Lekha Books

"எனக்கு அம்மா இல்லையா?' -அவன் கேட்டான்: "என் அம்மா இருந்திருந்தால் எனக்கு சோறு பரிமாறுவாள். குளிப்பாட்டுவாள். இறுக அணைத்துக் கொள்வாள். ஆசைகளை நிறைவேற்றுவாள். கண்ணீரைத் துடைப்பாள். என்னைப் பெற்றெடுத்த அன்னையே! நீ எங்கே?'

உண்ணியின் மௌனம் உரத்த குரலில் அழுதது: "பூமியின் எந்த மூலையில் நீ மறைந்திருக்கிறாய்? வானத்தில் எந்தப் பகுதிகளில் நீ அலைந்து திரிகிறாய்?'

அவன் சாப்பிடுவதை நிறுத்திவிட்டு எழுந்தான். எப்போதும் சாப்பிடுவதைவிட குறைவான உணவையே அவன் சாப்பிட்டான்.

“என்ன உண்ணி?'' -மாமா கேட்டார்: “பசியில்லையா?''

“எனக்குப் போதும்.'' -உண்ணி சொன்னான். அவன் கையைக் கழுவுவதற்காக வெளியே நடந்தான். வெளியே நடக்கும்போது, திரும்பிப் பார்க்காமலே மாமாவின் பார்வை தன்மீது பதிந்திருக்கிறது என்பதை அவனால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. கையைக் கழுவிக் கொண்டு நின்றிருந்தபோது, உள்ளே மாமாவின் குரல் கேட்டது.

“அய்யப்பா!''

“எஜமான்...'' -அய்யப்பனின் பதில்.

ஒரு நிமிடத்திற்குப் பிறகு மாமாவின் குரல் மீண்டும் கேட்டது.

“உண்ணிக்கு என்ன ஆச்சு?''

“தெரியல எஜமான்.''

உண்ணி கையைக் கழுவி விட்டு, தன்னுடைய அறைக்குள் சென்று, பாடப் புத்தகங்களில் மூழ்கினான்.

பள்ளிக்கூடத்திற்குப் புறப்பட்டபோது அய்யப்பன் மதிய உணவைத் தயார் பண்ணிக் கொடுத்தான். அதையும் புத்தகங்களையும் பைக்குள் வைத்து, பையைத் தோளில் தொங்கவிட்டவாறு, எப்போதும்போல மாமாவிடம் கூறிவிட்டுச் செல்வதற்காக உண்ணி மாமாவின் படிக்கும் அறையின் கதவுக்கு அருகில் சென்றான்.

மேஜைக்கு அருகில் நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டு டைரியில் எதையோ எழுதிக் கொண்டிருந்த மாமா திடீரென்று டைரியை மூடி வைத்து விட்டு எழுந்து வாசலை நோக்கி வந்தார்.

அடுத்த நிமிடம் அவனுக்கே ஆச்சரியம் உண்டாகிற மாதிரி, உண்ணியின் குரல் வெளியே வந்தது.

“என் அம்மா எங்கே மாமா?''

மாமாவின் கண்களில் திடீரென்று ஏதோ தோன்றி மறைவதை உண்ணி பார்த்தான். அதே வெளிப்பாடு அய்யப்பனின் கண்களிலும் தெரிந்ததை உண்ணி தெரிந்து கொண்டான்.v மாமா கேள்வி கேட்பதைப் போல முனகினார்: “ம்...?''

எங்கிருந்தோ பெற்ற தைரியத்தில் உண்ணி சொன்னான்: “எனக்கு அம்மாவைப் பார்க்கணும் போல இருக்கு.''

மாமா சில நிமிடங்கள் எதுவும் பேசவில்லை. இறுதியில் மாமா சொன்னார்:

“ஏற்பாடு பண்ணுறேன். உண்ணி, நீ பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போய் விட்டு வா.'' -மாமா அழைத்தார்: “அய்யப்பா..''

“பார்க்கலாம் எஜமான்.''

உண்ணி வெளியேறி நடந்தான்.

7

ஒருவரையொருவர் இறுக அணைத்துக் கொண்டு நின்றிருக்கும் அழகான இளைஞனும் பேரழகியான இளம் பெண்ணும். அவனுக்கு சுருட்டை முடி... அரும்பு மீசை... வசதி படைத்த தோற்றம்... அவனுடைய உதட்டில் உணர்ச்சியை வெளிப்படுத்தும் புன்னகை. அவனுடைய கைகளில் அவன் மார்போடு ஒட்டிக்கொண்டு நின்றிருக்கும் அவள்.

அவள் பேரழகு படைத்தவளாக இருந்தாள். அவளுடைய அவிழ்த்து விடப்பட்டு படர்ந்து கிடந்த தலை முடி தொடை வரை தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவளுடைய பெரிய மார்பகங்கள் அவனுடைய நெஞ்சோடு சேர்த்து அழுத்திக் கொண்டிருந்தன. அவளுடைய முழு உடலும் அவனுக்குள் கலக்க ஏங்குவதைப் போல தோன்றியது. அவனுடைய முகத்தை நோக்கித் திரும்பியிருந்த அவளுடைய உதடுகள் தாகம் நிறைந்த ஒரு வசிய புன்னகையில் மலர்ந்திருந்தன.

“இன்னும் இறுக்கி என்னை அணைத்துக் கொள். என்னை உன்னுடையவளாக ஆக்கு. என் தாகத்தைத் தீர்த்து வை.'' -அவள் அவனிடம் கூறுவதைப் போல தோன்றியது.

அவர்களுக்குப் பின்னால் மலைச்சரிவின் அமைதி. மலைச்சரிவில் மேலேயிருந்து விழுந்து கொண்டிருக்கும் ஆற்றின் தாளமேளம்.

