Lekha Books

பலவிதப்பட்ட சிந்தனைகளில் அவள் மனம் அலைமோதினாலும் குணவதி வினயனின் மனதை முழுமையாக நம்பினாள். தான் அவனுடைய மனைவி என்ற எண்ணம் அவளின் இதயத்தின் அடித்தளத்தில் ஆழமாகவே பதிந்திருந்தது. கணவன் இறந்து போனால், ஒரு மனைவி எந்த அளவிற்கு துக்கத்தில் மூழ்கிப் போய் இருப்பாளோ, அந்த அளவிற்கு கவலையில் ஆழ்ந்து போயிருந்தாள் குணவதி.

அன்று தன்னால் நடனம் ஆட முடியாதென்று திட்டவட்டமாகக் கூறி விட்டாள். அதைக் கேட்டு ரதீசன் பயங்கரமாகக் கோபப்பட்டான். அவன் கோபப்பட்டதும் அவளுக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. அவள் அவனுடைய கால்களில் விழுந்து கெஞ்சத் தொடங்கினாள்.

‘‘ரதீசா... இதுக்கு முன்னாடி இருந்த குணவதி இல்ல இப்ப இருக்குற குணவதி...’’

‘‘இதுக்கு மேல ஏதாவது பேசினே... அப்புறம் நடக்குறதே வேற...’’

‘‘என் விருப்பப்படி தான் இனிமேல் நான் நடப்பேன். நான் ஒரு திருமணம் ஆன பெண்.’’

அதைக் கேட்டு ரதீசன் விழுந்து விழுந்து சிரித்தான்.

‘‘நான் சொல்றதைக் கேளுங்க... நான் ஒரு குடும்பப் பெண் - ஒருத்தருக்கு மனைவி...’’

அவள் அன்று நடனம் ஆடாமல் ஒரு மூலையில் போய் அமைதியாக உட்கார்ந்தாள். அன்று வினயன் வரவேயில்லை. கணவன் வராததால் ஒரு மனைவி எந்த அளவிற்கு மனக்கவலையில் மூழ்கிப் போய் கிடப்பாளோ, அந்த அளவிற்கு இதயத்தில் எல்லைக்கு மேல் கவலைகள் ஆக்கிரமிக்க அமர்ந்திருந்தாள் அவள். ஆனால். அவளின் கவலையைப் பற்றி யாராவது கவலைப்பட்டார்களா என்ன? அந்த அழகு தேவதையைப் பற்றி யாருக்கு அக்கறை? அரங்கில் அமர்ந்திருந்த மனிதர்களைப் பார்த்து அவள் பயப்பட்டாள். அங்கிருந்த எல்லோரும் தன்னை நாசம் பண்ண வந்திருப்பவர்களே என்று அவள் மனம் நினைத்தது.

8

குணவதி அவளுடைய அறையில் மெத்தையில் குப்புறப்படுத்துக் கிடந்தாள். அப்போது இரவு மணி பத்தைத் தாண்டிவிட்டிருந்தது. கதவு அடைக்கப்பட்டிருந்தது. ஒவ்வொரு நிமிடமும் கடக்க கடக்க அவளின் மனதிற்குள் ஒரு எண்ணம் மேலோங்கிக் கொண்டே வந்தது. ‘‘ஆயிரத்தில் ஒருவன்’’ என்ற எண்ணமே அது. இதற்கு முன்பு தன்னுடைய மனதில் அலைவீசிக் கொண்டிருந்த புத்துணர்ச்சி இப்போது எங்குபோய் இருக்கும் இடம் தெரியாமல் ஒளிந்து கொண்டது? அவன் தன்னைத் தொட்டபோது, தன்னுடைய உடல் சிலிர்த்து நின்றதை அவள் உணராமல் இல்லை. அவன் இரக்கம் கலந்த பேச்சும், அன்புமயமான பார்வையும், இனிமையான ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அவளுக்கு ஒரு புது அனுபவமாக இருந்ததென்னவோ உண்மை. அவன் பாசமான அந்தப் பார்வையில் அவன் உள்ளுணர்வு புத்துயிர் பெற்று எழுந்து நின்றது. அவன் ஒவ்வொரு செயலின் விளைவாலும், அவள் உடலிலும் மனதிலும் இதற்கு முன்பு இல்லாத பல மாற்றங்களும் உண்டாயின. அவளை வஞ்சகம் செய்து ஏமாற்ற வேண்டும் என்று அவன் நினைத்திருந்தால் அத்தகைய ஒரு புதுமை அனுபவம் அவளுக்கு உண்டாகியிருக்குமா? அவளுக்கு நினைவு தெரிந்த நாளிலிருந்து அவளைப் பலரும் வஞ்சகம் செய்து ஏமாற்றியே வந்திருக்கின்றனர். இந்த உறவில் மட்டுமே ஒரு புதுமையான அனுபவத்தை அவள் உணர்ந்திருக்கிறாள்...

