Lekha Books

அவனுடைய அறையில் இருந்த இருட்டில், அவன் கண்களுக்கு முன்னால் அந்த முகங்கங்களும் உடல்களும் ஒன்றோடொன்று இறுகத் தழுவிக் கொண்டு நடனமாடின. சத்தங்களை உண்டாக்கின. அந்த நடன அசைவுகளும் சிணுங்கல் சத்தங்களும் உண்ணிக்குள் பயத்தை உண்டாக்கின. பயமென்னும் நீர்த் தடாகத்தில் யாரோ அவனைப் பிடித்து அழுத்தி வைத்திருந்தார்கள். அவனுக்கு மூச்சு விட முடியவில்லை.

அவன் கண்களை மூடிக்கொண்டான். மூடிய கண்களுக்கு முன்னால் அந்த உருவங்கள், அந்த சீட்டி அடித்தல்கள்... படிப்படியாக அந்த உருவங்கள் ஒன்றோடொன்று இறுகப் பிணைந்த பாம்புகளாக மாறின. சீட்டி சத்தங்கள் பாம்புகளின் சீறலாக மாறின. உண்ணி பயந்து சத்தம் போட்டுக் கத்த முயற்சித்தான். ஆனால், சத்தம் வெளியே வராது என்பதை அவன் புரிந்துகொண்டான். தன்னுடைய முழு உடலும் மரத்துப்போய் விட்டதைப் போல அவனுக்குத் தோன்றியது.

"இதிலிருந்து விடுதலை பெறுவது எப்போது? எப்படி?' -உண்ணி இருட்டிடம் கேட்டான். இருட்டு மிகவும் அமைதியாக இருந்தது. இருட்டு அந்த உருவங்களின் பயங்கரமான செயல்களுக்கு அரங்கு அமைத்துக் கொடுத்தது.

இருட்டிற்குள் கண்களைப் பதித்துக் கொண்டு உண்ணி விழித்தவாறு படுத்திருந்தபோது, வெளியே மாமா, அய்யப்பன் இருவரின் குரல்களும் கேட்டன. சாப்பிடும் அறையில் இருந்து உரையாடல் கேட்டதாக அவனுக்குத் தோன்றியது. ஆனால், பேச்சு எதைப் பற்றி என்பதோ என்ன பேசப்பட்டது என்பதோ அவனுக்குத் தெரியவில்லை. அவர்கள் உணவு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பார்கள் என்பதை மட்டும் அவனால் நினைக்க முடிந்தது. அது எப்படி இருந்தாலும் அவர்கள் இரவு வேளையில் கண் விழித்திருந்து பேசுவது நல்ல விஷயம்தான். அருகில் மனிதர்கள் உயிருடன் இருக்கிறார்கள் என்ற உணர்வு பயத்தின் அளவைக் குறைத்தது.

திடீரென்று இன்று சாயங்காலம் பார்த்த விஷயம் முழுவதையும் அவர்களிடம் கூறினால் என்ன என்று உண்ணி நினைத்தான். முழுவதையும் மனதைத் திறந்து கூறிவிட வேண்டும். அதற்குப் பிறகு அது என்ன என்று கேட்க வேண்டும். அதற்கு ஒரு விளக்கம் வேண்டும் என்று கேட்க வேண்டும். ஆனால் அது கேட்கக் கூடாத ஏதோ ஒன்று என்று அடுத்த நிமிடத்திலேயே அவனுக்குத் தோன்றியது. எந்தச் சமயத்திலும் பார்த்தோ அறிந்தோ இராத அந்த அசாதாரண சம்பவத் தில் தனக்கு ஏதோ ஒரு வகையில் மனரீதியான உறவு இருக்கிறது என்று உண்ணி நினைத்தான். அந்த நினைப்பு அவனை பதைபதைப்பு கொள்ளச் செய்தது. அந்தச் சம்பவம் மிகவும் ஆழமாகப் பதிந்து விட்டிருந்தது. அது அவனை அடி பணியச் செய்தது. தானும் அதில் பங்கு பெற்றிருப்பவன் என்ற உணர்வு அதைப் பற்றிய நினைவை அவனிடம் உண்டாக்கியது.

"என்னால் அந்தக் குற்றத்தில் இருந்து விலகி நிற்க முடியவில்லையே!' -உண்ணி கவலைப்பட்டான். அது குற்றம் என்றும் அதற்கான பொறுப்பு தனக்கும் இருக்கிறது என்றும் அவனுக்குத் தோன்றியது. எந்த அளவிற்கு வினோதமானது, எந்த அளவிற்கு அசாதாரணமானது அது என்று உண்ணி ஆச்சரியப்பட்டான்.

சாப்பாட்டு அறையில் நிலவிக் கொண்டிருந்த பேச்சு நின்றது. பாத்திரங்கள் அசைவது காதில் விழுந்தது. வாசலில் காலடிச் சத்தம் கேட்டது. தீப்பெட்டி உரசும் சத்தம் கேட்டது. தொடர்ந்து உலகம் இரவு நேர சத்தங்கள் நிறைந்த பேய்களின் பூமியில் இறந்து விழுந்தது.

