Lekha Books

தன்னுடைய இருபதாவது வயதில் அவள் ரது அக்காவைப் பெற்றெடுத்திருக்கிறாள். அடுத்த வருடமே அவளுடைய கணவர் இறந்துவிட்டார். ரது அக்காவிற்கு முன்னால் ஒரு ஆண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்திருந்தாலும், அது குழந்தையாக இருக்கும்போதே மரணத்தைத் தழுவிவிட்டது. கணவர் இறந்த பிறகும் தான் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்றும்; பிள்ளை பெற வேண்டும் என்றும் அவள் ஆசைப்பட்டாள். ஆனால் அந்தச் சமயத்தில் அவளுடைய நாக்கின் குணம் எப்படிப்பட்டது என்ற விஷயம் எல்லா இடங்களிலும் பரவி விட்டிருந்ததால், ஊரில் உள்ள எந்த ஆணுக்கும் அவளைத் திருமணம் செய்வதற்கான தைரியம் வரவில்லை.

கிழக்குப் பக்க அறைக்குள்ளிருந்து அவளுடைய தொடர் சொற்பொழிவைக் கேட்டுக் கொண்டே படுத்திருக்கும்போதே, நான் வேறொன்றை நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

அன்று நான் ரது அக்காவைக் கட்டிப் பிடித்ததை அவள் தெரிந்து கொண்டிருந்தால்...?

சம்பவம் நடந்து முடிந்து பல நாட்கள் ஆகிவிட்டாலும், அந்த ஒரு நாளைப் பற்றி நினைத்துப் பார்ப்பதற்கே எனக்கு பயமாக இருந்தது.

சாயங்காலம், ஒரு கையில் கூடையுடனும், இன்னொரு கையில் வரால் மீன்கள் கோர்க்கப்பட்ட நூலுடனும் சேற்றில் குளித்தவாறு நெல் வயலில் இருந்து கொச்சும்மிணி வந்தபோது, எனக்கு சாம்பல் கிடைத்தது.

சமீப நாட்களாக அவனை அதிகமாகப் பார்க்க முடியவில்லை. கிழக்குப் பக்க வாசலில் இருக்கும் தானிய அறைக்கு அருகில்தான் அவன் பொதுவாகப் படுத்திருப்பான். காலையில் பழைய கஞ்சியைக் குடித்துவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்புவான். அவன் போகும் விஷயத்தை சமையல்காரி குஞ்ஞி பெரியம்மா மட்டுமே தெரிந்திருப்பாள்.

வயலில் எஞ்சின் வைத்து நீரை வெளியேற்றுகிறார்கள். ஏராளமாக மீன் கிடைக்கும். ஒரு நூல் முழுவதும் மீன்களைக் கோர்த்து ஒவ்வொரு நாளும் கொண்டு வந்து தர வேண்டும் என்று என் தாய் கூறியிருந்தாள். மீதி இருக்கும் மீன்களை விற்று, அதன்மூலம் கிடைக்கும் பணத்தை அவனே எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

நான் அருகில் சென்றபோது, அவனுடைய முகத்தில் அபூர்வமாக மட்டுமே தெரியக்கூடிய அந்த பொல்லாத சிரிப்பைப் பார்த்து என்னுடைய இதயம் துடித்தது.

“கிடைச்சிடுச்சா?’’ - நான் திசைகளிலும் பார்த்துக் கொண்டே நான் கேட்டேன்.

“ம்... மடியில இருக்கு. எடுத்துக்கோங்க...’’ - கொச்சும்மிணி சொன்னான்.

சுதந்திரமாக இல்லாத இரண்டு கைகளையும் விரித்து வைத்துக் கொண்டு ஒரு தேவதூதனைப்போல அவன் நிற்பதைப் பார்த்தபோது, அந்தக் கால்களை இறுகக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு நன்றியை வெளிப்படுத்த வேண்டும்போல எனக்குத் தோன்றியது.

சேற்றில் நனைந்த வேட்டியின் மடிப்பிற்குள்ளிருந்து எண்ணெய் தாளில் சுற்றிய ஒரு சிறிய பொட்டலத்தை பக்திப் பரவசத்துடன் நான் எடுத்தேன். சாம்பல் உள்ள பொட்டலம். அதைத் தொட்டபோது, என்னுடைய கைகள் நடுங்கின. கண்கள் தாமாகவே மூடின.

பொட்டலத்தைக் கண்களில் ஒற்றிக்கொண்டு, மனதிற்குள் வேண்டிக்கொண்டேன்: ‘பாண்டவர்காவில் அம்மா, இதில் அவள் விழணும்.’’

என்னுடைய இறுதி முயற்சி அது. அதுவும் நடக்காமல் போய்விட்டால், பிறகு... அந்த வழியை நினைத்துப் பார்த்து பிரயோஜனமே இல்லை.

கொச்சும்மிணி உத்தரவுகள் பிறப்பிக்க ஆரம்பித்தான்: “குளித்து, சிறிதுகூட வாய் திறக்காமல்...’’

மறுநாள் பிற்பகல் வேளையில் ரது அக்கா எப்போதும் வரக்கூடிய நேரத்திற்குச் சற்று முன்னால், நான் வழக்கத்திற்கு மாறாகக் குளித்தேன்.

