Lekha Books

ரது அக்கா அதிர்ச்சியடைந்து திரும்பிப் பார்த்தாள். என்னை மிகவும் நெருக்கத்தில் பார்த்து அவள் ஆச்சரியப்பட்டிருக்க வேண்டும். எனினும் அவள் எழவில்லை. பதைபதைப்பு நீங்கிய பிறகு அந்த இடத்திலேயே திரும்பி உட்கார்ந்து கொண்டு அவள்கேட்டாள்:

“உன் அம்மா எங்கே?’’

முன்பு உண்டான மோதலுக்குப் பிறகு அவள் முதல் தடவையாகப் பேசுகிறாள்.

உள்ளங்கைகளில் முகத்தை உயர்த்தி வைத்துக் கொண்டு முடிந்தவரையில் மிடுக்குத்தனத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு நான் சொன்னேன். “அம்மா வடக்குப் பக்கத் தோட்டத்துக்கு புடலங்காய்க்கு கல் கட்டப் போயிருக்காங்க.’’

என்னுடைய மிடுக்குத்தனத்தைப் பார்த்து அவள் சிரித்தாள்.

“பையனுக்கு என்ன இந்த அளவுக்கு மிடுக்கு?’’

“ஓ... நாங்க அப்பாவிகள்’’ - உண்மை இல்லாத ஒரு வாசகத்தைக் கவலையில் கலந்து நான் சொன்னேன்: “பெரிய மதிப்பு உள்ளவங்கக்கிட்ட இருக்க வேண்டிய விஷயம் அது.’’

சிறிது நேரத்திற்கு இரண்டு பேரும் எதுவும் பேசவில்லை. ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு அந்த அளவிற்கு நெருக்கமாக உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கும்போது, இருவரும் இன்னொருவரின் மனதைப் படிப்பதைப்போல இருந்தது.

அவளுக்கு என்மீது வெறுப்பு இல்லை என்று எனக்குத் தோன்றியது. கொஞ்சம் அன்பும் இருக்கிறது அல்லவா?

“அன்றைக்கு எதற்காகத் திருநீறு பூசிக்கிட்டு தவம் இருந்தே?’’ - இறுதியில் அவளே கேட்டாள்.

வேண்டுமென்றால் வெறுமனே என்று கூறலாம். ஆனால் அதில் அர்த்தமே இல்லை. உண்மையைக் கூறுவதால் கெடுதல் எதுவும் இல்லை.

சிலவேளைகளில் அது நல்லதில் போய்க்கூட முடியலாம்.

அவளை வளைத்துக் கைக்குள் போட நான் முயற்சிக்கிறேன். உடலைத் தொடாமல் இருப்பது வரையில், அவள் அதைப்பற்றிக் குறை சொல்வதற்கு வாய்ப்பில்லை!

நான் உண்மையைச் சொன்னேன்: “வசீகரிக்க...’’

என்னுடைய குரலில் தொனித்த கள்ளங்கபடமற்ற தன்மையை அவள் ஒருவேளை எதிர்பார்த்திருக்க மாட்டாள்.

“பப்பு, யாரை நீ வசீகரிக்கணும்?’’ - அவள் ஆர்வத்துடன் கேட்டாள்.

‘உங்களைத்தான்...’ என்ற அர்த்தத்தில் நான் கண்களால் காட்டினேன்.

சிறிதும் எதிர்பாராமல் அது நடந்தது. அதுவரையில் ரது அக்காவின் உதடுகளில் தவழ்ந்து கொண்டிருந்த புன்சிரிப்பு வெட்கத்தின் ஒரு பெரிய அலைக்குள் சிக்கி மூழ்கி எழுந்தது.

அதை மறைப்பதற்காக அவள் முணுமுணுத்தாள்: “பாவம்?’’

மீண்டும் நாங்கள் அமைதியாக இருந்தோம். ஒரு இளங்காற்று சாளரத்தின் வழியாக நுழைந்து சாளரத்தின் திரைச்சீலைகளைப் படகின் பாய் மரத்தைப்போல விரித்துப் போட்டது. தரையில் கிடந்த ஒரு துண்டுத் தாள் ஓசை உண்டாக்கியவாறு பறந்து கொண்டிருந்தது.

“நான் போகணும்...’’ - நான் முனகினேன்: “கொஞ்சம் எழுந்தால் நான் போயிடுவேன்.’’

ரது அக்கா என்னவோ சிந்தனைகளில் மூழ்கியிருந்தாள்.

என்னுடைய குரலைக் கேட்டு அதிர்ச்சியடைந்து அவள் கேட்டாள்: “என்ன...?’’

“கொஞ்சம் எழுந்திரிங்க...’’

அவ்வளவுதானா விஷயம் என்பது மாதிரி அவள் புன்னகைத்தாள். முகத்தில் இரக்கத்தின் சாயல்கள்... குறும்புத்தனத்தின் அலைகள்...

“இல்லைன்னா...’’ - அவள் ஒரு சவாலை எதிர்பார்த்தாள்.

“இல்லைன்னா மிதித்து எழுந்திரிக்க வைப்பேன்.’’ - நான் சொன்னேன்.

அவளுடைய பின் பகுதியில் ஒருமுறை மிதித்தால் எப்படி இருக்கும் என்றொரு ஆசையும் அப்படிக் கூறியதற்குப் பின்னால் இருந்தது.

