Lekha Books

“உங்களுக்கு ஒரு பெண்ணால் உண்டான மனக்கவலை இருக்குதுல்ல?’’

நான் வெட்கப்பட்டு தலையைக் குனிந்து கொண்டேன். வாழ்க்கையில் அதற்கு முன்னால் எந்தச் சமயத்திலும் அப்படிப்பட்ட ஒரு அனுபவம் உண்டானதில்லை. அதுவரையில் என் பெயருடன் ஒரு பெண்ணின் பெயரை இணைத்துக் கற்பனை பண்ணிப் பார்க்கக்கூட யாரும் நினைத்தது இல்லை. அந்தக் காரணத்தால் எனக்கு ஒரு விதத்தில் சந்தோஷமே உண்டானது.

“உண்மைதானே?’’

“ஆமா...’’ - நான் முடிந்த வரையிலுமான உரத்த குரலில் சத்தம்போட்டுச் சொன்னேன்.

பாக்கு மரம் குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தது. என்னுடைய கன்னங்கள் வெட்கத்தால் சிவந்தன. சத்தங்கள் என் காதுகளில் விழுந்து கொண்டேயிருந்தன.

மரத்தடியில் மிகவும் பலமாக மோதி இறங்கும் அரிவாளின் சத்தம் கேட்டது. சாயங்காலப் படகில் இருந்து கிடைத்த மீனுடன் நடந்து செல்லும் கொடூரமான கொலைகாரனின் ஆவேசம் நிறைந்த மீன் கண்கள்... தொழுவத்தில் வைக்கோலை எதிர்பார்த்து நின்று கொண்டிருக்கும் பசுவின் நீளமான கத்தல்கள்...

மொத்தத்தில் ஒரு சத்தங்களின் கோலாகலம்.

வெட்கத்தால், என்னால் பார்க்க முடியவில்லை. நான் மெல்ல கண்களை மூடிக் கொண்டேன்.

கண்களைத் திறந்தபோது கொச்சும்மிணி எனக்கு சற்று முன்னால் நின்றிருந்தான். அவன் கட்டியிருந்த துணியை அவிழ்த்துக் கொண்டே, ஒரு பெரிய ரகசியத்தைக் கேட்டான்.

“எந்தப் பெண்?’’

“ஒரு பெண்...’’

“பேரைச் சொல்லுங்க.’’

எங்களுடைய உரையாடலுக்கு ஒரு பெரிய விவாதத்தின் அடர்த்தி வந்து சேர்ந்திருந்தது.

“பெயர் என்ன?’’ - எனக்கு அந்த ரகசியத்தைச் சொல்வதற்குத் தயக்கமாக இருந்தது.

“ஒரு பெண் என்று மட்டும் தெரிந்தால் போதும்.’’

“இருந்தாலும் பெயரைச் சொல்ல மாட்டீங்களா?’’

“மாட்டேன்.’’

“சரி, வேண்டாம்... அப்படின்னா, அவங்க எங்கே இருக்குறவங்கன்ற விஷயத்தையாவது சொல்லலாமே?’’

“இங்கே பக்கத்துலதான்.’’

“அப்படி மேலோட்டமா சொல்லிக்கிட்டு இருந்தா சரியா இருக்காது. விஷயத்தை ஒழுங்கா சொல்லணும். அப்படின்னாத்தான், விஷயத்தைச் சரியா நம்மால முடிக்க முடியும்.’’

நான் அதற்குப் பிறகும் தயங்குவதைப் பார்த்து அவன் வேகப்படுத்தினான்:

“மறைக்காம விஷயத்தைச் சொல்லுங்க நமக்கு வழி இருக்கு.’’

எதிர்பார்ப்பு தலையை நீட்டியது: “எப்படிடா வழி உண்டாக்குவது?’’

“நான் அந்த வழியை உண்டாக்கித் தர்றேன். அது இருக்கட்டும்... பொண்ணு எங்கே இருக்கான்னு சொல்லுங்க.’’

“இங்கே பக்கத்துலதான்...’’

“அப்படின்னா?’’

“கொஞ்சம் மேற்கு திசையில...’’

அவன் சிறிது நேரம் மெல்லிய முனகலுடன், கண்களை மூடிக் கொண்டு யோசித்தான். தொடர்ந்து இதுதான் இப்போ இவ்வளவு பெரிய விஷயமா என்பது மாதிரி சொன்னான்:

“ம்... விஷயம் இவ்வளவுதானா? புரியுது...’’

“என்ன?’’

“ஓஹோ... உங்களைப் புரிஞ்சிக்கிட்டேன். ஆனால், முழுசா சொல்லல... இரண்டு சந்தேகங்கள் இருக்கு... கேட்கட்டுமா?’’

“தாராளமா...’’

“உண்மையைச் சொல்லணும்.’’

“நிச்சயமா...’’

அவன் தன்னுடைய முதல் சந்தேகத்தைச் சொன்னான்:

“பெண் உங்களைவிட ஐந்து அல்லது ஆறு வயது மூத்தவ அப்படித்தானே?’’

“ஆமாம்...’’ - என்னுடைய கண்கள் ஆச்சரியத்தால் விரிய ஆரம்பித்தன.

“திருமணம் நடந்திருச்சு...’’ - இரண்டாவது சந்தேகம் ஒரு அறிவிப்பைப் போல வெளியே வந்தது.

“ஆமாம்...’’

