Lekha Books

ஒரு கெட்ட சகுனத்தைப்போல மாமாவின் தாள லய வேறுபாடு இல்லாத மந்திரக் குரல் அறையில் நிறைந்திருந்தது. அந்த மந்திர சக்திக்கு கீழ்ப்படிந்துவிட்ட உண்ணி இயந்திரத்தனமாக உணவைச் சாப்பிட்டு முடித்து எழுந்தான். இயந்திரத்தனமாக கையைக் கழுவினான். இயந்திரத்தனமாக படுக்கையறையை நோக்கி நடந்தான்.

அவன் நடக்கும்போது, மாமா அழைத்தார்: “உண்ணி.''

அவன் திரும்பி நின்றான்.

“உன் அம்மா வருவாள்.'' -மாமா சொன்னார்: “ஆனால் நான் சொன்ன விஷயங்களை ஞாபகத்தில் வைத்துக் கொள். அந்த உறவு பலமானதாக ஆகக்கூடாது. ஒரு சடங்கு என்ற முறையில் மட்டுமே நீ உன் தாயைப் பார்க்க வேண்டும்.''

அம்மா என்று கேட்டபோது உண்டான சந்தோஷம் திடீரென்று உண்ணியின் ஒரு சடங்காக மாறியது.

“புரியுதா?'' -மாமா கேட்டார்.

“ம்....'' -உண்ணி சொன்னான். அவன் படுக்கையறைக்குள் நுழைந்து பாடப்புத்தகங்களை எடுத்து வைத்தான். எழுத்துகளுக்கு மத்தியில் தன் தாயின் முகத்தைத் தேடினான்.

8

உண்ணி மீண்டும் ராகுலனின் வீட்டிற்குச் சென்றான். ஒரு முறை அல்ல, பல முறைகள். ரேடியோ, ரேடியோக்ராம், கேரம் போர்டு எல்லாமே அவனுக்கு மேலும் நன்கு பழக்கமாயின. ராகுலனின் தந்தையும். அவர் எல்லா நேரங்களிலும் அங்கு இருக்க மாட்டார். அதனால் அதிகமாக நெருக்கம் உண்டானது ஷீபாவுடனும் அம்மாவுடனும்தான்.

அம்மா சொன்னாள்: “மகனே. இது உன்னுடைய வீடு என்று நினைத்துக் கொள்.''

ஷீபா அவனுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பதிலும் நெருங்கிப் பழகுவதிலும் அதிக ஆர்வத்தைக் காட்டினாள். அது உண்ணியைச் சற்று பதைபதைப்பிற்கு உள்ளாக்காமல் இல்லை. அவள் ப்ரீ டிகிரி இரண்டாம் வருடத் தேர்வில் தோல்வியைத் தழுவியிருந்தாள்.

“ராகுலன் பெரிய புத்திசாலியாச்சே!'' -உண்ணி சொன்னான்: “பிறகு எப்படி அவனுடைய அக்கா தோல்வியைத் தழுவினாங்க?''

“அவளுடைய அகங்காரம்.'' -அம்மா சொன்னாள்: “அப்படி இல்லாமல் வேறென்ன? எஸ். எஸ். எல்.ஸி.யில் க்ளாஸ் வாங்கிய பெண். கல்லூரிக்குச் சென்றதும் அகங்காரம் பிடிச்ச கூட்டத்தைச் சேர்த்துக் கொண்டு திரைப்படம் பார்த்துக் கொண்டு திரிந்தாள் அல்லவா? பிறகு எப்படி எதையாவது படிக்க முடியும்? படிச்சாத்தானே வெற்றி பெற முடியும்?''

“பிறகு.. பிறகு...'' -ஷீபா கோபத்துடன் சொன்னாள்: “அம்மா சொல்றதைக் கேட்டால் அவங்க என் கூடவே இருந்ததைப்போல இருக்கும். அப்படியெல்லாம் எதுவும் இல்லை உண்ணி.''

“பிறகு எப்படி என்று கேள், உண்ணி.'' -அம்மாவும் விடவில்லை.

உண்ணி சிரித்தான். “சண்டை போட வேண்டாம்.'' -அவன் சொன் னான்: “அப்படி நடந்துவிட்டது என்று நினைத்தால் போதும்.''

ராகுலன் உரத்த குரலில் சிரித்தான்: “அதுதான்... அதுதான் சரி!''

இதைப்போல தமாஷாகப் பேசுவதற்கும் குலுங்கிக் குலுக்கிச் சிரிப்பதற்கும் தன்னால் எப்படி முடிகிறது என்று உண்ணி ஆச்சரியப்பட்டான். ஞாபகம் தெரிந்த காலத்திலிருந்து இன்று வரை அவனால் இப்படிச் சிரிக்கவும் சந்தோஷமாக இருக்கவும் முடிந்ததில்லை. ஆசிரமத்தில் சிரிப்பு என்றால் ஏதோ எழுதப்படாத சட்டங்களால் தடை செய்யப்பட்ட ஒன்று என்ற நிலை நிலவிக் கொண்டிருந்தது. அந்தச் சூழ்நிலையில் வளர்ந்ததால் இருக்க வேண்டும். அந்த சூழ்நிலை எப்போதும் மனதில் ஒரு பெரிய கார்மேகத்தைப்போல திரண்டு நின்று கொண்டிருந்ததால் இருக்க வேண்டும்- பள்ளிக் கூடத்தில் இருக்கும் போதுகூட உண்ணியால் மனதைத் திறந்து சிரிக்க முடிந்ததில்லை. ராகுலனின் வீட்டிற்குச் சென்ற சம்பவங்கள் தன்னிடம் அடிப் படையிலேயே நடத்தை வேறுபாடுகளை உண்டாக்குகின்றன என்பதை அவன் ஆச்சரியத்துடன் தெரிந்து கொண்டான். குணத்தில்கூட குறிப்பிடத்தக்க அளவில் மாறுதல் உண்டாகியிருக்கிறது. மனநிலைகூட மாறியிருக்கிறது.

