Lekha Books

அப்போது அந்த அழைப்பு கேட்டது. ‘‘முகு!’’

கோவில் மணிகள், தேவாலய மணிகள், தேவாசுர வாத்தியங்கள் - இவை அனைத்தும் சேர்ந்த குரல். பழைய கனவில் கேட்ட குரல்.

ஓவியம் கிட்டத்தட்ட முடிவடைந்திருந்தது.

மீண்டும் அழைப்புச் சத்தம் கேட்டது ‘‘முகு!’’

இன்னும் காய்ந்திராத பிரேதங்கள் இருந்த க்யான்வாஸுடன் நான் மிருதுளா இருந்த அறைக்கு ஓடினேன். அங்கு நான் நிர்வாண உடலின் அழகைக் கண்டேன். ஓவியர்கள் நிர்வாண உடல்களை விரும்புவார்கள் - காம எண்ணங்கள் இல்லாமலே.

நிர்வாண உடல் என்று எதற்காக கூற வேண்டும்?

உடல் என்று சொன்னால் போதும். அதை வடிவமைத்தவன்தான் உண்மையிலேயே மிகப் பெரிய கலைஞன். நாம் அதற்கு ஆடைகள் அணிவித்து, மறைத்தோம். அதன் விளைவுகள், மூலைகள், பரப்புகள், உறுப்புகள் கோடுகள் -எல்லாவற்றையும் நாம் ஒளித்து வைத்தோம். அதன் தாளலயங்கள் வெளியே காட்டக் கூடாத - மறுக்கப்பட்ட பொருட்கள் என்று நாம் விளம்பரம் செய்தோம்.

மிருதுளாவைக் கண்டபோதுதான் இப்படியெல்லாம் தோன்றியது. மிருதுளா நிர்வாணமாக இல்லை. ஆனால் அவள் தன் நிர்வாணத்தை மறைத்து வைக்கவில்லை. மென்மையான ஒரு ‘ஸீ த்ரூ’ கவுனை மட்டுமே அணிந்திருந்தாள். என்ன நிறம் அவளுக்கு! இப்போதும் என்ன ஒரு இளமை!

அந்த அறையில் முன்பு நான் பார்த்திராத ஒரு மெத்தையில் பாதி சரிந்த நிலையில் மிருதுளா படுத்திருந்தாள். சிவந்த வெல்வெட் மெத்தை.

காணிக்கையுடன் சென்ற பக்தனைப் போல, காயாத ஓவியத்தைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு நான் அவளுக்கு முன்னால் நின்றிருந்தேன்.

ஓவியம் மிருதுளாவின் கவனத்தில் பட்டதாகத் தெரியவில்லை.

அவள் மெத்தையை விட்டு எழுந்து உட்கார்ந்தாள்.

ஒரு குற்ற விசாரணை செய்பவனைப் போல என்னை மிருதுளா பார்த்தாளோ?

அவளுடைய கேள்வி உயர்ந்தது: ‘‘நேற்று இரவு நான் இல்லாத நேரத்துல நீ என்ன செய்தே?’’

‘‘உறங்கினேன்.’’

‘‘உண்மையாகவா?’’

‘‘ஆமா...’’

‘‘ம்... உனக்குத் தெரியாத பல விஷயங்கள் இருக்கு. நேரம் வர்றப்போ நீ எல்லாவற்றையும் தெரிஞ்சுக்கவே. நானே அவற்றை உனக்குச் சொல்லுவேன். அதற்கு முன்னாடி அபத்தம் எதையும் காட்டாதே.’’

நான் திகைப்படைந்து நின்றேன்.

நான் கூறியதை அவள் நம்பினாளா? சுப்பம்மா என்னை பற்றி ஏதாவது கூறியிருப்பாளோ? ச்சே! அப்படி இருக்காது சுப்பம்மாவிற்குத்தானே பயமே! அவள் என் கால்களில் விழுந்தாளே!

இனி மிருதுளா என்ன சொல்லுவாள்?

‘‘முகு! நான் நேற்று தெல்மாவின் வீட்டுல இருந்தேன். அவர்கள் எல்லோருக்கும் உன்மேல எவ்வளவு விருப்பம் தெரியுமா?’’

‘‘யாருக்கு?’’

‘‘தெல்மாவிற்கும் அம்பிகாவிற்கும், வித்யாவிற்கும்.’’

நான் அவர்களை நினைத்துப் பார்த்தேன். நான் வரையாத ஐந்து பெண்களின் ஓவியம் எனக்கு முன்னால் தோன்றியது. விரிப்பில் அழகியும் கள்ளங்கபடமற்றவளுமான நாய்க்குட்டி படுத்திருக்கிறாள்.

‘‘பத்மா வரவில்லையா?’’ - நான் கேட்டேன்.

மிருதுளாவின் கண்கள் கத்தி முனைகளாக மாறின.

‘‘நீ ஏன் பத்மாவைப் பற்றி விசாரிக்கிறே?’’

‘‘வெறுமனே...’’

‘‘உனக்குப் பத்மாவைப் பிடிச்சிருக்கா?’’

நான் வாய் திறக்கவில்லை.

‘‘உன்கிட்டதான் கேட்டேன். உனக்குப் பத்மாவைப் பிடிச்சிருக்கா?’’

‘‘எனக்கு எல்லாரையும் பிடிச்சிருக்கு.’’

‘‘திருடன்! உனக்கு என்னைப் பிடிச்சிருக்கா?’’

‘‘ஆமா... அம்மா!’’

