Lekha Books

“நான் ஒரு கோழைன்ற மாதிரி உங்களுக்கு தோணுதா?”- ரேணுகா தன்னுடைய குரலை உயர்த்திக் கொண்டு கேட்டாள்.

“தைரியமே இல்லாத பெண் நீங்க.”- அவர் சொன்னார். அவரின் அந்தக் கருத்து ரேணுகாவின் மனதை மிகவும் வேதனைகொள்ளச் செய்தது. அவர் கொன்னது உண்மைதான் என்பதை அவளும் புரிந்து கொண்டாள். அந்தப் புரிதல் அவளை மிகவும் கவலைக்குள்ளாக்கியது.

தன்னுடைய வாழ்க்கையின் முழுமையற்ற தன்மைகளையும் மனதில் உண்டாகியிருக்கும் கசடுகளையும் பெருக்கி எறிந்துவிட்டு ஒரு புதிய பிறவியை எடுக்க வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு ரேணுகா வந்தாள். தன்னுடைய தேவைகள் என்ன என்பதைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பிறகு அவற்றை நிறைவேற்ற வேண்டும். எதிர்காலத்தை மகிழ்ச்சியான ஒன்றாக மாற்ற வேண்டும். தியாகங்களால் சோர்வடைந்து ஈரமில்லாமல் வறண்டு போன தன்னுடைய வாழ்க்கையை இந்தப் புதிய முடிவின் விளைவாக பூத்துக் குலுங்கச் செய்ய வேண்டும் என்று ரேணுகா சிந்தித்து முடிவு செய்தாள்.

தன் உள் மனதைக் கூர்மையாகப் பார்த்தபோது ஒரு செந்தாமரையைப் போல கிம் என்ற இளைஞனின் சிரித்த முகம் தெரிவதை அவள் உணர்ந்தாள். அடுத்த நிமிடம் அவள் கண்களிலிருந்து நீர் வழியத் தொடங்கியது. “கடவுளே, நீ எவ்வளவு கருணை நிறைந்தவன்!”- அவள் முணுமுணுத்தாள். அன்று இரவு மாநாட்டை ஏற்பாடு செய்தவர்களும் நிதியமைச்சரும் தலைமை தாங்க ஒரு பெரிய விருந்து நடந்தது. எல்லா மாநாட்டு வருகையாளர்களும் தன்னைத் தவிர மது அருந்தவதைப் பார்த்து என்னவோ போல் ஆகிவிட்டாள் ரேணுகா. பெண்கள் வாய்க்கு வந்தபடியெல்லாம் சிறிதும் சம்பந்தமில்லாமல் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆண்கள் மற்றவர்களின் மனைவிமார்களிடம் சேட்டைகள் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். ஜப்பான் நாட்டைச் சேர்ந்த வயதான மனிதர் மட்டும் சிறிதும் சமநிலை தவறாமல் தன்னுடைய மரியாதையைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளும்படி நடந்து கொண்டார். மற்றவர்களிடமிருந்து விலகி அவர் அருகில் சென்று அமர்ந்தாள் ரேணுகா.

“மது அருந்துபவர்களைக் கண்டால் எனக்கு பயம்...” - ரேணுகா சொன்னாள்.

நீளமாக பழைய யானையின் தந்தத்தைப் போல மஞ்சள் நிறத்தில் இருந்த பற்கள் முழுவதும் வெளியே தெரியும்படி குலுங்கக் குலுங்கச் சிரித்தார் டாக்டர் ஷோஸோ.

“அவங்களைப் பார்த்து எதற்கு பயப்படணும்? அவங்க யாருக்கும் யார்கிட்டயும் பகைமை இல்லை. யாரையும் அவங்க எதிரியாகவும் நினைக்கல. சொல்லப் போனால் அவங்க ஒருவிதத்தில் சர்க்கஸ் கோமாளிகள் மாதிரி. பெண்களுக்கு முன்னால் கோமாளித்தனங்கள் செய்து செய்து கடைசியில் அவங்க சுயநினைவு இல்லாமல் தரையில் விழுவாங்க. பிறகு பொழுது விடியிறதுவரை குறட்டை விட்டுத் தூங்குவாங்க. மது அருந்துபவர்களைப் பார்த்து பயப்பட வேண்டிய அவசியமே இல்ல. மது அவங்களோட சக்தியை அபகரிக்கும். அதற்குப் பிறகு அவங்க யாரையும் தொந்தரவு செய்ய மாட்டாங்க”- டாக்டர் ஷோஸோ ஒரு குழந்தையைப் போல பாசத்துடன் சொன்னார்.

“எங்கே அவங்க என்னை வந்து தொட்டுடுவாங்களோன்ற பயம்தான் எனக்கு...”- ரேணுகா சொன்னாள்.

“இந்தியாவைச் சேர்ந்தவங்க உடலுக்கு அந்த அளவுக்கு முக்கியத்துவம் தர்றாங்க. உடல்ல இன்னொருத்தர் கை படுறதை ஒரு அவமானமான விஷயமா நீங்க நினைக்கிறீங்க. யாருடைய தொடுதலுக்கும் உங்களை அவமானப்படுத்தும் சக்தி கிடையாது. நோயாளிகளைப் பார்த்துக்குற நர்ஸுகள் மனிதர்களைத் தொடுவதிலிருந்து விலகி ஓடுறது இல்லியே! இந்த உலகத்துல எடுக்குறவங்க, கொடுக்குறவங்கன்னு ரெண்டு பேரும் இருக்காங்க. கொடுக்குறவங்களுக்கு ஒரே ஒரு கொள்கைதான். அதை மட்டும் தான் அவங்க பின்பற்றுவாங்க. அது - கொடுத்துக் கொண்டே இருக்கணும்ன்றது...”- கிழவர் சொன்னார்.