ஒரு மூலையில் ஒரு கத்தியைக் கண்களுக்கு முன்னால் உயர்த்திப் பிடித்துக்கொண்டு, அதிலேயே கண்களைப் பதித்துக் கொண்டு நின்றிருக்கும் கொடூரமான மனிதன். வளர்ந்த கிருதா. படர்ந்த முடி. முறுக்கு மீசை. கண்களில் குரூரம்.

உண்ணிக்கு அந்த இளைஞன்மீது அன்பு உண்டானது. கொடிய மனிதன்மீது கோபமும்.

“அவனை உதைத்து சட்னி ஆக்கணும்''. -உண்ணியின் குரலில் கோபம் இருந்தது.

“கதையிலும் அப்படித்தான்.'' -கோமன் சொன்னான்: “நான் போன வாரம் என் அப்பாவுடன் போய் இந்தப் படத்தைப் பார்த்தேன்.''

திடீரென்று உண்ணிக்கு தன்மீதே வெறுப்பு வந்தது. ஏழை மலைவாழ் சிறுவனான கோமனுக்கு இருக்கும் சுதந்திரம்கூட தனக்கு இல்லையே என்று அவன் கவலைப்பட்டான்.

மணி அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. மதியத்திற்குப் பிறகு வகுப்பு தொடங்குவதற்கான நேரமானது.

உண்ணியும் கோமனும் பள்ளிக்கூடத்திற்குச் செல்வதற்காகத் திரும்பினார்கள்.

திரும்பிப் பார்த்து உண்ணி திடீரென்று நடுங்க ஆரம்பித்தான். தெருவின் அந்தப் பக்கத்தில் அவனையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்த அய்யப்பனின் சிறிய கண்கள். கண்ணில் மிளகாய்த் தூள் விழுந்ததைப் போல அவனுடைய உடம்பு முழுக்க எரிந்தது. அவனுடைய இதயத் துடிப்பு அதிகமானது. அவனுடைய மனதில் நடுக்கத் தின் வடிவத்தில் பயம் உண்டானது.

எந்தவித சலனமும் இல்லாமல் நின்றிருந்த அவனைப் பார்த்து கோமன் சொன்னான்:

“வா... சார் திட்டுவார்.''

உண்ணி அதைக் காதிலேயே வாங்கவில்லை. அவனுக்கு முன்னால் அய்யப்பன் நின்றிருந்தான். அய்யப்பனின் சிறிய கண்கள் இருந்தன. அய்யப்பனின் உரோமம் இல்லாத, கறுத்த, மினுமினுப்பான உடல் இருந்தது.

கருப்புப் பூனை தேங்காய்க் கீற்றை கடித்ததைப் போல, அய்யப்ப னின் கறுத்த உதடுகள் விலகி, வெளுத்த பெரிய பற்களைத் தெரிய வைத்தன.''

உண்ணியின் பார்வையைப் பின் தொடர்ந்து சென்ற கோமனின் கண்கள் அய்யப்பனைப் பார்த்தன.

“அய்யப்ப சுவாமி...'' -கோமன் சொன்னான்: “நீ இருக்கிற இடத்துல இருக்குற அய்யப்ப சுவாமிதானே?''

உண்ணி பதில் சொல்லவில்லை. குரல் அவனுடைய தொண்டையில் எங்கோ உறைந்து போய் தங்கிவிட்டது.

நிமிடங்களின் சலனமற்ற நிலைக்குப் பிறகு, மிகவும் சிரமப்பட்டு உண்ணி மீண்டும் சுயவுணர்விற்கு வந்தான். அவன் பாதையைக் குறுக்காகக் கடந்து, அய்யப்பனுக்கு அருகில் சென்றான். கேள்வி வடிவத்தில் அய்யப்பனைப் பார்த்தான். அதைப் புரிந்துகொண்ட அய்யப்பன் கையில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த பையைக் காட்டியவாறு சொன்னான்:

“சாமான்கள் வாங்குவதற்காக வந்தேன் எஜமான்.''

என்ன கூறுவது என்று தெரியாமல் இருந்ததால், உண்ணி கேட்டான்: “வாங்கியாச்சா?''

“ம்...'' -அய்யப்பன் பதில் சொன்னான்: “இதோ.''

அவன் மீண்டும் பையைக் காட்டினான்.

அப்போதும் அய்யப்பனின் கண்களில் இதற்கு முன்பு பார்த்திராத ஒரு உணர்ச்சி தெரிந்து கொண்டிருந்தது. அது உண்ணியை அச்ச முறச் செய்தது. அவன் எதுவும் பேசவில்லை. அசையவும் இல்லை. அந்தப் பார்வையை விலக்காமலே அய்யப்பன் சொன்னான்:

“மணி அடிச்சாச்சு, சின்ன எஜமான்.''

“அப்படியா?'' -உண்ணி அதிர்ச்சியடைந்தான். தொடர்ந்து அவனை நோக்கித் திரும்பி வந்து அவன் சொன்னான்: “ம்... நான் போகட்டுமா?''

“ம்...'' -அய்யப்பன் சொன்னான்.

உண்ணி கோமனுடன் சேர்ந்து பள்ளிக்கூடத்திற்குச் சென்றான். பள்ளிக்கூடத்தின் வெளிவாசலை அடைந்து திரும்பிப் பார்த்த போதும், அய்யப்பன் அவனையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான். அய்யப்பனின் கண்களில் இருக்கும் உணர்ச்சி தூரத்தில் இருந்து பார்க்கும்போது தெரியவில்லையென்றாலும், உண்ணிக்கு அது நன்கு தெரிந்தது.