‘‘அம்மாவா? யாரோட அம்மா?’’ - மிருதுளா கத்தினாள். வெல்வெட் மெத்தை குலுங்கியது. ஒரு வெளுத்த கால் மின்னல் கீற்றைப் போல வெளிப்பட்டது.

மிருதுளாவின் உதை என் உடம்பில் பட்டிருந்தால் பரவாயில்லை. ஆனால், இன்னும் காய்ந்திராத என் ஓவியத்தின்மீது அவளுடைய பாதம் வேகமாக வந்து விழுந்தது.

க்யான்வாஸிலிருந்த பச்சை கவுன் அணிந்த பெண்ணின் சிறகுகளும், புலி முகம் கொண்ட பெண்ணின் செதில்கள் சூழ்ந்த கால்களும், அந்த ஆணின் போருடையும் நெருப்பு, மேலாடையும் ஒன்றாகக் கலந்தன.

மிதித்துக் குழைந்த சாயங்கள்.

க்யான்வாஸில் இப்போது தெரிவது மிருதுளாவின் பாதச் சுவடு.

நல்ல ஒரு ஓவியம் வெறுமனே பாழாகிவிட்டது.

எனக்கு வருத்தம் உண்டானது. என் கண்கள் ஈரமாயின.

மிருதுளாவின் கோபம் தணிந்துவிட்டது. வெல்வெட் மெத்தையை விட்டு அவள் எழுந்தாள் - என் கண்ணீரைத் துடைத்துவிட்டாள்.

நான் முணுமுணுத்தேன்: ‘‘மிருதுளா... மிருதுளா... மிருதுளா...’’

ஒரு மந்திரம் கூறுவதைப் போல.

‘‘முகு! காரணமே இல்லாமல் நான் கோபித்துவிட்டேன். பரவாயில்ல... மறந்திடு. நீ பிரம்மச்சாரி. பெண் வாசனைன்னா என்னன்னு தெரியாதவன். ஒரே ஒரு தடவை பார்த்த பத்மா உன்னைப் பாழ்படுத்திடுவாளோன்னு நான் நினைச்சிட்டேன். நீ அவளைப் பற்றி தனியா விசாரிச்சப்போ. ம்... போகட்டும் என்ன ஆனாலும் இந்த க்யான்வாஸை நீ தூக்கிப் போட வேண்டாம். என் கால் சுவடு இருக்குற இடத்துக்கு மேலே நீ இன்னொரு படம் வரை...’’

ஒன்றின் மேல் ஒன்று.

ஒரு நிறத்தின்மேல் இன்னொன்று.

‘‘என்ன வரையணும், மிருதுளா?’’

‘‘ஒரு கிளி.’’

‘‘நான் என் படுக்கையறைக்குப் போகட்டுமா?’’

‘‘வேண்டாம்... இங்கே... என் கண் முன்னாடி வரைஞ்சா போதும்.’’

‘‘நான் பெயிண்ட்டும் தூரிகையும் எடுத்திட்டு வர்றேன்.’’

‘‘நீ சிரமப்பட வேண்டாம்... நான் சுப்பம்மாவைக் கூப்பிடுறேன்.’’

மிருதுளா தன் கைகளைத் தட்டினாள்.

கைத்தட்டலின் எதிரொலி கூடத்தில் கேட்டது.

சுப்பம்மா வந்து நின்றாள்.

‘‘சுப்பம்மா, முகுவின் சாயங்களையும், தூரிகைகளையும் எடுத்துக்கிட்டு வா!’’

சுப்பம்மா கொண்டு வந்தாள்.

தரையில் போட்ட க்யான்வாஸுக்கு முன்னால் முழங்காலிட்டு உட்கார்ந்து கொண்டு நான் வரைய ஆரம்பித்தேன்.

இளம் பச்சை, அடர்த்தியான பச்சை, சிறிது கோபால்ட் ப்ளு, சிறிது லெமன் மஞ்சள், சிவப்பு, அதன் அடர்த்தியைக் குறைக்க கொஞ்சம் சிங்க் ஒயிட்.

வாள் மறைகிறது. தராசு மறைகிறது. புலிமுகம் மறைகிறது. மிருதுளாவின் பாதத்தின் அடையாளம் மறைகிறது.

ஏதோ முணுமுணுப்பு கேட்டு நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். வெல்வெட் மெத்தையில் சப்பணம் போட்டு உட்கார்ந்து கொண்டு மிருதுளா என்னவோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய கண்கள் மூடியிருந்தன.

கொத்தி வைத்த பொம்மையைப் போல சுப்பம்மா நின்றிருந்தாள்.

அதோ, க்யான்வாஸில் கிளி...

அதற்கு உயிர் இருக்கிறதா?

அதன் கண்கள் மனிதக் கண்களாக மாறுகின்றனவோ?

ஓவியத்தை முழுமை செய்துவிட்டு நான் எழுந்தேன்.

வியர்த்தது.

மிருதுளா குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தவாறு எழுந்தாள். அவள் ஓவியத்தையே உற்றுப் பார்த்தாள்.

‘‘முகு! எனக்கு இந்த ஓவியம் பிடிக்கல.’’

தரையில் கிடந்த க்யான்வாஸை மிருதுளா அழுத்தி மிதித்தாள்.

க்யான்வாஸ் வெறுமையானது. தூய வெள்ளை நிறத்தில் அது மாறியது.

எங்கோ சிறகடிக்கும் ஓசை.

நான் சுற்றிலும் பார்த்தேன்.