Lekha Books

வகுப்பறையில் போய் உட்கார்ந்த பிறகுகூட சின்னஞ் சிறிய கண்களால் இதற்கு முன்பு பார்த்திராத மனிதனைப் போல தன்னையே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அய்யப்பனின் முகம் அவனுடைய கண்களில் நிறைந்து நின்றிருந்தது.

சில மணி நேரங்களுக்குப் பிறகுதான் அய்யப்பனின் முகம் அவனுடைய கண்களில் இருந்தே மறைந்தது. அப்போது மதியம் பார்த்த திரைப்பட சுவரொட்டி பற்றிய ஞாபகம் வந்தது. இளைஞ னின் முகமும் இளம்பெண்ணின் முகமும் மனதில் தோன்றின. அவர்களுடைய முகங்களில் தெரிந்த உணர்ச்சிகள் அவனிடம் சலனத்தை உண்டாக்கியது. சுகமான சந்தோஷத்தை நோக்கிப் பயணித்துக் கொண்டிருந்த உணர்வு மண்டலம் திடீரென்று அதிர்ச்சிக்கு ஆளானது. மூலையில் கத்தியைப் பிடித்துக்கொண்டு நின்று கொண்டிருக்கும் கொடூரமான மனிதன்...

கொடூர மனிதனிலிருந்து அய்யப்பனை நோக்கியும், அய்யப்ப னிடமிருந்து மாமாவை நோக்கியும் மனம் தாவித் தாவி குதித்துக் கொண்டிருந்தது.

அய்யப்பன் சென்று தன்னை வழியில் பார்த்த விஷயத்தை மாமா விடம் கூறுவான். மாமாவிற்கு அது பிடிக்காது என்பது மட்டும் உண்மை. ஆசிரமத்தில் விஷயத்தைக் கூறக் கூடாது என்று அய்யப்ப னிடம் கூறியிருக்கலாம். அதை மறந்ததற்காக உண்ணி வருத்தப் பட்டான். அந்த நேரத்தில் எதுவும் தோன்றவில்லை. அதுதான் கஷ்டம்...

வகுப்பறையிலோ பாடப்புத்தகங்களிலோ நண்பர்களிடமோகூட கவனம் செலுத்த உண்ணியால் முடியவில்லை. அவனுடைய நினைப்பு அய்யப்பனின் சிறிய கண்களில் நிறைந்து நின்றிருந்தது. அது மறைந்தவுடன் அந்த இடத்தில் மாமாவின் முகம் தோன்றும்.

“இவர்கள் என்னை என்ன செய்யப் போகிறார்கள்?'' -உண்ணி தன்னைத் தானே கேட்டுக் கொண்டான்: “இந்த மனிதர்கள் எனக்கு யார்? ஒரு நாயையோ பூனையையோ ஆட்டையோ வளர்ப்பதைப் போல இவர்கள் என்னை தீனி போட்டு எதற்கு வளர்க்கிறார்கள்?''

அடுத்த நிமிடம் உண்ணி அதிர்ச்சியடைந்து உறைந்து போய் விட்டான். பலி கொடுப்பதற்கா? மிருகங்களைத் தீனி போட்டு வளர்த்து, காளி கோவிலில் பலி கொடுப்பதுண்டு. அதேபோல ஒரு நாள் சாமுண்டி சிலைக்கு முன்னால் இந்தக் கழுத்து தனியாகத் துண்டிக்கப்பட்டு விழப் போகிறதோ? அவனுக்குள் பயம் வேகமாக நுழைந்தது. மனிதர்களையும் கவனித்து வளர்ப்பதுண்டு என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறான். அதற்கும் தயங்கக் கூடியவர்கள் அல்ல மாமாவும் அய்யப்பனும். அவர்களுக்கு மனிதர்களிடம் சாதாரணமாகக் காணப்படும் உணர்ச்சிகள் இல்லை. ஒரு மரத்தை வெட்டும் லாவகத்துடன், ஒரு ஆடு அல்லது கோழியின் கழுத்தை வெட்டும் அதே உணர்ச்சியற்ற தன்மையுடன் தன்னுடைய கழுத்தில் கத்தியை வைக்க அவர்களால் முடியும். அதுதான் அவர்களுடைய தனித்துவம். அதனால்தான் சாதாரண மனிதர்களின் பலவீனங்களான கோபம், கவலை போன்ற உணர்ச்சிகள் அவர்களிடம் எந்தச் சமயத்திலும் இல்லாமலே இருக்கின்றன.

உண்ணி மனப்பூர்வமாக ராகுலனின் தாயை நினைக்க முயற்சித் தான். பாசமும் அன்பும் அலையடித்துக் கொண்டிருக்கும் கண்கள்... வெப்பத்தையும் நிம்மதியையும் அளிக்கும் மார்பகங்கள்... மந்திரத்தனமான தழுவலால் மனதிற்கு குளிர்ச்சியை உண்டாக்கும் கைகள்...

ஆனால், அந்த வடிவம் ஒரு நிமிடம்கூட ஞாபகத்தில் நிற்க வில்லை. அதை விலக்கிக்கொண்டு அய்யப்பனின் கறுத்த முகம் நினைவில் வருகிறது. அதன்மீது எடுத்துப் பதிக்கப்பட்டதைப் போல மாமாவின் முகம்.