“இனி... இப்போ... நான் பெயரைச் சொல்லணுமா? தேவையில்லை. அதற்கான அவசியம் இருக்குதா?’’ - அவனுடைய அவலட்சணமான முகத்தில் ஒரு புன்சிரிப்பு மலர்ந்தது.

“கொச்சும்மிணி...’’- இதற்குமேல் அமைதியாக இருக்க முடியாது என்ற சூழ்நிலை உண்டானவுடன், நான் உரத்த குரலில் அழைத்தேன்.

அவன் என்னுடைய தொண்டைக்குள் இருந்து வெளிவந்த அழைப்பை முழுமையாக நிராகரித்து விட்டுச் சொன்னான்: “ரதி...’’

இந்த முறை நான் ஒலி என்ற ஒன்றை இழந்துவிட்டேன். என்னால் பேசமுடியவில்லை. குரல் எதையும் கேட்க முடியவில்லை. எல்லாவற்றையும் பார்க்க முடிந்தது. இலைகளின் முனகல்கள் திடீரென்று இல்லாமல் போயின. திரைப்படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது இடையில் திடீரென்று சத்தம் நின்று போய், திரைச்சீலையில் வாயை மட்டும் அசைத்துக் கொண்டிருக்கும் உருவங்கள் வந்து போய்க் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைப் போன்ற ஒரு உணர்வு அப்போது உண்டானது. கொச்சும்மிணி என்னுடன் சம்பந்தப்பட்ட ஒரு உண்மையைத் தெரிந்து கொண்டிருக்கிறான். எந்தவித குற்றச்சாட்டும் இல்லாமல், ஒரு சாதாரண சம்பவத்தைப் போல அதை அவன் ஏற்றுக் கொண்டும் இருக்கிறான். அப்படியென்றால், எனக்கு ஒரு பெண்ணின்மீது ஆர்வம் உண்டாவது என்பது, இந்த உலகத்தில் ஒரு சம்பவமே அல்ல.

படிப்படியாக சத்தங்கள் திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தன. இருட்டின் சத்தம்... மாலை நேரத்தின் சத்தம்... வீட்டில் சித்தி கடவுளின் பெயர்களைக் கூறிக் கொண்டிருக்கும் சத்தம்... சமையல்காரி குஞ்ஞி பெரியம்மா நாயை அழைக்கும் சத்தம்... இதோ, இறுதியாக கொச்சும்மிணியின் சத்தம்...

“நான் இதை எப்படிக் கண்டுபிடிச்சேன்னு நினைக்கிறீங்க... அப்படித்தானே?’’

“ஆமாம்... ஆமாம்...’’ - எனக்குப் பேசக் கூடிய ஆற்றல் திரும்பவும் கிடைத்தது.

“உன்னால இதை எப்படித் தெரிஞ்சிக்க முடிஞ்சது.’’

“அதெல்லாம் முடியும்...’’

“இருந்தாலும்...?’’

“அதற்கான அறிகுறி தெரிஞ்சப்பவே, நான் நினைச்சேன்...’’

நான் ஒரு பெரிய உண்மையைக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பவனைப் போல கண்களைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தேன். அந்த கறுப்புநிறக் குரங்குப் பயலுக்கு அந்த அளவிற்கு அறிவு இருக்கிறது என்று நான் நினைக்கவேயில்லை. பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போகும்போது பொதுவாகவே மிகவும் அமைதியான குணத்தைக் கொண்டிருந்த அந்த இளம்பெண் இப்போது முற்றிலுமாக மாறிவிட்டாள் என்பதுதான் உண்மை. அவள் என்னுடைய அக்காவுடன் சேர்ந்துதான் பள்ளிக் கூடத்திற்குப் போய்க் கொண்டிருந்தாள். திருமணம் முடிந்து இரண்டு மாதங்கள் மட்டுமே அவள் தன்னுடைய கணவனுடன் இருந்தாள். ஒரு பட்டாளக்காரன்... திருமணத்திற்குப் பிறகு அவன் போய் விட்டான். அதற்குப் பிறகு அவளிடம் என்னவோ மாறுதல் இருக்கிறது. அது மட்டும் உண்மை.

“இனி... இப்போ என்னடா செய்றது?’’ - நான் கேட்டேன்.

“எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாம இருங்க. படுத்துக் கொண்டு கயிறைப் பிடுங்காம இருக்கணும்... வழி இருக்குன்னு சொன்னேன்ல?’’

“என்ன வழி?’’

“அதைச் சொல்றேன்... அதற்கு முன்னால், நடந்த எல்லா விஷயங்களையும் சொல்லுங்க.’’

“முதலில் இருந்தா?’’ -நான் கேட்டேன். என்னுடைய மனம் எந்தவித தியாகத்திற்கும் தயாராகிவிட்டிருந்தது.

“ஆமாம்... முதலில் இருந்து... ஒரு பொய்கட சொல்லக்கூடாது. நடந்தது முழுவதையும் நடந்ததைப்போலவே சொல்லணும். நாம அதற்கு ஒரு வழி பண்ணுவோம்.’’

நாங்கள் வீட்டை நோக்கி நடந்தோம். அவனுடைய வேட்டியின் மடி நிறைய பழுத்த பாக்குகள் நிறைந்திருந்தன.

இருட்டு இங்குமங்குமாகப் பரவ ஆரம்பித்திருந்தது. ஆகாயம் ஒரு செட்டிப் பெண்ணைப் போல, புள்ளிகள் நிறைந்து காணப்பட்டது.