Lekha Books

ஏதாவது க்ரீம் தடவிக் குளிப்பாள். ஆனால், உடலழகைப் பேண தான் செய்யும் முயற்சிகளை ரகசியமாக வைக்க அவளால் முடியவில்லை. அவளின் வீட்டு வாசல் கதவுகள் எப்போதும் திறந்தே கிடக்கும். இரவு, பகல் வேறுபாடில்லாமல் பலவிதப்பட்ட கோரிக்கைகளுடன் அவளைப் பார்க்க ஆட்கள் வந்துகொண்டே இருப்பார்கள். தங்களின் பாதுகாவலரான ரேணுகா கதவை மூடிக் கொண்டு உடம்பெங்கும் க்ளீம் தடவிக் கொண்டு இங்குமங்குமாய் அறைக்குள் நடந்து கொண்டிருந்தாள் என்பதை அறிந்தால் அவர்கள் அதற்குப் பிறகு அவளைப் பற்றி என்ன நினைப்பார்கள்? அழகுமீது கொண்ட ஆர்வத்திற்கும் பணத்தின் மீது கொண்ட பற்றுக்கும் நடுவில் கொள்கைகள் என்ற வறண்ட திரிசங்கு உலகத்தில் தான் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதை ரேணுகா நினைத்துப் பார்த்தாள். மேல்நோக்கி உயரவோ கீழே விழவோ பொது மக்களும், உறவினர்களும், நண்பர்களும் எந்தக் காலத்திலும் தன்னை அனுமதிக்க மாட்டார்கள் என்பது மட்டும் அவளுக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

“பாவம் ரேணுகா...”- அவள் தன்னுடைய மார்பகங்களையும் அடி வயிறையும் தொடைகளையும் பாசம் மேலோங்க தடவியவாறு சொன்னாள். சுவரில் மாட்டப்பட்டிருந்த கண்ணாடியில் அவளுடைய நிர்வாண உடம்பு ஒரு அசாதாரண அழகுடன் தெரிந்தது. தான் காதலியாக ஆவதற்கும் தாயாக ஆவதற்கும் படைக்கப்பட்டவளே என்ற உண்மையை அந்த நிமிடத்தில் சமநிலையிலிருந்து தவறிப்போன ரேணுகா உணர்ந்தாள். விதி தன்னை ஏமாற்றிவிட்டதோ என்று அவள் நினைத்தாள். இல்லாவிட்டால் இப்படிப்பட்ட கொடுமையான வஞ்சனைச் செயலுக்குத் தான்தான் முழுமுதற் காரணமோ என்றுகூட அவள் நினைத்தாள்.

மீண்டும் மாநாடு. மீண்டும் விவாதங்கள். மதிய உணவு. சாயங்காலம் ஹோட்டலுக்கு வந்து மீண்டும் குளியல். ஒரு நீலப் பட்டுப்புடவையை எடுத்து அணிந்து கொண்டு, தன்னுடைய தலைமுடியை அவிழ்த்து விட்டவாறு ரேணுகா கிம் வருவதை எதிர்பார்த்து எழுதும் மேஜைக்கருகில் உட்கார்ந்திருந்தாள். நேரத்தை வீண் செய்யப் பிடிக்காத ஒரே காரணத்திற்காக சிவாவிற்கு ஒரு கடிதம் எழுத அவள் முடிவெடுத்தாள். நம்ப முடியாத ஆனந்தத்தை தான் சிங்கப்பூரில் அடைந்து கொண்டிருப்பதாக அவள் எழுதினாள். வாழ்க்கை குறித்த தன்னுடைய கண்ணோட்டம் முழுமையாக மாறுவதைப் போல் தனக்குத் தோன்றுகிறது என்றும், நேரில் பார்க்கும்போது எல்லா விஷயத்தையும் நேரில் கூறுவதாகவும் அவள் எழுதினாள். கடிதம் எழுதி முடிக்கவும், வாசலில் கிம் வந்து நிற்கவும் சரியாக இருந்தது. சாம்பல் நிறத்தில் காற்சட்டையும் வெள்ளை பட்டுச் சட்டையும் அவன் அணிந்திருந்தான்.

“ரவீந்திரநாத் தாகூரின் ஒரு கதாநாயகியைப் போல இருக்கீங்க நீங்க...”- அவன் ரேணுகாவைக் கால் முதல் தலைவரை பார்த்துக் கொண்டு சொன்னான்.

“தாகூரின் கதைகளைப் படிச்சிருக்கீங்களா?”- ரேணுகா கேட்டாள்.

“ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்ட கதைகளைப் படிச்சிருக்கேன். பன்னிரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னால் நான் சாந்தி நிகேதனுக்கு ஒரு சுற்றுலாப் பயணியா போயிருந்தேன். டாக்டர் பிரபாத் முகர்ஜியின் வீட்டிற்கு விருந்தாளியாகப் போய்த் தங்கினேன்.”- கிம் சொன்னான்.

“கிம், நீங்க உண்மையிலேயே இந்தியாவின் நண்பர்தான்.”

“நண்பன் மட்டுமல்ல, காதலனும் கூட...”- கண்களில் தெரிந்த மலர்ச்சியுடன் அவன் சொன்னான். எந்தவொரு முன்னறிவிப்பும் இல்லாமல் அவன் தன்னுடைய முகத்தை ரேணுகாவின் கூந்தலுக்குள் மறைத்தான். தாகமெடுத்தவன் அவசர அவசரமாக நீரைக் குடிப்பதைப் போல அவளின் கூந்தலிலிருந்து புறப்பட்டுவந்த நறுமணத்தை அவன் ஆர்வத்துடன் முகர்ந்து கொண்டிருந்தான்.

