மிருதுளா பிரபு - Page 11
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by sura
- Hits: 7468
அதோ, ஒரு பச்சைக் கிளி பறக்கிறது - பயந்து கத்தியவாறு.
தப்பிப்பதற்கு வழி தேடுகிறதோ அது?
காற்றடித்தது. திறந்த சாளரம் மூடியது.
இனி கிளி எப்படி வெளியே செல்லும்?
அது மாடிக்குப் பறந்தது.
அந்தப் பழைய வவ்வாலைப் போல...
மாடியில் மோதி, கிளி கீழே விழுந்தது.
கடல் இரைந்தது. காற்றுக்கு பலம் கூடியது. வானத்தில் கருமேகங்கள் நிறைந்தனவோ? சூரியன் மறைந்துவிட்டதோ? வெட்டவெளியில் குங்குமப் பொடிகளின் சுழல்காற்று உண்டானதோ?
தரையில் விழுந்த கிளி இலேசாக நெளிந்தது.
சிவந்த கோடுள்ள கழுத்தை உயர்த்தி அது எங்களைப் பார்த்தது.
மனிதனின் கண்களா?
மிருதுளா தன் கைகளைத் தட்டினாள்.
அந்தச் சத்தத்தைக் கேட்டதைப் போல ஒரு பெரிய கறுப்பு நிறப் பூனை எங்கிருந்தோ பாய்ந்து வந்தது. தரையில் கிடந்த கிளியை அது கடித்து எடுத்தது.
கிளியின் இறுதி அழுகை.
பிறகு அதன் எலும்புகள் நொறுங்கும் மெல்லிய சத்தம்.
கறுப்புப் பூனையின் வாயில் நுரை தள்ளிக் கொண்டிருந்தது.
ஒரே ஓட்டத்தில் கறுப்புப் பூனை எங்கோ போய் மறைந்தது.
வெறுமையான க்யான்வாஸைக் கையில் வைத்திருந்த நான் தரையைப் பார்த்தேன்.
ஒரு துளி இரத்தம் கண்ணில்பட்டது.
மிருதுளா சிரித்தாள். ‘‘முகு, இனி அந்தக் க்யான்வாஸில் எதுவும் வரைய வேண்டாம். அது சபிக்கப்பட்டது.’’
நான் ஏன் நடுங்கினேன்?
திடீரென்று ஒரு சத்தம் கேட்டது.
யாரோ தரையில் விழுகிறார்கள்.
சுப்பம்மா.
அவளுக்கு சுய உணர்வு இல்லாமலிருந்தது.
6
நடந்தது என்ன? கனவா, உண்மையா? வரைந்த கிளி எப்படிப் பறந்தது? யார் அதற்கு உயிர் தந்தது? மிருதுளாவா? அவளுக்குக் கண்ணுக்குத் தெரியாத சக்திகள் இருக்கின்றன. பல மந்திரங்களும் அவளுக்கு நன்கு தெரியும். கைகளைத் தட்டிக் கறுப்புப் பூனையை வரவைத்தவள் அவள்தானே? அந்தக் கறுப்புப் பூனையை முன்பு ஒருமுறைகூட அவன் பார்த்தது இல்லை. மிருதுளா அதைத் தற்காலிகமாக படைத்தாளா? அப்படியென்றால் நோக்கம் என்ன? கிளியைக் கொல்வதற்கா?
பத்மாவிடம் எனக்குப் பிரியம் என்ற எண்ணம் மிருதுளாவிற்கு எப்படி உண்டானது? அந்த எண்ணம்தானே கிளி சம்பவத்திற்கு தூண்டியது? வெறுமையான க்யான்வாஸ் சபிக்கப்பட்ட ஒன்று என்று எப்படி மிருதுளா சொன்னாள்?
எதுவும் புரியவில்லை.
சிந்திக்க வேண்டும்.
இங்கு ரகசியங்கள் இருக்கின்றன - ரகசியங்களின் அறைகள்.
இரண்டோ மூன்றோ நாட்கள் கடந்தன. நான் ஒரு விஷயத்தைக் கண்டுபிடித்தேன்.
காலை வேளையில் படுக்கையறையின் சுவர்களில் சாய்ந்து நின்றிருந்த என்னுடைய ஓவியங்களிலிருந்த தூசிகளைத் தட்டி அவற்றை அடுக்கி வைப்பதில் நான் ஈடுபட்டிருந்தேன். ஆச்சரியம்! அவற்றுக்கு மத்தியில் பத்மா இருந்த நான்கு ஓவியங்களை நான் பார்த்தேன்.
எப்போது நான் அந்த ஓவியங்களை வரைந்தேன்? ஒருமுறை மட்டுமே பார்த்த பத்மாவை இந்த அளவுக்கு சரியாக வரைய என்னால் எப்படி முடிந்தது?
ஒரு ஓவியத்தில் பத்மா தரை விரிப்பில் சாய்ந்து படுத்திருக்கிறாள்.
இன்னொன்றில் குளித்து முடித்த பத்மா முடியைக் கைகளால் கோதிக் கொண்டிருக்கிறாள்.
மூன்றாவது ஓவியத்தில் அவளுடைய ப்ளவுஸ் திறந்திருக்கிறது.
கடைசி ஓவியத்தில் பத்மா முழுமையான நிர்வாணக் கோலத்தில் இருக்கிறாள்.