“இந்தியாவுல நான் எத்தனையோ தடவை மதுவிற்கு எதிராக ஊர்வலங்கள் நடத்தியிருக்கேன். மதுக்கடைகளுக்கு முன்னால் போராட்டம் நடத்தியிருக்கேன். இப்போ இங்கே மது அருந்துபவர்களுக்கு மத்தியில் இவ்வளவு நேரம் இருக்க வேண்டிய சூழ்நிலையை நினைக்கிறப்போ மனசுக்கு ஒரு மாதிரியா இருக்கு!”

“ஞானிகள்கிட்ட சாதாரணமா பார்க்கக்கூடிய ஒரு விசேஷ குணம் பற்றற்ற தன்மை”- ஷோஸோ சொன்னார். அடுத்த நிமிடம் ரேணுகா ஒரு வார்த்தைகூட கூறாமல் அந்த இடத்தைவிட்டு வெளியேறி அகலமான இடைவெளியைக் கடந்து தன் ஹோட்டல் வரவேற்பரையில் மூச்சு வாங்க வந்து நின்றாள். வரவேற்பு கவுன்டரில் சாவியை வாங்கும்போது அங்கு நின்றிருந்த பெண் “மேடம், உங்களுக்கு ஒரு பூச்செண்டையும், ஒரு செய்தியையும் ஒரு ஆளு இங்கே வச்சிட்டு போயிருக்காரு” என்று சொன்னாள். சிவந்த பன்னீர் மலர்கள் மட்டுமிருக்கும் பூச்செண்டையும் அதில் வைக்கப்பட்டிருந்த அட்டையையும் பார்த்தவாறு தன்னுடைய அறையை நோக்கி ரேணுகா நடந்தாள். பூச்செண்டை அனுப்பி வைத்தற்காக கிம்மீது அவளுக்குக் கோபம் வந்தது. தங்களுக்கிடையே இருக்கும் நட்பை இந்த ஹோட்டலில் உள்ளவர்களிடம் அவன் ஏன் விளம்பரம் செய்ய வேண்டும்? கவுன்டரில் இருந்த இளம்பெண் சிரிப்பை அடக்க முயற்சிப்பதைப் போல ரேணுகாவுக்குத் தோன்றியது. ரேணுகா அந்தப் பூச்செண்டை வைப்பதற்காக ஒரு பாத்திரத்தைத் தேடினாள். அறையிலோ குளியலறையிலோ பூவை வைப்பதற்கு ஏற்ற அளவுள்ள ஒரு பாத்திரமும் ரேணுகாவின் கண்களில் படவில்லை. அதனால் அவள் அந்தப் பூச்செண்டை ஸோஃபாவின் மீது சாய்த்து வைத்தாள். பிறகு ஆடையை மாற்றிக் கொண்டு படுக்கையில் சாய்ந்தாள். மலர்களோடு சேர்த்து வைக்கப்ப்பட்டிருந்த அட்டையில் கிம் எழுதிய வாசகத்தை திரும்பவும் படிக்க அவள் முயற்சிக்கவில்லை. காலையில் குளியல் தொட்டியில் கிடந்தபோது தன்னுடன் இணைந்து இருக்கட்டுமே என்றெண்ணி அந்தப் பூச்செண்டை நீருக்குள் போட்டாள். அதன் இதழ்கள் உதிர்ந்து நீர்மீது மிதந்து கொண்டிருந்தன. மலர்களை முத்தமிடும்போது ஒரு முள் பட்டு ரேணுகாவின் கன்னத்தில் ஒரு துளி இரத்தம் கசிந்தது. கிம் என்ற இளைஞனைப் போலவே அவன் அனுப்பி வைத்த பூக்களுக்கும் தன்னைப் பைத்தியம் பிடிக்கச் செய்யவும் வேதனைப்படுத்தவும் முயல்கிறது என்பதை ரேணுகா கால்களைத் தனித்தனியாகத் தூக்கி ஆராய்ந்தாள். சுருக்கங்கள் இல்லாமலும் பட்டுபோல பளபளப்பானதுமான தன்னுடைய தொடைகள் மிகவும் அழகானவை என்று அவளுக்கே தோன்றியது. ஆனால், முழங்கால்கள்...? பாதத்திற்கு மேலே ரோமம் வளர்ந்திருக்கும் கால்கள்... அவை அழகாக இல்லை என்பதை ரேணுகா நினைத்துப் பார்த்தாள். ப்யூட்டி பார்லருக்குப் போய் எவ்வளவு வேகமாக முடியுமோ அவ்வளவு வேகமாக கால்களிலிருக்கும் ரோமத்தை அகற்றி அவற்றை அழகானதாக ஆக்க வேண்டும் என்று அவள் முடிவெடுத்தாள்.

அவள் இதுவரையில் உடலழகை ஒரு சாதாரண விஷயமாக மட்டுமே நினைத்திருந்தாள். அந்த ஒரே காரணத்தால் தன்னுடைய வயதைக் கொண்டவர்களுடன் ஒப்பிடும்போது, அவள் வயது கூடியவளாகத் தோன்றினாள். நடுத்தர வயதை அடைந்தபோது அவள் தன் உடலழகில் கவனம் செலுத்த வேண்டியிருந்தது.