“கதவை அடைக்கல...”- ரேணுகா சொன்னாள். அவன் கதவை நோக்கி நடக்கும்போது ரேணுகா தான் சொன்ன வார்த்தைகளை நினைத்து தன் மீதே பரிதாபம் கொண்டாள். வாசல் கதவை அடைத்தவுடன் முழு சுதந்திரத்தையும் அவனுக்குத் தான் அளித்து விட்டதாக தான் சொன்ன வார்த்தைகள் மூலம் அவனுக்குச் சொன்னது மாதிரி ஆகிவிடாதா என்பதையும் அவள் நினைக்காமலில்லை. தான் இந்த அளவிற்கு ஒரு வெட்கமற்ற பெண்ணா என்று தன்னைத் தானே கேட்டுக் கொண்டாள் ரேணுகா.

தன்னைக் கட்டிலுக்கும் தனக்கு இதுவரை தெரியாத ஒரு உலகத்திற்கும் அழைத்துச் செல்லும் இளைஞனிடம் ரேணுகா கெஞ்சினாள்.

“என் மேல கருணை காட்டு கிம்! நான் என்ன செய்யிறேன்னே எனக்குத் தெரியல...”

தன்னுடைய உடலில் உள்ள குறைகளைப் பற்றி அவள் மிகவும் கவலைப்பட்டாள். ‘தன்னுடைய இதய நோய் அதிகரித்துவிடுமோ? தன்னுடைய மெலிந்துபோன உடம்பால் அவனுடைய உடல் எடையைத் தாங்க முடியாமற் போய்விடுமோ?’ இப்படியெல்லாம் நினைத்தவாறு ரேணுகா கண்களை மூடிக் கொண்டு தன்னுடைய இளம் காதலின் விருப்பங்களுக்கு இணங்கினாள். அவனுக்காக அவள் ஒரு மனைவியின் மனநிலையுடன் வேதனைகளைத் தாங்கிக் கொண்டாள். அந்த நிமிடத்தில் காதல் என்ற வலையில் சிக்கிக் கொண்ட அந்த அப்பாவிப் பெண்ணால் “என்னோட கிம்... என்னோட என்னோட என்னோட...” என்று புலம்ப மட்டுமே முடிந்தது.

தொடர்ந்து அவனுடைய கட்டளைப்படி நடக்கக் கூடிய ஒரு பொம்மையாக மாறிவிட்டாள் ரேணுகா. அவனுடன் சேர்ந்து நீந்துவதற்கு அவள் தயாரானாள். அவர்கள் சேர்ந்து காஸினோவிற்குப் போய் சூதாட்டத்தில் பணம் வைத்து இழந்தார்கள். கேபரேவிற்குச் சென்று நிர்வாண உடம்புகளைப் பார்த்தபோதுகூட ரேணுகா சிவனையும், பார்வதியையும் மட்டும் நினைத்தாள். எல்லா இரவுகளிலும் ஹோட்டல் பணியாட்களின் கண்களில் மண்ணத் தூவி விட்டு கிம் ரேணுகாவின் அறையிலேயே படுத்துறங்கினான். அவன் வார்த்தைகள் எல்லா நேரத்திலும் அவளுடைய காதுகளில் எதிரொலித்துக் கொண்டேயிருந்தன.

“அழிவில்லாத பொருட்கள் மீது மட்டும்தான் அன்பு செலுத்தணும்னு நீ சொல்றியா ரேணுகா? அழியப் போற பொருட்கள்தான் நம்மிடமிருந்து அன்பைப் பெறுது. இதழ்கள் கீழே விழும் பூவை நான் விரும்புகிறேன். மறையப் போகிற சூரியனை நான் விரும்புறேன். உன் இளமையை... சிறகுகள் விரித்து பறப்பதற்குத் தயாராக இருக்கும் பறவையையொத்த இந்த இளமை... ஒவ்வொரு நிமிடமும் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் இளமை... நான் அதை மட்டும் விரும்புறேன்... ரேணுகா... உடலை அலட்சியப்படுத்தலாமா? ஆத்மாவைக் கண்டுபிடிக்கும்போது கூட மகிழ்ச்சியடையிறது உடல் மட்டும்தானே?”

ரேணுகாவின் புதிய அவதாரம் அவன் கைப்பிடிக்குள் ஒடுங்கிக் கிடந்தது.

இருபத்து நான்காம் தேதி தன்னுடைய பெரியம்மாவை வரவேற்பதற்காக சிவா விமான நிலையத்திற்கு வந்தாள். பெரியம்மா எழுதிய கடிதத்தில் தான் திரும்பி வருவதைப் பற்றி வேறு யாரிடமும் சொல்ல வேண்டாம் என்று எழுதியிருந்தாள். அங்கு போய்ச் சேர்ந்த பிறகு இரண்டு நாட்களுக்குள் ரேணுகா எழுதியிருந்த கடிதம் சிவாவிற்கு இருபத்து மூன்றாம் தேதி மதிய நேரத்தில் கிடைத்தது. தன்னுடைய வாழ்க்கை பற்றிய கண்ணோட்டம் முற்றிலும் மாறுவதாக அதில் ரேணுகா எழுதியிருந்தாள். சிவா அந்த வார்த்தைகளை நினைத்து தனக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்டாள்.