Lekha Books

ஆத்மாவின் மதிப்பை நிலை நிறுத்த வேண்டும். ஆமாம்- ரேணுகா தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டாள். ‘ஒரு விபச்சாரியா என்னால் ஆக முடியாது.’

ரேணுகா கட்டிலில் படுத்தவாறு தன்னுடைய முகத்தில் பாதியையும் உடம்பையும் போர்வையால் மூடினாள். இரவு எங்கே தன்னை முழுமையாக ஆக்கிரமித்துவிடப் போகிறதோ என்று அவள் பயந்தாள். கதவை யாரோ தட்டுவது அவளுடைய காதில் விழுந்தது. கிம்மாகத்தான் இருக்க வேண்டும். தன்னுடைய அறையின் வாசலில் அந்த நேரத்தில் ஒரு ஆள் வந்து நின்று கொண்டிருப்பதை ஹோட்டலில் பணி புரிபவர்கள் யாராவது பார்த்தால் என்ன நினைப்பார்கள்? தவறாக நினைப்பார்கள் என்பது நிச்சயம். அப்படி அவர்கள் தவறாக நினைப்பதால் உண்டாகும் அவமானம் தனக்குத்தான். நிச்சயம் அவனுக்கு அல்ல. நல்ல பெயருடன் கேரளத்திற்குத் திரும்பிச் சென்றால் தான் குருவாயூர் கோவிலுக்குச் சென்று எடைக்கு எடை சர்க்கரை அளிக்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தாள் ரேணுகாதேவி. தொடர்ந்து அவள் கனவுகள் அற்ற ஒரு உறக்கத்தில் ஆழ்ந்து போனாள்.

காலையில் எழுந்தபோது மணி ஏழு ஆகியிருந்தது. முந்தைய இரவில் நடைபெற்ற நாடகம் ஒரு கனவாக மட்டுமே இருக்க வேண்டுமென்று தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டாள் ரேணுகா. கதவுக்கருகில் அன்றைய செய்தித்தாள்கள் கிடந்தன. இந்தியாவில் நடைபெறும் சம்பவங்களைத் தெரிந்து கொள்வதற்காக மட்டும். அவள் அந்தச் செய்தித் தாள்களைப் புரட்டினாள். ரூம் சர்வீஸ் பையனை அழைத்து தேநீரும், ரொட்டியும் கொண்டு வரச் சொன்னாள்.

“எலுமிச்சம்பழ ஜூஸ் வேணுமா மேடம்?”- தொலைபேசி வழியாக ஒரு பெண் குரல் மென்மையாகக் கேட்டது.

“சரி... ஒரு டம்பளர் எலுமிச்சம்பழ ஜூஸ் அனுப்பி வைங்க.” ரேணுகா சொன்னாள். அறையிலிருந்த மினி ஃப்ரிட்ஜ்ஜைத் திறந்து அதில் வைக்கப்பட்டிருந்த புட்டிகளை அலசினாள். மது வகைகளுக்கு மத்தியில் தான் பருகும் குளிர் பானங்களும் இருப்பதைப் பார்த்து அவளுக்கு மகிழ்ச்சி உண்டானது.

ராஃபில்ஸ் ஹோட்டலில் மாநாட்டிற்கு வந்திருந்த மற்ற நபர்களுடன் உட்கார்ந்திருக்கும்போது மட்டுமல்ல, மைக் மூலம் தன்னுடைய ஆராய்ச்சிக் கட்டுரையை வாசிக்கும்போது ரேணுகாவின் மனதில் கிம் என்ற இளைஞனைப் பற்றிய சிந்தனைகள் சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டேயிருந்தன. அவன் தன் மீது வருத்தம் கொண்டிருப்பானோ? அவன் இனியொரு முறை தன்னைப் பார்க்க வரவில்லையென்றால் மாற்றவே முடியாத ஒரு நிரந்தர வருத்தம் தன் வாழ்க்கை முழுவதும் இருப்பது தவிர்க்க முடியாத ஒன்று என்பதை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். உண்மையாகச் சொல்லப் போனால் தன்னுடைய வாழ்க்கை முழுவதும் தோரணங்கள்போல தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் இலட்சிய எண்ணங்களும் ஒழுக்கக் கோட்பாடுகளும் தன்னை பலமுள்ளவளாக ஆக்குவதற்குப் பதிலாக ஒரு கோழையாக ஆக்கிக் கொண்டிருக்கின்றன என்ற உண்மையை அவள் உணரவே செய்தாள். தன்னுடைய உடல் அடக்கம் செய்யப்படும்பொழுது, அது காலம் முழுக்கத் தன்னுடைய தோழனாக இருந்த ஆத்மாவைப் பார்த்துச் செல்லும்! ‘எனக்கு வாழ்க்கையில என்ன மகிழ்ச்சி இருந்தது? தியாகம் செய்து செய்து நானே சேர்ந்து போய்விட்டேன்...’ என்று.

உடலை அலட்சியப்படுத்தியதன் மூலம் மற்றவர்களுக்குத் தான் கூற விரும்பியது என்ன? தன்னுடைய உடலை கணவனுக்கும், குழந்தைகளுக்கும் பயன்படுத்துகிற எந்தப் பெண்ணும் என்னைவிட சுயநலமற்றமவளே! என்னைவிட மகிழ்ச்சி நிறைந்தவளே! நான் எப்போதும் கோழைத்தனம் கொண்ட ஒரு பெண்ணே! சுயநலம் கொண்ட ஒரு பெண்ணே! சிவா என்ற பெண்ணை ஒரு வயதான கன்னிப் பெண்ணாக வாழ்க்கை முழுவதும் வாழும்படி அறிவுரைகள் மூலம் அவளின் மனதில் வித்துக்களை ஊன்றியிருப்பதை ரேணுகா நினைத்துப் பார்த்தாள்.