இறுதியாகச் சொன்ன ஓவியத்தைப் பார்த்தால் யாருக்கும் தோன்றலாம்- காம எண்ணங்களுடன்தான் நான் அந்த மார்பகங்களிலும் பின் பகுதியிலும் தூரிகையை ஓட்டியிருக்கிறேன் என்று. அந்த ஓவியங்கள் நான் முன்பே வரைந்தவை என்றிருக்கும்பட்சம் மிருதுளா அவற்றை பார்த்திருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது - இந்தப் படுக்கையறைக்கு வந்த சந்தர்ப்பங்களில்: ஆனால், அந்த ஓவியங்களைப் பற்றி எந்தவொரு கருத்தையும் மிருதுளா வெளிப்படுத்தியதாக எனக்கு ஞாபகத்தில் இல்லை.
நான் என் நினைவாற்றலை எப்படி நம்புவது?
அந்த நான்கு ஓவியங்களை வரைந்த விஷயம் என்னுடைய ஞாபகத்தில் இல்லவே இல்லை. ஞாபகத்தின் சிதறிய துண்டுகள் பிறகும் சிதறுகின்றன. பொடியாகின்றன. குங்குமப் பொடிகள்.
வயிறு பற்றி எரிகிறது. அந்த நெருப்பு திரவம் இப்போதும் எனக்கு பருகக் கிடைக்கிறதா?
அந்த ஓவியங்களைப் பார்த்துவிட்டு நான் பத்மாவைக் காதலிக்கிறேன் என்று நினைத்தால்கூட மிருதுளா எதற்குக் கோபப்பட வேண்டும்? நான் அவளுக்கு யார்? விளையாட்டு பொம்மையா? சோதனைப் பொருளா?
நான் யாரையும் காதலித்தது இல்லை. நான் இந்த நிமிடம் வரை அசுத்தமானதில்லை. கனவுகள் கண்டு பழகிப்போன என்னுடைய மூளை இன்றுவரை ஒரு சக்தி வெளியேறும் கனவைக்கூட உருவாக்கியதில்லை.
நான் பெண் வாசனை தெரியாதவன்.
அவ்வப்போது பிறப்பு உறுப்பில் வேதனையை அனுபவிப்பவன்.
ஆனால், இங்கு வருவதற்கு முன்பு இப்படிப்பட்ட வேதனை உண்டானதில்லையே!
அந்த வேதனை வருவதற்கு முன்பு, நான் ஒரு பெரிய நகரத்தில் இருந்தேன். எட்டாம் எண்ணைக் கொண்ட கார் ஷெட்டில் என் கால்களுக்கு மத்தியில் என்னவோ வந்து இடிக்கிறது. இப்படி இப்போது விழித்திருக்கும்போதுகூட தோன்றுகிறது. தொடர்ந்து அந்த வேதனை இருக்கிறது. ஏதோ கடந்தகால நினைவு என்னைப் பின் தொடர்கிறதா? அபத்தம்! இந்த அன்னை இல்லத்திற்கு வந்து சேர்வதற்கு முன்பு இப்படி வேதனை இல்லையே!
நான் கட்டில் தூணைப் பார்த்தேன். இருபத்தியிரண்டு கோடுகள்.
கிளி சம்பவம் என்று நடந்தது? இரண்டோ மூன்றோ நாட்களுக்கு முன்பு.
நான் ஓவியங்களிலிருந்த தூசியைத் தட்டி அடுக்கி வைத்தேன்.
அந்தத் தூணில், தரையில் நின்றுகொண்டே இனியும் எட்டு கோடுகள் போடலாம். அதற்கும் மேலாக வேண்டுமென்றால் நான் கத்தியுடன் கட்டிலில் ஏறி நிற்க வேண்டும். கத்தி பயன்படுத்தாமல் இருக்கும் மூன்று தூண்கள் மீதியிருக்கின்றன. ஒவ்வொன்றிலும் முப்பது கோடுகள் வீதம் வரைந்தால் நான் இங்கு இருப்பது நூற்று இருபது நாட்கள் என்று வரும்.
அதற்குள் நான் எல்லா ரகசியங்களையும் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்.
அது முடியக்கூடிய விஷயமா?
கட்டில் தூணில் நான் விரல்களைத் தேய்த்தேன்.
அப்படி நின்றுகொண்டிருக்கும்போது பலவற்றையும் கண்டேன்- கேட்டேன்.
கடல் பெரும்பறை என முழங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. பலியிடப்படும் இடங்களில் விளக்குகளுடன் ஆட்கள் வரிசையாக நகர்ந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறார்கள். சங்கநாதம் உயர்ந்து கேட்கிறது. தவளைச் சங்கு புஷ்பங்கள், நீல சங்கு புஷ்பங்கள், அசோகம், நந்தியார் வட்டம், தாமரை, பாரிஜாதம், நீர்மாதுளம், பிச்சி, கிருஷ்ண துளசி, கற்பூரத் துளசி-
தீபத் தட்டு.
கற்பூரம்.
இரத்தினம் பதித்த கிரீடங்கள்.
துவார பாலகர்.
வாத்திய கோஷம் - கொம்பு, குழல், இலைத்தாளம், இடைக்கா, செண்டை, மத்தளம், உடுக்கை.
ஸ்ரீவேலியா?
நூறு குத்து விளக்குகள்.
உதய அஸ்தமன பூஜையா?