Lekha Books

இரவில் இரண்டாம் ஜாமத்தில் தொலைபேசி மணி ஒலித்தது. கண்ணயர்ந்து தூக்க நிலையிலிருந்த ரேணுகா கண் விழித்தாள். சிங்கப்பூரில் ஒரு ஐந்து நட்சத்திர ஹோட்டலில் தான் இருப்பதை ஞாபகத்தில் கொண்டு வர அவளுக்கு ஒரு நிமிட நேரம் ஆனது. இருட்டில் தடவிக் கொண்டும் பதைபதைப்புடனும் நடந்து போய் அவள் தொலைபேசியை எடுத்து “ஹலோ” என்றாள்.

“ஹலோ ரேணுகா... நான்தான்... கிம். நான் ஒரு நாடகம் பார்க்க போயிருந்தேன். திரும்பி வர்றப்போ உங்களைக் கொஞ்சம் பார்க்கலாம்னு நான் இந்த ஹோட்டலுக்கு வந்தேன். முதல் மாடியில இருக்குற காபி பாருக்கு வந்தா நாம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து காபி குடிக்கலாம். நான் காபி பார்ல இருந்துதான் ஃபோன் பண்றேன்” கிம் சொன்னான்.

“மணி என்ன?”- ரேணுகா கேட்டாள்.

“ஒண்ணே கால் கழிஞ்சிருச்சு. காபி குடிக்குறதுக்கு ஏற்ற நேரம்தான்.”- கிம் சொன்னான்.

“சரி- பத்து நிமிடங்கள்ல நான் ட்ரெஸ் பண்ணிட்டு கீழே வர்றேன். எனக்கு காபி, ஆர்டர் பண்ணிருங்க. பாலும் வேணும். சர்க்கரையும் வேணும்.” - ரேணுகா தொலைபேசியில் சொன்னாள். தன்னுடைய சொந்தக் குரல் வேறொவர் குரல் மாதிரி ஒலிக்கிறதோ என்றொரு சந்தேகம். அப்போது அவளுக்கு உண்டானது. வேகமாகக் கட்டிலை விட்டு எழுந்தபோது, ரேணுகாவிற்குத் தலை சுற்றுவதைப் போல் இருந்தது. தான் ஒரு நோயாளி என்ற விஷயத்தை மீண்டும் அவள் நினைவுபடுத்திப் பார்த்தாள்.

முகம் கழுவி, பல் துலக்கி முடித்த ரேணுகா கதவைப் பூட்டிவிட்டு கையில சாவியை எடுத்துக் கொண்டு காபி பாரை நோக்கி நடந்தாள். லிஃப்ட் நகரும்போது உண்டான சத்தம் கிரகங்கள் நகரம்போதும், சுற்றும்போதும் உண்டாகும் சத்தத்தை நினைவுபடுத்தியது. தான் ஆகாயத்திலிருந்து பறந்துவந்து கீழே இறங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் போல் ரேணுகா உணர்ந்தாள். அவளுக்கு ஆகாயம் அளித்த எந்த கொடைகளும் தேவையில்லை...

காபி பாரில் ஒரு கண்ணாடி பாத்திரத்திற்குப் பின்னால் சிவந்த பன்னீர் மலர்களால் பாதி முகம் மறைக்கப்பட்ட நிலையில் கிம் அமர்ந்திருந்தான். அகலமான அந்த நெற்றியைப் பார்த்தவுடன் ரேணுகா அங்கே அமர்ந்திருப்பது யார் என்பதைப் புரிந்து கொண்டாள். தன்னுடைய பாதங்களுக்கு இறக்கைகள் முளைத்துவிட்டதோ என்று அவள் நினைத்தாள். எவ்வளவு வேகமாக தான் அந்த இளைஞனின் முன்னால் வந்து நிற்கிறோம் என்று அவள் ஆச்சரியப்பட்டாள்.

கிம், ஒரு மலரைக் கிள்ளி ரேணுகாவிடம் நீட்டினான்.

“என்னோட முதல் பரிசு...”- அவன் மெதுவான குரலில் சொன்னான். அவனுடைய உள்ளங்கையின் சிவப்பு நிறத்தை ரேணுகா பார்த்தாள். உலகம் என்றால் என்னவென்பதை முழுமையாகத் தெரிந்தவனென்றும் ஏராளமான பெண்களுடன் உறவு கொண்டிருப்பவனென்றும் தான் நினைத்திருந்த கிம்ஸுங் கடைசியில் ஒரு நல்ல மனிதனாக மனதில் பட்டுவிடுவானோ என்று அவள் நினைத்தாள்.

“நீல நிறப் பட்டாடை அணிந்துவந்த உங்களைப் பார்க்குறப்போ, எனக்கு ஒரு மயில்தான் ஞாபகத்துல வருது. பறவையைச் சொல்லல. மயிலைப் போல நீல வண்ணத்துல இருக்குற கடலை நான் நினைக்கிறேன். ஜெர்மன் தத்துவ ஞானியாக நீட்ஷெ முன்பொருமுறை கடலை அழைத்தார்- ‘மயில்களில் மயிலாய கடலே’ன்னு. ஓரங்களில் சிறகுகள் விரித்து கடலும் ஆடுகிறதே!- கிம் சொன்னான். “

“நீங்கள் கவிதைகள் எழுதுறது உண்டா?”- ரேணுகா அவனைப் பார்த்துக் கேட்டாள்.

