Lekha Books

நான் நடந்த விஷயங்கள் அனைத்தையும், எதையும் மறைக்காமல் அவனிடம் விளக்கமாகக் கூறினேன்.

பயப்பட்டதைப்போல எதுவும் நடக்கவில்லை. எதுவுமே நடக்காததைப்போல மறுநாளும் ரது அக்கா வீட்டிற்கு வந்தாள். என் தாயின் தலையில் இருந்த பேன்களைக் கொன்று தீர்த்தாள். என்னிடம் எதுவும் பேசவில்லை. வெறித்து என்னையே பார்த்தாள் அவ்வளவுதான்.

நான் உள்ளே இருந்த அறைக்குள் இருந்தவாறு மூடப்பட்டிருந்த சாளரத்தின் இடைவெளி வழியாக அவளை பார்த்தேன். அவள் என்னவோ கூறிக் கொண்டிருந்தது காதில் விழுந்தது. இடையில் என்னைப் பற்றியும் என்னவோ பேசுவதைப்போல இருந்தது. நான் கூர்ந்து கேட்டேன்.

என் தாய் சொன்னாள்: “அவனுடைய அட்மிஷன் விஷயம் கிட்டத்தட்ட சரி ஆயிடுச்சுன்னு சொன்னாங்க. எவ்வளவு நாட்கள் அவன் இங்கு இருப்பானோ, அந்த அளவுக்கு எனக்கு நல்லது.’’

நான் கல்லூரிக்குப் போய்விட்டால், வீடு உறக்கத்தில் மூழ்கிவிடும் என்று என் தாய் பயந்தாள். என் தாய் என்னைப் பற்றி மேலும் அதிகமாகப் பேச ஆரம்பித்தபோது, ரது அக்கா திடீரென்று விஷயத்தை மாற்றினாள்.

எனக்கு கவலை உண்டானது.

அவள் போய்விட்டவுடன், கதவை அடைத்துப் படுத்துக் கொண்டு சிறிது நேரம் அழுதேன். இனி வாழ்க்கையில் எந்தச் சமயத்திலும் அவள் என்னுடன் பேச மாட்டாளா?

முன்பெல்லாம் எந்த அளவிற்குச் சுதந்திரமும் நெருக்கமும் இருந்தன! ஒருநாள் பின்பக்கம் பட்டன்களைக் கொண்ட ஒரு ரவிக்கையை அணிவதற்கு என்னுடைய உதவியை அவள் நாடியிருக்கிறாள். அந்த அளவிற்கு நெருக்கமாக நடந்துவிட்டு, நான் செய்த ஒரு சிறு தவறுக்காக விலகி விலகிப் போவதாக கூறினால் எப்படி இருக்கும்?

என்ன செய்வது என்றே தெரியாமல் மனதில் கவலைப்பட்டுக் கொண்டு படுத்திருக்கும்போது, பின்னால் ஜன்னல் பகுதியிலிருந்து குரல் வந்தது:

“அய்யா...!’’

என்னைக் காப்பாற்றப் போகிறவன்... வழிகாட்டி...

“விஷயங்கள் எந்த அளவு போயிருக்கு...?’’ - நான் அருகில் சென்றபோது அவன் கேட்டான்.

நாங்கள் மேற்குப் பக்க வாசலில் படர்ந்து நிழல் பரப்பிக் கொண்டிருந்த பூவரச மரத்திற்குக் கீழே உட்கார்ந்தோம். நீண்ட நேரத்திற்கு நான் எதுவும் பேசவில்லை. என்னுடைய மனதில் இருக்கும் கவலையை புரிந்து கொண்டிருந்த அவனும் பேசாமல் இருந்தான்.

“நான் ஊரைவிட்டுப் போகப் போறேன்’’- வானத்தில் அலைந்து கொண்டிருந்த மேகங்களின் சிதறல்களைப் பார்த்துக் கொண்டே நான் சொன்னேன்.

“இனிமேல் இந்த ஊரில் காலெடுத்து வைக்கவே மாட்டேன்.’’

எல்லோருடனும் பொதுவாகவே மிகுந்த கோபத்தையும் வாழ்க்கையைப் பற்றி முழுமையான ஏமாற்றத்தையும் நான் கொண்டிருந்தேன்.

“அந்த அளவுக்கு எதுவும் நடந்துவிடவில்லையே? இந்த விஷயத்துக்காக மனசுல வெறுப்பு அடைஞ்சா எப்படி?’’ - கொச்சும்மிணி எனக்கு ஆறுதல் சொன்னான்: “அந்தப் பெண்ணை நாம வழிக்குக் கொண்டு வருவோம்.’’

“எனக்கு யாரும் தேவையில்லை...’’ - நான் சொன்னேன்: “அவங்க முன்னாடி நடந்தது மாதிரி நடந்தாலே போதும்.’’

“ச்சே... நான் இருக்குறப்போ... என் உடலில் உயிர் இருக்குற வரை... நீங்க நினைச்சது நடக்கும்.’’

அவன் அதை உறுதிப்படுத்தும் வகையில் தன் மார்பில் ஓங்கி ஒரு அடி அடித்தான்.

“நான் எதையும் நினைக்கல...’’

“ம்... அப்போ நேற்று என்கிட்ட சொன்ன விஷயம்...?’’

“அது நடக்காத விஷயம்...’’

“இங்கே பார்த்து சொல்லுங்க...’’