தன்னுடைய சிறுபிள்ளைத்தனம்தான் இப்படிப்பட்ட பயங்களுக் கெல்லாம் காரணம் என்று உண்ணிக்கு அப்போது தோன்றியது. தான் இப்போது சிறிய குழந்தை அல்ல- தனக்குப் பல விஷயங்களும் தெரியும். தான் தன்னுடைய வயதிருக்கும் அளவிற்கு வளரவில்லை என்பதுதான் பிரச்சினையே. இந்த அச்சங்களுக்கெல்லாம் காரணம் வேறு யாருமல்ல- தானேதான். சிறுபிள்ளைத் தனத்தை விட்டு விட்டதைப் போல தான் நடந்தால், மாமா தன்னைப் பற்றி கொண்டிருக்கும் எண்ண ஓட்டத்தில் மாறுதல் உண்டாகாமல் இருக்காது என்று உண்ணி நினைத்தான்.

ஆனால், அது எப்படி நடக்கும்? அதற்கு என்ன செய்ய வேண்டும்? ஒரு வழியும் தெரியவில்லை. உண்ணி தவித்தான்.

அன்று சாயங்காலம் ஆசிரமத்தை அடைந்தபோது பாதையில் நடந்து திரிந்ததைப் பற்றியோ திரைப்பட சுவரொட்டியைப் பார்த் துக் கொண்டு நின்றதைப் பற்றியோ மாமா எதுவும் கேட்கவில்லை. மாமாவின் அமைதி உண்ணியைப் பதைபதைப்பு கொள்ளச் செய்தது. சந்தோஷம் கொள்ளுமாறும் செய்தது.

அவன் ஆற்றிற்குச் சென்று குளித்தான். குளிக்கச் சென்ற நேரத்தில்கூட அவன் எப்போதும் இருப்பதைவிட சந்தோஷமாக இருந்தான். அவன் நீரைத் தட்டித் தெறிக்கச் செய்தான். வானத்தை நோக்கித் தெறித்த நீர்த்துளிகளில் மாலை நேர வெயில் மின்னி ஒளிர்வதை அவன் பார்த்தான். அவன் சுவரொட்டியில் இருந்த அழகான இளைஞனை நினைத்துப் பார்த்தான். பேரழகியான இளம் பெண்ணையும் நினைத்தான். அவளைவிட ஷீபா பேரழகி என்பதை நினைத்துப் பார்த்தான். திடீரென்று ஷீபாவைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற அளவற்ற ஒரு விருப்பம் அவனுக்கு உண்டானது.

அடுத்த நிமிடம் ஷீபா அவனுக்கு முன்னால் தோன்றினாள். இடுப்பு வரை இருக்கும் நீரில் குனிந்து நின்று கொண்டு அவள் அவனை நோக்கி நீரைத் தெறிக்கச் செய்தாள். அவனும் அதையே தான் செய்தான். நீரைத் தெறிக்கச் செய்து தெறிக்கச் செய்து அவர்கள் ஒருவரோடொருவர் நெருங்கினார்கள். மிகவும் நெருங் கினார்கள். பிறகு பிடித்து இழுப்பது ஆரம்பமானது. இறுதியில் ஒருவரையொருவர் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு அவர்கள் ஒன்றாக ஆற்று நீருக்குள் விழுந்தார்கள். அவர்கள் இருவரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்கள்.

“ஆண்பிள்ளையுடன் சேர்ந்து விளையாடினால் இப்படித்தான் நடக்கும்!'' -தட்டுத் தடுமாறி எழுந்து, ஷீபாவைக் கிண்டல் பண்ணியவாறு உண்ணி சொன்னான்.

“எஜமான், யாருடன் பேசிக்கொண்டு இருக்கீங்க?''

உண்ணி அதிர்ச்சியடைந்துவிட்டான்.

ஆற்றின் கரையில் அய்யப்பன். அய்யப்பனின் சின்னஞ்சிறிய கண்கள். ஆனால், பிரகாசமாக இருந்தன. உதட்டில் சிரிப்பு மலர்ந்திருந்தது.

அடுத்த நிமிடம் சுய உணர்விற்கு மீண்டும் வந்த உண்ணி சொன்னான்: “ஆற்றுடன்...'' -நிமிட நேரத்திற்குப் பிறகு அவன் சொன்னான்: “நான் ஆற்றுடன் பேசுவது உண்டு.''

“ம்...'' -அய்யப்பன் முனகினான்.

“குளிச்சாச்சா?'' -உண்ணி கேட்டான்.

“ம்...'' அய்யப்பன் பதில் சொன்னான்: “நான் போகலாமா?''

“சரி...''

“எஜமான், நீங்க வரலையா?''

“நான் வர்றேன். நீ போ அய்யப்பா.''

“ம்...''

அய்யப்பன் நடந்தான்.

உண்ணி மீண்டும் நீருக்குள் மூழ்கினான். அவனும் அவனுடைய நதியும் ஒருவரையொருவர் இறுக அணைத்துக் கொண்டார்கள். ஒருவரையொருவர் முத்தமிட்டுக் கொண்டு ஒருவரையொருவர் அடித்துக் கொண்டார்கள். ஒருவரோடொருவர் பேசிக் கொண்டார் கள். மேற்கு திசை வானத்தில் சிவப்புச் சூரியன் சாட்சியாக நின்றது.