Lekha Books

‘இதுவரை நடந்தவை அனைத்தும், இதுவரை வாழ்ந்தவர்களின் சிந்தனைகளும் உணர்ச்சிகளும் எல்லாம் நட்சத்திரத் தளத்தில் மறையாமல் தங்கியிருக்கின்றன. அது ஒரு நிரந்தர புராணம் - அழியாத ஒரு பதிவு - ஆகாஷிக் ரெக்கார்ட்... அதைப் படிக்க வேண்டுமென்றால் நட்சத்திர தளத்தை அடையவேண்டும். இந்த உடலைவிட்டு உயரத் தெரிய வேண்டும் - அஸ்ட்ரல் ப்ளேனை நோக்கி.’

இந்த விஷயம் இப்போது மிருதுளா கூறியதா? இல்லாவிட்டால் முன்பொரு பிறவியில் கூறியதா?

கடுமையான இருள்.

மிருதுளா இல்லை. இங்கு நான் மட்டும் தனியாகத்தான் இருக்கிறேன். இங்கு என்றால்? தந்தத்தாலான தாமரை மலர்களும், நெளிந்து கொண்டிருக்கும் பாம்புகளும் உள்ள பழைய மேஜை எங்கே? மிருதுளா இருந்த அறை எங்கே? அன்னை இல்லம் எங்கே?

நான் இப்போது ஒரு கார் ஷெட்டில் இருக்கிறேன்.

தேக்கு மரமும ஆஸ்பெஸ்டாஸ் ஷீட்டுகளும் கொண்டு கட்டப்பட்ட அன்னை வீட்டின் கார் ஷெட் அல்ல இது. இது ஒரு பெரிய நகரத்தின் கான்கிரீட் கட்டிடங்களின் பின்னாலிருக்கும் கார் ஷெட்களின் வரிசை. நான் நின்று கொண்டிருக்கும் கார் ஷெட்டின் நம்பர் எட்டு.

என்னை அடித்தது யார்?

என் கால்களுக்கு இடையில், பிறப்பு உறுப்பில் இடித்தது என்ன?

நான் உரத்த குரலில் கத்தினேன்.

பெரிய நகரத்தின் ஒட்டுமொத்த வெளிச்சங்களும் நிமிட நேரத்திற்கு பிரகாசித்தன. பிறகு அணைந்தன.

பிறகு நான் நினைத்துப் பார்த்தது சுப்பம்மாவைத்தான்.

மச்சங்கள் உள்ள தடிச்சி சுப்பம்மா என்னைத் தரையிலிருந்து தூங்குகிறாள்.

அப்படியென்றால்-

நான் இந்த அன்னை இல்லத்தில்தான் இருக்கிறேன்.

மிருதுளா எங்கே? நான் தேடினேன்.

சுப்பம்மா உரத்த குரலில் சிரித்தாள். தமிழில் என்னவோ இடைவிடாது பேசினாள். அவள் என்ன சொன்னாள்? ஒன்று மட்டுமே எனக்குப் புரிந்தது. மிருதுளா வீட்டில் இல்லை.

‘‘அவங்க எங்கே?’’

‘‘எங்கே போனா உனக்கென்ன?’’ - சுப்பம்மாவின் பதில்.

இது இரவா? பகலா?

நான் வெளியே பார்த்தேன். அலரிப் பூங்கொத்துகள் ஆடிக் கொண்டிருந்தன. அவற்றின் சிவந்த இதழ்களில் முதல் சூரியக் கதிர்கள் விழுந்திருந்தன. வானம் வெள்ளைப் புடவை உடுத்திக் கொண்டிருந்தது.

‘‘இன்னைக்கு என்ன கிழமை?’’

‘‘இன்னைக்கு புதன்கிழமை’’ - சுப்பம்மா சொன்னாள்.

அப்படியென்றால் நேற்று செவ்வாய்கிழமை. நேற்றுதான் நானும் மிருதுளாவும் நட்சத்திர உடலைப் பற்றி பேசினோமா? தெரியவில்லை.

எனக்கு ஒரு ஆர்வம் தோன்றியது.

இந்த அன்னை இல்லம் முழுவதும் நடந்து சோதித்துப் பார்க்க இது ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பம் அல்லவா? எனக்கு இங்கு தெரிந்தவை சில அறைகளும் மூலைகளும் மட்டும்தான். மாடியில் இருக்கும் அறை, வராந்தா, நீண்ட கூடம், என் படுக்கையறை, பின்னால் இருக்கும் தேக்கு மரம், கார் ஷெட்.

‘மிருதுளா திரும்பிவர நேரமாக வேண்டும்’ - நான் வேண்டிக் கொண்டேன்.

‘‘வா!’’ - சுப்பம்மாவின் கட்டளை.

நான் பின்னால் நடந்தேன். என் படுக்கையறைக்கு.

‘‘தூக்கம் வருது சுப்பம்மா!’’

‘‘இப்பவா? நேரம் விடிஞ்சப்பவா?’’

‘‘தூக்கம் வருது, சுப்பம்மா’’ - என் கொச்சைத் தமிழ் அவளுக்குப் பிடித்திருக்குமா?

அவள் சிரித்தாள்: ‘‘தூங்கு...’’

நடந்து செல்லும் சுப்பம்மாவைப் பார்த்தபோது மீண்டும் ஒருமுறை தோன்றியது - முட்டையைத் தாங்கியவாறு நடந்து செல்லும் எட்டுக்கால் பூச்சி.