இந்த சந்தோஷங்கள் வலைகள் என்பது மாமாவின் கருத்து. இந்த பாசங்களும், அன்பு செலுத்தவும் அன்பு செலுத்தப்படவும் தன்னுடைய வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக உண்டான சந்தர்ப்பங்கள் வலைகள் என்றால், அந்த வலைகள் சுதந்திரத்தைவிட சுகமானவை ஆயிற்றே என்று உண்ணி பலமாக சந்தேகப்பட்டான்.

“உண்ணி வந்த பிறகு உங்களுக்கு நான் வேண்டாதவனாகி விட்டேன், அம்மா.'' - ஒரு நாள் ராகுலன் சொன்னான்.

“அது என்னுடைய விருப்பம்.'' -அம்மா சொன்னாள்.

உண்ணி சந்தோஷத்தால் துள்ளிக் குதித்தான். ராகுலன் முகத்தை ஒரு மாதிரி வைத்துக் கொண்டான்.

அம்மா இருவரின் தோள்களிலும் கைகளை வைத்து, இருவரையும் பாசத்துடன் தன்னோடு சேர்த்து இறுக அணைத்துக் கொண்டாள். இரண்டு பேருமே என்னுடைய பிள்ளைகளாச்சே?'' அம்மா சொன்னாள்: “உண்ணியை நான் பெற்றெடுக்கவில்லை; அவ்வளவுதான்.''

“அம்மா...'' -உண்ணி மனதிற்குள்ளிருந்து எழுந்த உணர்ச்சிப் பெருக்குடன் அழைத்தான்.

“ஆமாம் மகனே.'' -அம்மாவும் உணர்ச்சிவசப்பட்டாள். “நீ என்னுடைய மகன்தான்.''

தான் சந்தோஷத்தின் கற்பனைக்கு எட்டாத ஏதோ தூரத்தை நோக்கி உயர்ந்து செல்வதைப்போல உண்ணி உணர்ந்தான்.

அவன் திரைப்படம் பார்த்ததில்லை என்ற விஷயம் அவர்கள் எல்லாருக்கும் ஆச்சரியமான ஒன்றாக இருந்தது.

“மகனே, திரைப்படம் பார்ப்பது தவறல்ல.'' -ராகுலனின் தாய் சொன்னாள்: “திரைப்படமே கதி என்று கூறிக்கொண்டு தன்னுடைய படிப்பையும் பிற பொறுப்புகளையும் மறந்துவிட்டுத் திரிவதுதான் தவறு.''

ஷீபா அவனிடம் கல்லூரியிலும் கல்லூரி இருக்கும் நகரத்திலும் உள்ள வாழ்க்கையைப் பற்றியும், தான் பார்த்த திரைப்படங்களைப் பற்றியும், வாசித்த புத்தகங்களைப் பற்றியும் சொன்னாள். அவளுடைய பேச்சு அவனுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. கையைத் தூக்கி, உதட்டை வளைத்து, கண்களை வெட்டி, புருவத்தைச் சுளித்து அபிநயத்துடன் ஷீபா பேசினாள். அவளுடைய பேச்சைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தால் நேரம் போவதே தெரியாது. இறுதியில் கிளம்பும்போது அவளுடன் செலவழித்த நேரம் திடீரென்று முடிந்துவிட்டதற்காக மனதில் கவலை உண்டாகும்.

பிறகு ஷீபா அவன் நினைவுகளில் வாழ்ந்தாள். ஆசிரமத்தின் படுக்கையறையின் இருட்டில் அவளைக் கனவு கண்டு கொண்டு, அவளுடைய குரலின் முழக்கத்திற்காக காதுகளைத் தீட்டி வைத்துக் கொண்டு உண்ணி படுத்திருந்தான். ஆனால், தூக்கத்திலிருந்து கண் விழித்தால் அவன் காதுகளில் விழுவது மாமா அல்லது அய்யப்பனின் குரலாக இருக்கும். அவர்களும் தூங்கிவிட்டால், இரவுப் பறவைகளின் இசை கேட்க ஆரம்பித்துவிடும். காட்டின் இரவு நேர சத்தங்கள்.

சமீப காலமாக அய்யப்பனை பல நேரங்களில் கிராமத்தில் பார்க்க முடிகிறது என்பதை நினைத்து உண்ணி ஆச்சரியப்பட்டான். அன்றொரு நாள் மதிய நேரத்தில் திரைப்பட சுவரொட்டியைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தபோது பார்த்ததிலிருந்து, பல நேரங் களிலும் பார்த்திருக்கிறான். பார்க்கும் போதெல்லாம் அவன் ஏதாவது ஒரு விளக்கத்தைக் கூறுவான். அந்த விளக்கம் பல நேரங்களில் உண்ணிக்கு திருப்தியைத் தராது. அது அவனுக்குள் சந்தேகத்தை எழச் செய்தது. சந்தேகம் அதிகமாக ஆனதற்கு இன்னொரு காரணம்- சற்றும் எதிர்பார்த்திராத நேரங்களில், சிறிதும் எதிர்பார்த்திராத சந்தர்ப்பங்களில், சற்றும் எதிர்பார்த்திராத இடங்களில் அவன் அய்யப்பனைப் பார்த்தான்.