உண்ணியின் இரவு முற்றிலும் அமைதியற்றதாக இருந்தது. கெட்ட கனவுகள் நிறைந்த தூக்கங்கள், தூக்கங்களில் இருந்து எழுந்திருத்தல்கள், கண் விழித்தாலும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் கெட்ட கனவுகள்... அவன் திரும்பியும் புரண்டும் படுத்துக் கொண்டிருந்தான். மந்திரங் களையும் சுலோகங்களையும் மனதிற்குள் முணுமுணுத்தான். கெட்ட கனவுகள் நிறைந்த காட்டின் வழியாக, நெருஞ்சி முட்கள் நிறைந்த பாதைகளின் வழியாக ஊர்ந்து ஊர்ந்து நகர்ந்தான். நேரம் ஒரு விதத்தில் வெளுத்தது. அப்போது தான் பொழுது விடிந்துவிட்டது என்பதிலும் தனக்கு உயிர் இருக்கிறது என்பதிலும் உண்ணிக்கு நம்பிக்கை வந்துது.

ஆற்றுக்குச் செல்வதற்காக கரடிப் பாறையை அடைந்தபோது உண்ணி காதுகளைத் தீட்டிக் கொண்டு கேட்டான். சத்தங்கள் இல்லை. அசைவுகள் இல்லை.

ஆற்றில் குளிக்கும்போது, உண்ணி அந்தக் காட்சியை நினைத்துப் பார்த்தான். அவனுக்கு பயத்தைவிட வேறு என்னவோ தோன்றியது. அவனுக்கு இதுவரை தெரிந்திராத வேறு ஏதோ ஒரு உணர்ச்சி. ஆற்று நீருக்குள் நிர்வாணமாகப் படுத்திருந்தபோது அவனுக்கு வெட்கம் தோன்றியது. ஆற்றின் மார்பில் நிர்வாணத்தை மறைத்து வைக்க முயற்சிக்கும்போது, அவனுக்கு ஆற்றின்மீது வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத அளவிற்கு ஒரு வகையான மோகம் உண்டானது.

“இது என்ன? இது எனக்கு புரியவில்லையே!'' -உண்ணி முணுமுணுத்தான்.

குளித்து முடித்துத் திரும்பி வரும் வழியில், உண்ணி கரடிப் பாறைக்கு அருகில் வந்தபோது தன்னையே அறியாமல் அவனுடைய கால்கள் நின்றன. அவன் பயந்து பயந்து பாறையைச் சுற்றிப் பாறையின் இன்னொரு பகுதிக்குச் சென்றான். அங்கு யாராவது இருக்கிறார்களா என்று பயந்தபடியே கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டே அவன் நடந்தான்.

அங்கு யாரும் இல்லை. ஆனால், அந்த இடத்தை எளிதில் கண்டுபிடிக்க அவனால் முடிந்தது. கொஞ்சம் காட்டு முல்லை மலர்கள் அங்கு வாடி விழுந்து கிடந்தன. அவற்றிலிருந்து பழகிப் போன கடுமையான வாசனை வந்து கொண்டிருந்தது. மலர்களுக்கு அருகில் உடைந்த கண்ணாடி வளையல்களின் துண்டுகள் கிடந்தன. அவற்றிற்கு அருகில் இரண்டு மூன்று பீடித் துண்டுகள் விழுந்து கிடந்தன.

ஷீபா கூறிய ஒரு பேய்க் கதையில் வரும் காவல்துறை அதிகாரியைப் போல உண்ணி தனக்கு முன்னால் பார்த்த ஆதாரங்களை வைத்து தீர்மானங்களை எடுப்பதற்கு முயற்சித்தான்.

இறுதியில் அவன் ஆசிரமத்திற்கு சென்றான்.

பள்ளிக்கூடம் செல்லும் வழியிலும் பள்ளிக்கூடம் சென்ற பிறகும் முந்தைய நாள் சாயங்காலம் பார்த்த காட்சி மனதிற்குள் உண்டாக்கிய அதிர்ச்சியில் இருந்து அவனுக்கு விடுதலை கிடைக் காமலேயே இருந்தது.

பள்ளிக்கூடத்தில் அவன் யாருடனும் பேசவில்லை. யாராவது எதையாவது கேட்டபோதெல்லாம், அவன் ஒரே வார்த்தையில் பதில் கூறி ஒதுங்கிக் கொண்டிருந்தான்.

பாட விஷயங்களில் அவனுக்கு ஆர்வம் உண்டாகவில்லை. ஒரு பொம்மையைப் போல அவன் வகுப்பறையில் உட்கார்ந்திருந்தான்.

சாயங்காலம் ராகுலன் கேட்டான்: “உண்ணி, நீ ஏன் என்னவோ மாதிரி இருக்கே?''

“ஒண்ணுமில்ல...'' -உண்ணி சொன்னான்.

“பொய்...'' -ராகுலன் சொன்னான்: “உனக்கு ஏதோ பிரச்சினை இருக்கு.''

“எதுவும் இல்லை.'' -உண்ணி பொய்தான் சொன்னான்.

“மாமா திட்டினாரா?''

“இல்லை.''

“எதையாவது தொலைச்சிட்டியா?''

“இல்லை.''

“பிறகு... நீ ஏன் இப்படி...?''

உண்ணி எதுவும் கூறவில்லை.