Lekha Books

இன்னொரு முனைக்கு அருகில் வந்தபோது அழுத்தப்பட்ட சத்தத்தில் பேச்சு கேட்டது.

ஒரு குரல் சொன்னது: "இந்த நேரத்தில் இங்கே யாரும் வர மாட்டாங்க. சுவாமி மார்கள் குளித்துவிட்டுப் போய் விட்டார்கள். அவங்களைத் தவிர வேறு யாருக்கும் இந்த நேரத்தில் இங்கே வருவதற்கு தைரியம் இருக்காது. முதல் காரணம்- பாம்பு, இரண்டாவது- கோவில். இன்னும் கொஞ்சம் நேரம் தாண்டினால், நேரம் இருட்டிவிட்டால், இங்கு பூதங்களும் பேய்களும் நடமாட ஆரம்பித்து விடுமே!''

இன்னொரு குரல் சொன்னது: “எனக்கு பயமா இருக்கு.''

அது ஒரு பெண் குரலாக இருந்தது. உண்ணி மேலும் ஆச்சரியப் பட்டான். அவன் பதைபதைப்பில் நடுங்கினான். தான் எதையோ பார்க்கப் போகிறோம் என்ற எண்ணம் அவனை நிலை கொள்ளாமல் ஆக்கியது. அவன் பாறையின் இன்னொரு பக்கத்தை நோக்கி ஊர்ந்து நகர்ந்தான்.

“நீ எதற்கும் பயப்பட வேண்டாம்.'' -குரல் சொன்னது: “நான் உன்னுடன் இருக்கேன்ல? என்னை ஒரு பிசாசும் பிடிக்காது.''

பிறகு சத்தம் இல்லை.

ஒரு நிமிடத்திற்குப் பிறகு ஆண் குரல் ஒலித்தது: “நீ இங்கே வா.''

பெருமூச்சுக்கள் கேட்டன.

“ஸ்...'' -மூச்சுவிடும் பெண்ணின் சத்தம்.

அதிகரித்த ஆர்வத்துடன் உண்ணி எட்டிப் பார்த்தான். அடுத்த நிமிடம் அவன் தலையை பின்னோக்கி இழுத்துக் கொண்டான். “ச்சே... வெட்கக்கேடு...'' -உண்ணி நினைத்தான். ஆனால், அத்துடன் மேலும் பார்க்க வேண்டும்; அறிந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆர்வம் அவனிடம் பொங்கி எழுந்தது.

அவன் மீண்டும் எட்டிப் பார்த்தான். இப்போது ஆணும் பெண்ணும் ஒருவரையொருவர் இறுக அணைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் அரை நிர்வாண கோலத்தில் இருந்தனர். அவர்கள் ஒருவரையொருவர் முத்தமிட்டார்கள். அவர்களுடைய கைகள் ஒருவரையொருவர் கிச்சுக் கிச்சு மூட்டின. கிச்சுக்கிச்சு சிரிப்புகளும் சீட்டி அடித்தல்களும் பெருமூச்சுகளும் கேட்டன.

உண்ணி முற்றிலும் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டான். தன்னுடைய ரத்தக் குழாய்களில் வெப்பம் பரவியதைப் போல அவனுக்குத் தோன்றியது. நரம்புகளில் ஏதோ சலனங்கள். உடல் வெடித்துச் சிதறத் துடிப்பதைப் போல இருந்தது.

ஆணும் பெண்ணும் ஒருவரையொருவர் முழு நிர்வாணமாக ஆக்கும் முயற்சியில் இருந்தார்கள். ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல ஆண் பெண்ணின் மார்பகத்தில் பால் குடிப்பதைப் பார்த்தபோது, உண்ணிக்குத் தாங்க முடியாத அளவிற்கு வெட்கம் வந்தது. பெண் எந்தவொரு வெட்கமும் இல்லாமல் அவனுடைய கழுத்தில் முத்தமிட்டு, அவனுடைய வேட்டியை அவிழ்த்துவிட்டு, அவனுடைய முழு உடம்பையும் தடவி, ஆவேசத்துடனும் வெறியுடனும் இறுக ஒட்டிக்கொண்டாள்.

தன்னுடைய ஆடைகளுக்குத் தன்னைத் தாங்குவதற்கு சக்தி இல்லை என்று உண்ணிக்குத் தோன்றியது

9

பூஜையறையில் பூஜை நடந்தது. சாப்பாட்டு அறையில் சாப்பாடு நடந்தது. படுக்கையறையில் படுப்பது நடந்தது. ஆனால், எல்லாம் சடங்குகள் மட்டுமே.

