Lekha Books

ஒரு நாள் ராகுலனின் வீட்டிற்குச் செல்வதற்காக அவன் காரில் ஏறினான். ஓட்டுனருக்கு நேர்பின்னால் உண்ணி உட்கார்ந்திருந்தான். ஓட்டுனருக்கு அருகில் இருந்த கண்ணாடியை உண்ணி வெறுமனே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். காரை ஸ்டார்ட் செய்தபோது கண்ணாடி யில் அய்யப்பனின் உருவம் தெரிவதை உண்ணி பார்த்தான். அடுத்த நிமிடம் உண்ணி திரும்பிப் பார்த்தான். பத்து பதினைந்து அடிகளுக்குப் பின்னால் அய்யப்பன் நின்று கொண்டு காரில் அமர்ந்திருக்கும் அவனையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

ஒரு நாள் ஒரு நண்பனுடன் தேநீர் கடைக்குள் நுழைந்து அவன் தேநீர் பருகினான். அவன் வெளியே வந்தது நேராக அய்யப்பனுக்கு முன்னால்தான்.

இன்னொரு சந்தர்ப்பத்தில் ராகுலனின் வீட்டிற்குச் சென்றுவிட்டு சற்று தாமதமானதால், ஷீபாவும் ராகுலனும் சேர்ந்து உண்ணியை காளி காவு வரை கொண்டு வந்து விட்டார்கள். ராகுலனிடமும் ஷீபாவிடமும் விடை பெற்றுத் திரும்பிய அவன் நேராகப் பார்த்தது அய்யப்பனின் சின்னஞ்சிறிய கண்களைத்தான்.

பல முறைகள் நடந்தவுடன் இது சிறிதும் எதிர்பாராமல் நடக்க வில்லை என்பதும், தன்னுடைய அசைவுகள் நோட்டமிடப்படுகின்றன என்பதும் உண்ணிக்குத் தெரிந்தது. அந்த தோணல் அவனுக்குள் பயத்தை வளர்த்தது. பிறகு எங்கு போனாலும் என்ன செய்தாலும் அவன் முதலில் அந்த இடத்தில் அய்யப்பனைத் தேட ஆரம்பித்து விடுவான்.

ஆனால், அதற்குப் பிறகும் அய்யப்பனைச் சந்தித்தது சிறிதும் எதிர்பார்க்காமல்தான். அய்யப்பனைத் தேடினால் இருக்க மாட்டான். சற்றும் எதிர்பாராத நிமிடங்களில் அய்யப்பன் தோன்றுவான்.

உண்ணியை ஆச்சரியத்திற்குள்ளாக்கிய ஒரு விஷயம் இருந்தது. அய்யப்பன் உண்ணியைப் பார்த்த நாட்களில் ஒரு நாள்கூட சாயங் காலம் ஆசிரமத்தில் அந்த சம்பவத்தைப் பற்றியோ அந்த சந்தர்ப்பத்து டன் தொடர்புகொண்ட விஷயங்களைப் பற்றியோ மாமா ஒரு வார்த்தைகூட உண்ணியிடம் கேட்டதில்லை. அய்யப்பன் மாமாவிடம் கூறாமல் இருந்திருப்பான் என்று உண்ணி முதலில் நினைத்தான். பிறகு அப்படி இருக்க வாய்ப்பில்லை என்று தோன்றியது. ஒரு விஷயத்தையும் மாமாவிடம் கூறாமல் பத்திரப்படுத்தி வைக்க அய்யப்பனால் முடியாது என்று உண்ணிக்குத் தெரிந்திருந்தது. அப்படியென்றால் அய்யப்பன் எல்லா விஷயங் களையும் கூறியிருக்க வேண்டும். மாமா மனப் பூர்வமாகக் கேட்காமல் இருக்கிறார். அந்த சிந்தனை வந்ததும், உண்ணி பயப்பட்டான். ஒரு நாள் இவை எல்லாவற்றிற்கும் சேர்த்து ஒன்றாக அனுபவிக்க வேண்டியதிருக்கும்.

மாமா பேசும்போதெல்லாம் பொதுவான விஷயங்களைப் பற்றியே பேசிக் கொண்டிருக்கிறார் என்பதை உண்ணி குறிப்பாக கவனித்தான். குறிப்பிட்டுக் கூறுகிற மாதிரி அவர் எந்தவொரு விஷயத்தையும் கூறவில்லை. எப்போதும் சொல்லக்கூடிய விஷயங்களைச் சொன்னார். முடிந்த வரையில் ஆபத்துகள் நிறைந்த வலையை அறுத்தெறிந்து விட்டு வெளியே வருவதற்குக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அந்த அடிப்படை விஷயத்தைத்தான் மாமா திரும்பத் திரும்பக் கூறிக் கொண்டிருந்தார்.

“உண்ணி, நான் உனக்குப் பயிற்சி தருகிறேன். நீ தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டவன். இனிமேல் உனக்குத் தேவை பயிற்சிதான். பயிற்சியின் மூலம், தவத்தின் மூலம், சாதகத்தின் மூலம் எதையும் எதிர்த்து நிற்கக் கூடிய வலிமை கிடைக்கும். நீ பலவீனமானவனாக ஆகிவிடக் கூடாது. பலவீனம் தான் இருப்பதிலேயே பெரிய பாவம். நீ அறிவுள்ளவனாக ஆக வேண்டும். அறிவில்லாமைதான் மிகப் பெரிய தீமை.''

