Lekha Books

“நன்றி, பத்திரிகை வாசிக்குறதுக்கு எனக்கு இன்னைக்கு நேரம் இல்லாமல் போச்சு”- ரேணுகா சொன்னாள்.

“எனக்கும்தான்...” என்றான் அவன்.

“நீங்க ஒரு இந்தியர்தானே?”- ஆங்கில உச்சரிப்பில் இருந்த வித்தியாசத்தைப் பார்த்து ரேணுகா கேட்டாள்.

“இல்ல... நான் ஒரு மலேஷியாக்காரன். என் பேரு கிம்ஸுங். என் நண்பர் ஒருத்தரோட திருமணக் கொண்டாட்டத்துல கலந்துக்குறதுக்காக நான் திருவனந்தபுரத்துக்கு வந்திருந்தேன். அவர் சிங்கப்பூர்ல ஒரு இறக்குமதி வியாபாரம் செய்யற மலையாளி...”- அந்த இளைஞன் சொன்னான்.

தன்னிடம் பேசுவதில் ஈடுபாடு கொண்டிருக்கும் ஒரு சக பயணி கிடைத்ததற்காக ரேணுகா மகிழ்ச்சியடைந்தாள். அவன் மூச்சுக் காற்றில் கலந்திருந்த சிகரெட் வாசனை அவளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது.

தான் முதல் தடவையாக இந்தியாவைவிட்டு ஒரு வெளி நாட்டிற்குப் பயணம் செய்வதாக ரேணுகா சொன்னபோது, அந்த இளைஞன் புன்னகை செய்தான்.

“அதைப் பற்றி எந்தக் கவலையும் பட வேண்டாம். என் கார்லலே உங்களைப் பல இடங்களையும் பார்க்க நானே கூட்டிட்டுப் போறேன். என்னை நம்புறதா இருந்தா...”- சிரித்தவாறு அவன் சொன்னான்.

“பார்க்கறதுக்கு நீங்க ஒரு ஓநாயைப் போல ஒண்ணும் இல்ல. அப்படியே நீங்க ஓநாயாகவே இருந்தால்கூட, அதற்காக நான் ஏன் பயப்படணும்? நான் ஒண்ணும் சின்னப் பொண்ணு இல்ல. அழகியும் இல்ல. ரிசர்வ் வங்கி அனுமதிச்சிருக்குற ஐநூறு டாலர்களும் ஒரு மெலிசான தங்கச் சங்கிலியும் மட்டம்தான் என்கிட்ட இருக்கு”- சிரித்தவாறு ரேணுகா சொன்னாள்.

“சின்னப் பொண்ணு இல்லைன்னு சொன்னதை நான் நம்புறேன். ஆனா, அழகான பெண் இல்லன்னு நீங்க சொன்னதை நான் பலமா எதிர்க்கிறேன்.”

அதைக் கேட்டு ரேணுகாவின் கன்னங்கள் சிவந்துவிட்டன. அவளின் இதயம் வேகமாகத் துடிக்க ஆரம்பித்தது. அவள் உடனடியாகப் பேசும் விஷயத்தை மாற்றிக் கொண்டு கேட்டாள்.

“உங்களை வரவேற்க விமான நிலையத்துக்கு யார் வருவாங்க? மனைவியா, இல்ல அலுவலகத்துல வேலை பார்க்குறவங்களா?”

“என்னை வரவேற்க யாரும் வரமாட்டாங்க. எனக்கு மனைவின்னு யாரும் இல்ல. கூட வேலை செய்யிறவங்களும் இல்ல. நான் ஒரு அப்பிராணி இலக்கியவாதி. கவிதைகள் எழுத முயற்சி பண்ணிக்கிட்டு இருக்குற ஒரு மனிதன். நான் ஒரு தனிக்கட்டை.”

“நாங்க தங்கப் போறது வெஸ்ட்டின் ப்ளாஸாவுல. எல்லாரையும் மாநாட்டை நடத்துறவங்க அந்த ஹோட்டல்லதான் தங்க ஏற்பாடு பண்ணியிருக்காங்க. அந்த ஹோட்டல் நீங்க வசிக்குற இடத்துல இருந்து ரொம்பவும் தூரமா என்ன?”- ரேணுகா கேட்டாள்.

“தூரத்தை ஒரு பொருட்டா நினைக்க வேண்டாம். நான் ஒவ்வொரு நாளும் சாயங்காலம் அங்கே வந்து உங்களை எங்காவது சுற்றிக் காண்பிக்கிறதுக்காக என் கார்ல கூட்டிட்டுப் போறேன். தியேட்டரா, சூதாட்டம் நடக்குற இடமா, கேபரேவா... எதைப் பார்க்கணும்ன்றதை மட்டும் கொஞ்சம்கூட தயங்காம என்கிட்ட சொல்லிட்டா போதும்...”- அவன் சொன்னான்.

ரேணுகா தன்னுடைய முகத்தைப் பத்திரிகைக்குப் பின்னால் மறைத்து கொண்டாள். ‘கேபரே பார்க்க நான் போவதாக இந்த இளைஞன் எதை வைத்துத் தீர்மானித்தான்? தன்னைப் பார்க்கும்போது அப்படிப்பட்டவளாகவா தெரிகிறது? ஹோட்டல்களில் கேபரே நடனத்தை நிறுத்த வேண்டுமென்று அரசாங்கத் தலைமைச் செயலகத்திற்கு முன்னால் போராட்டம் நடத்திய நான் இந்த இளைஞனுடன் சேர்ந்து அப்படிப்பட்ட ஆபாசக் காட்சிகளைப் போய்ப் பார்ப்பதா? குருவாயூரப்பா, என்னை காப்பாத்தணும்’- ரேணுகா மெதுவான குரலில் முணுமுணுத்தாள். அவள் கை விரல்கள் சங்கிலியில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஆலிலை கிருஷ்ணனின் உருவத்தை வருடின.

