Lekha Books

புதிர்கள் நிறைந்த அன்னை இல்லத்தின் குடல்கள் வழியாக.

திடீரென்று ஒரு வழித்தடை போல, ஒரு கதவு முன்னால் இருந்தது. மூடப்பட்டிருந்த பழைய கதவு. அதன்மீது இங்குமங்குமாக பித்தனைக் குமிழ்கள், ஏதோ கணக்கு ஆசிரியர் கொத்தி உண்டாக்கிய டிசைன்கள்.

இந்தக் கதவுக்கு அப்பால் என்ன இருக்கும்?

கதவில் பூட்டு எதுவும் இல்லை. பூட்டு அதற்குள் இருக்கிறதோ? நடுங்கிக் கொண்டிருந்த கைகளை வைத்து அந்தக் கதவை திறக்க நான் முயன்றபோது இரண்டு குளிர்ந்த கைகள் பின்னாலிருந்து என்னைத் தொட்டன. நான் திடுக்கிட்டுத் திரும்பினேன்.

சுப்பம்மா.

அவள் என்னை எப்படிக் கண்டு பிடித்தாள்? மிருதுளா இல்லாத நேரம் பார்த்து அவளும் ஏதாவது தேடலில் இறங்கியிருப்பாளோ?

‘‘வா!’’ - சுப்பம்மா உரத்த குரலில் என்னை அழைத்தாள். அவளுடைய வெற்றிலை போட்டு சிவப்பாக்கிய உதடுகள் நடுங்கின. கோடுகள் விழுந்த அவளுடைய கழுத்தும் முகமும் அசைந்தபோது மச்சங்கள் நடனம் ஆடின.

இன்று என்ன சுப்பம்மாவிடம் நல்ல ஒரு வாசனை?

நான் மூக்கை விரித்தேன்.

மிருதுளாதான் காரை ஓட்டியவாறு வந்து கொண்டிருந்தாள். கார் அன்னை இல்லத்திற்குப் பின்னாலிருந்த ஷெட்டை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தது.

மீண்டும் பார்த்தபோது சுப்பம்மா முற்றத்தில் நின்றிருந்தாள். என்னவோ மாற்றங்கள் உண்டான சுப்பம்மா...

திடீரென்று நான் காரணத்தைக் கண்டுபிடித்தேன்.

இப்போது பார்த்த சுப்பம்மா வேலைக்காரியின் புள்ளிகள் போட்ட புடவையை அணிந்திருந்தாள்.

சற்று முன்பு என்னைக் கையும் களவுமாக பிடித்தபோது?

அவள் ஒரு அடர்த்தியான நீல நிறப் பட்டுப் புடவையை அல்லவா அணிந்திருந்தாள்?

ஆமாம்... அதனால்தான் நாற்றம் வரவில்லை. அந்தப்புடவை மிருதுளாவிற்குச் சொந்தமானதா?

5

புள்ளிகள் போட்ட புடவையை அணிந்திருந்த சுப்பம்மா மதிய உணவுடன் என்னுடைய படுக்கையறைக்கு வந்தபோது நான் ஓவியம் வரைந்து கொண்டிருந்தேன்.

பிரேத சக்திகளைப் பற்றிய ஓவியம்.

க்யான்வாஸின் மத்தியில் உடம்போடு ஒட்டிக் கிடந்த பச்சை கவுன் அணிந்திருந்த பெண் உருவம். முகத்திற்கும் கழுத்திற்கும் நீல நிறம். கை, கால்களுக்கு அடர்த்தியான பச்சை நிறம். அவளுடைய முதுகிலிருந்த பெரிய சிறகுகள் வளர்கின்றன. சிறகுகளின் பக்கத்திலிருந்த நீளமான தூவல்கள் அவளின் இடையைச் சுற்றி, முன்னால் வந்து பிறப்பு உறுப்பிற்கு மேலே ஒன்று சேர்கின்றன. அவள் தன் வலது கையில் வாளும் இடது கையில் தராசும் வைத்திருக்கிறாள். தலையில் ஒரு சந்திர கலை - பிரிந்து ஆடிக் கொண்டிருக்கும் அவளுடைய தலைமுடி ஆறு கைகளைக் கொண்ட நட்சத்திரங்களைப் போல் மின்னியவாறு நெளிந்து கொண்டிருக்கும் ஆக்டோபஸ்... ஒரு மேகத்தின்மீது அவள் நின்று கொண்டிருக்கிறாள். அவளுடைய வலது பக்கம் மற்றொரு பெண் உருவம் நான் வரைந்தேன். அவள் புலி முகத்துடன் இருக்கிறாள். அவளுடைய கை, கால்கள் மீன்களின் செதில்களால் சூழப்பட்டிருக்கின்னன. சிறகு கொண்ட பெண்ணின் இடது பக்கம் ஒரு ஆண் இருக்கிறான். அவனுக்குக் கொம்பு இருக்கிறது. அவன் போருடை அணிந்திருக்கிறான். அவனுடைய தோளிலிருந்து நெருப்பு ஜுவாலைகளைக் கொண்டு பின்னி உண்டாக்கிய மேலாடை காற்றில் பறந்து கொண்டிருக்கிறது.

ஓவியம் பாதிக்குமேல் முடிந்த நேரத்தில்தான் சுப்பம்மா வந்தாள். ஈஸலுக்கு அப்பால் போடப்பட்டிருந்த சிறிய மேஜையில் அவள் உணவை வைத்தாள்.