அந்த இரவு நேரத்தில் ஜன்னலருகில் வைத்து... குணவதி அந்தச் சம்பவத்தை நினைத்து நினைத்து மனதிற்குள் ஆனந்த அனுபவத்தை அடைந்து கொண்டிருந்தாள். அவனின் இரக்க குணத்தை அவள் எண்ணிப் பார்த்தாள். ‘‘நான் காமவெறி பிடிச்ச மனிதன் இல்லை’’ என்று அவன் சொன்ன வார்த்தைகளை நினைத்துப் பார்த்தாள். உண்மைதான். ஒரு காமவெறி பிடித்த மனிதனுக்குரிய நடவடிக்கைகளை அவன் கொஞ்சம் கூட வெளிப்படுத்தவில்லையே? காமவெறி பிடித்து தன்னை நாடி வரும் ஆண்களிடம் பொதுவாக அவள் எப்படி நடந்துகொள்வாளோ அப்படி அவன் தன்னை சிறிது கூட நடக்க அனுமதிக்கவில்லையே! இரவு முழுவதும் ஒரு பொட்டு கூட தூங்காமல் அமர்ந்திருந்து விசிறியால் அவனுக்கு வீசிக் கொண்டிருந்தான். அவன் உண்மையிலேயே வீசினானா... இல்லாவிட்டால் கனவா என்று கூட அவள் சந்தேகப்பட்டாள். காமவெறி பிடித்து தன்னைத் தேடி வந்தவன் என்று அவனைச் சொல்ல முடியுமா என்ன? கண்ணீர் வழிய அவன் தந்த முத்தம்... எத்தனை பேர் அவளுக்கு முத்தம் தந்திருக்கிறார்கள்! அவளுக்கு அப்படி யார் தந்த முத்தமும் மனதில் சந்தோஷப்படுகிற விதத்தில் இருந்ததில்லை என்பதே உண்மை. தான் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும்போது தன்னைப் பார்த்து அழுது கொண்டிருந்தான். அவன் எதற்காக அழவேண்டும்? தான் அவள் மீது கொண்டிருக்கும் அன்பை யாரிடமாவது வெளிப்படுத்த வேண்டும் என்ற எண்ணமெல்லாம் அவனுக்குக் கிடையாது. அன்பு என்பது இதயத்தில் பிறப்பதாயிற்றே! அவன் தன்னைப் பார்த்து ஏன் அழுதான்? தன்னுடைய கேடுகெட்ட நிலையைப் பார்த்தா? தன்னுடைய எந்த விஷயம் அவன் மனதில் இரக்கத்தை வரவழைத்திருக்கும்? தன்னிடம் குடீக்கொண்டிருக்கும் ஏராளமான கவலைகள் காரணமாக இருக்குமா?

வினயனின் இரக்கம் கொண்ட இதயத்தை அடிக்கொருதரம் நினைத்துப் பார்த்தாள் குணவதி. பல மனிதர்களையும் பார்த்திருக்கும் அவளுக்கு அவன் கனிவான மனம் ஆச்சரியத்தைத் தந்தது. அதனால்தானோ என்னவோ அவளைப் பொறுத்தவரை வினயன் ஒரு மறக்க முடியாத மனிதனாக மாறியிருந்தான்.

கதவு திறந்து பரபரப்பான முகத்துடன் வினயன் அறைக்குள் நுழைந்தான். உள்ளே வந்த அவன் கொஞ்சம் கூட அசையாமல் சிலையென நின்றிருந்தான். குணவதியும் அசையவே இல்லை. அவள் படுக்கையில் படுத்தவாறே இருந்தாள். அழுகையை அடக்க எவ்வளவோ முயன்றும் முடியவில்லை. தலையணைணப் பற்களால் கடித்தவாறு படுத்துக் கிடந்தாள். தட்டுத் தடுமாறிய குரலில் வினயன் அழைத்தான்.

‘‘குணவதி...’’

‘‘ம்...’’ - அவள் தேம்பினாள்.

‘‘இன்னைக்கு நீ நடனம் ஆடினியா?’’

‘‘நான் ஒருத்தரோட மனைவியா இருந்தாலும், எனக்குன்னு ஆதரவா யாரு இருக்காங்க?’’

‘‘நீ யாரோட மனைவி?’’

அதற்கு அவள் எந்தப் பதிலும் கூறவில்லை.

அங்கே சில நிமிடங்கள் அமைதி நிலவியது. ஒரு சிறு பூச்சி பறந்து வெள்ளையடித்த சுவரின் மேல் போய் உட்கார்ந்தது. அவள் கூந்தலில் குடியிருந்த மலர்களில் ஒன்று உதிர்ந்து மெத்தைமேல் விழுந்தது. சுவரில் மாட்டப்பட்டிருந்த ஓவியங்கள் ஒவ்வொன்றும் தன்னை வெறுப்புடன் பார்ப்பதாக அவனுக்குத் தோன்றியது. சுவர்க்கடிகாரம் இதயத்துடிப்பைப் போல டிக் டிக்கென்று தொடர்ந்து அடித்துக் கொண்டிருந்தது.

‘‘நீ யாரோட மனைவி?’’ என்ற கேள்வி தன் இதயத்திலிருந்து புறப்பட்டு அந்த அறையின் சுவர்களில் மோதி எதிரொலிப்பதாக வினயனுக்குத் தோன்றியது.

‘‘குணவதி...’’ தன்னை மறந்து அவன் அழைத்தான்.

‘‘ம்...’’