“ஓ... அந்த அளவுக்கு நீ வளர்ந்துட்டியா மகனே?’’ - அவள் பற்கள் முழுவதும் தெரிய சிரித்தாள்: “அந்த அளவுக்கு தைரியம் இருக்கா?’’

என்னுடைய மரியாதை காயப்பட்டு விட்டதைப்போல நான் உணர்ந்தேன். இதோ... நான் வெறும் சிறுவன் என்பது மாதிரி அவள் மீண்டும் நடந்து கொள்கிறாள்.

இனிமேலும் அப்படி விட்டுவிட முடியாது. அந்தச் சிந்தனையை வளரவிடக் கூடாது.

அந்த இடத்திலேயே படுத்துக் கொண்டு, நான் கையின் சதைப் பகுதிகளை பெரிதாக்கிக் காட்டினேன்.

ரது அக்கா விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள்: “ஓ... ஒரு பயில்வான்!’’

எனக்கு மேலும் பிடிவாதம் உண்டானது. நான் அதற்கு மேலும் சவால் விட்டேன்.

“சந்தேகம் இருந்தால் இதைப் பிடிச்சுப் பாருங்க.’’

“சரி...’’ - அவள் அதை ஏற்றுக் கொண்டாள்: “எழுந்து உட்காரு.’’

“தேவையில்லை... நான் இங்கேயே படுத்திருக்கேன். ரது அக்கா, நீங்க அங்கேயே உட்கார்ந்திருங்க. நாம பார்ப்போம் யாருக்கு பலம் இருக்குன்னு...’’

உண்மையாகச் சொல்லப் போனால் எழுந்து உட்கார முடியாத நிலையில் நான் இருந்தேன். அவள் எங்கே கிண்டல் பண்ணி விடுவாளோ என்ற பயமும் எனக்கு இருந்தது.

எங்களுடைய கைகள் ஒன்றோடொன்று சேர்ந்தன. “என்ன... உன் கை வியர்வையா இருக்கு?’’- அவள் கேட்டாள்.

“அது எப்போதும் அப்படித்தான்...’’ - நான் நடுக்கத்தைப் போக்கினேன். பொதுவாக வியர்க்கும் உள்ளங்கைகள்தான் என்றாலும் இப்போது அது மேலும் அதிகமாக இருந்தது.

ரது அக்கா முழங்கைகளைக் கட்டிலில் ஊன்றி குனிந்து உட்கார்ந்திருந்தாள். அவளுடைய ரவிக்கையைப் பார்க்க நான் மிகவும் சிரமப்பட்டேன்.

“ரைட்... ஒன்... டூ... த்ரீ...’’ - அவள் சொன்னாள்.

இருவரும் முடிந்தவரையில் பலத்தைக் கொடுத்துப் பிடித்தோம். வயதில் சிறியவன் என்றாலும் எனக்கு அவளைவிட பலம் இருந்தது. அவளுடைய கையை நான் கட்டிலைத் தொட வைத்தேன்.

“இப்போ என்ன சொல்றீங்க!’’ - நான் வெற்றி பெற்றுவிட்ட சந்தோஷத்துடன் சிரித்தேன்.

“ம்... அது நீ முழங்கையை நகர்த்தியதால்தான்...’’ - அவள் ஒப்புக் கொள்ளத் தயாராக இல்லை. தோற்றவுடன் பிடிவாதம் அதிகமாகிவிட்டது. “ஓ... திருடன்! திருடன்! தைரியம் இருந்தால் இன்னொரு முறை பிடி. ஏன் இப்படி?’’

மீண்டும் கைகள் ஒன்றோடொன்று சேர்ந்தன. அவள் மிகவும் மிடுக்குடன் இருந்தாள். பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு கண்களை கூர்மையாக வைத்துக் கொண்டு முழு கவனத்தையும் மையப்படுத்திக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள்.

இந்தமுறை என்னையே அறியாமல் அவளுடைய மார்பு பகுதியை நான் பார்த்துவிட்டேன். உள்ளங்கையில் அழுத்தமாக இருந்த மென்மையான உள்ளங்கையைக்கூட மறந்து போய்விட்டேன்.

என்னுடைய வயிற்றுக்கு ஒரு அங்குலம் மேலே அவளுடைய மார்பு நின்று கொண்டிருந்தது. தொட்டது... தொடவில்லை என்பது மாதிரி.

இடையில் ஒரு சிறிய வெற்றிடம் இல்லாமல் போயிருந்தால்...!

அதை நினைத்தபோது உடலெங்கும் ஒரு வெப்பம் பரவியது. கையைப் பிடிக்கும் விஷயத்தையே மறந்துவிட்டேன். அவளை அப்படியே வாரி எடுத்து நெஞ்சில் இட்டேன். இரண்டு கைகளாலும் அவளுடைய முதுகை அழுத்திப் பிடித்தேன்.

அவள் என்னுடைய மார்பில் முழங்கைகளை ஊன்றித் தப்பிக்க முயற்சித்தாள்.

திடீரென்று வெளியிலிருந்து யாரோ நடந்து வரும் சத்தம் கேட்டது. என் தாயாக இருக்க வேண்டும்.