Lekha Books

அப்படியென்றால் பத்மா?

அவள் தரையில் படுத்திருக்கட்டும்- அவர்களுக்கு முன்னால் ஒரு விரிப்பில் - அழகான ஒரு நாய்க் குட்டியைப் போல.

இவ்வளவு விஷயங்களையும் நான் சிந்தித்தேன். அந்த ஐந்து பெண்களும் கறுப்பு நிறத்தில் பட்டுப் புடவைகள் அணிந்திருந்தார்கள்.

அது இந்த வெள்ளிக்கிழமை க்ளப்பின் சீருடையா?

அவர்களின் ஓவியத்தை வரைவதற்கு மென்மையான சாயங்கள் போதும். கறுப்பு... பிறகு பொன் நிறம் - புடவைகளின் கரைகளை வரைவதற்கு. சிறிது பச்சை - தெல்மாவிற்கு பொட்டு வைக்க. பிறகு ஏதாவதொரு நிறம் நாய்க் குட்டியின் விரிப்பிற்கு.

தெல்மா கேட்டாள்: ‘‘முகுந்தன், எனக்காக ஒரு படம் வரைய முடியுமா?’’

‘‘என்ன படம்?’’

‘‘கடைசி விருந்து’’

‘‘எவ்வளவோ பெரிய மகான்கள் அதை வரைந்திருக்கிறார்களே! டாவின்சியையும் சேர்த்து...’’

தெல்மா சிரித்தாள்: ‘‘எனக்குத் தேவையானது. வேறொண்ணு லாஸ்ட் ஸப்பர் - ஜூடாஸின் பார்வையில்...’’

நான் அதிர்ந்துபோய் விட்டேன்.

தெல்மா தொடர்ந்தாள்: ‘‘சாப்பாட்டு மேஜையின் நடுவில் அமர்ந்திருக்கச் செய்ய வேண்டியது இயேசு கிறிஸ்துவை அல்ல - ஜூடாஸை’’

நான் யோசித்தேன்.

நன்மை - தீமை.

வெண்மை - கறுப்பு.

கடவுள் - பிசாசு.

மிருதுளா ஒரு லெட்டர்பேடையும் டாட் பேனாவையும் எங்கிருந்தோ கொண்டு வந்தாள்.

நான் படம் வரையத் தொடங்கினேன்.

சாப்பாட்டு மேஜை. நடுவில் ஜூடாஸ். எல்லோருக்கும் கடைசியில் இயேசு... மற்ற நாற்காலிகளில் மீதியிருந்த சீடர்கள்.

வரைந்து முடித்தபோது கண்களில் பட்டது - ஒரு ஹோட்டல் அறையின் சாப்பாட்டு மேஜை.

ஜூடாஸ் தனியாக உட்கார்ந்து ஹெர்குலிஸ் ரம் பருகிக் கொண்டிருக்கிறான். பரிமாறும் ஆள் நடந்து அருகில் வருகிறான்- பில்லுடன். ஜூடாஸ் முப்பது வெள்ளிக் காசுகளைத் தட்டில் போடுகிறான். 25 காசுகள் ரம்மிற்கு 5 காசுகள் டிப்ஸ்.

தெல்மா ஓவியத்தைப் பார்ப்பதற்காக குனிந்தாள்.

‘‘இந்தப் பரிமாறுபவன் யார்?’’ - தெல்மா கேட்டாள்.

‘‘கிறிஸ்டோஃபர்’’ - நான் சொன்னேன்.

‘‘இல்ல... லூஸிஃபர்’’ - தெல்மா சொன்னாள்.

எல்லோரும் என்னைச் சூழ்ந்து கொண்டார்கள் - பத்மாவைத் தவிர. அவர்கள் கைகளைத் தட்டினார்கள்.

உண்மைதான் - நான் அவர்கள் எல்லோரும் விருப்பப்படக் கூடிய ஒரு ஓவியன்தான்.

திடீரென்று சுப்பம்மா அங்கு தோன்றினாள். ‘‘வா’’ - என்னை அவள் அழைத்தாள். கீழ்ப்படியும் குணத்தைக் கொண்ட ஒரு ஆட்டுக் குட்டியைப் போல நான் அவளுக்குப் பின்னால் சென்றேன் - என் படுக்கையறைக்கு.

சுப்பம்மா போனதும். நான் கதவை அடைத்தேன்.

ஓவியம் வரைய வேண்டும்.

ஈஸலில் நான் ஒரு க்யான்வாஸைக் கொண்டுபோய் வைத்தேன். இருட்டு... சுற்றிலும் இருட்டு. மொத்தத்தில் இருந்த மஞ்சள் நிறத்தைக் கொண்ட ஒரு பல்பின் வெளிச்சம் மட்டுமே.

என்ன வரைவது? ஏதாவது... தோன்றுவதை... எந்தவித இலக்கும் இல்லாமல்.

தூரிகை க்யான்வாஸில் ஓட ஆரம்பித்தது.

கீழே எங்கோ வீணையின் இசை கேட்டது.

உயிர்ப்பான, இனிய மந்திரங்களை யாரோ உச்சரிக்கிறார்கள். வீணை மீட்டுவது மிருதுளாவா? அவர்கள் எல்லோரும் சேர்ந்தா மந்திரங்களை உச்சரிக்கிறார்கள்?

இயேசு மந்திரமா, ஜூடாஸ் மந்திரமா?