பூஜை நேரத்தில் உண்ணியின் மனம் ஸ்ரீசக்கர பிரதிஷ்டையின் மீதோ பூஜைக் கான கட்டுப்பாடுகளிலோ நிலைத்து நிற்கவில்லை. உணவு நேரத்தில் உணவின் ருசி யையோ தன்மையையோ அவன் அறிந் திருக்கவில்லை. எரிபொருளை உட்கொள்ளும் ஏதோ ஒரு இயந் திரத்தைப் போல அவன் உணவை விழுங்குவதுதான் நடந்து கொண்டிருந்தது. பாடப் புத்தகங்களுக்கு முன்னால் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்த உண்ணி எழுத்துக்களைப் பார்க்கவில்லை. எழுத்துகளுக்குப் பின்னால் இருந்த அர்த்தம் எதையும் பார்க்கவில்லை. எனினும், விளக்கின் வெளிச் சத்தில் எழுத்துக்களின் ஓரத்தில் ஒரு கடமையை நிறைவேற்றுவதைப் போல அவன் அமர்ந்திருந்தான். இறுதியில்ùச்யய வேண்டிய வேலையைச் செய்யும் இயந்திரத்தைப் போல உரிய நேரத்தில் அவன் எழுத் துக்களின் கரையிலிருந்து படுக்கைக்கு இடம் மாறினான். படுத்தான். ஆனால், பூஜை நேரத்தில் பிரதிஷ்டையும் பூஜை மந்திரங்களும் போல, உணவு வேளையில் ருசியும் தன்மையும் போல, தூக்கத்திற்கான நேரத்தில் தூக்கமும் அவனை விட்டு விலகிச் சென்றுவிட்டது.

தான் தானல்லாதவனாக ஆகிவிட்டோம் என்பதை ஒரு வகையான தாங்க முடியாத பயத்துடன் உண்ணி தெரிந்து கொண்டான். அவனுடைய உடம்பு முழுவதும் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. தசைகளில் மிகுந்த வேதனை உண்டானது. நரம்புகள் புடைப்பதைப் போலவும் தனக்குள் இருந்து வெப்பம் கிளம்புவதாகவும் அவனுக்குத் தோன்றியது.

விளக்கை ஊதியபோது, இருட்டு பரவியது. இருட்டில் இருட்டின் அளவிற்கோ இருட்டைவிட அதிகமாகவோ கறுத்த- தெளிவற்ற உருவங்கள் அவனுடைய கண்களுக்கு முன்னால் தாண்டவம் ஆடின. அவற்றின் தாண்டவம் பயத்தை உண்டாக்கக் கூடியதாக இருந்தது. தாண்டவமாடும் தெளிவற்ற உருவங்களில் இருந்து தெளிவற்ற, அச்சத்தை உண்டாக்கும் சத்தங்கள் எழுந்தன.

அவனுடைய மனதில் எழுந்த உணர்ச்சிகள் கட்டுப்பாட்டிற்குள் கீழ்ப்படியாமல் ஒதுங்கி, ஒளிந்து முகத்தைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தன. ஆனால், கட்டுப்பாட்டிற்கு அடி பணியாத சிந்தனைகள் மனதை அளவுக்கு மேல் பிடித்து இழுத்தன. பாடாய்ப் படுத்தின. மனம் ஒரு அடுப்பைப் போல புகைய ஆரம்பித்தது.

புகைச்சலில் இருந்து விடுதலை பெறுவதற்காக உண்ணி ஷீபாவை நினைக்க முயற்சித்தான். ஆனால், அவளுடைய முகம் அவனுடைய ஞாபக அரங்கத்திற்கு வருவதற்குத் தயாராகாமல், சுற்றிலும் இருந்த இருட்டில் மறைந்த திரிந்தது. ஷீபாவின் தலை முடியும் நெற்றியும் புருவங்களும் கண்களும் மூக்கும் உதடுகளும் தாடையும்... இவற்றை ஒவ்வொன்றாகப் பிரித்தெடுத்து ஞாபகத்திற்குக் கொண்டு வந்து, எல்லாவற்றையும் ஒன்றாகச் சேர்த்து அவளுடைய முகத்தை உருவாக்குவதற்கு அவன் கடுமையான முயற்சிகளைச் செய்து கொண்டிருந்தான். ஆனால், அந்த உழைப்பு வீண் ஆனது. எல்லாவற்றையும் ஒன்று சேர்த்துக் கட்டிய பிறகு பிறந்தது- குளித்து முடித்து வரும் வழியில் கரடிப் பாறைக்கு அருகில் இருந்த புதர்களுக்கு மத்தியில் பார்த்த பெண்ணின் முகமாக இருந்தது. காமம் பற்றி எரிந்து கொண்டி ருந்த முகம். கண்கள் மூடிய முகம். மூச்சு விடும், முனகும், ஏங்கும் முகம். அந்த முகம் அவனுடைய புலன்களில் தாங்க முடியாத ஒரு வகை உணர்ச்சியை எழச் செய்தது. அவனுடைய மனதிற்குள் தடுத்து நிறுத்த முடியாத அளவிற்கு நிலையற்ற தன்மையை உண்டாக்கியது.

"அந்தக் காட்சியைப் பற்றிய நினைவு என்னை விட்டுப் போகவில்லையே!' -உண்ணி புலம்பினான்.

அந்த முகங்கள் அந்த அளவிற்கு பலம் கொண்டதாக இருந்தன. இழுத்துப் பிடுங்கி எறிய முயற்சித்தாலும் மழைக்காலத்தில் காட்டில் நடக்கும்போது, காலில் இறுகப் பிடித்திருப்பதன் காரணமாக கிள்ளி எறிய முயற்சித்தால் போகாமல் ஒட்டிப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் அட்டைகளைப் போல அந்த முகங்கள் அவனுடைய நினைவில் இறுக பதிந்துவிட்டிருந்தன.