“என்னோட ரகசியத்தை நீங்கள் சரியா கண்டுபிடிச்சிட்டீங்க. ஆமாம்... நான் ஒரு கவிஞன்தான். ஆறு நூல்கள் இதுவரை வெளியாகியிருக்கு”- அவன் சொன்னான்.

“பார்த்த நிமிடத்திலேயே என் மனசுல பட்டது நீங்க ஒரு சாதாரண மனிதனா இருக்க முடியாதுன்னு”- ரேணுகா சொன்னாள். அவர்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டார்கள்.

“உங்க இந்தியர்களுக்கு ஒரு உணவுப் பொருளின் உண்மையான ருசியை அனுபவிப்பதற்கே தெரியல...”- கிம் சொன்னான். காபியில் ஆரம்பித்து அவர்களுடைய பேச்சு, ஆண் - பெண் உடலுறவு வரை போய்க் கொண்டிருந்தது.

“காமவயப்பட்ட ஒரு பெண்ணின் உடல் வியர்க்கும். அந்த வியர்வை தோலைக் குளிரச் செய்யும். அந்த நேரத்துல அவளிடமிருந்து புறப்பட்டு வர்ற வாசனை இருக்கே, அந்த மணத்திற்கு அசாதாரணமான ஒரு வசிய சக்தி இருக்கு...”- கிம் சொன்னான்.

அவனுடன் உடலுறவு கொண்ட பெண்களை நினைத்து ரேணுகாவிற்குப் பொறாமை உண்டானது. அவர்கள் அனைவரும் இளமை ததும்பியவர்களாக இருக்க வேண்டும். பேரழகிகளாக இருக்க வேண்டும். அதே சமயம் தான் நிச்சயம் ஒரு முட்டாளாகத் தான் இருக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் நாளைக்குக் காலையில ராஃபில்ஸ் ஹோட்டலில் இந்தியாவின் பொருளாதார நிலையைப் பற்றி ஒரு ஆராய்ச்சிக் கட்டுரை படிக்க இருக்கும் தான் ஆண் - பெண் உறவைப் பற்றி இப்போது ஆராய்ச்சி செய்து கொண்டிருப்பேனா என்று அவள் மனம் நினைத்தது.

“நான் இப்போ தூங்கப் போறேன். காப்பிக்கு நன்றி”- ரேணுகா மரியாதையுடன் சொன்னாள்.

“நானும் அறைக்கு வரட்டுமா?”- அவன் கேட்டான். நீங்க என்ன சொல்றீங்க. என் பொறுமையை நீங்க சோதிக்கப் பார்க்கறீங்களா? நான் அப்படிப்பட்ட பெண்ணுன்னு நீங்க மனசுல நினைச்சீங்களா?” - ரேணுகா கோபத்துடன் அவனைப் பார்த்து கேட்டாள்.

“என்னை மன்னிக்கனும். நான் எந்தவித கெட்ட எண்ணமும் இல்லாம உங்களைப் பார்த்து கேட்ட கேள்வி அது. வெறுமனே அறையில் இருந்து பேசலாமேன்னு நினைச்சேன்...” கிம் மெதுவான குரலில் சொன்னான்.

“அறைக்கு ராத்திரி நேரத்துல யாரும் வர்றதை நான் விரும்பல”- ரேணுகா சொன்னாள்.

“ஒரு வாரத்துல ஒருநாள் போயிடுச்சு. இனி இருக்குறது ஆறு நாட்கள் மட்டும்”- கிம் சொன்னான். ரேணுகா அடுத்த நிமிடம் நாற்காலியைவிட்டு எழுந்தாள்.

“நான் தூங்கப் போறேன்.” லிஃப்டில் நிற்கும்போதும், பிறகு அறையை நோக்கி நடக்கும்போது கிம் தன்னைப் பின் தொடர்கிறானோ என்று ரேணுகா பயந்தாள். கதவை மூடிய பிறகும்கூட அவள் இதயம் வேகமாக அடித்துக் கொண்டேயிருந்தது. ‘ஒருமுறை கூட சாத்தியமில்ல...’ - அவன் தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொண்டாள். உடலுக்கு அது தேவைதான் என்றாலும், அந்த உறவு தன்னை முழுமையாக நாசம் பண்ணிவிடும் என்பதைத் தெளிவாக அவள் உணர்ந்திருந்தாள். நல்லது- கெட்டதைப் பற்றி இளம் தலைமுறையினரிடம் பேசுவதற்கு அதற்குப் பின்னால் தகுதி இல்லாமலே போய்விடுமே! உடலில் வருத்தத்தைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது. உடலுக்கு என்ன மதிப்பு இருக்கிறது? அழிந்து போகக் கூடிய உடலை மறந்துவிட்டு அழிவே இல்லாத ஆத்மாவைத்தான் பெரிதாக நினைக்க வேண்டும்.