Lekha Books

வானொலியில் நிகழ்ச்சிகள் அனைத்தும் முடிந்த பிறகு கேட்கும் ஒலியைப் போல, பாம்புப் புற்றுகள் இருக்கும் பகுதியில் இருந்து தேனீக்களின் ஓசை எப்போதும் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது. செடிகள் பூத்திருக்க வேண்டும். மனதை மயக்கக்கூடிய ஒரு நறுமணம் எப்போதும் காற்றில் இருந்து கொண்டே இருந்தது-

என்னுடைய பகல் தூக்கம் சாயங்காலம் வரும் வரையில் நீடிக்க ஆரம்பித்தது. ஏரியிலிருந்து புறப்பட்டு வரும் காற்று நான் கண் விழிக்கும் போது வாசலில் தவழ்ந்து கொண்டிருக்கும். ஒரு கனவில் நடப்பவனைப் போல அங்கும் இங்குமாக சிறிது நேரம் சுற்றித் திரிந்துவிட்டு, சோற்றை வாரி சாப்பிட்டுவிட்டு மீண்டும் வந்து படுத்துத் தூங்குவேன் ஏமாற்றம் நிறைந்த நாட்கள்...

சாம்பலும் அந்த ஒரே நாளில் தீர்ந்து போய்விட்டது! இரண்டு பேர் முழுமையாக அள்ளிப் பூசிய நாளாயிற்றே! இன்னொரு வகையில் சொல்லப் போனால் சாம்பல் விஷயத்தில் எனக்கு இப்போது பெரிய அளவில் நம்பிக்கை இல்லை என்பது தான் உண்மை.

கொச்சும்மிணி மீது எனக்குத் தோன்ற ஆரம்பித்த ஈடுபாடு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இல்லாமல் போனது. வெறும் சாம்பலைக் கொண்டு வந்து தந்துவிட்டு, அவன் என் கையிலிருந்து ஐந்து ரூபாயை எப்படியோ தட்டிப் பறித்துவிட்டான் என்று எப்படியோ என் மனதில் தோன்ற ஆரம்பித்த-து. அவனைப் பார்ப்பதற்கே எனக்கு வெட்கமாக இருந்தது.

கல்லூரிக்குப் போவதற்கு இன்னும் இருபது நாட்களே இருந்தன. இருபத்தொன்றாவது நாள் நேர்முகத்தேர்வு.

நேர்முகத் தேர்விற்குப் பிறகு, ஒன்றோ இரண்டோ நாட்கள் கடந்த பிறகு மீண்டும் கல்லூரிக்குச் செல்ல வேண்டும். பிறகு ஊருக்கு ஓணப் பண்டிகை சமயத்தில்தான் வர முடியும். அந்தச் சமயம் ரது அக்காவின் கணவரும் விடுமுறையில் வர வாய்ப்பிருக்கிறது. அந்த பட்டாளத்துக்காரர் விடுமுறை முடிந்து செல்லும்போது ரது அக்காவை, அவர் தன்னுடைய வீட்டிற்கு அழைத்துக் கொண்டுபோய் விடுவார். அங்கு பார்த்துக் கொள்ளவும், கவனிக்கவும் வேறு யாரும் இல்லை. அவருடைய தாய் தனியாக அங்கு இருக்கிறாள்.

வடக்குப் பக்க அறையில் கட்டிலில் பாய்கள் மடித்து வைத்திருப்பதற்கு மத்தியில்தான் நான் பகல் வேளையில் தூங்குவேன். வீட்டில் மற்ற எல்லோரும் தூங்கக்கூடிய பாய்கள் எல்லாவற்றையும் அந்த ஒரே கட்டிலில் கொண்டு வந்து வைத்திருப்பார்கள். அவற்றுக்கு நடுவில் இன்னொரு பாயைப்போல நானும் படுத்திருப்பேன்.

வாழ்க்கையில் முதல் தடவையாகத் தோன்றிய ஒரு காதல் உணர்வைப் பற்றியும், அதன் மிகவும் பரிதாபமான வீழ்ச்சியைப் பற்றியும் நான் கவலையுடன் நினைத்துப் பார்த்தேன். இந்த மாதிரியான சிந்தனைகள் உண்டாகும்போது சுய வெறுப்புதான் முதலில் தலையை உயர்த்தும்.

நடக்கக் கூடாதவையெல்லாம் நடந்து முடிந்துவிட்டன. இனிமேல் அதைப்பற்றி நினைத்துக் கவலைப்பட்டு பிரயோஜனமே இல்லை. எல்லாவற்றையும் கழுவக்கூடிய தொட்டி என்று சொல்லப்படும் காலத்தை மட்டுமே நான் நம்புகிறேன். இந்தக் கறையை அழிப்பதற்கு அதனால் மட்டுமே முடியும்.

தூக்கம் வருவதைப்போல இருந்தது. தூங்கி விட்டிருப்பேன். ஆனால் அதற்கு முன்னால் நான் எதிர்பார்க்காதது நடந்தது.

ரது அக்கா அறைக்குள் வந்தாள்.

என் தாய் வீட்டில் இல்லை. வடக்குப் பக்க தோட்டத்தில் இருந்த புடலங்காய்களுக்கு கல் கட்டுவதற்காக அவள் போயிருந்தாள். வருவதற்கு இன்னும் நேரமாகும்.