மாமா கூறியது உண்மைதான் என்பதை உண்ணி அறிந்திருந்தான். தான் வலை யில் சிக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்பதையும் அவன் அறிந்திருந்தான். ஆனால், எது வலை என்று அவனுக்குத் தெரியாமல் இருந்தது. அந்த விஷயத்தில் அவனுக்கு சந்தேகம் இருந்தது.

சாயங்கால வெயில் விழுந்து கொண்டிருந்த ஆற்று நீரில் இறங்கி நின்று மூழ்கிக் குளிக்கும்போது, அந்தக் கேள்வியை அவன் தனக்குத் தானே கேட்டுக் கொண்டான். எது வலை? ஏற்கெனவே மழை பெய்திருந்தது. மழையில் நனைந்த பச்சை மண்ணின் வாசனையால் கவரப்பட்ட பாம்புகள் இறங்கியிருக்கும்.

அவன் திடீரென்று ஷீபாவை நினைத்தான். அவளுக்குப் பாம்பு என்றால் பயம். சுற்றுலா மாளிகையில் இருந்த கூட்டிற்குள் கிடந்த பாம்பைப் பார்த்தபோது கூட அவள் பயந்து சத்தம் போட்டாள். உண்ணிக்கு சிரிப்பு வந்தது.

“அப்படியென்றால், பிறகு எங்களுடைய காட்டிற்கு வருவது எப்படி?'' -அவன் கேட்டான்.

“அங்கே பாம்பு இருக்குமா?''

“இருக்குமாவா?'' -அவன் சிரித்தான்: “அங்கு அதுதான் இருக்கு.''

“வீட்டின் வாசலுக்குக்கூட பாம்பு வருமா?'' -அவள் கேட்பாள்.

“வாசலுக்கா?'' -அவன் சொன்னான்: “சில நேரங்களில் விட்டிற்கு உள்ளேகூட நுழைந்து வரும்.''

அவள் பயந்துவிட்டாள். அதைப் பார்ப்பதற்கு மிகவும் சுவாரசியமாக இருந்தது.

“நான் அங்கே வர மாட்டேன்'' -அவள் சொன்னாள்.

“இப்படி பயப்படலாமாடீ?'' -அவளுடைய தாய் இடையில் புகுந்து சொன்னாள்: “பாம்பு ஊர்ந்து போயிடும். அதற்குத் தொல்லை கொடுத்தால்தான் அதுவும் தொல்லை தரும்.''

“எனக்கு ஒரு பயமும் இல்லை.'' -ராகுலன் சொன்னான்.

“எனக்கு பயம் இருக்கு.'' -ஷீபா சொன்னாள்.

“அம்மா, நீங்க சொன்னதுதான் சரி.'' -உண்ணி அந்த விஷயத்தில் எல்லாவற்றையும் தெரிந்திருந்த ஒருத்தனைப் போல பேசினான்: “பாம்பு வெறுமனே வந்து யாரையும் கடிக்காது. பிறகு... எங்களுடைய பகுதியில் கடித்தால் பயப்பட வேண்டாம். மாமாவிடம் விஷத்தை முறிக்கக் கூடிய மூலிகை இருக்கு.''

“அப்படியென்றால் போகலாம்.'' -ஷீபா சொன்னாள்.

“பயந்து சத்தம் போடுறதா இருந்தால், வர வேண்டாம்.'' -உண்ணி அவளைக் கிண்டல் செய்தான்.

“உண்மைதான்.'' ராகுலன் சொன்னான்: “பிறகு எனக்கும் உண்ணிக்கும் வெட்கக் கேடு.''

“பிறகு... உனக்கும் உண்ணிக்கும்!'' -ஷீபா கோபத்துடன் சொன்னாள்: “போடா!''

உண்ணி நீரில் மூழ்கினான். கண்களைத் திறந்தான். உருளைக் கற்கள் பெரிதாகத் தெரிந்தன. “ஷீபாவை இங்கு ஒரு முறை அழைத்துக்கொண்டு வர வேண்டும்.'' -அவன் தனக்குத் தானே கூறிக்கொண்டான். அவள் உருளைக் கற்களைப் பார்க்கலாம். பாம்புகளைப் பார்க்கலாம்.

உண்ணி குளித்து முடித்து ஆசிரமத்தை நோக்கி நடந்து சென்றபோது சாயங்காலம் மயங்க ஆரம்பித்திருந்தது. மாமாவும் அய்யப்பனும் போய் விட்டிருந்தார்கள். ஆசிரமத்திற்குச் செல்லும் வழியில் கரடிப் பாறை என்ற ஒரு பாறை இருந்தது. அதற்கு அருகில் சென்றபோது புதர்களுக்கு மத்தியில் ஏதோ அசைவு கேட்டதைப் போல இருக்கவே உண்ணி நின்றான். பாறையின் மீது வேகமாக ஏறினான்.

மூச்சுகளின் சத்தம் கேட்ட அவன் ஆச்சரியப்பட்டான். இங்கு இந்த நேரத்தில் யார் வந்து மூச்சு விடுவது?

யாராக இருந்தாலும் தான் அங்கு இருப்பது தெரிய வேண்டாம் என்று நினைத்து, முடிந்தவரையில் ஓசை எதுவும் உண்டாக்காமல் இருக்க முயற்சித்துக் கொண்டே அவன் பாறையின்மீது பதுங்கி, இன்னொரு பகுதியை நோக்கி மெதுவாக நகர்ந்தான்.