அவளின் இளமையையும், அழகையும், பாசம் செலுத்தும் ஏக்கத்தையும் காலப்போக்கில் ஒன்றுமில்லாமல் அழித்துப் பார்க்க அவள் ஆசைப்பட்டாள். அவளுடைய சொத்துக்களுக்கு வாரிசான அந்த இளம் பெண் வாழ்க்கையில் தன்னைப் பின்பற்றும்படி, தன்னைப் போலவே தோட்டத்திலுள்ள பூச்செடிகளுக்கு நீரூற்றிக் கொண்டிருக்கச் செய்து, தன்னைப் போலவே பொது இடங்களில் டி.வி. கேமராவுக்கு முன்னால் அமர்ந்து ஒழுக்கக் கோட்பாடுகளைப் பற்றி ஆவேசம் குடிகொள்ளப் பேசும்படி செய்து... என் வாழ்க்கை போலித்தனமானது... - ரேணுகா சொன்னாள்.

சுற்றிலும் அமர்ந்திருந்த மனிதர்கள் அவளைப் பார்த்து புருவங்களை உயர்த்தினார்கள்.

“மேடம், நீங்க என்கிட்ட ஏதாவது சொன்னீங்களா?” அருகில் அமர்ந்திருந்த ஒரு ஜப்பான்காரர் உரத்த குரலில் கேட்டார்.

“இல்ல...”- ரேணுகா முணுமுணுத்தாள்.

“இந்தியப் பெண்கள்மீது எனக்கு உயர்ந்த மரியாதை உண்டு. அவங்களோட உடல் புனிதத் தன்மையைப் பற்றி ஜப்பான்ல இருக்குறவங்களுக்கு நல்லாவே தெரியும். என் பேர் ஷோஸு. டாக்டர் ஷோஸு”- அந்த வயதான மனிதர் சொன்னார்.

“உங்களைப் பார்த்ததுக்காக நான் ரொம்பவும் சந்தோஷப்படுறேன்.”- ரேணுகா சொன்னாள். அவள் மீண்டும் தூக்கத்தில் ஆழ்ந்து போக வேண்டுமென்று ரேணுகா கடவுளைத் தொழுதாள். அப்படியென்றால் மட்டுமே தான் பகல் கனவு கண்டு கொண்டு இங்கு அமர்ந்திருக்க முடியும் என்று அவள் நினைத்தாள். உடல் விருப்பங்களைத் தாலாட்டு பாடி தூங்கவைத்துவிட்டு இந்தக் குளிர்ச்சியான சூழ்நிலையில் அமைதியாக அமர்ந்திருக்க அவள் விருப்பப்பட்டாள். மற்ற மனிதர்களின் வார்த்தைகளைச் சிறிதும் கவனிக்காமல் அவள் கிம் என்ற இளைஞனின் உடல் அழகை நினைத்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள்.

“மேடம், உங்களோட உரை ரொம்பவும் சிறப்பா இருந்துச்சு...”

டாக்டர் ஷோஸு சொன்னார். கையால் தொட்டால் எங்கே கீழே விழுந்துவிடுவாரோ என்ற அளவிற்கு மிகவும் மெலிந்துபோய் இருந்தார் அந்த மனிதர். முகத்தில் சிறிதுகூட சதைப்பிடிப்பு இல்லை. ஒரு மண்டையோட்டை ஒத்திருந்தது அவருடைய முகம். பெரிய கண்ணாடி அணிந்த ஒரு மண்டையோடாக அது இருந்தது. அழகற்ற தன்மை மீதும் முதுமை மீதும் காரணமில்லாத ஒரு வெறுப்பு ரேணுகாவின் மனதில் தோன்றியது. அதனால்தானோ என்னவோ அந்த வயதான மனிதரின் பாராட்டு வார்த்தைகளுக்கு ஒரு நன்றி கூட கூறாமல் அவள் அமைதியாக இருந்தாள்.

மதிய உணவு ராஃபில்ஸ் ஹோட்டலிலேயே வழக்கப்பட்டது. பலரும் ரேணுகாதேவியிடம் தங்களை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டார்கள். அவர்கள் ரேணுகாவின் சொற்பொழிவைப் புகழ்ந்து பேசினார்கள். தமிழ் பேசும் ஒரு பத்திரிகை செய்தியாளர் மட்டும் ரேணுகாவை அரசாங்கத்தின் ஜால்ரா என்று சிறிதும் தயங்காமல் சொன்னார். அதைக் கேட்டு ரேணுகா ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டாள். அந்த மனிதர் மது அருந்தியிருப்பதாக ஒருவர் ரேணுகாவின் காதில் முணுமுணுத்தார்.

“அரசாங்கத்தோட நடவடிக்கைகளை எப்போதும் ஆதரிக்கிற பொருளாதார நிபுணர்கள்தானே நீங்க?”- அந்தப் பத்திரிகை செய்தியாளர் கேட்டார். ஒரு குள்ளநரியின் முகத்தை அந்த மனிதர் கொண்டிருந்தார். ரேணுகாவும் அந்த மனிதரும் ஒருவரையொருவர் முட்களைப் போன்ற கூர்மையான வார்த்தைகளால் சாடிக் கொண்டனர்.