எப்போதும் உடனே அங்கிருந்து போய்விடுவாள் சுப்பம்மா.

இன்று என்ன காரணத்தாலோ அவள் சுற்றிச் சுற்றி அங்கேயே நின்றிருந்தாள்.

முன்பு ஒருமுறைகூட என்னுடைய ஓவியங்களைப்பற்றி அவள் தன்னுடைய கருத்தைக் கூறியதேயில்லை. ‘வா’ என்ற ஒரே வார்த்தையை மட்டும் வைத்துக் கொண்டு என்னைக் கட்டிப் போட்ட ஜெயிலர் சுப்பம்மா.

ஆனால், இன்று அவள் ஓவியத்தை உற்று நோக்கிக் கொண்டே சொன்னாள்: ‘‘நல்ல படம்... அழகா இருக்கு!’’

புள்ளி போட்ட புடவை, ஒட்டுப் போட்ட பழைய இரவிக்கை... முகத்தில் கற்பனை பண்ண முடியாத அளவிற்கு வயதைக் காட்டும் குறுக்குக் கோடுகள்... தடிமனான உதடுகள்... மச்சம்... சிவப்பு மூக்குத்தி...

ஒரு மாறுதலை நான் கவனித்தேன்.

பார்வையில், நின்று கொண்டிருக்கும் முறையில் அதிகாரமில்லை. கண்களில் தெரிந்தது திரண்டு நின்றிருந்த பயம்.

என் பார்வை அவளைத் தளர்வடையச் செய்ததோ?

‘‘நீ என்ன அப்படிப் பார்க்குறே?’’ - மெதுவான குரலில் அவள் கேட்டாள்.

‘‘ஒண்ணுமில்ல...’’

‘‘பொய் சொல்லாதே.’’

‘‘நான் ஏன் பொய் சொல்லணும்?’’

‘‘நீ அதை அம்மாகிட்ட சொல்லுவியா?’’

‘‘எதை’’ - நான் கேட்டேன்.

தமிழில் வெள்ளமென அவள் பேசினாள். அத்துடன் மென்மையான வேதனையும். திரும்பத் திரும்ப அவள் கூறியது இதுதான்.

‘‘எனக்குத் தெரியும்... நான் மிருதுளாவோட பட்டுப்  புடவையை எடுத்து அணிந்திருந்ததை நீ பார்த்துட்டே. நீ அம்மாகிட்டே அந்த விஷயத்தை சொல்லிடாதே. என்ன வந்தாலும் சொல்லக்கூடாது.’’ சுப்பம்மா பாவம்... சுப்பம்மா மன நிம்மதியுடன் இறக்க நினைக்கிறாள் - அதற்கான நேரம் வரும்போது. அவள் மேலும் சொன்னாள்: ‘‘மிருதுளாம்மா பயங்கரமானவங்க. மந்திரங்கள் தெரிஞ்சவங்க. நீ ஆபத்தை உண்டாக்கிடாதே.’’

‘‘அம்மாவோட புடவையை ஒரே ஒரு தடவை எடுத்து உடுத்தியிருக்கே! அது அந்த அளவுக்கு பயங்கரமான குற்றமா என்ன?’’ - நான் கேட்டேன்.

சுப்பம்மா என் கால்களில் விழுந்தாள்.

‘‘உனக்கு அம்மாவைப் பற்றி தெரியாது. அம்மா பயங்கரமான ஆளு.’’

கிழவி சுப்பம்மா - என்னை விரட்டும் சிறை அதிகாரி என் கால்களைக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு கெஞ்சுகிற காட்சியை நான் சிறிதும் எதிர்பார்க்கவில்லை.

நான் அவளைத் தேற்றினேன். ‘‘நீ பயப்படாதே, சுப்பம்மா நான் உன்னைக் காட்டிக் கொடுக்க மாட்டேன்.’’

‘‘போறேன்’’ - கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டு சுப்பம்மா என் படுக்கையறையை விட்டு அகன்றாள்.

அந்த நீலப் பட்டுப் புடவையைப் பற்றி நான் மறந்தே போய்விட்டேன். அதிலென்ன பிரச்சினை இருக்கிறது என்று சிறிதும் நான் நினைத்திருக்க மாட்டேன் - சுப்பம்மா இந்த மாதிரி நடக்காமல் இருந்திருந்தால். இப்போது தோன்றியது. சுப்பம்மாவைக் கட்டிப்போட எனக்கு ஒரு கயிறு கிடைத்திருக்கிறது - நீல நிறப் பட்டுச் சேலை. இந்தக் கயிறை ஒரு தூக்கைப் போல நான் அவளின் தலைக்கு மேலே உயர்த்திக் காட்டுவேன். இந்த அன்னை இல்லத்தைப் பற்றிய ரகசியங்களை வெளிப்படுத்த நான் அவளைக் கட்டாயப்படுத்துவேன். அவள் ஒத்துழைக்கவில்லையென்றால் நான் மிருதுளாவிடம் எல்லாவற்றையும் கூறுவேன் -சுப்பம்மாவைக் காட்டிக் கொடுப்பேன்.

சுப்பம்மா போனபிறகு நான் ஓவியம் வரைவதில் மீண்டும் ஈடுபட்டேன்.