கட்டிலில் நான் படுத்திருக்கிறேன் என்ற விஷயம் தெரியாமலே அவள் அறைக்குள் நின்று கொண்டிருக்கிறாள் என்பதை சிறிது நேரம் கழித்து நான் தெரிந்து கொண்டேன். மாட்டு வண்டிகளில் இருப்பதைப்போல மெத்தைகளும் பாய்களும் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருப்பதற்கு மத்தியில் என்னுடைய உடல் மறைந்து கிடந்தது.

ரது அக்கா கண்ணாடிக்கு முன்னால் போய் சிறிது நேரம் நின்றாள். பிறகு ஒரு பக்கமாக சாய்ந்தவாறு சிறிது நேரம் அப்படியே நின்று கொண்டு கண்ணாடியைப் பார்த்துச் சிரித்தாள். வேறு பக்கமாக சாய்ந்து நின்று கொண்டு, ரவிக்கையின் அடிப்பகுதியைப் பிடித்துக் கீழ் நோக்கி இழுத்தாள்.

என்ன ஒரு கூர்மை!

என்னுடைய தொண்டையின் வறட்சித் தன்மை மேலும் அதிகமானது.

முண்டின் முனைப்பகுதியை உயர்த்தி கண்களையும் முகத்தையும் துடைத்துக் கொண்டே அவள் கட்டிலை நோக்கி நடந்து வந்தாள். நெருங்கி நெருங்கி வர வர என்னுடைய இதயத்தின் துடிப்பு குறைந்து வருவதைப்போல இருந்தது.

நான் அங்கிருப்பது தெரியாமல்தான் அவள் இந்த விஷயங்களையெல்லாம் செய்து கொண்டிருக்கிறாள் என்பதை உணர்ந்திருந்தாலும், எனக்கு சாம்பலின் சக்திமீது சிறிது நம்பிக்கை உண்டாக ஆரம்பித்தது. அவை அனைத்தும் அதன் வேலைகளாகத் தான் இருக்க வேண்டும்.

படித்துக் கொண்டிருந்த வார இதழை எடுத்து அதன் பக்கங்களை அலட்சியமாகப் புரட்டிப் பார்த்துக் கொண்டே என்னுடைய முகத்திற்குச் சற்று முன்னால் அவள் வந்து உட்கார்ந்தாள். என்னுடைய மூச்சுகள் அவளுடைய பின்பாகத்தில் பட்டுக் கொண்டிருந்தது. அந்த அளவிற்கு மிகவும் அருகில் அவள் இருந்தாள்.

சிறிது நேரம் அந்த பின் பாகத்தையே பார்த்துக் கொண்டு நான் படுத்திருந்தேன்.

வாழ்க்கையில் முன்பு எந்தச் சமயத்திலும் ஒரு பெண்ணின் உடலை இந்த அளவிற்கு நெருக்கத்தில் நான் பார்த்ததில்லை. ரவிக்கைக்குக் கீழே இருந்த திறந்த இடத்தில், முண்டிற்கு மேலே சிறு சிறு ரோமங்கள் தலையை உயர்த்திக் கொண்டு நின்றிருந்தன.

கட்டிப் பிடித்தால் என்ன என்று நினைக்காமல் இல்லை. ஆனால் மீண்டும் அந்தப் பழைய சம்பவத்தைத் திரும்பச் செய்வதில் எனக்கு சிறிதளவில்கூட விருப்பம் இல்லை.

இப்படியே எவ்வளவு நேரம் படுத்திருந்தேன் என்று எனக்கே தெரியாது. நீண்டநேரம் ஆகியிருக்க வேண்டும். ரது அக்கா ‘நீளமான கதை’யை வாசித்து முடித்தாள். பிறகு தனக்குத்தானே கூறிக் கொண்டாள்:

“அடுத்த வாரம் பாப்பச்சன் அன்னக்குட்டியை திருமணம் செய்து கொள்வான்.’’

அவள் அடுத்த கதைக்குச் சென்றாள்.

இதயத்தின் துடிப்பு அதிகமாகிக் கொண்டிருந்தது.

அதன் சத்தத்தை அவள் எப்படிக் கேட்காமல் இருக்கிறாள் என்று நான் ஆச்சரியத்துடன் நினைத்தேன். ரத்தக் குழாய்கள் எல்லாம் சேர்ந்து இப்போது ஒன்றாக வெடிக்கப் போகின்றன.

இனிமேலும் படுத்திருக்க முடியாது.

ஏதாவது நடந்தே ஆக வேண்டும்.

ஒன்று ரது அக்கா, இல்லாவிட்டால் நான்... இருவரில் ஒருவர் இங்கிருந்து எழுந்து போயாக வேண்டும்.

இரண்டையும் தீர்மானித்துக் கொண்டு, அதேநிலையில் படுத்தவாறு மெதுவான குரலில் நான் முனகினேன்.

“கொஞ்சம் எழுந்திருங்க... நான் போகணும்.’’

குரலில் இந்த அளவிற்கு மென்மைத்தன்மை இருக்க வேண்டும் என்று நான்கூட நினைக்கவில்லை. எது எப்படி இருந்தாலும் என்னுடைய வார்த்தைகள் ஒரு அழுகையைப் போல எனக்கே தோன்றியது.