சித்தியின் மகன் கோவிந்தன் ஒரு பெரிய சம்பவத்தைப்போல ஆச்சரியத்துடன் அந்தக் காட்சியைப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான்.

என்னைவிட சற்று வயதில் மூத்தவனாக இருந்தாலும் அவனை நான் அண்ணனாக ஏற்றுக் கொண்டதில்லை. ஒரு சாதாரண ‘முட்டாள்’ அவன். நான் என்ன செய்கிறேனோ, அதே மாதிரி அவற்றை அவனும் செய்வான்.

“பப்பு...’’ - கோவிந்தன் அருகில் வந்தான்: “எங்கே போறதுக்கு குளிக்கிறே?’’

“உன் அப்பாவோட திவசத்துக்கு...’’ - நான் சொன்னேன்.

அதைக் கேட்டு அவன் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டான். அதற்குக் காரணம் இருக்கிறது. அவனுடைய தந்தை நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே மரணத்தைத் தழுவிவிட்டார்.

“இல்ல... எப்போதும் இல்லாதது மாதிரி குளிச்சதுனால கேட்டேன்’’ - அவன் மெதுவாக அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.

இனி சாம்பலைப் பூசவேண்டும். கொஞ்சமும் பேசக்கூடாது. ரது அக்காவின் தரிசனம் கிடைத்துவிட்டால், அதற்குப் பிறகு பேசலாம். அதுவரையில் பேசக்கூடாது.

அவ்வளவு நேரத்திற்குப் பேசாமல் இருக்க முடியுமா என்ற விஷயத்தில் எனக்கு பயம் இருந்தது. கோவிந்தனை எடுத்துக் கொண்டால் சிறிய சிறிய சந்தேகங்களுடன் என்னை விட்டுப் போகாமல் அவன் பின்னால் நின்றிருந்தான்.

கண்ணாடிக்கு முன்னால் சென்று சாம்பலை விரல்களுக்கு நடுவில் எடுத்தபோது அந்த மடையன் இளித்துக் கொண்டு பின்னால் நின்றிருந்தான்.

“இல்ல... இல்ல... இன்னைக்கு என்ன விசேஷம்? சாம்பல் பூசுற விஷயமெல்லாம் நடக்குதே?’’

நான் மிகவும் கவனமாக சாம்பலைத் திரும்பவும் தாளிலேயே போட்டேன்.

“ஒண்ணுமில்ல... வெறுமனே தொட்டேன்....’’

“வெறுமனே ஒண்ணுமில்லே...’’

“வெறுமனேன்னு சொன்னேன்ல...’’ - நான் குரலை கடுமையாக ஆக்கினேன்.

அப்படிச் சொன்னது பொய் என்று அவனுக்கு தெளிவாகத் தெரிந்திருக்க வேண்டும். அவன் சொன்னான்:

“நான் பெரியம்மாவிடம் கேட்டுப் பார்க்குறேன். வெறுமனேயா இது நடக்குதுன்னு...’’

அவனுடைய குரலில் ஒரு மிரட்டலின் சாயல் மறைந்திருந்தது. அதைப் புரிந்து கொண்டவுடன், நான் வெளிறிப் போய்விட்டேன். குளித்ததற்கும் சாம்பலைப் பூசுவதற்கும் காரணங்கள் என்ன என்பதை என் தாயிடமே கேட்டுவிட வேண்டும் என்பது அவனுடைய நோக்கமாக இருந்தது.

நான் கோவிந்தனைத் தடுத்தேன்.

“அம்மாவிடம் கேட்க வேண்டாம்.’’

“பிறகு... நான் எப்படித் தெரிஞ்சிக்க முடியும்? நான் தெரிந்து கொள்ள வேண்டாமா?’’

தோற்பதைத் தவிர எனக்கு வேறு வழியில்லை. பரிதாபமான குரலில் நான் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டேன்.

“யாரிடமும் சொல்லக் கூடாது. அப்படின்னா நான் விஷயத்தைச் சொல்றேன்.’’

“ம்... அப்படி வா வழிக்கு.’’ - அவன் வெற்றி பெற்றுவிட்ட சந்தோஷத்துடன் புன்னகைத்தான்.

நான் எல்லா விஷயங்களையும் சுருக்கமாகச் சொன்னேன். ரது அக்காவைக் கட்டிப் பிடித்த விஷயத்தை மட்டும் கூறவில்லை. அவளை வசீகரிப்பதற்குத்தான் இந்த அனைத்துச் செயல்களும் என்பதை நான் ஒப்புக் கொண்டேன். அவன் அதைக் கேட்டு சமாதானமடைந்து விட்டான் என்பதைப் போல தோன்றியது. அதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்வதற்காக நான் கேட்டேன்: “நீ யாரிடமும் சொல்ல மாட்டேல்ல?’’

“நிச்சயமா சொல்ல மாட்டேன்.’’ - அவன் தன் மார்பில் அடித்து சத்தியம் செய்தான்.

“கோவிந்தா!’’ நான் மீண்டும் கேட்டேன்: “யாரிடமும் சொல்லுவியா?’’

“என் தாய்மேல ஆணையா... மசூரிப் படிக்கேல் பார்வதிமேல சத்தியமா...’’