம்பைக் கையிலெடுத்தான். இப்போது அவன் பழைய காளுவாக மாறினான். ஆயிரம் ரூபாய், ஓட்டு கம்பெனியில் வேலை.

‘‘என்ன... ஒண்ணமே பேசல? வாய்ல என்ன முத்தா இருக்கு!’’

காளு எதுவுமே பேசாமல் நின்றிருந்தான். அவன் கண்கள் ஒரு மரத்தினடியில் இருந்த லில்லியின் சூட்கேஸையே பார்த்தன.

‘‘காட்டுல எங்கே இருக்காப்ல? உங்க பேரென்ன?’’

‘‘கரியன் மகன் காளு’’

‘‘கல்யாணம் ஆயிடுச்சா?’’

‘‘ம்...’’

‘‘பிறகு ஏன் என்னைத் தொட்டீங்க?’’

செய்த தவறுக்கு பிராயச்சித்தம் தேடுவதைப் போல கையிலிருந்த கம்பை உயர்த்தி அவன் காலில் அதனால் ஒரு போடு போட்டான்.

‘‘என்ன... தலையில ஏதாவது பிரச்னையா?’’

புடவை அப்போது அவளின் தோளை விட்டு நீங்கி, தோள் வெளியே தெரிந்தது. காளு முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு எங்கோ தூரத்தில் பார்த்தான்.

‘‘உங்களுக்கு எத்தனை குழந்தைங்க?’’

அவளின் முகத்தைப் பார்க்காமலே கிளி பேசுவதைப் போல காளு சொன்னான்.’’ ‘‘ஆறு...’’

‘‘அடக் கடவுளே... சஞ்ஜய்காந்தி இறந்து போனது உங்களோட அதிர்ஷ்டம்...’’

காளு திடீரென்று முன்னால் அடியெடுத்து வைத்து அவளின் சூட்கேஸைக் கையிலெடுத்தான். அவளின் முகத்தைப் பார்க்காமலே கனத்த குரலில் அவன் கட்டளை இட்டான்.

‘‘நட...’’

‘‘எங்கே -?’’

அவள் கேட்டாள்.

‘‘மாமன்னூருக்கு. நான் அங்கேயிருந்துதான் வர்றேன்.’’

அவ்வளவுதான். அவளின் ஆனந்தமெல்லாம் இருந்த இடம் தெரியாமல் போய் மறைந்து கொண்டது. அவன் காட்டில் வாழும் மனிதன் இல்லை என்பதையும், மாமன்னூரில் இருந்து வந்திருப்பவன் என்பதையும் தெரிந்து கொண்டபோது அவளுக்கு ஒரே வெறுப்புத்தான் தோன்றியது. அந்தக் கணமே அவனை அவள் வெறுத்தாள். அவன் தன் முகத்தை எதற்காகத் தொட்டான் என்பது இப்போது அவளுக்குப் புரிந்துவிட்டது. அவனின் பார்வையின் பொருளையும் இப்போது அவள் புரிந்து கொண்டாள். அவனுக்கும் டாக்டர் கிருஷ்ணசந்திரனுக்கும் எந்தவித வித்தியாசமும் இல்லை.

‘‘நீ ஏன் காட்டுக்கு வந்தே?’’

‘‘அது என்னோட விருப்பம்.’’

‘‘இங்கே பாம்பு, காட்டுப் பன்றி எல்லாமே இருக்கு.’’

‘‘மனிதர்கள் இல்லையே?’’

காளு கம்பைத் தரையில் தட்டி ஓசை உண்டாக்கியவாறு அவளுக்குப் பக்கத்தில் வந்தான்.

‘‘நீ எவ்வளவு நாட்கள் இந்தக் காட்டில் இருப்பே? இங்கே சாப்பிடுறதுக்கும் குடிக்கிறதுக்கும் ஏதாவது இருக்கா?’’

‘‘நீங்க யாரு இதையெல்லாம் கேக்குறதுக்கு?’’

அவள் அவனின் கையிலிருந்த சூட்கேஸை பலவந்தமாக இழுத்து வாங்கி மவுனமாக இருந்த கேசப் ப்ளேயரையும் எடுத்துக் கொண்டு அருவிக் கரையோரமாக நடந்தாள். இப்போது அவள் காளுவைப் பார்த்து பயப்பட்டாள்.

அவள் திரும்பிப் பார்க்கவில்லையென்றாலும், நிலத்தில் படுவதன் மூலம் கேட்கும் கம்பின் ஓசையைக் கொண்டு காளு தன்னைப் பின் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கிறான் என்பதை அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. இந்த மனிதன் எப்படி இங்கே வந்தான்? காட்டிற்குள்ளும் தன்னால் மன நிம்மதியாக இருக்க முடியவில்லையே!

‘‘ஏம்மா...’’ - காளு மெதுவான குரலில் சொன்னான். ‘‘அம்மா... கொஞ்சம் நில்லு....’’

அவள் நிற்கவில்லை. அவனிடமிருந்து எப்படி தப்பிப்பது என்பதைப் பற்றி சிந்தித்தவாறு அவள் தன்னுடைய நடையைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தாள். காடு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மங்கலாகிக் கொண்டு வந்தது. சீக்கிரம் மாலை நேரம் வந்து விடும். தொடர்ந்து இரவும்.

அவள் படு வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தாள். சொல்லப் போனால் அவள் வேகமமம ஓடினாள். அவளுக்குப் பின்னால் கம்பின் சத்தம் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது.

கோபத்தின் உச்சிக்கே சென்ற லில்லி காளுவிற்கு நேராக திரும்பி நின்றாள்.

‘‘உங்களுக்கு என்ன வேணும்? பணமா?’’

அவள் சூட்கேஸைத் திறந்து நூறு ரூபாய் நோட்டை எடுத்து அவனை நோக்கி நீட்டினான். தான் செய்வது முட்டாள்தனம் என்பது அவளுக்கு நன்றாகவே தெரியும். பணம்தான் அவனுக்கு முக்கியம் என்றால் வெறும் நூறு ரூபாய் நோட்டைப் பபர்த்து விட்டு அவன் வெறுமனே அடங்கி விடுவானா? சூட்கேஸையும் கேசட் ப்ளேயரையும் கழுத்தில் கிடக்கும் சங்கிலியையும் கையில் கட்டியிருக்கும் கடிகாரத்தையும் அவன் தட்டிப் பறித்துக் கொண்டு போய் விட மாட்டானா? தன்னுடைய தர்மசங்கடமான நிலையைப் பார்த்து அவள் உண்மையிலேயே தன்னைத் தானே நொந்து கொண்டாள். அது அவளிடம் ஒரு வித சோர்வை உண்டாக்கியது.