“எனக்கு கேபரே நடனங்களைப் பார்க்குறதுல விருப்பம் இல்ல...”- ரேணுகா உறுதியான குரலில் சொன்னாள்.

“இந்தியாவுல பார்க்குற காட்சிகள் அல்ல சிங்கப்பூர் கேபரேக்களில். பெண்ணும், ஆணும் பங்குபெறும் காட்சிகளை நீங்கள் பார்க்கலாம். பார்த்தார் நீங்க ஆச்சரியப்படுவீங்க, மேடம்...”- இளைஞன் சொன்னான்.

“நான் அப்படிப்பட்டவ இல்ல. என்னை நீங்க தவறா புரிஞ்சிக்கிட்டீங்க. நான் கேபரே நடனத்திற்கு எதிரானவள்”-ரேணுகா சொன்னாள். தன் மூச்சு தொண்டைக்குள்ளேயே சிக்கிக் கொண்டு விட்டதைப் போல் அவள் உணர்ந்தாள். தான் வேறு ஏதாவதொரு இருக்கையில் அமர்ந்திருக்க வேண்டுமென்று அவள் நினைத்தாள். ‘வல்கர் ஃபெல்லோ’- அவளின் மனம் முணுமுணுத்தது. ‘எவ்வளவு அழகாக இருந்தென்ன, ஒரு பிரயோஜனமும் இல்லையே... மனிதனோட மனம் ஒரு குப்பைத்தொட்டியைப் போல இருக்குறப்போ... நான் இனிமேல் இந்த ஆள் முகத்தைப் பார்க்க மாட்டேன். இந்த ஆள்கிட்ட இனிமேல் பேசவும் மாட்டேன்.’

“மேடம், நான் மன்னிப்பு கேட்டுக்குறேன். நான் ஒரு முட்டாள். உங்களை ஒரு சாதாரண பெண்ணா நான் நினைச்சிட்டேன். எங்க ஊர்ல பெண்களும் கேபரேக்களை ரொம்பவும் விரும்பிப் பார்ப்பாங்க. அதுனால நான் உங்களை அழைச்சிட்டேன். தவறு நடந்திடுச்சு”- கிம் மெதுவான குரலில் சொன்னான்.

“சரி... இந்த விஷயத்தை நாம மறந்துடுவோம்” என்றாள் ரேணுகா.

“நான் ஹோட்டலுக்கு எப்போ வரணும்?” கிம் கேட்டான்.

“நாளைக்கு மீட்டிங் முடியறப்போ சாயங்காலம் ஆயிடும். அதற்குப் பிறகு ஏழரை மணிக்கு ஒரு விருந்து இருக்கு. நிதி அமைச்சர் சிறப்பு விருந்தினரா கலந்துக்கிறாரு. அதுக்குப் போகாம இருக்க முடியாது. மறுநாள் சாயங்காலம் ஆறரை மணிக்கு வந்தால் நாம சேர்ந்து வெளியே போகலாம்”- ரேணுகா சொன்னாள்.

‘ச்யாங்கி’ என்றழைக்கப்படும் சிங்கப்பூர் விமான நிலையத்தில் கால் வைத்தபோது ரேணுகாதேவி உண்மையிலேயே பயந்துபோய் விட்டாள். எவ்வளவு பெரிய, கலக்கத்தை மனதில் வரவழைக்கக் கூடிய ஒரு உலகம் அது! தன்னுடன் அந்த நாட்டைச் சேர்ந்த கிம் இருப்பது உண்மையிலேயே தன்னுடைய அதிர்ஷ்டம்தான் என்பதை அவளால் உணர முடிந்தது. இயந்திர பொம்மைகளைப் போல எந்தவித உணர்ச்சி வெளிப்பாடும் இல்லாமல் மனிதர்கள் எஸ்கலேட்டரில் சிறிதும் அசையாமல் நின்றிருப்பதை ரேணுகா பார்த்தாள். எங்கு பார்த்தாலும் சிறிதுகூட சிரிக்காத மனிதர்கள். எண்ண எண்ண முடிவே இல்லாத கட்டிடங்கள்... கம்பளி விரித்ததைப் போல் பரந்து கிடக்கும் பச்சைப் புல்வெளிகள்... ரேணுகா அதிசயித்த நின்றுவிட்டாள். இந்த சுத்தம், இந்த அடக்கம், இந்த சுறுசுறுப்பு... இதெல்லாம் சாராதணமாக மானிட உலகத்தில் பார்க்க முடியாத விஷயங்களாயிற்றே. தான் தவறிப்போய் வேறு ஏதாவது உலகத்திற்கு வந்துவிட்டோமோ என்று நினைத்தாள் ரேணுகா. விமான நிலையத்தின் நீல வெளிச்சத்தில் கிம் என்ற இளைஞனின் முகம் ஒரு முழு நிலவைப்போல பிரகாசித்தது. அவன் புன்னகை சிந்தியவாறு தன்னுடைய கையை நீட்டினான். “என் கையைப் பிடிச்சுக்கோங்க”- அவன் சொன்னான். ரேணுகா மகிழ்ச்சியுடன் தன்னுடைய நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும் விரல்களை அவன் விரல்களுடன் கோர்த்தாள்.