நான் படுக்கவில்லை. தூங்கவில்லை. நான் என்னுடைய தேடலை ஆரம்பித்தேன்.

எந்தவித சலனமும் இல்லாத அன்னை இல்லம். இன்று காற்றாடி மரங்களும் கடலும்கூட மவுன விரதத்திலிருந்தன. பூத, பிரேத, பிசாசுகளின் ஓவியங்களிலிருந்து விலகி படுக்கையறைக்கு வெளியே நடந்து செல்லும்போது நான் வேண்டிக் கொண்டேன்- ‘கடவுளே, தாயே, என் பாதங்களுக்கு நடுவில் ரப்பரும், பஞ்சும் உலகத்தின் ஒட்டுமொத்த பூனைகளின் ஓசையற்ற நடையும் இரண்டறக் கலந்துவிட வேண்டும்!’

ஓசை உண்டாக்காமல் நடக்கும்போது எனக்குத் தோன்றியது- நான் சிறையிலிருந்து தப்பிக்கிறேன்!

விசாலமான ஒரு  தளம். கீழே இறங்க பயன்படும் கைப்பிடி கொண்ட படிகள். எவ்வளவு படிகள்! முன்பு இருந்த தம்புரானும் அவருடைய படுக்கையறைத் தோழியும் எவ்வளவு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு இந்தப் படிகளில் ஏறியிருப்பார்கள்? இறங்கியிருப்பார்கள்? அவர்களின் கால்களில் தங்கச் செருப்புகள் இருந்திருக்குமோ? அவர்கள் ஒன்று சேர்ந்தா நடந்திருப்பார்கள்? இல்லாவிட்டால் தம்புரான் முன்னாலும், தோழி பின்னாலும் நடந்திருப்பார்களா? தம்பு கிழவனாக இருந்தான்- என்று கற்பனை செய்ய எனக்குத் தோன்றியது. ஜுரம் உள்ளவன் வெப்ப ஜுரம், பித்த ஜுரம், வாத ஜுரம், கப ஜுரம், ஆலாப ஜுரம், சன்னி பாத ஜுரம், மாஹேந்திர ஜுரம், பக்ஷ ஜுரம், சாதுர்த்திக ஜுரம், மாச ஜுரம், ஷண்மாச ஜுரம், சர்வ ஜுரம்...

அவர், தோழி?

பிராணேஸ்வரி, ஸம்போகினி, அனலா, அஜிதா, அனாமிகா, காம ரூபிணி...

சிம்மாசனத்தைவிட, செங்கோலைவிட, ஓவியங்களைவிட அமைச்சர்களைவிட படைத்தளபதிகளைவிட தம்புரானைத் தாங்கியிருந்தது அந்தத் தோழியின் இடையாக இருக்கும்.

அருகிலிருக்கும் மலைகளில் வளரும் எழுநூறு, எண்ணூறு வயதுகள் கொண்ட ஈட்டி மரங்களைத் தம்புரான் வெட்டி வீழ்த்தினான். அந்த அடர்ந்த காடுகளுக்குள் காம வயப்பட்டு நடந்து திரிந்த யானைக் கூட்டங்களிலிருந்த பெண் யானைகளின் கண்ணீரைப் பொருட்படுத்தாமல் தம்புரான் ஆண் யானைகளின் தலைகளில் குண்டு பொழியச் செய்தான். அவனே நேரடியாக அல்ல... சம்பளம் வாங்கிய வேலைக்காரர்கள் துப்பாக்கிகளைத் தூக்கினார்கள். கேம்வார்டர்கள்... கன்சர்வேட்டர்கள்... மரம் பிடித்து, மரத்தை இழுத்து, விக்கிரகங்ளைச் சுமந்து, வெள்ளைப் புள்ளிகளும் ஜுரமும் கொண்ட ஆண் யானைகள் அல்ல இறந்து விழுந்தவை... கொலை செய்யப்பட்டு விழுந்த ஆண் யானைகள்... எடை அதிகம் கொண்ட நீளமான கொம்புகளை மண்ணில் குத்தி, இரத்தத்தைச் சிந்தியவாறு, கடைசி தடவையாக உருண்டபோதும் அவை என்ன அழகாக இருந்தன!

வயது அதிகமான ஈட்டி மரம், தூளாகத் தொடங்கியிருக்கும் தந்தம்... மெதுவாக நடக்க வேண்டும். ஓசையும் அசைவும் கேட்டு சுப்பம்மா வந்துவிடக்கூடாது.

இந்த அன்னை இல்லம் முழுவதையும் சுற்றி நடந்து பார்க்க நேர்ந்தால், எப்படிப்பட்ட ரகசியங்களெல்லாம் எனக்குத் தெரிய வரும்? இறங்கினேன்.

கடைசி படியும் முடிந்தது.

பார்க்கிறேன் - எல்லாவற்றையும் பார்க்கிறேன்.

தூண்கள், சுவர்கள், சுவர்களில் மறைந்து கொண்டிருக்கும் ஓவியங்கள்.

சலங்கை அணிந்த பாதிக் கால், பல படங்களையும் இழந்துவிட்ட பாம்பு, நிழலைப் போலிருக்கும் ஒரு கஜலட்சுமி, போதை நிறைந்த அழகிகள், பூதகணங்கள்.

நான் நடந்தேன்.