நான் பார்த்தேன். அவனுடைய முகத்தில் ஒரு கம்பீரம் நிழலாடிக் கொண்டிருந்தது.

“அழைக்கிற இடத்துக்கு வருவாங்க... சொல்றபடி செய்வாங்க...’’

“யாரு?’’ - நான் கேட்டேன்.

“யாரா? யாரும்தான்... மகாராணிகளைக்கூட சிலர் இப்படித்தான் கைக்குள் கொண்டு வந்திருக்காங்க, தெரியுமா?’’

“எப்படி?’’ - எனக்குப் பொறுமை இல்லாமல் போயிருந்தது.

அவன் அந்த அற்புத ரகசியத்தைச் சொன்னான்: “வசியம்...’’

3

வசியம் பல வகைகளிலும் இருந்தது.

கொச்சும்மிணி அந்த ஆழமான உலகத்திற்குள் என்னையும் அழைத்துக் கொண்டு உள்ளே சென்றான்.

‘ஜோடிக்கொடி’ என்றொரு இனத்தைச் சேர்ந்த கொடிகள் இருந்தன.

ஆண் கொடியும் பெண் கொடியும் சேர்ந்து பிணைந்தே அவை வளரும். ஒன்றோடொன்று மிகுந்த அன்பு கொண்டிருப்பதற்கும் வெறித்தனமாக இருப்பதற்கும் ஒரு அசாதாரண உதாரணங்களாக அவற்றைச் சொல்லலாம். ஜோடிக் கொடிகளின் வடக்குப் பக்கமாகச் செல்லும் வேரை எடுத்து அதன்மீது மந்திரவாதியை வைத்து ஒரு சிறப்பு மந்திரச் செயலைச் செய்ய வேண்டும். தொடர்ந்து வசீகரிக்க விரும்பும் பெண் நடந்து செல்லும் பாதையில் அதைக் குழி தோண்டிப் புதைக்க வேண்டும். அந்த வேர் மறைந்து கிடக்கும் பூமியின் வழியாக ஒருமுறை நடந்து சென்றாலே, இளம்பெண் உங்கள்மீது மையல் கொள்ள ஆரம்பித்துவிடுவாள்.

நான் கேட்டேன்: “எந்த இடத்துல குழிதோண்டிப் புதைப்பது? ரது அக்கா எங்கெங்கோ நடப்பாங்க. அந்த இடங்களில் எல்லாம் ஓடி ஓடி வேரைப் புதைக்க முடியுமா? நடக்காத விஷயத்தைச் சொல்லாதடா.’’

நான் கூறியது உண்மைதான் என்பதை அவன் புரிந்து கொண்டிருக்க வேண்டும். காரணம்- உடனடியாக அவன் வேறொரு வழியைச் சொன்னான்.

உடலுறவு கொண்டிருக்கும் ஓணான்கள்மீது ஒரு பெரிய கூடை நிறைய சாணத்தை எறிந்து அவற்றைப் பிடிக்க வேண்டும். சாணத்தை சினையாக இருக்கும் பசுவிடம் இருந்து எடுக்க வேண்டும். சாணத்திற்குள்ளிருக்கும் ஓணான் ஜோடிகள் மரணத்தைத் தழுவும். அவற்றை அப்படியே எடுத்து, காய்க்காத, தென்னை மரத்தின் உச்சியில் வைத்து காய வைக்க வேண்டும். காய்ந்து எலும்புகள் தூள் தூளாக உதிர ஆரம்பிக்கும்போது அந்தத் தூளைச் சேகரித்து அதில் ஒரு மந்திரச் செயலைச் செய்ய வேண்டும். மந்திர சக்தி படைத்த சாம்பலை நெற்றியில் பூசிக் கொண்டு விருப்பப்படும் இளம் பெண்ணைப் பார்க்க வேண்டும். அவள் திரும்பி இந்தப் பக்கம் பார்த்து நெற்றியில் இருக்கும் சாம்பலைப் பார்த்துவிட்டால்-

கொச்சும்மிணி இப்படிக் கூறி முடித்தான்:

“இரவு நேரத்துல போய் அழைத்தால், தூங்கிக்கிட்டு இருக்குற பாயோட வந்திடுவா.’’

எனக்கு ஆச்சரியமாகவும், சந்தோஷமாகவும் இருந்தது. மந்திரச் செயலில் எனக்கு மேலும் நம்பிக்கை வரவேண்டும் என்பதற்காக, முன்பு மந்திரவாதி இதே வித்தையைச் செய்து, ஒரு வாழையை வசீகரித்த விஷயத்தையும் கொச்சும்மிணி என்னிடம் சொன்னான். பகல் நேரத்தில் வாழையைப் பார்த்துக் கொண்டே மந்திரவாதி சாம்பலை நெற்றியில் பூசினான். இரவு வேளையில் அவன் பதுங்கிப் பதுங்கிச் சென்றவாறு வாழையைப் பார்த்து கைகளைச் சொடக்கினான். “வாழையே, வரணும்.’’

மந்திரவாதி போன இடங்களுக்கெல்லாம் காந்த சக்தியால் ஈர்க்கப்பட்டதைப்போல, ஒரு பெரிய குலையையும் சுமந்து கொண்டு பாவம்... அந்தப் பெரிய வாழைமரம் நகர்ந்து போய்க் கொண்டே இருந்தது.