எதிலும் கவனத்தைச் செலுத்தக் கூடாது. இந்த ஓவியம் முழுமையாக முடியட்டும் - இல்லாவிட்டால் இந்தக் கிறுக்கல்.

எத்தனை மணிகள் கடந்தன? இது வேறொரு நாளா? கதவை யாரோ தட்டினார்கள்.

திறந்து பார்த்தேன்.

மிருதுளா.

என்ன நறுமணம் அவளுக்கு?

அவளா? அவள்... அவள்...!

மிருதுளா என் படுக்கையில் உட்கார்ந்தாள். நான் அவளை தைரியத்துடன் உற்றுப் பார்த்தேன். கூர்மையான மூக்கு. இந்தப் படுக்கையறையின் மங்கலான வெளிச்சம். மஞ்சள் பூசியிருந்த கன்னங்கள். அகலமான உதடுகள். கீழுதடு சற்று முன்னோக்கி தள்ளி இருக்கிறதோ? காதுகளில் ஒளிர்ந்து கொண்டிருப்பவை வைரக் கம்மல்களா? கம்மலுக்கு மேலே தெரியும் தலைமுடி நரைத்திருக்கிறதோ? இல்லை... இல்லை... வைரத்தின் பிரகாசம் அப்படித் தெரிகிறது.

‘‘குறும்புக்காரன்... உனக்கு இப்போ தைரியம் வந்திருச்சு... அப்படித்தானே?’’

‘‘புரியலம்மா...’

‘‘அம்மா இல்லை... மிருதுளா! சொல்லு, முகு! நீ என்னையே எதுக்கு இப்போ உற்றுப் பார்த்தே?’’

‘‘வெறுமனே...’’

‘‘பொய்!’’

நான் அதற்கு பதிலெதுவும் கூறவில்லை.

‘‘உனக்கு விருப்பமில்லையா முகு?’’

அப்படியென்றால் என்ன? ஒரு கெட்ட கேள்வியோ?

எங்காவது ஓடிப் போகவேண்டும்போல் எனக்கு இருந்தது. இப்போது வரை நான் உடலை அசுத்தப்படுத்திக் கொள்ளாதவன்.

‘‘முகு, நான் அழகிதானே?’’

‘‘ஆமா...’’

‘‘பிறகு?’’

‘‘நான் கெட்டவனாக ஆகலை அம்மா!’’

படுக்கையில் அமர்ந்தவாறு மிருதுளா குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தாள். இப்படியொரு சிரிப்பு இருக்கிறதா? மிருதுளா படுக்கையில் மல்லாக்கப் படுத்தாள். சிரிப்பு தொடர்ந்தது.

திடீரென்று திறந்து கிடந்த கதவு வழியாக ஒரு தலை உள்நோக்கி நீண்டது.

சுப்பம்மா.

மச்சத்தைக் கொண்டவள்.

அவளைப் பார்த்ததும் மிருதுளா சிரிப்பை நிறுத்தினாள்.

எழுந்தாள்.

சுப்பம்மாவிற்கு மிருதுளா பயப்படுகிறாளா?

எதற்காக?

பொழுது புலர்வது வரை நான் தூங்கவேயில்லை.

அதோ, ஈஸலில் நான் வரைந்த புதிய ஓவியம்.

ஏராளமான மண்டையோடுகள்.

பார்வையற்ற அவற்றின் ஏராளமான கண் துவாரங்கள் வழியாக காற்று வருகிறது. அதே காற்றுதான்... க்யான்வாஸிற்குக் கீழே அது உருகி விழுகிறது. அப்படி உருகி விழுந்த காற்றில் ஒரு முகம் - ஒரு பிசாசின் முகம்.

இது என் படைப்பா?

இப்படியொரு ஒவியத்தை இதற்கு முன்பு எப்போதும் நான் வரைந்ததில்லை.

என்னை வைத்து இதை யாரோ வரைந்திருக்கிறார்கள்.

இயற்கைக்கு அப்பால் பார்க்க வேண்டும். பிரபஞ்சங்களின் ஆழத்தைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் சொன்ன மிருதுளா என் விரல்களில் நுழைந்திருப்பாளோ?

யார் அவள்?

மரணத்தைப் பற்றி, காலம் என்ற வளையத்தைப் பற்றி வான ரேகைகளைப் பற்றி, தாளியோல கிரந்தங்களில் இருக்கும் பழைய மந்திர விதிகளைப் பற்றி என்னிடம் அவள் எப்போது விளக்கிக் கூறினாள்?

நான் அந்தக் கட்டிலின் காலைப் பார்க்க வேண்டும்.

என்னுடைய காலண்டர்.

இப்போது அந்தக் காலில் பதினாறு கோடுகள்.

நான் அந்தப் பதினாறு கோடுகளையும் எண்ணி உறுதிப்படுத்திக் கொண்டபோது, சுப்பம்மா மீண்டும் வந்தாள்.

தடிச்சி சுப்பம்மா.

அவள் நடப்பதைப் பார்க்கும்போது முட்டையைத் தாங்கிப் பிடித்துக்கொண்டு நடக்கும் எட்டுக்கால் பூச்சி மாதிரி அவள் இருப்பாள்.

தாங்கிப் பிடித்திருப்பது ட்ரே.

அதில் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருக்கும் கல்லில் என்ன இருக்கிறது.

சுடு நீர்?

காப்பி?

தேநீர்?